๗ วัดประจำตระกูลจิ้น / 2

โอ๊ย! มันเดินเหินลำบากนัก! ข้าแผดเสียงขึ้นในใจก่อนจะกลับมาเดินตามปกติ เปิดประตูไปรับชามกระเบื้องมาล้างหน้า และนำนํ้ามาบ้วนปากให้สะอาด ก่อนจะสั่งเสี่ยวเมิ่งให้บ่าวขนนํ้าต้มอุ่นๆ มาเตรียมให้คุณชายจิ้นอาบ

ในยามเช้า จากนั้นก็สั่งอาหารเช้าเป็นข้าวต้มรากบัวกับปลาป่นของโปรดที่ไม่ได้กินมาหลายวัน ชักเริ่มนึกถึงรสชาติของมันขึ้นมาเสียแล้ว

จิ้นฝานรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเปิดประตูห้อง ถึงแม้ว่าจะเบาแต่เขาก็ได้ยิน เขานอนยกแขนเท้าหัวอยู่บนตั่ง มองสะโพกผายของคุณหนูรองที่ยืนสั่งการบ่าวอยู่หน้าห้องเสียงเบาๆ จากนั้นนางก็หมุนกายกลับเข้ามาในห้องจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่คล้ายจะตกใจ

“คุณชายจิ้น! หน้ากากท่านหายไปไหนกัน” ข้ามองดวงหน้าคมเข้มที่นอนเท้าหัวมองมาด้วยสีหน้ายียวน

“หน้ากากหรือ” จิ้นฝานมุ่นคิ้วเข้า เอ่ยพึมพำออกมาก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นคล้ายว่าจะนึกออก และกล่าวตอบนางออกไปว่า “ลิง ต้องเป็นลิงเป็นแน่ มันต้องแอบเข้ามาตอนที่ข้าหลับ แล้วขโมยไป”

“ลิงรึ” ข้ากล่าวเสียงตํ่า กำมือระงับความโกรธ เมื่อวานข้ากล่าวเหน็บแนมเขาต่างหาก นี่เขาเอาคำกล่าวนั่นมาย้อนใส่ข้าเสียอย่างนั้น

“ใช่” จิ้นฝานตอบ

เขามักจะรู้สึกดีทุกครั้งท