Novels by Sainam.สายน้ำ

“อือ” มิลินขยับตัวด้วยความเมื่อย ลืมตามองชายหนุ่มด้านข้างที่ยังหลับสนิท โดยมือหนากอดเอวเธอแน่น มือบางค่อย ๆ แกะออกแผ่วเบาและก้าวขาลงจากเตียง“โอ๊ยยย...แสบ เวลานายเอาแต่ละที เหมือนอดอยากมาจากไหนลูคัส” มิลินบ่นเบา ๆ ที่ขยับแล้วรู้สึกเจ็บที่กลางกายเพราะเมื่อคืนถึงบ้านชายหนุ่มก็จัดการเธอทันที กินดุแบบที่เขาชอบทำเป็นประจำและไม่มีความอ่อนโยนนุ่มนวลเหมือนเคยขาเรียวค่อยก้าวอย่างช้า ๆ เพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มตื่นมากวนเธออีกรอบ เพราะเขาพึ่งจัดชุดใหญ่ไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เองถ้าเขาตื่นมาแล้วต้องการเซ็กซ์จากเธออีก เธอคงตายแน่ ๆ เพราะรับไม่ไหวแล้วร่างเล็กแบบบางจัดการทำความสะอาดร่างกายเรียบร้อยแล้วก็รีบลงมาทำอาหารเช้าง่าย ๆ เหมือนเคยเพื่อรอให้คนบนห้องตื่นมาแล้วจะได้รับประทานตอนร้อน ๆ“อือ หอมจัง”“อุ๊ย..” มิลินสะดุ้งเมื่อมือหนามาสวมกอดทางด้านหลังเขาเดินเข้ามาแบบเงียบ ๆ และกระซิบเสียงแหบพร่าแถวใบหูของเธอ“หอมจัง หิวซะแล้วสิ”“หิวก็ไปนั่ง เสร็จพอดี” มิลินบอกและดันให้ชายหนุ่มออกห่าง“หิวอย่างอื่น”“ว้าย!!" หล่อนกรีดร้องเบา ๆ เมื่อร่างหนาจับเธออุ้มให้นั่งบนโต๊ะ “ไม่เอาแล้วนะ ตรงนี้เดี๋ยวลูกน้องนายเข้

ท่าเรือส่งสินค้าเดเนสไทเปมองมิลินหญิงสาวที่ตนรักที่เดินเคียงคู่มากับชายที่ตนเกลียด เขามองหญิงสาวที่เดินหน้านิ่งใส่แว่นตาดำอันใหญ่ปกปิดดวงตาคู่สวย เขามองสำรวจก็เห็นมีสิ่งผิดปกติที่ลำตัวตรงแขนเรียวมีรอยแดงทั่วแขนเป็นทางยาว ไทเปขมวดคิ้วแน่นและสาวเท้าเข้ามาประชิดร่างบางทันที“มิลิน! มันทำร้ายเธอใช่ไหม” ไทเปจับแขนเรียวมาสำรวจดูและพูดด้วยเสียงสั่นที่เต็มไปด้วยความโกรธ“สำรวจพอแล้ว ก็ปล่อยผู้หญิงของกูซะ กูให้โดนตัวขนาดนี้ก็บุญหัวมึงแล้วไทเป”“หน้าตัวเมีย มึงทำร้ายผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบนี้ได้ไงว่ะ” ไทเปขึ้นเสียงด้วยความโกรธที่ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป“ผู้หญิงของกู กูจะทำอะไรก็ได้” ลูคัสลอยหน้าลอยตาตอบโดยไม่มีอาการเดือดร้อนใด ๆ ทั้งสิ้น ยิ่งเพิ่มบันดาลโทสะให้ชายหนุ่มอีกคนเป็นอย่างมากหมับ!!“มึงแม่ง..หน้าตัวเมียว่ะ” ไทเปจับคอเสื้อลูคัสแน่น และเอ่ยด้วยความโกรธจนถึงที่สุด อยากจะฆ่าผู้ชายคนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปลูกน้องลูคัสเตรียมวิ่งเข้ามา แต่ชายหนุ่มยกมือห้ามและกระตุกยิ้มให้ชายตรงหน้าอย่างไม่รู้ร้อน“ถามมิลินสิ เต็มใจให้กูทำรึเปล่า” ลูคัสพูดด้วยเสียงกร้าวและยิ้มกวนอวัยวะเบื้องล่างให้ชายหนุ่มที่

เพียะ! เพียะ ๆ ๆ “กรี๊ด!!” ร่างบางกรีดร้องดังลั่นที่เข็มขัดเส้นหนาปะทะเขากับแผ่นหลังของเธออย่างจังมันแสบและเจ็บมากกว่าที่โดนตีที่แขน “ร้องออกมาดัง ๆ จะได้จำความเจ็บปวดครั้งนี้เอาไว้และจำใส่สมองสวย ๆ ของเธอเอาไว้อย่ากล้าที่จะทรยศฉัน เธอเป็นของฉัน พูดออกมา” เพียะ! “ฉันเป็นของนาย…กรี๊ด!” เพียะ!! “ดังอีก” เสียงแข็งออกคำสั่งอีกรอบและตีไม่ยั้งมือ “ฉันเป็นของนาย” เพียะ เพียะ!! “อร๊าย!...อึก ฮือ” มิลินร้องด้วยเสียงโหยหวนอีกรอบด้วยความเจ็บปวดที่ชายหนุ่มฟาดเข้ามาหนัก ๆ หลายที และอีกสองทีอย่างเต็มแรง แผ่นหลังรู้สึกได้ถึงความแสบร้อนเนื้อเต้นตุบ ๆ ไปมาทั่วแผ่นหลังบาง “ฉันจะตีอยู่แบบนี้ จนกว่าฉันจะได้ยินมิลิน” ลูคัสบอกด้วยเสียงที่เหี้ยมเกรียมและยิ้มออกมาด้วยความสะใจที่แผ่นหลังหญิงสาวแดงเถือกไปด้วยรอยของเข็มขัดเป็นทางยาว และมีเลือดไหลซิบแต่ไม่มาก เพียะ! “อือ...ฉันเป็นของนาย ฉันเป็นของนายคนเดียวลูคัส..อึก..ได้โปรด” ร่างบางตะโกนลั่นและส่งสายตาอ้อนวอนให้ชายหนุ่มหยุดการกระทำที่ทำให้เธอเจ็บปวด “หึ..” ตุบ~~~ ลูคัสกระตุกยิ้มและโยนเข็มขัดหนังทิ้งไปอย่างไม่ไยดี และสาวเท้าเข้ามาหาหญิงสาวที่

มิลินมองลูคัสที่เดินเข้ามา และมีหญิงสาวอีกคนเดินตามเข้ามาด้วย ทั้งสองประสานสายตากันนิ่งและอีกฝ่ายมองกลับไม่ลดละเช่นกัน “ชู้อะไร ฉันไม่เคยมีผัว” เธอตอกกลับเสียงเขียวและเชิดหน้า “เอากันทุกคืนนี้ยังไม่เรียกว่าผัวอีกเหรอว่ะ หึ” ลูคัสถามกลับและกระตุกยิ้มน่ากลัวออกมา “มิลินไม่ได้นัดกูมา กูแค่เจอโดยบังเอิญ” ไทเปที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นเพราะไม่อยากให้หญิงสาวเดือดร้อน ครืด ๆ “อืมเจอแล้ว” ร่างสูงกดรับโทรศัพท์และว่างสายไปคงจะเป็นวาคิมที่โทรเข้ามา “นายล่ะมาที่นี่ได้ไง ไหนบอกว่าไปสนามแข่ง” มิลินสวนกลับ ชายหนุ่มจึงทำหน้าไม่พอใจด้วยความหงุดหงิด “มันก็เรื่องของฉัน มานี่มิลิน ฉันเลี้ยงเธอดีขนาดนี้ยังเลี้ยงไม่เชื่องอีกสินะ ถึงต้องออกมาข้างนอกและนัดเจอกับผัวเก่า ของฉันมันคงไม่สะใจเธอใช่ไหม” “หุบปากเน่า ๆ ของนายไปเลยลูคัส ที่นี่มันข้างนอกให้เกียรติฉันบ้างถึงแม้จะไม่เคยทำ” “หึ จะเดินมาเองหรือจะให้ฉันเข้าไปกระชาก” มิลินมองหน้าด้วยความไม่พอใจ แต่ก็จำใจเดินเข้าไปหาลูคัสอย่างเลี่ยงไม่ได้ “โอ๊ย!!....ฉันเจ็บนะ” ร่างบางร้องครางด้วยความเจ็บที่มือหนาบีบแน่นที่แขนเล็กทันทีที่เธอเดินเข้ามาใกล้ “ถึงบ้านเธอ

“วันนี้นายไปทำงานเหรอ” เสียงเล็กเอ่ยถามเมื่อเห็นร่างสูงเดินจ้ำอ้าวลงมาดูเหมือนเร่งรีบ “เปล่า....จะไปสนามแข่ง” “กินข้าวไปก่อนนะ ฉันแต่งตัวไม่นาน” “แต่งตัวไปไหน” ร่างสูงเลิกคิ้วถาม “ก็ไปสนามแข่งกับนายไง” “วันนี้ไม่ต้องไป” มิลินมองชายหนุ่มอย่างฉงน เพราะปกติเขาต้องบังคับเธอออกไปด้วยทุกครั้งแต่วันนี้กลับไม่บอกเธอ และไม่ให้เธอตามไปด้วยเหมือนเช่นทุกครั้ง “ทำไม?” เธอถามเพราะสงสัยวันนี้เขามาแปลก ๆ “เบื่อ” ชายหนุ่มตอบออกมาสั้น ๆ และกินอาหารเช้าอย่างเร่งรีบ “ถ้าเธออยู่บ้านเบื่อ ๆ ก็ให้วาคิมพาออกไปข้างนอกละกัน บัตรอยู่ข้างบนที่เดิม” “อืม” ลูคัสจัดการอาหารตรงหน้าเสร็จก็ผลุนผลันเดินออกไปทันทีโดยไม่กล่าวลาหรือรอให้เธอจูบลาเหมือนทุกครั้งที่เขาบังคับให้ทำ “หึ....ในที่สุดนายก็เบื่อฉันจนได้สินะ ลูคัส” ร่างบางพูดเสียงเบาให้ตนเองได้ยิน และรีบเก็บเคลียร์จานอาหารตรงหน้าไปทำความสะอาดเหมือนเคย แต่ครั้งนี้หัวใจของเธอกลับเบิกบานเพรา

2 อาทิตย์ต่อมา มิลินนั่งมองชายหนุ่มที่คุยแลกเปลี่ยนสินค้ากับคู่ค้าคนสำคัญในโกดังของเขาเองด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดผิดปกติ เวลาทำงานลูคัสดูเป็นคนจริงจังไม่มีท่าทีกวนประสาท แตกต่างเวลาปกติอย่างสิ้นเชิง ลูคัสมองหน้าคู่ค้าที่ต่อรองส่งงานไม่ค่อยราบรื่นเท่าไร เพราะฝ่ายตรงข้ามขอเจรจาสินค้าในราคาที่ถูกลงครึ่งต่อครึ่ง ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เขาไม่ลดศักดิ์ศรีของตัวเองแน่ เพราะชายหนุ่มถือคติคุณภาพงานและราคาที่ตั้งไว้เท่านั้น เพื่อที่จะได้เท่าเทียมกับลูกค้าคนอื่น เขาไม่เลือกที่รัก มักที่ชังเด็ดขาด “คุณลูคัสครับ นายผมฝากมาบอกว่า เขาทำธุรกิจนี้มานานกว่าคุณอีก ตั้งแต่คุณยังอยู่ในท้องแม่ยังไม่เกินอีกมั้ง คุณเป็นแค่รุ่นลูกอย่าข้ามหน้าข้ามตา” “หึ......ฝากบอกนายของคุณด้วยนะครับ ถ้ารับขอเสนอไม่ได้คราวหลังอย่าเสนอหน้ามา” ลูคัสพูดด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ แต่น้ำเสียงจริงจังและน่ากลัว “คงไม่ได้นะสิครับ อย่าลืมว่าคุณใช้ทางผ่านส่งสินค้าของท่าเรือนายผมนะครับ ดังนั้นมาวินวินกันไม่ดีกว่าเหรอครับ” ลูคัสจ้องมองตัวแทนตรงหน้าที่บอกว่าวินวินแต่เปล่าเลยเขาเสียประโยชน์ทั้งนั้น เพราะถ้าใช้ทางขนส่งสินค้าที่ท่าเรือเขาก็ต้องจ่ายส่

เป็นเวลาหลายวันแล้วที่หญิงสาวทำตัวเหินห่าง ถ้าวันไหนเขาเดินออกจากห้องเธอมักจะกลับขึ้นไปบนห้องตัวเองแทน อาหารที่เธอมักทำให้ตอนนี้เธอก็ไม่ทำคงโกรธเกลียดเขามากสินะ“คุณแนน อย่าเพิ่งไปครับ”ขาเรียวหยุดอยู่กับที่เมื่อได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยเรียก ปกติเขามักจะส่งเสียงเย็นชาให้ได้ยิน แต่วันนี้กลับอ่อนลงให้เธอแปลก ๆ หรือเขารู้สึกผิดกับเธออย่างงั้นเหรอ“คุณได้กินยารึยัง”เหอะ! ฉันคิดเพ้อฝันอะไรอยู่ อยากได้ยินคำว่าขอโทษจากปากเขาว่างั้น ตอนแรกหลงคิดว่าเขาจะเอ่ยขอโทษ แต่กลับมาถามว่ากินยารึยัง สารเลวจริง ๆ“กินแล้ว คุณไม่ต้องกังวลหรอก เพราะฉันก็ไม่ได้โง่” เธอตอบกลับเสียงเย็นชาและเลือกเดินขึ้นห้องไป“เดี๋ยวก่อนครับ” เมธาวิ่งเข้ามาจับข้อมือเล็กให้เธอหันมาเผชิญหน้า และก็ได้เห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากบนหน้าสวยจนเขาทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่ถูกกับน้ำตาของผู้หญิง“มีอะไรอีก ฉันอยากจะขึ้นห้องแล้ว”“ผมขอโทษสำหรับเรื่องคืนนั้น” ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างสำนึกผิด อีกอย่างเขาเป็นคนแสดงออกไม่เป็น เขารู้สึกผิดจริง ๆ แต่หน้ากลับเย็นชาทำเป็นแต่หน้านิ่ง ไม่รู้เธอจะให้อภัยไหม และอีกอย่างตนไม่ใช่คนที่ทำอะไรผิดแล้วจะชิ่ง“ทำไมไม่ขอโทษ

“คุณปล่อยฉันนะ” ร่างเล็กเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระจึงร้องส่งเสียงให้เขาออกไป“อื้อ..” ร่างหนาไม่ฟังเขาเพียงปรือตาขึ้นมาเล็กน้อยอาจด้วยพิษไข้จึงทำอะไรโดยไม่รู้ตัว“คุณ นี่ฉันเองนะ ปล่อยได้แล้ว” แนนร้องตะโกนบอกพยายามดิ้นหนี แต่ยิ่งดิ้นเหมือนยิ่งไปกระตุ้นให้เขามีอารมณ์มากขึ้น เพราะรู้สึกได้ถึงตรงนั้นที่นู่นเด่นและแข็งกำลังทิ่มตรงหว่างขาของเธอมือแกร่งดั่งคีมเหล็กเข้ามากระชากชุดนอนของหญิงสาวออก เขากระชากและดึงออกอย่างแรงเมื่อคนตัวเล็กพยายามดิ้นหนีอีกครั้ง“ปล่อยฉันนะ คุณเมธาได้ยินฉันไหม นี่ฉันเอง”“หุบปากสักที รำคาญ” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น และเข้ามาฉกริมฝีปากอวบอิ่มจูบอีกครั้งอย่างหื่นกระหายมือหนาหยาบกร้านเข้ามาสัมผัสผิวเรียบเนียนทีละจุดและมาหยุดที่อกอวบคู่สวย เขาไม่รอช้าบีบขยี้จนแทบแหลกคามือ และใช้ฟันกัดเบา ๆ ที่ปทุมถันที่เริ่มแข็งเป็นไต ลิ้นร้อนปาดเลียวนไปมาและดูดเข้าปากเหมือนเด็กน้อยที่หิวกระหาย“อือ อึก ไม่เอา อย่าทำฉันนะ” ด้วยแรงที่สู้เขาไม่ได้เลยอยู่ใต้อาณัติอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง เธอพยายามสู้กับแรงเขาแล้วแต่ไม่สามารถเอาชนะได้เลย และตอนนี้เขากำลังจับเธอแหกขาออกกว้าง“ไม่นะ เมธา ไม่”สวบ!

“เมื่อคืนขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดยังงั้นออกไป”ทันทีที่เห็นชายหนุ่มเดินลงมาแนนจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปหาและเอ่ยขอโทษออกมาอย่างสำนึกผิด เธอชงกาแฟดำและขนมปังปิ้งวางไว้ให้เขาตามด้วยไข่คนที่มีเบคอนทอดกรอบวางอยู่ด้านข้างส่งกลิ่นหอมฉุยออกมาเรียกน้ำลาย“อืม” ชายหนุ่มขานรับสั้น ๆ ในลำคอและจิบกาแฟดำเข้าปากพร้อมกับกัดขนมปังทานไปเงียบ ๆ และเอ่ยขอตัวไปทำงานแบบที่เขาทำเป็นประจำ“วันนี้ฉันจะทำกับข้าวรอนะคะ”เมธาหยุดเดินและหันมามองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่เขาไม่พูดอะไรแค่มองแบบนั้นและเดินออกไป“เฮ้อ~~ สงสัยกลัวดอกพิกุลร่วงออกจากปาก พูดลากันสักคำก็ได้ ไม่ใช่เดินออกไปเฉย ๆ” เธอบ่นตามหลังเพราะไม่กล้าบ่นต่อหน้าเพราะเมื่อคืนสร้างวีรกรรมไว้แล้ว ถ้าจะสร้างต่อคงไม่ดี เพราะเธอยังอยากให้น้องปลอดภัยจากคนของโทมัสตกเย็นจวบจนถึงเวลาสี่ทุ่มเธอก็ยังไม่เห็นชายหนุ่มกลับมา ตั้งใจทำอาหารรอไว้อย่างดิบดีแต่กลับไม่เห็นเจ้าตัวกลับมาเสียที เธอตัดสินใจเก็บอาหารเข้าตู้เย็น พอเคลียร์อะไรเสร็จตั้งใจจะขึ้นห้องแต่ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาจึงยืนอยู่รอ เผื่อเขายังไม่ได้ทานข้าวมาเธอจะเตรียมอุ่นให้“ทำไมสภาพคุณเป็นอย่างงั้นล่ะคะ”

ร่างสูงกำยำบังคับหัวเรือเข้ามาจอดเทียบท่า สายตาคมมองไปในพื้นน้ำและท่ามกลางความมืด ตอนนี้แค่รอเวลาเพียงเท่านั้นปัง!ปัง!ปากหยักคลี่ยิ้มเมื่อทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผน เมธารีบเดินออกมาเมื่อได้ยินเหล่าลูกน้องส่งเสียงร้องโหวกเหวกโวยวาย“กูจัดการเอง” เสียงแข็งกระด้างและใหญ่เอ่ยบอกและชี้ให้เหล่าลูกหาบกระโดดลงไปเพื่อเอาชีวิตรอด“แล้วกัปตันล่ะ ถ้ามันยิงกัปตันขึ้นมาพวกเราจะทำยังไง”“พวกมันไม่ยิงหรอก พวกมึงหนีเอาชีวิตรอดก่อนเถอะ”“ครับ” เมื่อเห็นเหล่าลูกจ้างหนีออกไปกันจนหมดแล้วเขาก็เดินออกมาเพื่อเผชิญหน้ากับผู้ที่เข้ามาเยือน“นี่คือของทั้งหมดใช่ไหม” หนึ่งในแก๊งที่เข้ามาปล้นเอ่ยถามเสียงหยัน“เออ รีบ ๆ เข้าเถอะก่อนที่บอสใหญ่จะมา ถ้ามาตัวใครตัวมันก็แล้วกัน และถ้าใครโดนจับได้กูแนะนำให้พวกมึงฆ่าตัวตายซะถ้าไม่อยากทรมาน"“นี่เงินที่นายแบบนั้นสั่งให้เอามาให้ ครั้งหน้ามีงานอีกกูจะติดต่อไป” มือหนารับเงินปึกใหญ่ที่บรรจุอยู่ในซองกระดาษมาถือเอาไว้“อืม รีบเข้าเถอะก่อนที่ลูกเรือคนอื่นจะเห็น เมื่อกี้กูเพิ่งไล่ให้ไปอีกทางไม่รู้มันจะย้อนกลับมาไหม”“เออ เร่งมือเข้า เอาเรือมาเทียบท่าเร็ว” เพราะด้วยวันนี้ไม่มีเรื

หลายเดือนมาแล้วที่เธอได้อยู่กับคนหน้านิ่งเหมือนเป็นคนไม่มีอารมณ์ใด ๆ ผ่านใบหน้า นอกจากความเย็นชา“หน้าผมมันมีอะไรติดรึไงครับถึงได้เอาแต่มอง”เสียงพูดติดรำคาญถามแต่ตายังคงมองไปข้างหน้า ที่ทั้งเขาและเธอออกมาห้างเพื่อซื้อของใช้จำเป็น และพวกอาหารสดและแห้ง ปกติเขาชอบซื้อกินมากกว่า แต่พอมีผู้หญิงคนนี้เข้ามากลับกลายเป็นต้องเลิกซื้ออาหารข้างนอกกิน เพราะเธอคนนี้จะทำอาหารไว้รอเขาตลอด จนมันกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว“ฉันมองเพราะหน้าคุณมันหล่อละมั้งค่ะ” แนนตอบกลับหน้าตาย ส่วนเมธาก็หน้าตายไม่แพ้กัน“เหอะ!!” เมธาหัวเราะออกมาเพราะรู้ว่าหญิงสาวประชด“ตอนนี้สถานการณ์อีกฝั่งยังไม่คลี่คลายดีเหรอคะ”“ทำไม”“ฉันอยากไปอยู่กับน้องแค่สองคนแล้วค่ะ มัวแต่อยู่กับคุณแบบนี้ฉันเกรงใจ”“เกรงใจหรืออึดอัดกันแน่”หึ รู้ดีอีก อุตส่าห์เก็บความรู้สึกเอาไว้อย่างดีแล้วแท้ ๆ“เกรงใจสิคะ จะมาอึดอัดอะไรล่ะ บ้านหลังตั้งใหญ่โต ข้าวก็ไม่ต้องซื้อกินสบายจะตาย ใช่ไหมละคะ”เหอะ! ยัยผู้หญิงหน้าด้านเมธาถอนหายใจและเดินมาหยุดตรงครีมอาบน้ำ กำลังจะหยิบครีมอาบน้ำที่ใช้เป็นประจำขึ้นมาสองขวด แต่มือเล็กขึ้นมาปัดมือของเขาออก“ฉันอยากเปลี่ยนครีม

ผลัวะ! ผลัวะ! อั๊ก!!เสียงข้างนอกดังเอะอะโวยวายเข้ามา ร่างเล็กที่นอนคดอยู่บนฟูกเก่า ๆ ขยับตัวขึ้นและพยายามมองลอดผ่านช่องว่างของประตูออกไปว่าเกิดอะไรขึ้นผลัวะ!! ปัง!“กรี๊ด!!” เธอหวีดร้องออกมาอย่างตกใจที่ประตูเกือบกระแทกโดนหน้าของเธอเต็ม ๆ ดีที่กระโดดหลบออกมาได้ทัน“เธอใช่แนนไหม?” เสียงเย็นชาเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง และใช้มือที่มีแต่เลือดกระแทกท่อนเหล็กลงพื้นด้วยความหงุดหงิด “ตอบสิวะ” ชายหนุ่มทำหน้าหงุดหงิดและเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเลือดที่มือออกและเดินดุ่ม ๆ เข้ามาที่หญิงสาว“จะทำอะไรฉัน ถ้าจะฆ่าฉันก็ปล่อยน้องสาวฉันไป” ร่างสูงมองเข้าไปที่ดวงตาดำขลับที่มองเขาอย่างไม่เกรงกลัว แต่ตัวของเธอกลับสั่นอย่างน่าขัน“ฉันถาม เธอใช่แนนไหม” เสียงเย็นชาเอ่ยถามอีกครั้ง และบีบเข้าที่คางเล็กจนผิวยุบไปตามแรง“ชะ ใช่ ฉันเจ็บนะ”“ถ้าไม่อยากให้น้องสาวเธอตายก็รีบตามมา”“ค่ะ” เธอรับอย่างว่าง่ายและเดินตามมาอย่างเชื่อฟังเมธาเหลือบมองร่างเล็กของหญิงสาวใบหน้าของเธอละม้ายคล้ายคลึงกับน้องสาวของเธอไม่มีผิด แต่คนนี้มีดวงตาสีดำและเส้นผมสีดำที่เงางามเหยียดตรงมากกว่า ต่างจากคนน้องที่ผมออกสีน้ำตาล“ออกรถ” เสียงแข็งกระ

“แฮ่ก แฮ่ก ชะ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ”เสียงผู้หญิงร้องเรียกให้ช่วยดังแว่วมาให้ได้ยินแต่ไกล ร่างสูงที่นั่งทอดสายตามองท้องฟ้าที่ตอนนี้เริ่มมีดาวขึ้นให้เห็นประปราย เพราะอยู่ในเมืองกรุงแสงไฟสว่างทำให้เห็นดาวบนท้องฟ้าค่อนข้างยาก มีแค่ที่นี่แห่งเดียวที่ทำให้เขาเห็น แต่ตอนนี้กับมีเรื่องเข้ามาขัดอารมณ์อยากจะนั่งเงียบๆ ให้สมองผ่อนคลาย แต่กลับมามีเรื่องเสียอารมณ์ซะได้ร่างสูง 193 เซนติเมตรลุกขึ้นยืนและฟังเสียงขอให้ช่วยว่าดังมาทางไหน เมื่อรู้ว่าดังมาแถวที่เปลี่ยวจึงไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปดูอย่างรีบร้อน“ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ลุงจะเอาอะไรก็เอาไปเลย แต่ปล่อยฉันไปได้โปรด”“ปล่อยให้โง่ดิว่ะ ไม่รู้รึไงว่ากูอดทนรอดูมึงมาตั้งนาน วันนี้แหละมึงต้องเป็นของกู อยู่นิ่ง ๆ ไม่เจ็บไม่ปวดหรอกกูจะส่งมึงไปสบาย” เสียงพูดแหบแห้งที่ดูวิกลจริตเอ่ยออกมาด้วยดวงตาที่เบิกโพลงเพราะกำลังเมาฤทธิ์ยาเสพติดที่เสพเข้าไปก่อนหน้า“ไม่! ปล่อยฉัน” ลลิตากระเสือกกระสนคลานหนีแต่ก็หกล้มจนหัวเข่าเจ็บไปหมด เจ็บจนลุกขึ้นวิ่งต่อไม่ได้ หล่อนไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแค่ออกมานั่งสวนสาธารณะแค่นี้จะเป็นที่ต้องตาพวกวิกลจริตได้ และไม่เค

หลังจากงานฌาปนกิจจบไปได้อาทิตย์หนึ่ง ลลิตากลับเข้าบริษัทอีกครั้งและจัดการไล่ทุกคนออกที่เป็นคนของกวิน และเรียกพนักงานชุดเก่ากลับมา ผู้ถือหุ้นคนอื่น ๆ ที่ไม่พอใจพอได้ยินเธอยื่นคำขาดถ้าไม่พอใจก็เชิญออกไปเธอจะซื้อหุ้นที่เหลือเอง ทุกคนถึงได้เงียบและทำหน้าที่ของตนต่อไปโดยไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก“คุณคิดดีแล้วใช่ไหมครับตา” มือหนาจับมือเรียวของลลิตาขึ้นมาแนบแก้ม ที่หญิงสาวเรียกตนเข้ามาคุย“ค่ะตาคิดดีแล้ว ไหน ๆ บริษัทก็อยู่รอดเพราะคุณ ตาจะให้คุณดูแล และยกหุ้นบริษัทให้”“ผมไม่เอาหรอก ผมจะดูแลบริษัทแทนตาให้ ผมจะอยู่รอจนกว่าคุณจะกลับมา ผมไม่สนใจเปอร์เซ็นต์หุ้นอะไรทั้งนั้น ขอแค่ตากลับมาก็พอ กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้ง”“ตาไม่ได้มาขอให้คุณหย่าซะหน่อยนะคะภาคิน” ลลิตาหัวเราะเมื่อเห็นชายหนุ่มทำหน้าเศร้าเหมือนคนจะร้องไห้“ภาคินเข้าใจ แต่ผมทำใจไม่ได้จริง ๆ ที่จะไม่ได้เจอตาอีกครั้ง แต่ผมก็เข้าใจความรู้สึกของคุณ ที่อยากกลับไปทบทวนและให้เวลากับตัวเอง”“ขอบคุณนะคะที่เข้าใจตา”“ตามั่นใจใช่ไหมว่าคุณจะกลับมาหาผมอีกครั้ง”ภาคินพูดเสียงสั่น เขาใช้เวลาตั้งหลายปีที่จะได้กลับมาอยู่ข้าง ๆ เธอแบบนี้อีกครั้ง แต่ตอนนี

“พลอยเธอทำแบบนี้ทำไม” ลลิตาเป็นฝ่ายถาม เพราะตอนนี้ภาคินกำลังเข้าไปดูกวินแทน“เธอไม่โกรธไม่เจ็บใจบ้างเหรอตา หรือโง่จนไม่รู้สึกอะไรแล้ว” พริ้งพลอยพูดพลางหัวเราะเหมือนคนไร้สติ“โกรธสิ เกลียดสิ แต่ต่อให้โกรธให้เกลียดยังไงฉันก็ไม่มีทางเลือดเย็นเหมือนเธอได้หรอกพลอย เพราะเธอเองก็หักหลังฉันได้อย่างเลือดเย็นเหมือนกัน”“ยังคิดว่าฉันเป็นเพื่อนเธออยู่อีกเหรอ แต่ฉันไม่เคยคิดว่าเธอเป็นเพื่อนเลยนะ รู้ไหมว่าที่ผ่านมาฉันต้องเล่นบทตีสองหน้ามันทรมานแค่ไหน แกจะรู้บ้างไหม อีเวรเอ๊ย กูเกลียดมึงจริง ๆ มีดีอะไรตรงไหนใคร ๆ ถึงได้รัก ไม่เห็นมีดีอะไรเลยสักอย่าง”“มีดีที่ฉันมีความเป็นคนมากกว่าเธอไงพลอย”“ฮ่า ฮ่า ความเป็นคนเหรอ ฉันจำได้นะว่าเธอพาฉันบุกไปตบพวกผู้หญิงที่เข้ามายุ่งกับผัวเธออยู่เลยไม่ใช่เหรอ ช่างกล้าพูดว่าความเป็นคน มันยังมีอยู่อีกเหรอว่ะตา”“พูดใหม่ได้นะว่าใครพาใครไปตบ ฉันจำได้ว่าเธอเป็นคนลงมือเองทุกอย่าง เธอบอกให้ฉันไม่ต้องทำอะไรเธอจะทำเองไม่ใช่เหรอ พอมาถึงตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าทำไมเธอถึงได้โกรธแทนฉันได้ขนาดนั้น เพราะกวินเป็นผัวเธอนี่เอง”ลลิตานึกถึงเหตุการณ์เมื่อนานมาแล้วที่พอมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับก

“กวินคุณทำอะไรกับพลอย”“เธอเพิ่งกินยาขับเลือดเข้าไป” ชายหนุ่มพูดบอกด้วยใบหน้าราบเรียบไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณนะคะ” เสียงสั่นเอ่ยบอก และน้ำเสียงเริ่มขาดห้วงเมื่อเธอรู้สึกว่ามีของเหลวเริ่มไหลลงที่ตามเรียวขา“ลูกของฉันต้องเกิดมาจากลลิตาเท่านั้น”“ตลกไปหน่อยไหมคะ คุณจะบอกว่ารักมันยังงั้นเหรอ”“ใช่ฉันรักลลิตา แม่ของลูกฉันต้องเป็นลลิตาเท่านั้น”“แล้วพลอยล่ะ เป็นอะไรสำหรับคุณ” เธอถามทั้งน้ำตา และเริ่มดิ้นไปมาเมื่อรู้สึกปวดท้องเหลือเกิน ปวดมาก ปวดจนเริ่มทนไม่ไหวแล้ว“เธอก็แค่ที่ระบายความเงี่ยนเท่านั้นแหละ”“กวินคุณใจร้ายมากเลย” พริ้งพลอยอึ้งเธอไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายได้ขนาดนี้ ฆ่าได้แม้แต่กระทั่งลูกของตัวเอง“ถ้าไม่อยากตกเลือดตายก็คลานไปหาหมอซะล่ะ”“กวินคุณมันไอ้สารเลว โอ๊ย ฮึก ช่วยด้วย ช่วยฉันที”เธอนอนบิดตัวไปมาและโกรธแค้นอยากจะฆ่าชายหนุ่มนักที่เขาเดินออกไปโดยไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่สักนิดเดียว เธอจึงทำได้เพียงตะโกนเรียกแม่บ้านให้ขึ้นมาช่วยเหลือแทน เพราะตอนนี้เธอเริ่มไม่ไหวแล้ว เนื้อตัวหนาวสั่นเทาและปวดท้องเหลือเกิน ปวดเข้าไปจนถึงกระดูก เหมือนจะตายให้รู้แล

“ภาคิน คุณปล่อยให้เมียคุณมีสองผัวแบบนี้ได้ยังไง”“ผมขอโทษ ผมจะไม่แก้ตัวอะไรใด ๆ ทั้งสิ้นครับตา”“คุณเป็นคนโง่ไม่เคยเปลี่ยนเลย โง่เพราะคุณดีเกินไป ถึงได้โดนคนอื่นตลบหลังแบบนี้”ภาคินนิ่งเงียบพร้อมน้อมรับผิดทุกอย่าง และพร้อมจะทำตามความต้องการของหญิงสาวถ้าเธออยากจะให้เขาทำอะไร เขายินดีทำให้หมดทุกอย่าง“มานี่มา” แขนเรียวอ้าออกกว้างเรียกให้สามีเข้ามาในอ้อมกอด สามีคนที่เธอรักสุดหัวใจ“ตา”น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาเต็มอาบหน้า นาทีนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ร่างสูงพุ่งตัวเข้าไปกอดภรรยาสุดที่รักที่เขานั้นคิดถึงจนสุดหัวใจ กอดแน่นกระชับอยู่ในอ้อมกอดและปล่อยเสียงสะอื้นออกมา“เลิกขี้แยได้แล้ว ตารู้ค่ะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง และรู้ว่าคุณทำอะไรเพื่อตาบ้าง ขอบคุณที่กลับมาหาตาและไม่ทิ้งตาไปไหน ขอบคุณที่ทนอยู่ข้าง ๆ ตา ถึงแม้ตาจะจำคุณไม่ได้ คุณคงเจ็บปวดใจมากเลยสินะ ใช่ไหมภาคิน” ลลิตาพูดเสียงอ่อนโยนและลูบผมชายหนุ่มแผ่วเบาเมื่อเขาซุกอยู่ที่อกของเธอ“ไม่เป็นไรเลย ตอนนั้นแค่ผมได้อยู่ใกล้ตา จะอยู่ที่ไหนสถานะไหนผมก็ไม่เกี่ยงแค่ขอให้ได้อยู่ใกล้ ๆ คุณก็พอแล้ว”“ใบทะเบียนสมรสใบจริงอยู่ไหนคะ”“อยู่ที่ผมครับ ผมซ่อนมันเอาไ

เสียงเอะอะโวยวายดังเข้ามาให้ได้ยินเล็กน้อย เมื่อลลิตาลืมตาตื่นขึ้นมา ถึงได้รู้ว่าเธอนั้นรู้สึกเจ็บหัวมาก เจ็บจนแทบอยากจะอาเจียนออกมาเผื่ออาการปวดมันจะทุเลาลงบ้าง“ใครอยู่ตรงนั้น ช่วยตาที ตาปวดหัวเหลือเกิน” ยิ่งปวดมากเท่าไรความทรงจำต่าง ๆ ยิ่งผลุดเข้ามาราวกับดอกเห็ด“ผมเรียกหมอให้แล้วครับตา ทนหน่อยนะ”ลลิตาเงยหน้ามองจึงเห็นเป็นกวินกับภาคินที่ยืนเฝ้าเธอไม่ห่าง ทั้งสองส่งสายตาห่วงใยออกมาให้เห็น“กวินเหรอคะ”“ใช่ครับ กวินเอง สามีของคุณเอง” กวินยิ้มกว้างเมื่อเห็นหญิงสาวยังจำเขาได้ จึงหันมายิ้มเยาะให้กับภาคินที่ทำหน้าสลดลง และผลักให้ภาคินหลบออกไปและคว้ามือเรียวเข้ามากุมไว้แทน“ตาปวดหัว”“หมอกำลังมาแล้วครับ อดทนหน่อยนะคนดี” กวินพูดเสียงทุ้มและดึงร่างบางเข้ามากอด“ญาติคนไข้ช่วยออกไปรอข้างนอกหน่อยครับ หมอขอตรวจอาการคนไข้สักครู่”“หึ มึงเห็นแล้วใช่ไหม ว่าเมียกูยังจำได้ว่ากูคือสามี มึงมันก็แค่คนนอก หัดสำเหนียกและออกจากชีวิตกูกับตาไปได้แล้ว”“ออกไปให้มึงทำร้ายตาอีกนะเหรอว่ะ มึงยังมีสำนึกอยู่ไหม ตอนได้เขาไปครอบครองแทนที่จะทำดีด้วย เสือกปล่อยปละละเลย แล้วไปกกกับอีตัวทั้งหลายแลของมึงนะเหรอกวิน”“กูไ