ตอนที่ 43 อนุจาง2

ซิงเยว่ยิ้มน้อยๆ ไม่กล่าวอะไร นางเห็นยาลูกกลอนแล้วพอเข้าใจขึ้นมารางๆ ท่าทางลับๆ ล่อๆ ของเสี่ยวเม่ยเป็นไปได้ถึงเก้าในสิบส่วนว่าเด็กหญิงอาจจะขโมยของมีค่าในจวนไปขายแล้วซื้อยาราคาแพงชนิดนี้มา

“ต่อไปเจ้าอย่าใช้วิธีนั้นอีก” หญิงสาวกล่าวพลางล้วงเข้าไปในสาบเสื้อตน หยิบหยกเนื้อดีออกมาชิ้นหนึ่ง ยื่นให้เสี่ยวเม่ย “เจ้ารับไป หากครั้งหน้าต้องการใช้เงินซื้อยา เจ้าก็มาหาข้าเถอะ”

เสี่ยวเม่ยนิ่งไปครู่หนึ่งจึงเอื้อมมือเล็กสั่นเทารับไว้ นางเองก็ไม่ชอบการขโมยของมีค่าในจวนไปขายเท่าไหร่ เพราะเป็นเรื่องอันตรายเกินไป

เด็กหญิงผงกศีรษะ “ขอบคุณเจ้าค่ะ”

“ไม่เป็นไร”

ซิงเยว่เอ่ยยิ้มๆ นางไม่ถามว่าเหตุใดไม่ไปเอ่ยปากขอเบิกยาหรือเบิกเงินเพื่อไปซื้ออย่างถูกต้อง เพราะคำตอบล้วนชัดเจนจากสภาพของคนป่วยไร้การเหลียวแลบนเตียง

เอ่ยปากขอจนปากฉีกก็คงไม่ได้อยู่ดีกระมัง

หลังจากนั้นทุกวัน ซิงเยว่มักแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนคนป่วยและเด็กหญิง

อาการของท่านป้าค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับ ยาที่ได้กินนับว่าได้ผลไม่เลว

วันนี้อากาศดี เสี่ยวเม่ยจึงพาท่านป้าออกมาเดินเล่นรับลมนอกเรือนหลังจากที่นอนซมในห้องหับนานนับเดือน

ท่านป้าอดีตอนุคนโปรดของนายท่านผู้เ