บทที่ 2 ผู้ชายมักมาก

“สวัสดีค่ะคุณกวิน” เหล่าพนักงานในบริษัทเครือชื่อดังเอ่ยทักเจ้าของบริษัทเมื่อเดินเข้ามาด้วยความเร่งรีบ กวินดูนาฬิกาข้อมือของตนเองที่ใกล้เวลาประชุมเข้ามาทุกที ที่เขาช้าได้แบบนี้เพราะลลิตาคนเดียว ทำไมเธอพูดไม่รู้เรื่อง ทำไมเอาแต่ร้องไห้ มองกี่ครั้งมันก็น่าเบื่อจนไม่อยากจะเห็นหน้าของเธออีกต่อไป

“สวัสดีค่ะคุณกวิน เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหมคะ” เลขาสาวหน้าห้องเอ่ยทักทายและยิ้มหวานมาให้ กวินได้แต่ยิ้มให้เล็กน้อยและเดินเข้าห้องไปเพราะการประชุมจะเริ่มในไม่ช้า พร้อมกับเหล่าผู้บริหารคนอื่น ๆ ที่นั่งรอในห้องอยู่แล้ว

“ตา ยัยตา ลลิตาแกเหม่อลอยอะไรของแก” พลอยเพื่อนสาวคนสนิทหนึ่งเดียวของลลิตาเอ่ยเรียกหญิงสาวเสียงดังเมื่อเธอพยายามเรียกหลายครั้งแล้วแต่หญิงสาวกลับไม่มีอาการตอบสนอง เธอเหม่อลอยเหมือนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ฮะ! มะ ไม่มีอะไร” เธอหันมาปฏิเสธและนั่งเขี่ยเค้กไปมา เพราะเธอนั้นกินอะไรไม่ลงเลยจริง ๆ หลายวันมานี้

“ยังมีปัญหากับคุณกวินอยู่อีกเหรอ” พลอยถามอย่างเห็นใจเพื่อน เพราะหล่อนนั่งเศร้าแบบนี้มาได้สามหรือสี่ปีได้แล้วซึ่งเธอเองก็ไม่แน่ใจเพราะมันยาวนานเหลือเกิน

ทั้งที่จริงหญิงสาวเป็นคนที่ร่าเริง ชอบยิ้มหัวเราะ เป็นคนที่มีความสุขมาก ๆ เลยก็ว่าได้ แต่ตอนนี้เธอเห็นแต่คนอมทุกข์ หน้าไม่มีความผ่องใสเหมือนแต่ก่อน หน้าเธอเหมือนเป็นคนอมทุกข์อยู่ตลอดเวลา

“ฉันมันเป็นผู้หญิงที่แย่ขนาดนั้นเลยเหรอพลอย สามีถึงได้เกลียดและไม่อยากเห็นหน้าฉันแบบนี้” เธอถามและพลางร้องไห้อีกครั้งเมื่อยามนึกถึงหน้าสามีคนที่เธอรักไม่เสื่อมคลายเดินหันหลังให้โดยไม่หันกลับมามอง

“อย่าคิดแบบนั้น แกเป็นผู้หญิงที่ดีมาก ๆ คนที่มันแย่ก็คือผัวแก คุณกวินนู้นที่ไม่รู้จักพอ แกอย่าไปลดตัวลดคุณค่าของตัวเองแบบนั้นอีกนะตา แกมีค่ามากกว่านั้น”

“พลอย ฉันรักเขามาก แต่ทำไมความรักของเขามันถึงได้ลดลงจนไม่มีให้ฉันอีกแล้วล่ะพลอย”

“ตาเอ๊ย ฉันละสงสารแกจริง ๆ ไอ้คนที่ทำกับแกได้ขนาดนี้เพราะมันตาบอดไง มันไม่เห็นสิ่งที่มีค่าที่มีอยู่ตอนนี้ แต่กลับไปคว้าขี้มาแทน”

พลอยนั่งปลอบใจลลิตาอยู่แบบนั้นและพาหล่อนกลับบ้านเมื่อพระอาทิตย์เปลี่ยนเป็นพระจันทร์

เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เป็นอย่างเคยที่ภายในบ้านเงียบเหงาอย่างเช่นที่เคยเป็นตลอดมา ภายในบ้านมืดเพราะคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีนั้นยังไม่กลับมาดั่งเช่นเคย

“แฮก แฮก วันนี้คุณกวินยังร้อนแรงเหมือนเดิมเลยนะคะ” ปิ่นอนงค์พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเมื่อพึ่งผ่านการบรรเลงเพลงรักมาอย่างเร่าร้อนกับชายหนุ่มมาเมื่อสักครู่

“ปิ่นเธอนี่ก็เก่งและปากหวานไม่เคยเปลี่ยน เพราะแบบนี้ใช่ไหมฉันถึงไม่เคยเบื่อเธอเลย”

ปิ่นอนงค์ยิ้มได้ใจ เธอพึ่งมาเป็นเลขาให้เขาได้ไม่ถึงปี แต่ตอนนี้กำลังจะขยับมาเป็นเมีย ถึงแม้จะเป็นแค่เมียน้อยก็เถอะ แค่นี้เธอก็พอใจแล้วเพราะเขานั้นหลงเธอหัวปักหัวปำดูได้จากเลิกงานปุ๊บพาเธอมาออกกำลังทันที แกล้งไล่ให้กลับบ้านก็ไม่ยอมกลับ ดูท่าแบบนี้เขาคงได้หย่ากับเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายในไม่ช้าแน่ และเธอจะขึ้นเป็นเมียเอกแทน

“คิดอะไรปิ่นคนสวยของผม” กวินดึงหน้าเรียวมาบดจูบและพลางไล่นิ้วไปตามใบหน้ารูปไข่ที่สวยจนเขาไปไหนไม่รอดและติดใจเธออยู่แบบนี้

“ปิ่นกำลังคิดค่ะ ว่าคุณควรกลับบ้านได้แล้วนะคะ ป่านนี้ภรรยาคุณคงรอแล้วละค่ะ” ปิ่นองค์แกล้งทำน่าเศร้าและน้ำตาคลอให้ชายหนุ่มเห็นใจ

“ปิ่นพูดแบบนี้อีกแล้วนะ ผมบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าคุณเป็นเมียผม และคุณเท่านั้นที่เป็นเมียของผมไม่มีคนอื่น”

“แต่คุณกวินค่ะ...”

“ไม่มีแต่ คุณอย่ามาทำให้เสียบรรยากาศเลย เรามาต่อกันอีกรอบนะครับ รอบนี้ผมสัญญาว่าจะทำให้คุณลืมไม่ลงเลย”

“อ๊า~ คนบ้า” เธอร้องเสียงหลงเมื่อความเป็นชายเข้ามาที่ตัวเธออีกครั้งและเริ่มบรรเลงบทรักที่เร่าร้อนจนเธอไปไหนไม่รอด หัวสมองขาวโพลนจนคิดอะไรไม่ออก

ปิ่นอนงค์แสยะยิ้มอย่างผู้ชนะเชิญเมียหลวงกอดทะเบียนสมรสไปเถอะ เพราะตัวกับใจของเขาอยู่กับเธอตอนนี้ และอีกไม่นานกวินต้องขอหย่ากับเมียของเขาแน่นอน

“วันนี้คุณก็ไม่กลับสินะกวิน เป็นอีกวันที่ตาได้แต่เฝ้ารอคุณ” เธอล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวหรูและพลางหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาทางหางตาอย่างน่าสงสาร

เธอกอดปลอบใจตัวเองว่าวันนี้ไม่เป็นไร เดี๋ยวเขาก็กลับมา เธอคิดและพลางสะอื้นร้องไห้ เพราะไม่รู้นานแค่ไหนแล้วที่โหยหาอ้อมกอดของเขาอ้อมกอดที่อบอุ่นนั้น อ้อมกอดที่คอยโอบกอดเธอยามที่ทั้งคู่นอนหลับไปด้วยกันทุกค่ำคืน แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วมีแต่ความว่างเปล่าที่เธอคอยโอบกอดตัวเองเอาไว้

*********************************

เมื่อผัวมันไม่ดีก็จงทิ้งมันไปค่ะ 

อย่าได้แคร์ เราสวยเราหาใหม่ได้ หาให้มันหล่อและรวยกว่าเดิม ผัวเปรตค่ะทิ้งมันไปโลด