บทที่ 2

จิตใจของเจียงชั่นว่างเปล่าขาวโพลน

เธอรู้สึกว่าแผงอกแกร่งและอุ่นร้อนนั้นกดทับแผ่นหลังของตัวเอง จนได้ยินเสียงหัวใจเต้นโครมคราม ความเป็นชายในร่างกายของเขาค่อย ๆ เลื่อนมาโอบกอดเธอไว้แน่น เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ถึงอย่างนั้นแขนขาก็ยังแข็งเกินกว่าจะโอนอ่อนให้อีกฝ่าย

มือของชายคนนั้นหยุดชะงักกะทันหัน

“คุณรู้หรือเปล่าว่าผมเป็นใคร?”

เจียงชั่นถึงกับสะดุ้ง

สิ่งที่เขาต้องการจะพูด คือเขาเป็นสามีโดยชอบธรรมของเธอ และนี่คือคืนวิวาห์ของพวกเขา เรื่องแบบนี้ถือเป็นเรื่องปกติระหว่างสามีภรรยา

เจียงชั่นกลับตอบคำถามของเขาซื่อ ๆ ด้วยท่าทางเขินอาย “รู้ค่ะ... คุณคือกู้หม่าง”

ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย มุมปากก็ยกขึ้นราวกับจะแสยะยิ้ม

กู้หม่าง… เฮ้อ ที่แท้เธอก็รู้ชื่อนี้

น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่กู้หม่างคนนั้น

ส่วนเธอก็ไม่ใช่เจียงเหยาเช่นเดียวกัน

ความจริงแล้ว เขาสามารถป่าวประกาศได้ทันทีตั้งแต่เห็นเธอเดินเข้ามา ว่าเธอไม่ใช่เจ้าสาวตัวจริง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ทราบเหตุผล แต่ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่ลูกสาวคนโตของตระกูลเจียงจะยอมแต่งงานกับชายบ้านนอกที่มีอารมณ์ฉุนเฉียว

แต่มันไม่สำคัญหรอก เธอมาแต่งงานแทนคนอื่น เขาเองก็แต่งงานแทนคนอื่นเหมือนกัน ดังนั้นพวกเขาทั้งสองนับว่าเท่าเทียมแล้ว

“กู้หม่าง...”

เขากลับมามีสติสัมปชัญญะ ก้มหน้าลงเพื่อสบดวงตาคู่สวยที่มีหยดน้ำตาเอ่อคลอ ท่าทางที่เขินอาย นุ่มนวล และไม่รู้ประสาของเธอ ชวนให้รู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นปัดตัณหาออกไป

“ฉันขอโทษ ฉันแค่กังวลเกินไป” เธอกัดริมฝีปาก แล้วค่อย ๆ ยื่นมือเล็กออกไปเกี่ยวคอเขา “คุณเป็นสามีของฉัน คุณควรมีสิทธิ์ทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการให้ฉันทำ... เอาเลยค่ะ…”

ปลายจมูกเล็ก ๆ ของเธอมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมา เธอขยับตัวเข้าหาเขาอย่างงุ่มง่าม ทั้ง ๆ ที่ร่างกายยังสั่นเทา

หัวใจของกู้หม่างสั่นไหว เมื่อเห็นว่าเธอพยายามข่มความกลัว และต้องการขยับเข้าหาเพื่อจูบริมฝีปากเขา เขาก็จับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้ แล้วผลักเธอให้ออกห่าง

เจียงชั่นตกตะลึง ความแดงเรื่อบนใบหน้ายังไม่จางหายไป ดวงตากลมโตของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

“ช่างเถอะ” เขามองหน้าเธอ “วันนี้คุณคงเหนื่อยมาก เราเข้านอนกันดีกว่า”

“กู้หม่าง ฉัน…”

“ผมเข้าใจว่าเราคงต้องใช้เวลาสักระยะกว่าจะคุ้นเคยกัน ฉะนั้นผมจะไม่ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องยากสำหรับคุณ จนกว่าคุณจะคุ้นเคยกับการมีสามี”

พูดจบแล้วเขาก็หันกลับไป

เจียงชั่นจ้องไปยังแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของเขาด้วยความงุนงง หลังจากผ่านไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงกรนเบา ๆ ดังมาจากชายคนนั้น

หลังจากนั้นเธอก็มองเขาอย่างระมัดระวัง

หน้าตาเขาดูหล่อมากจริง ๆ ตอนที่เขาหลับตาพริ้มแบบนี้ กรอบหน้านูนเป็นสันได้รูป โหนกคิ้วแข็งแกร่งสมชายชาตรี แขนที่มีกล้ามแข็งแรงของเขาพับหนุนไว้ใต้ศีรษะ จนกระทั่งไล่สายตาไปมองจุดสำคัญของเขา เธอก็หน้าแดงฉ่าขึ้นมา

หัวใจของเจียงชั่นเต้นรัว ก่อนที่จะเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

เธอเริ่มง่วง หวนคิดถึงคำพูดเชิงเหยียดหยามที่แม่เลี้ยงของเธอและเจียงเหยาพูดกับเธอก่อนที่จะแต่งงาน พวกหล่อนว่าตระกูลกู้เคยเป็นมิตรสหายกับตระกูลเจียง และพวกเขาก็เคยหมั้นหมายกันจริง ๆ แต่หลังจากเกิดอุบัติเหตุขึ้น ตระกูลกู้ก็หลบลี้หนีหายไปซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านบนภูเขาเล็ก ๆ อย่างยากจน ครอบครัวของตระกูลกู้มีฐานะย่ำแย่ ลูกชายของตระกูลกู้ก็เสียผู้เสียคน กลายเป็นนักเลงชื่อดัง ลือกันว่าเขามักจะเข้า ๆ ออก ๆ สถานกักกันอยู่เป็นประจำ…

“คนอย่างฉันจะแต่งงานกับนักเลงหัวไม้แบบนั้นได้ยังไง?” เจียงเหยาพูดจาเย่อหยิ่ง “เธอต่างหากที่เหมาะสมกว่า แม่เธอก็ผ่านผู้ชายมาหลายคนไม่ใช่เหรอ น้องชายหรือก็เป็นเด็กเหลือขอไม่ต่างกัน!”

“คนอย่างเธอสมควรแต่งไปเป็นเมียนักเลงคนนั้นแล้ว!”

“ชั่นชั่น คิดให้รอบคอบเถอะ” ทัศนคติของผู้เป็นพ่อเองก็เย็นชาไม่ต่างกัน “ตราบใดที่เธอยอมแต่งงานกับกู้หม่างแทนเหยาเหยา ฉันจะให้เงินจำนวนหนึ่งกับเธอไว้ เธอจะได้เอาไปรักษาอาการป่วยของแม่ได้”

แม่เลี้ยงผงกหัวพลางดุด่า “ให้นังลูกเมียน้อยนี่ไปแต่งงานในนามลูกสาวคนรองของตระกูลเจียงก็แล้วกัน ฉันอุตส่าห์ให้เกียรติเธอขนาดนี้! อย่าได้คิดเนรคุณ!”

เจียงชั่นตื่นขึ้นมาในรุ่งเช้าของวันใหม่ เห็นว่าฟ้าเริ่มสว่างแล้ว แต่ผู้ชายที่นอนอยู่ข้าง ๆ เมื่อคืนนี้กลับไม่อยู่บนเตียงอีกต่อไป