บทที่ 1

ฉันก้าวลงมาจากรถพร้อมเดินมุ่งไปยังคฤหาสน์ตรงหน้า มือสั่นสะท้านและเหงื่อชุ่มร่างกาย

ฉันเองยังทำใจเชื่อไม่ได้เลยว่าความสัมพันธ์เดินมาถึงจุดจบ ทำใจไม่ได้ว่าท้ายที่สุดฉันก็หย่าร้างกับเขา กระเป๋าข้างกายมีหลักฐานยืนยันการหย่าครั้งนี้ ฉันเดินทางมาที่นี่เพื่อนำเอกสารฉบับนี้มามอบให้เขาและรับโนอากลับ

ขณะเดินเข้าไป ฉันเดินตามเสียงฟังไม่ได้ศัพท์ไปและยั้งฝีเท้าไว้เมื่อเข้าใกล้ห้องครัว

ตอนนี้เองฉันได้ยินเสียงนั้นถนัดหูและเนื้อความนั้นได้กระชากฉันลงไปสู่ห้วงเหวอันเย็นเยียบ

“ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดีครับ พ่ออยู่กับผมกับแม่ไม่ได้หรือครับ?” เจ้าหนูโนอาเอ่ยถามผู้เป็นพ่อ

ฉันยกสั่นเทากุมหน้าอก หัวใจทลายลงเพราะเสียงแสนเศร้าของเด็กน้อย ไม่ว่าเป็นสิ่งใดฉันพร้อมจะทำให้เขาเสมอ แต่การหย่าร้างนี้กลับหลีกเลี่ยงไม่ได้

การแต่งงานครั้งนี้เป็นสิ่งผิดพลาด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเราเป็นสิ่งที่ผิดพลาดทั้งหมด เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ให้ฉันได้ตาสว่างพร้อมเห็นความจริง

“โนอา ลูกน่าจะรู้อยู่แล้ว แม่กับพ่อไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว” เสียงนุ่มของชายคนนั้นเอ่ยออกมา

ช่างน่าแปลกเสียจริง ตลอดช่วงเวลาที่เราครองคู่กัน เขาไม่เคยแม้แต่พูดจาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนเช่นนี้กับฉันสักครั้ง มีเพียงน้ำเสียงอันเย็นชา ไร้อารมณ์ ปราศจากความรู้สึกใด ๆ

“แต่ว่าทำไมล่ะครับ?”

“เพราะเรื่องแบบนี้มันก็เกิดขึ้นได้” เขาพึมพำ

ฉันจินตนาการได้เลยว่าชายคนนั้นแสดงสีหน้าทำใจลำบากขณะพยายามทำให้โนอาตัวน้อยเข้าใจเพื่อยุติเกมตอบคำถามนี้ลง กระนั้นโนอาเป็นลูกชายของฉัน ความอยากรู้อยากเห็นและการสืบค้นจนกว่าจะได้

คำตอบนั้นมันอยู่ในสายเลือด

“พ่อไม่รักแม่แล้วหรือ?”

ลมหายใจขาดห้วงไปเมื่อคำถามที่เรียบง่ายดังออกมา เรียวขาก้าวหนึ่งก้าวถอยหลังพลางเอนกายพิงกับกำแพงห้องครัว หัวใจของฉันเต้นระรัวขณะรอคำตอบจากอดีตสามี

ฉันรู้ดีอยู่แล้ว รู้คำตอบนั้นมาโดยตลอด ทุกคนรอบกายรู้คำตอบนั้นดีเช่นกัน เว้นแต่โนอา

ความจริงก็คือว่าเขาไม่ได้รักฉัน ไม่เคยรักและไม่มีวันจะรักได้เลย มันช่างชัดเจนราวกับว่าประจักษ์ด้วยตาคู่นี้ แม้จะรู้ถึงคำตอบนี้ดีเพียงใด แต่ฉันก็ยังปรารถนาจะได้ยินคำตอบจากปากของเขาเอง เขาคิดจะบอกความจริงหรือจะโกหกลูกอีก?

เขากระแอมเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงการซื้อเวลา “โนอาลูก…”

“พ่อครับ พ่อรักแม่ไหม?” เด็กน้อยโนอาเอ่ยถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหมดความอดทน

ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจของอดีตสามีเพราะจนมุมต่อคำถาม “พ่อรักที่แม่มีลูกให้พ่อไง” เขายอมเปิดปากพูด

นั่นเรียกว่าการปลอบใจ เป็นคำตอบไม่ได้ด้วยซ้ำ

ดวงตาของฉันปิดลงพร้อมความระทมถาโถมมาใส่ ไม่ว่าจะกี่ครั้งความเจ็บปวดก็ไม่คลายไปเลย หัวใจแตกสลายครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่รู้ว่าทำไมเศษเสี้ยวในใจยังคงหวังว่าคำตอบนั้นจะไม่เหมือนเดิม

เขาไม่เคยเอ่ยสามคำนั้นกับฉันเลย ไม่ว่าจะตอนที่เราแต่งงานกัน ตอนที่ฉันคลอดโนอา ตอนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน หรือแม้แต่ตอนที่เราหลับนอนด้วยกัน มันไม่มีเลย

เขาเอาแต่เก็บซ่อนบางสิ่งเอาไว้ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ฉันพร้อมจะบันดาลทุกสิ่งให้เขา แต่เขากลับตอบแทนฉันด้วยความปวดร้าวและทุกข์ใจ

ชีวิตแต่งงานของเราไม่ได้มีเพียงสองคน แต่มีสามคนตลอดเวลาที่เราแต่งงานกัน เขา ฉันและสุดที่รักของเขา ผู้หญิงที่เขาไม่เคยปล่อยวางตลอดเก้าปีที่ผ่านมา

น้ำตาเอ่อนองแต่ฉันก็เช็ดออกไปหมดแล้ว ฉันพอแล้วที่จะต้องมานั่งเสียน้ำตา พอแล้วกับการที่จะต้องมานั่งวิ่งไล่ผู้ชายที่ไม่ได้ต้องการฉันเลย

“ไม่เคยมีคนบอกหรือว่าการแอบฟังคนอื่นคุยกัน มันเสียมารยาท?”

เสียงทุ้มเปล่งดังเข้ามาขัดจังหวะความคิดของฉัน ฉันยืดตัวตรงและก้าวย่างเข้าไปในห้องครัว

ชายคนนั้นยืนอยู่ใกล้กับเคาน์เตอร์ครัว โรแวน วูดส์ อดีตสามีของฉันเอง

สายตาสีเทาอันเย้ยหยันตรึงฉันให้หยุดอยู่กับที่

ฉันเบี่ยงสายตาไปหาลูกชายตัวน้อย เขาเป็นดั่งศักดิ์ศรีและความปิติยินดี เป็นเพียงความสุขใจเดียวในชีวิตนี้ของฉัน หน้าตาของเจ้าตัวน้อย ทั้งผมสีน้ำตาลและสายตาอันลุ่มลึก ถอดแบบมาจากผู้เป็นพ่ออย่างกับแกะ

“ไงจ๊ะ” คำทักทายเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม

“ดีครับแม่” โนอายุติการรับประทานแซนวิชเอาไว้ก่อน เจ้าตัวน้อยกระโดดลงจากโต๊ะพร้อมพุ่งตัวเข้ามากอดเอวฉันเอาไว้ “คิดถึงจังเลยครับ”

“แม่ก็คิดถึงเหมือนกันจ้ะ ลูกรัก” ฉันบรรจงจูบหน้าผากลูกก่อนที่เขาจะกลับไปสาละวนกับมื้ออาหารต่อ

ฉันยืนอย่างเก้กัง ที่นี่เคยเป็นบ้านแต่บัดนี้ฉันรู้สึกผิดที่ผิดทาง เหมือนว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของฉัน

ความจริงมันก็ไม่เคยเป็นที่ของฉัน

ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่รู้ก็ตามแต่ ชายคนนั้นสร้างบ้านหลังนี้โดยที่มีผู้หญิงคนนั้นอยู่ทั้งใจ บ้านหลังนี้เป็นบ้านในฝันของเธอ ทุกส่วนของบ้านหลังนี้แม้แต่โทนสี…

สิ่งนี้คงเรียกได้ว่าเป็นสัญญาณแรกก็ได้ สัญญาณที่บอกว่าเขาไม่คิดจะลืมเลือนเธอคนนั้นไปจากใจเลย สัญญาณว่าเขาไม่ตอบรับคำรักที่ฉันมีให้เขาเลยเช่นกัน

“มาทำอะไรที่นี่?” คำถามแทรกความรำคาญใจดังออกจากปาก เขามองนาฬิกาข้อมือพร้อมเอ่ย “คุณสัญญาแล้วนี่ว่าจะไม่เข้ามาขัดจังหวะตอนที่ผมอยู่กับโนอา”

“ฉันรู้ค่ะ… พอดีว่าวันนี้ฉันไปเอาใบหย่ามา ฉันคิดว่าควรจะเอาสำเนามาให้คุณเก็บเอาไว้ตอนที่มารับโนอา”

ใบหน้าของเขาพลันนิ่งเฉยและริมฝีปากเม้มเล็กน้อย ทุกครั้งที่สายตาคู่นั้นมองฉันเช่นครั้งนี้ จิตใจของฉันแหลกไม่เหลือชิ้นดี ฉันรักเขานับตั้งแต่ที่ฉันจำได้ แต่มันก็ไม่มีค่าอะไรสำหรับเขาเลย

เขาย่ำยีหัวใจและวิญญาณของฉันนับครั้งไม่ถ้วนจนไม่เหลือชิ้นดี อนิจจัง ฉันก็ยังมีเขาอยู่ทั้งใจ คิดไปว่าสักวันอะไรก็คงจะเปลี่ยนไป แต่มันกลับไม่เคยเปลี่ยน

ตอนที่เราทั้งสองแต่งงานกัน ฉันหลงคิดไปว่าจะสมหวังในรัก ความรักที่ฉันใฝ่หามาตั้งแต่เป็นเด็กน้อย แต่ฉันคิดผิด ชีวิตแต่งงานกลับกลายเป็นดั่งฝันร้าย ฉันเอาแต่ต่อสู้กับเงาอดีตคนรักของเขาที่เข้ามาหลอกหลอน ผู้หญิงคนนั้นที่ไม่ว่าจะพยายามเท่าใด ฉันก็ไม่เคยเทียบเคียงเธอได้เลยสักครั้ง

ฉันยกมือกุมหน้าอก พร้อมทั้งกล่อมความระทมให้หลับใหล

แต่มันกลับไร้ประโยชน์สิ้นดี เราทั้งสองแยกกันอยู่หลายเดือนแล้วแต่ยังเจ็บเจียนตายอยู่ดี

“โนอา ลูกขึ้นไปเล่นบนห้องก่อนดีกว่าไหมครับ? แม่กับพ่อมีเรื่องอะไรต้องคุยกันหน่อย” โรแวนเปล่งเสียงลอดไรฟันเมื่อเอ่ยคำว่าแม่ออกมาอย่างเดียจฉันท์

เด็กน้อยมองเราสองสลับกันไปมาครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับคำ

“อย่าทะเลาะกันนะครับ” คำสั่งจากผู้บัญชาการตัวเล็กดังขึ้นก่อนออกไป

เมื่อสังเกตได้ว่าลูกชายพ้นจากโสตประสาทไปแล้ว โรแวนฟาดมือลงบนโต๊ะรับประทานอาหารเสียงดังด้วยความหัวเสีย ดวงตาสีเทาช่างเย็นชาขณะมองฉัน

“คุณส่งเอกสารพวกนั้นมาสำนักงานผมไม่เป็นหรือไง แทนที่จะต้องมาขัดจังหวะตอนที่ผมอยู่กับลูก” เขาคำรามออกมา มือกำแน่นพร้อมระเบิดใส่ฉันทุกเมื่อ

“โรแวน…” ฉันถอนใจ และยังไม่ทันจบประโยคที่จะพูดดี

“ไม่ พอแล้ว! เมื่อเก้าปีก่อนคุณทำให้ชีวิตผมวุ่นวายไปหมด พอมาตอนนี้คุณก็ทำแบบนั้นซ้ำด้วยการมาขอหย่าบ้า ๆ นี่ อยากให้ผมเจ็บปวดด้วยวิธีนี้ใช่ไหม? เอาลูกไปจากผมเพราะผมไม่ได้รักคุณหรือ? ข่าวด่วนร้อน ๆ นะ เอวา ผมโคตรเกลียดขี้หน้าคุณเลย”

เมื่อพูดจบเขาก็หายใจหอบ คำพูดแสนทิ่มแทงใจเปรียบดั่งกระสุนพุ่งตรงมายังฉัน พุ่งตรงมายังกลางดวงใจ หัวใจอันบอบช้ำโดนทำร้ายจนแหลกสลายอีกครั้ง

“คือฉัน…”

มันมีอะไรจะต้องพูดอีกเมื่อชายที่คุณรักหมดใจชังน้ำหน้าคุณ ?

“ช่วยออกไปจากบ้านผมด้วย… พอหมดเวลา เดี๋ยวผมจะไปส่งโนอาเอง” เขาตะคอกเสียงดัง

ฉันวางเอกสารการหย่าร้างบนเคาน์เตอร์ครัว คำขอโทษที่กำลังจะออกมาจากปากถูกขัดด้วยเสียงโทรศัพท์เสียก่อน ฉันคว้าโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและเห็นชื่อผู้ที่ติดต่อเข้ามา

แม่

ฉันต้องการปล่อยผ่านสายนี้ไป แต่ก็ตระหนักดีว่าถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ แม่จะไม่โทรมาหาฉันเด็ดขาด

ฉันปัดมือบนหน้าจอพร้อมแนบโทรศัพท์ไว้กับหู

ฉันกำลังจะทักทาย “ค่ะ แม่…”

ผู้เป็นแม่ไม่เว้นช่วงให้แม้แต่จะต่อประโยคทักทายให้จบ

“ไปที่โรงพยาบาลเร็ว! พ่อแกโดนยิง” แม่พูดราวกับคนสติแตกก่อนจะตัดสายไป

ฉันทำโทรศัพท์หล่นจากมือ พร้อมใบหน้าถอดสี

“มีอะไรอีก?” เสียงของเขาแทรกเข้ามาในห่วงความคิด

หัวใจฉันสั่นระรัว ฉันไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองขณะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา พลางตอบเขาไป

“พ่อโดนยิงค่ะ”