แจนเดินออกมาห้ามร้านเห็นโจ้นั่งรออยู่ที่เดิมตามที่เธอสั่งจริง ๆ เขาใช้มือแตะที่แผลบนใบหน้าของตัวเองแล้วร้องออกมาเบา ๆ ด้วยความจริง เธอถอนหายใจรีบเดินเข้าไปดึงมือเขาออกเพราะกลัวแผลจะสกปรกจากนั้นก็ออกแรงดึงเขาให้เดินตามไปที่รถของเธอ"แล้วรถผมอ่ะ" โจ้รีบถามเมื่อเห็นเธอกดรีโมทปลดล็อครถเหมือนต้องการให้เขานั่งไปนั่งด้วย"ทิ้งไว้นี่แหละพรุ่งนี้ค่อยมาเอา" "เอ้า" โจ้มองตามแจนที่เดินอ้อมไปฝั่งคนขับ"เฮ้ย ๆ ๆ เดี๋ยว" โจ้รีบปิดประตูรถแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาเธอ"ผมขับเอง""ไม่ต้องอ่ะฉันขับได้""แต่พี่ดื่มมานั""ตอนนี้ฉันไม่เมาเลยสักนิด ยิ่งเมื่อกี้นายกับพี่ตั้มต่อยกันฉันยิ่งตาสว่างเข้าไปใหญ่""ไม่ได้มันอันตราย""ฉันมีสติ""แล้วเกิดเจอด่านขึ้นมาจะทำยังไงผมไม่อยากนอนคุกหรอกนะ" แจนมองดูใบหน้าของโจ้ที่เริ่มมีรอยช้ำเด่นชัดขึ้นเรื่อย ๆ แล้วก็ยิ่งเป็นห่วง ไม่อยากให้ขับเท่าไหร่แต่ที่โจ้พูดมาก็มีเหตุผล"ไหวแน่นะ""ไหว" โจ้แบมือขอกุญแจรถจากแจน เธอถอนหายใจออกมาแล้วส่งมันให้กับเขาอย่างจำใจระหว่างที่นั่งรถมาด้วยกันแจนก็ชำเลืองมองใบหน้าของโจ้อยู่หลายครั้ง"ไม่ไปโรงพยาบาลแน่นะ""ไม่ไปอ่ะ""ไปตรวจดูหน่อยไหมเผื
"ช่วงนี้เพื่อนพี่มันอาจจะอารมณ์แปรปรวนหน่อยน้องโจ้อย่าไปถือสามันเลยนะ" พีต้าเห็นโจ้ที่ดูสดใสร่าเริงมีสีหน้าเรียบนิ่งขึ้นเลยกลัวว่าเขาจะรู้สึกไม่ดีกับพฤติกรรมเอาแต่ใจของเพื่อนสนิทจนเบื่อหน่ายและไม่อยากทนอีกต่อไปก็เลยรีบแก้ต่างให้อีกในความรู้สึกนึงก็คือกลัวว่าถ้าเพื่อนถูกบอกเลิกอีกครั้งจะรับมือไม่ไหวทำร้ายตัวเองแบบครั้งที่แล้วอีก"ผมเข้าใจครับ""ไว้พี่จะบอกมันให้อีกทีนะว่าให้ใจเย็นกว่านี้หน่อย" "ไม่เป็นไรหรอกครับพี่พีต้าแต่ก็ขอบคุณนะครับ" ระหว่างที่พีต้ากับโจ้กำลังคุยกันอยู่เกรซก็เดินกลับเข้ามาที่โต๊ะคนเดียว"อ้าว ยายแจนล่ะ" "มันขออยู่คนเดียวสักพักอ่ะ" เกรซตอบแล้วหันไปมองหน้าโจ้เหมือนอยากจะสื่ออะไรบางอย่างซึ่งโจ้ก็รู้สึกได้ "งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปดูพี่แจนก่อนนะครับ" เกรซพยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อน ๆ จากนั้นโจ้ก็ลุกออกไป "สรุปแล้วเป็นแบบที่พวกเราคิดไหม" พีต้าดึงเกรซให้ลงมานั่งข้าง ๆ "อืม~ แจนมันประชดพี่ตั้มจริง ๆ" "ว่าแล้วเชียว ผู้หญิงรักสงบเกลียดคนเจ้าชู้แบบมันไม่มีทางมีแฟนใหม่เป็นเด็กรุ่นน้องที่อายุห่างกันเป็นรอบแถมยังเจ้าเสน่ห์จีบผู้หญิงเป็นงานอดิเรกแบบน้องโจ้ได้หรอก""เรื่องนั้น..
หลังจากคุยกับสายลมเสร็จโจ้ก็เดินกลับเข้ามาในร้านแล้วเลี้ยวไปทางห้องน้ำก่อนแต่จู่ ๆ ก็มีคนชิงตัดหน้าเขากระทันหันทำให้เขาต้องหยุดกระชักด้วยความตกใจ โจ้เงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างไม่คิดอะไรแต่พอเห็นว่าคน ๆ นั้นคือตั้มเขาก็ไม่สบอารมณ์ทันทีแล้วเลือกที่จะเบี่ยงตัวเดินแทรกผ่านตั้มเพื่อจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแต่ตั้มก็ขยับมาขวางอีกครั้ง "คืออะไรครับ" โจ้ถามด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย "ขอคุยด้วยหน่อยดิ" "ผมไม่สะดวกแล้วก็ช่วยหลบไปด้วยครับ" "ทำไม กลัวไรว่ะ" "ผมไม่ได้กลัวแต่แค่ไม่ได้มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องคุยกับคุณ" โจ้พูดจบแลิวก็ขยับมาอีกฝั่งนึงเพื่อเดินเข้าห้องน้ำ "เลิกยุ่งกับแจนซะ" โจ้หยุดฝีเท้าแล้วหมุนกลับมาเผชิญหน้ากับตั้มอีกครั้ง "ผมคิดว่าคุณไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับผมนะ" "ก็แค่เตือนไว้ด้วยความหวังดีจะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง" "ผมว่าคุณเอาเวลาที่มาเตือนผมไปดูแลตัวเองให้มันดีกว่าดีกว่าไหมครับ ถึงผมจะยังเด็กแต่ก็มีพร้อมทุกอย่างทั้งฐานะ หน้าตา การศึกษาและก็จิตสำนึกส่วนคุณ...ทำกับเขาขนาดนั้นยังมีหน้าโผล่มาให้เขาเห็นอีก ช่างไร้ยางอายจริง ๆ เลย ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแจนถึงได้มูฟออนจากคุณเร็
ตั้มถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่ายที่ต้องเห็นหน้าโจ้อีกจากนั้นเขาก็เปลี่ยนสีหน้าไปยิ้มให้กับสาว ๆ ทั้งสามคน"พี่ไม่รู้ว่าทุกคนจะมาเที่ยวด้วยไม่งั้นคงชวนมาด้วยกันแล้ว" "ไม่เป็นไรค่ะ ต่างคนต่างมาเที่ยวอยู่แล้วคงไม่ต้องลำบากพี่ตั้มมาชวนหรอก" พีต้าตอบ"น้องพีต้าไม่เจอนานสวยขึ้นนะครับ""ขอบคุณค่ะ พีต้าต้องสวยขึ้นทุกวันอยู่แล้วจะได้มัดใจพี่กรณ์ไม่ให้นอกลู่นอกทางไปมีคนอื่นได้" ตั้มหน้าเจื้อนทันทีก่อนจะเหล่ไปมองแจนที่ไม่ได้สนใจมองเขาเลยสักนิด โจ้สังเกตุเห็นแบบนั้นก็รีบแกล้งยกแขนขึ้นมาโอบกอดไหล่ของแจนให้ขยับเข้ามาแนบชิดกับเขาทันทีทำเอาแจนตั้งตัวไม่ทันตกใจแต่ก็ยอมไหลตามเขาไป พีต้ากับเกรซนั่งมองภาพตรงหน้าตาโตส่วนตั้มก็รู้สึกเหมือนถูกหยาบเขากำมือแน่นโกรธจนอยากกระชากแจนกลับมาเพราะในความรู้สึกของเขาแจนก็ยังคงเป็นผู้หญิงของเขามาตลอดแม้เธอจะบอกว่าคบกับโจ้อยู่แต่ตั้มก็ไม่สามารถยอมรับได้"แหม่~ ดูรักกันดีจังเลยนะครับ""แน่นอนครับ ผมกับพี่แจนเรารักกันอย่างเปิดเผยมีอะไรก็คุยกันทุกเรื่องเหมือนอย่างพี่ตั้มกับพี่ส้มส้มไงครับ เอ่อ! ว่าแต่วันนี้พี่ส้มส้มไม่มาด้วยเฟรอครับเห็นปกติไปไหนก็ตัวติดกันตลอด โอ๊ะ! แต
ติ้ง (เสียงแจ้งเตือน) สายลมล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาดูเกรซ : คืนนี้ฉันจะออกไปเที่ยวกับแจนนะสายลม : ไปยังไงสายลม : แล้วกลับกี่โมงสายลม : ถ้าดื่มแช้วห้ามขับรถนะเกรซ : ไม่ได้เอารถไปแต่คงไม่ดึกมากเพราะพรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีกสายลม : ดูแลตัวเองดี ๆ ถ้าผมโทรไปต้องรับนะเกรซ : โอเค แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่สายลมชั่งใจแป๊ปนึงเพราะไม่กล้าบอกความจริงเกรซแต่ก็ไม่อยากโกหกเกรซเช่นกันสายลม : ผมออกมาดูงานที่ต่างจังหวัดกับพี่ชายอ่ะเกรซ : ขอให้ทุกอย่างราบรื่นนะสายลม : ผมขอโทษนะเกรซ : ขอโทษทำไม"ก็ขอโทษที่ผมโกหกพี่ไง" สายลมไม่กล้าพิมพ์ตอบกลับไปเกรซ : เป็นอะไรหรือเปล่าสายลม : ไม่มีอะไรครับผมแค่อยากขอโทษที่ไม่ได้บอกพี่ก่อนอ่ะเกรซ : เรื่องแค่นี้เองเกรซ : ฉันไปทำงานต่อก่อนนะสายลม : ครับ ผมรักพี่นะสายลมทิ้งตัวลงนอนไปเตียงหลังจากคุยกับเกรซเสร็จ เขานั่งเลื่อนอ่านข้อความเก่า ๆ ที่คถยกับเกรซด้วยความรู้สึกผิดเพราะมันมีแต่คำโกหกของเขาเต็มไปหมดเลย"ผมโกหกพี่ไว้เยอะขนาดนี้ถ้าเกิดวันนึงพี่รู้พี่จะให้อภัยผมได้มั้ยนะ" ผับดังใจกลางเมืองในค่ำคืนที่เสียงดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ดังกระหึ่มและไฟสปอตไลท์สาด
"เมื่อไหร่มึงกับเมียมึงจะดีกันสักทีว่ะ" สายลมถามสายฟ้าด้วยความหงุดหงิดระหว่างที่กำลังนั่งรถไปรับมุกดากับมีนที่บ้านของพวกเขา"พวกกูไม่ได้ทะเลาะกัน""นี่มึงโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่ว่ะ มึงดูไม่ออกเหรอว่าพี่มุกดาเขาน้อยใจมึงอยู่ เขารักมึงจะตายเคยยอมห่างมึงง่าย ๆ แบบนี้ที่ไหน คนอย่างมึงนอกจากพี่มุกดาแล้วชีวิตนี้เคยมีเรื่องดี ๆ กับเขาที่ไหนและถ้ามึงไม่อยากเสียพี่เขาไปก็รีบง้อเถอะจะอีโก้ไปทำไม กูดูออกนะว่ามึงเองก็รู้สึกดีกับพี่มุกดามาก ๆ อยู่กันมาตั้ง 3 ปีกว่ากูไม่เชื่อหรอกว่าที่มึงทำไปทั้งหมดเป็นเพราะคำสั่งพ่ออย่างเดียว""มึงเอาตัวมึงเองให้รอดเถอะไอ้ลม ไม่ต้องมาสอนกู" "อย่างน้อยกูก็กล้าเลือกทางของตัวเองไม่ฝืนใจทำอะไรตามคำสั่งพ่อไปหมดทุกอย่างเหมือนมึงหรอก""แล้วที่ต้องไปทะเลกับกูนี่ไม่ใช่ทำตามคำสั่งพ่อเหรอ" สายฟ้ามองเย้ยใส่เขา"ไอ้สัส!" สายลมสบถออกมาเบา ๆ แล้วหันหน้าหนีไปมองด้านนอกแทนรถขับมาจอดที่หน้าบ้านสุขนิรันดร์รอจนประตูใหญ่เปิดออกจึงไปขับต่อเข้ามาถึงตัวบ้าน ทั้งสองคนเดินลงมาจากรถเตรียมจะเดินเข้าไปไหว้ทักทายเจ้าของบ้านแต่ก็เจอกับกับมุกดาและมีนที่เดินออกมาพอดีพร้อมกับแม่บ้านที่ช่วยถือก