ฟ้าลิขิต

@บริษัท

“บอสครับ มีพี่เลี้ยงรอบใหม่มาสมัครครับ” ที่ต้องบอกว่ารอบใหม่ เพราะเก้าคนก่อนหน้านี้หลังจากนัดสัมภาษณ์ ไปทำงานอยู่ได้แค่สองวันก็ลาออก เขาจึงต้องลงประกาศรับสมัครใหม่ แต่กลับไม่มีใครมาสมัครเลย คงเพราะได้รู้ถึงฤทธิ์เดชคุณชายน้อยไบรอันเลยไม่มีใครกล้ามาสมัคร

“รอบนี้กี่คน”

“คนเดียวครับ”

อีวานเงยหน้ามองอย่างตกใจ ขนาดเขาเสนอเงินให้ขนาดนี้มีคนมาสมัครแค่คนเดียว

“นายจะนัดสัมภาษณ์มั้ยครับ ผมจะได้ดูวันที่บอสว่าง”

“ไม่ต้อง บอกพรุ่งนี้ให้มาเลย” เขาเหนื่อยที่จะต้องนัดพี่เลี้ยงมาสัมภาษณ์บ่อยๆ ไหนๆ ก็มีคนเดียวก็มาเลยแล้วกัน อยู่ได้ก็อยู่ ถ้าอยู่ไม่ได้เขาคงต้องจับลูกชายตัวแสบไปเข้าโรงเรียนเพื่อดัดนิสัยเสียให้เข็ด

“ครับ นี่แฟ้มประวัติพี่เลี้ยงใหม่ครับ” จิระยื่นแฟ้มสีน้ำเงินไปตรงหน้าเจ้านาย แต่เขากับไม่สนใจแม้แต่จะเปิดดู เขาดันแฟ้มส่งคืนมือขวาอย่างจิระอย่างไม่ยี่หระ

“นายจัดการเลย ฉันจะรีบจัดการกองเอกสารพวกนี้ให้เสร็จ”

เมื่อจิระออกจากห้องไป เขาก็พลันนึกไปถึงร่างบางที่มีกลิ่นหอมเฉพาะตัว คิดถึงความนุ่มนิ่มเด้งมือที่บีบเคล้นเท่าไรก็สู้มือ สัดส่วนกลมกลึงได้รูปชวนเย้ายวนใจ

ตั้งแต่คืนนั้นเขายังคงคิดถึงร่างบางนุ่มอยู่เสมอ อีกอย่างเขายังไม่อยากติดต่อหาเพื่อนที่เป็นเจ้าของผับอย่างเจสัน คิดว่าออสตินคงต้องเล่าอะไรให้เจสันฟังถึงเรื่องวันนั้นแล้วแน่ๆ เขาไม่อยากทำให้เป็นจุดอ่อนให้เพื่อนมาล้อเลียนในภายหลัง จึงอดทนเก็บความคิดถึงไปก่อน หวังว่าสักวันเขาจะได้เจอเธออีกครั้งเมื่อถึงตอนนั้น หากเธอยังไม่มีใคร ก็ถือว่าเป็นชะตาฟ้าลิขิตส่งเธอให้มาเป็นของเขา

“คุณเข้าไปรอที่ห้องรับแขกก่อนนะครับ ผมจะไปตามบอสกับคุณชายน้อยมา” ชายหนุ่มเอเชียรูปร่างสันทัดเดินหายขึ้นไปชั้นสองของบ้านหลังใหญ่ แต่ถ้าเรียกให้ถูกมันคือคฤหาสน์มากกว่าที่จะเป็นบ้านมากกว่า

สาวรับใช้ใส่ชุดเสื้อกางเกงสีเดียวกัน เดินถือแก้วน้ำเย็นมาวางลงตรงหน้าของสาวผู้มาเยือนในนามครูพี่เลี้ยงของคุณชายน้อยแห่งบ้านรูฟาลอฟ ที่ใหญ่โตราวกับคฤหาสน์

“ขอบใจจ้ะ” เสียงหวานของครูพี่เลี้ยงสาวคนใหม่ เอ่ยขอบคุณอย่างอ่อนหวานที่มีรูปร่างหน้าตา กิริยาท่าทางชวนหลงใหล สาวรับใช้ชื่อมะลิยิ้มรับอย่างเป็นมิตร แล้วเดินออกจากห้องไปทำหน้าที่ของตนเอง

“ครูลินลดา...” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกร่างบางที่นั่งหันหลัง เธอลุกขึ้นหันมาตามเสียงเรียก แต่ก็ต้องตกใจตาค้าง ราวกับต้องมนต์สะกดเพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคือชายหนุ่มที่เธอตื่นขึ้นมาเจอวันนั้น

ถึงแม้ว่าวันนั้นได้จ้องมองเขาเพียงแค่เสี้ยวนาทีก็เห็นว่าเขาหล่อมากแค่ไหน แต่ยิ่งเห็นดวงตาสีฟ้านั่นที่อยู่ในความทรงจำตอนที่เธอกึ่งหลับกึ่งตื่นและที่สำคัญจะมีสักกี่คนที่มีนัยน์ตาสีฟ้าที่เร่าร้อนได้เท่ากับคนที่อยู่ตรงหน้า ใจเธอเต้นรัวราวกับมันกำลังจะระเบิดออกมา วันนั้นเขาทำเธอนอนซมไปสามวันสามคืน

ไม่ต่างจากคนที่ยืนอยู่ก่อน เขาไม่อยากเชื่อว่าฟ้าจะส่งเธอมาเร็วแบบนี้ ทั้งสองสบตากันไปมาโดยสื่อความหมายไปคนละทาง คนหนึ่งลังเลว่าจะทำตัวอย่างไร ส่วนอีกคนนึกถึงค่ำคืนอันเร่าร้อน

“นี่คือคุณอีวาน เจ้าของบ้านนี้” จิระแนะนำชายข้างกายที่เป็นพ่อของเด็กที่เธอต้องมาดูแลให้หญิงสาวร่างบางได้รู้จัก

“ส สวัสดีค่ะ” คนที่รู้สึกตัวก่อนคือร่างบางที่รีบยกมือไหว้ ด้วยท่าทางนอบน้อม เมื่อรู้ว่าเขามีลูกแล้วแต่ยังมามีอะไรกับเธอ ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา คิดว่าเขาต้องเป็นพวกผู้ชายไม่รู้จักพอ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้เลยว่าเรื่องคืนนั้นมันเกิดขึ้นได้ยังไง เพราะเท่าที่โทรถามเพื่อนสาวก็รู้แค่ว่าเพื่อนฝากเด็กในร้านไปส่งที่ห้องพักแทน แล้วหลังจากนั้นเธอก็ตามหาพนักงานที่ไปส่ง แต่เห็นว่าหยุดงานยาวเนื่องจากเกิดอุบัติเหตุ

“บอสครับ นี่คือครูลินลดา ที่จะมาเป็นครูพี่เลี้ยงคุณหนูไบรอัน เธอเคยเป็นครูสอนที่โรงเรียนอนุบาลเอ็นครับ”

“อืม...” เสียงทุ้มเอ่ยรับในลำคอ แต่สายตายังจับจ้องเธอตาไม่กะพริบอยากรู้ว่าเธอจะจำเขาได้มั้ย แต่ร่างบางกับทำตัวนิ่งราวกับไม่เคยรู้จักเขามาก่อน

สายตาคมที่มองหญิงสาวทำให้มือขวาอย่างจิระ รู้สึกถึงความไม่ปกติ ที่ผ่านมาบอสไม่เคยคิดที่จะสนใจพี่เลี้ยงของลูกชายมากเท่านี้

“ไบรอันอยู่ไหน” เสียงทุ้มของเจ้าของบ้านเอ่ยถามขึ้น เมื่อเธอทำตัวไม่สนใจเขา เขาจึงต้องดึงสติของตัวเองกลับมา

“ผมอยู่นี่ครับแด๊ด” เสียงใสของเด็กผู้ชายวัยสามขวบ เดินจูงมือแม่บ้านชื่อมะลิเข้ามาภายในห้องรับแขก ดูจากบุคลิกท่าทางที่วางตัวราวกับผู้ใหญ่ในร่างคนตัวเล็ก

“มาทักครูลินลดาซิไบรอัน” เสียงทุ้มดังบอกกับเด็กน้อยตัวเล็กแก้มยุ้ย ผมสีทองหยักศกตัดเข้าทรงอย่างสวยงาม สวมเสื้อเชิ้ตสีครีม กางเกงขายาวสีกรมที่ถูกดูแลรีดเนี๊ยบไม่มีรอยยับ

ลินดาก้มลงมองเด็กน้อยแก้มยุ้ยตรงหน้าอย่างเอ็นดู แต่เด็กน้อยนั่นไม่ได้จะดูเป็นมิตรกับเธอแม้แต่น้อย สายตาคมเล็กที่คล้ายกับผู้เป็นพ่อ แต่สีดวงตาเป็นสีน้ำตาลจ้องมองเธอราวกับเธอเป็นอากาศธาตุ

“สวัสดีครับ” ลินลดาย่อตัวลงให้เท่ากับเด็กน้อยแก้มยุ้ยแล้วเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มหวาน

“...” ไม่มีคำทักทายใดๆ ตอบกลับมา ลินดายิ้มอย่างเก้อเขิน กับท่าทางของเด็กน้อยที่ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

“บอสครับ ใกล้ได้เวลาประชุมแล้ว จะออกไปเลยมั้ยครับ” จิระเอ่ยเตือนเจ้านายเมื่อมองดูเวลาที่ข้อมือ

“อืม...ฝากดูแลลูกผมด้วย ครูลินลดา” เสียงทุ้มเอ่ยตอบรับมือขวา แล้วหันไปพูดกับครูพี่เลี้ยงคนใหม่ด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มพร้อมแววตาที่ลึกซึ้ง

“ค่ะ คุณอีวาน” ลินลดาเอ่ยรับ ตาหวานรีบหลบมองต่ำ เธอไม่อยากจะสนใจชายมักมากคนนี้ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะกลายเป็นเจ้านายของเธอ แต่เมื่อคิดไปคิดมาวันนั้นเธอไม่น่าให้เงินไปเลยตั้งห้าร้อย คิดแล้วก็เสียดาย

“มะลิ ช่วยพาครูลินลดาเอาของไปเก็บที่ห้องพักให้เรียบร้อยด้วยนะ” จิระเอ่ยสั่งสาวใช้

เมื่อชายหนุ่มสองคนออกจากบ้านไป เหลือเพียงครูสาวที่ต้องคอยรับมือกับเด็กน้อยแก้มยุ้ยนี้

“หนูชื่อมะลินะคะ ครูตามหนูมาทางนี้เลยค่ะ หนูจะพาครูไปดูห้องพักก่อน” มะลิสาวใช้แก้มป่องตัวเล็ก แนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง ดูจากหน้าตาน่าจะอายุประมาณสิบเก้าหรือยี่สิบปีเท่านั้น

“ขอบใจจ้ะ” ลินลดาเดินตามมะลิไป ส่วนไบรอันเดินหนีหายไปไหนไม่รู้ เธอสังเกตภายในบ้าน เห็นเพียงสาวใช้ประมาณห้าหกคน ที่คอยทำความสะอาดเช็ดถูภายในบ้าน และคนสวนอีกสามคนด้านนอก

ห้องพักของลินลดาอยู่ชั้นสองทางปลีกซ้ายใกล้ห้องที่ใช้เป็นห้องของเล่นของไบรอัน ในห้องพักถูกตกแต่งอย่างสวยงาม มีอุปกรณ์สำคัญภายในห้องครบครัน เมื่อเก็บของเรียบร้อยเธอเดินลงมาตามหานักเรียนแก้มยุ้ยของเธอ

“เอ...อยู่ไหนน๊า” ตาหวานสอดส่ายสายตามองหาจนไม่ทันระวัง เหยียบอะไรบางอย่างบนพื้นจนล้มหงายหลังก้นกระแทกพื้น

“ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงเด็กน้อยหัวเราะดังสนั่นอย่างถูกใจ ทำเอาคนที่กองอยู่ที่พื้นมองตามถึงรู้ว่าเป็นฝีมือของนักเรียนตัวน้อยคนนี้นี่เอง

“เมื่อเห็นผู้อื่นได้รับบาดเจ็บ เด็กดีควรทำอย่างไรคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเสียงดัง แต่เด็กน้อยแก้มยุ้ยนั่นกลับมองมาด้วยแววตานิ่งเฉย แล้วเดินจากไป

ลินลดาจึงพยายามลุกขึ้นยืน ให้ปกติที่สุด ถึงเธอจะปวดเอวและก้นมากเพียงใด เธอฝืนเดินตามเด็กน้อยนั่นไป

“วันนี้พวกเราจะเล่นอะไรกันดี” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยนั่งอยู่ที่โต๊ะนั่งเล่นคนเดียว ดูจากท่าทางเหมือนพ่อเขามาก วัยสามขวบคือช่วงที่เด็กลอกเลียนพฤติกรรม ท่าทาง และคำพูดจากผู้ใหญ่

“ไม่”

“ว้าว...หนังสือการ์ตูนพวกนี้มีแต่เรื่องสนุกทั้งนั้นเลย” สายตาของเธอเหลือบไปเห็นหนังสือการ์ตูนเด็กที่ถูกจัดเรียงอยู่ในชั้นอย่างเป็นระเบียบ เธอเดินไปไล่ดูด้วยแววตาเป็นประกาย เธอหยิบหนังสือพวกนั้นลงมาทีละเล่ม เปิดอ่านอย่างตื่นเต้น ทำเอาเด็กน้อยแก้มยุ้ยมองตามด้วยความสนใจ แต่เพียงแว๊ปเดียวก็กลับมาทำสีหน้า แววตานิ่งเฉย เหมือนไม่ได้รู้สึกสนใจอะไร

“นี่ไบรอันมาอ่านด้วยกันซิ”

“คุณหนู...”

“...?” ลินลดามองด้วยความสงสัย

“เรียกผมว่าคุณหนู”

“อ่อ ได้ซิ คุณหนูไบรอัน เดี๋ยวครูอ่านนิทานให้ฟังนะ เรื่องนี้สนุกมากเลย” เสียงหวานตอบรับและเชิญชวน เพราะด้วยแววตาและท่าทางอ่อนหวานน่ารักของครูลินลดา ทำให้เด็กน้อยมองเธอด้วยความสงสัย ปกติที่ผ่านมาเวลาที่เขาแกล้งพี่เลี้ยง หรือครูคนไหนทุกคนจะต้องมาอาละวาดโวยวายเขา แต่ครูพี่เลี้ยงคนนี้กลับทำราวกับว่าเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไม่”

“ในป่าแห่งหนึ่งมีฝูงแกะจำนวนหนึ่งกำลังพักดื่มน้ำที่ริมแม่น้ำ ลูกแกะเดินมาบอกกับแม่แกะว่าขอไปเดินเล่นที่อีกฝั่งของแม่น้ำได้มั้ย...” ลินลดาอ่านนิทานที่อยู่ในมือ โดยไม่ได้สนใจว่าไบรอันจะอยากหรือไม่อยากฟัง เธอใช้น้ำเสียงที่หลากหลายในการเล่า ทำให้คนฟังรู้สึกเริ่มหันมาสนใจ