Novels by Plearn9

หลังจากหนีเข้ามาในบ้านฉันก็รีบปิดประตูแล้วยืนยิ้มออกมาด้วยความเขิน "ผู้ชายอะไรเจ้าเล่ห์ชะมัดเลย" ฉันพูดแล้วยิ้มอย่างกับคนบ้าอยู่แบบนั้นสักพักก่อนจะเดินไปเข้าไปที่ห้องเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำแล้วเข้านอน ในขณะที่ฉันกำลังจะถอดชุดออกก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองใส่ชุดและเครื่องประดับที่คุณทศให้ไว้อยู่ "ตายแล้วดาวเอ้ย~ ลืมขอบคุณคุณทศเรื่องชุดได้ไงเนี่ย" ฉันบ่นกับตัวเองที่หน้ากระจกอย่างรู้สึกเสียดาย "ไว้ค่อยขอบคุณเขาพรุ่งนี้แล้วกันจะได้เอาชุดกับสร้อยไปคืนด้วย" ฉันถอยหายใจแล้วพูดออกมาก่อนที่จะค่อย ๆ ถอดสร้อยเก็บใส่กล่องและถอดชุดไปซักอย่างทะนุถนอมจากนั้นก็กลับเข้าห้องไปอาบน้ำนอนทศราช Part00:30 น.ผมขับรถเข้ามาที่บ้านหลังจากไปส่งดาวซึ่งปกติแล้วผมจะนอนที่คอนโดเป็นส่วนใหญ่เพราะว่ามันใกล้และผมต้องทำงานตลอดเลยไม่อยากให้แม่ต้องมาเห็นผมนั่งทำงานหามรุ่งห่ามค่ำแล้วเป็นห่วงทีหลัง เมื่อก่อนผมไม่เข้าใจพ่อเลยว่าเขาจะบ้างานอะไรนักหนาแต่พอมาวันนี้ผมได้มาอยู่ตรงนี้แทนพ่อผมถึงได้เข้าใจว่า มันจำเป็นต้องทำจริง ๆ และผมก็เข้าใจความรู้สึกแม่ดีเพราะผมเองก็เคยอยู่ในจุดที่นั่งทุกข์ที่เห็นพ่อเป็นแบบนั้นดังนั้นผมจึงเลือกที

ผมนั่งฟังพวกผู้ใหญ่เขาคุยกันมาประมาณ 20 นาทีแล้วมันมีแต่เรื่องอวดกันไปอวยกันมาตลอดจนผมฟังแล้วรู้สึกเบื่อไปเลยแต่ก็ไม่สามารถแสดงอาการออกมาได้ ผมหันไปมองที่กลุ่มของดาวแต่ปรากฏกว่าเธอไม่อยู่ตรงนั้นแล้วจึงเกิดความกังวลเป็นอย่างมาก ผมกลัวว่าเธอจะกลับไปก่อนและถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง ๆ ผมคงเสียดายแย่ที่ยังไม่ได้คุยอะไรกับเธอ ผมพยายามมองไปรอบ ๆ จนทั่วงานแต่ก็ยังไม่เจอเธออยู่ดี"ผมขอตัวก่อนนะครับ คืนนี้เชิญทุกคนตามสบายเลยนะถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกกับออแกไนซ์ได้เลย" ผมพูดแล้วลุกออกจากโต๊ะทันทีโดยไม่รอให้พวกผู้ใหญ่ตอบกลับอะไรมาเลยเพราะกลัวเขาจะรั้งผมให้อยู่ต่อ ผมก้าวเท้าเดินไปหาชัชเพื่อถามเขา"ชัช คุณดาวไปไหนแล้ว" ผมพูดแบบเป็นกันเองกับชัชเพราะเราค่อนข้างสนิทกันบวกกับตอนนี้มันนอกเวลางานแล้วด้วย จริงๆ ถ้าเวลาทำงานผมจะเรียกเขาว่าคุณชัชตลอดเพื่อให้เกียรติเขา"คุณดาวเหรอครับ เห็นเธอบ่นว่าเบื่อ ๆ ก็เลยอยากจะออกไปสูดอากาศหน่อยครับ""ไปคนเดียวเหรอ" ผมถามด้วยความเป็นเพราะตอนนี้มันดึกมากแล้วแถมทุกคนยังดื่มกันไปไม่น้อยถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยัง "ครับ ตอนแรกผมจะตามไปเป็นเพื่อนนะแต่เธอไม่ยอม" "ไม่เป็นไร" ผมรีบ

ฉันกลับมาถึงบ้านประมาณบ่ายโมงครึ่งด้วยความรู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากจะทำอะไรแล้ว "นอนพักเอาแรงสักหน่อยแล้วกัน" ฉันเดินขึ้นไปนอนทิ้งตัวบนเตียงทั้งที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ17:30ฉันใส่ชุดคลุมเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้วจากนั้นฉันก็เดินไปหน้ากระจกหยิบกล่องที่คุณทศให้ขึ้นมาเปิดดู ภายในกล่องนั้นมีชุดเดรสยาวสีแดงประกายเพชรวิบวับดูสวยมาก"แพงมากแน่เลยเนี่ย" ฉันพูดแล้วหยิบชุดนั้นออกมาดูชัด ๆ ฉันตะลึงกับสิ่งที่คุณทศเตรียมไว้ให้มากไม่คิดเลยว่าเขาจะเลือกเสื้อผ้าให้ผู้หญิงได้เก่งขนาดนี้และที่นึกไม่ถึงมากที่สุดก็คือเขาจะช่วยเตรียมมันมาให้ฉันโดยเฉพาะ ฉันค่อย ๆ วางมันลงบนเตียงแล้วหันกลับไปมองกล่องกำมะหยี่เล็กๆ ที่คุณทศเตรียมมาให้พร้อมกับชุดนี้ หลังจากเปิดออกดูฉันก็ยิ่งตกใจยิ่งกว่าเพราะว่าฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้ประมาณ 2 อาทิตย์กว่า ๆ ฉันได้เอาเอกสารไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของคุณทศก่อนที่เขาจะมาทำงานเหมือนปกติทุกวันแต่ว่าวันนั้นฉันแอบไปเห็นมันมีกระดาษจำนวนนึงถูกแฟ้มวางทับไว้อย่างไม่เป็นระเบียบก็เลยคิดว่าจัดให้มันเรียบร้อยแต่มันกลับไม่ใช่เอกสารงานอะไรเลยแต่เป็นแบบตัวอย่างสร้อยเพชร ยอม

"งานทุกอย่างเรียบร้อยไหมคะ" ฉันเดินตรวจเช็คงานกล่าวแล้วเดินไปถามกับหัวหน้าทีมออแกไนซ์ที่รับผิดชอบดูแลงานในวันนี้"เรียบร้อยดีค่ะคุณดาว" คุณนัทตอบ"ดีจ่ะ อย่าให้มีอะไรผิดพลาดนะคะ" ฉันพูด "ค่ะคุณดาว" เธอตอบแล้วก็เดินออกไปทำงานต่อ ส่วนฉันก็ยืนดูรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ต่ออีกนิดหน่อยเผื่อว่ามีอะไรจะได้แก้ไขได้ทันเวลา"เป็นไงบ้าง" ฉันหันไปตามเสียงมาดังมาจากด้านหลัง"เรียบร้อยดีค่ะคุณท" ฉันตอบ "ผมฝากคุณด้วยนะ รู้ใช่ไหมว่าผมไม่ชอบให้มีอะไรผิดพลาด" คุณทศพูด "ทราบค่ะ" ฉันตอบ วันงาน ฉันมาถึงบริษัทแต่เช้าเพื่อตรวจดูความพร้อมอีกครั้ง วันนี้เป็นวันสำคัญของบริษัท แขกและสปอนเซอร์ที่เชิญมาก็มีจำนวนมากไหนจะนักข่าวจากช่องต่าง ๆ อีกแถมเมื่อคืนนี้ฉันก็เพิ่งได้รับอีเมลว่าขอเพิ่มชื่อแขกพิเศษเข้ามาอีกหลายคนเลย วันนี้ฉันก็เลยต้องรีบมาจัดการดูแลตั้งแต่แต่เช้าตรู่เลย ในขณะที่ฉันกำลังหัวหมุนกับงานตรงหน้า ฉันก็หันไปเห็นคุณทศที่กำลังเดินเข้ามาหาฉัน(ซวยแล้วไงยัยดาวเอ้ย~ นี่เรามัวแต่เตรียมงานจนลืมเวลาไปเลยเหรอ) ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาคุณทศแล้วก้มหัวขอโทษเขาจากใจจริง "ดาวขอโทษนะคะคุณทศ คึ...คือดาวมัวแต่ยุ่งอยู่

คุณทศเดินไปเปิดประตูที่นั่งด้านหลังให้แม่กับป้าน้อย ทั้งคู่หันมามองที่ฉันเหมือนเป็นการถามเพื่อความแน่ใจว่าขึ้นไปได้จริง ๆ ใช่ไหมฉันเลยพยักหน้าตอบเพื่อให้พวกเขาสบายใจแม้แม่กับป้าน้อยจะรู้สึกเกรงใจคุณทศมาก ๆ แต่การที่เขาเปิดประตูรอแบบนั้นก็ทำเอาแม่กับป้าน้อยไม่อาจปฏิเสธได้เลย ฉันมองดูการกระทำของคุณทศที่ปฏิบัติต่อแม่และป้าน้อยอยู่ตลอดด้วยความพอใจเพราะถึงเขาจะเป็นถึงเจ้าของบริษัทแต่ไม่มีท่าทีเย่อหยิ่งหรือทำตัวไม่ดีต่อครอบครัวที่แสนจะธรรมดาของฉันเลยแม้แต่น้อยและเพราะเขาเป็นแบบนี้เนี่ยแหละฉันถึงยิ่งประทับใจเขามากขึ้นทุกที พอแม่กับป้าน้อยขึ้นไปนั่งบนรถแล้วคุณทศก็หันกลับมามองฉัน พอสบตากับเขาอีกครั้งฉันก็ถึงสะดุ้งเลยจากนั้นฉันก็รีบเดินไปเปิดประตูแล้วขึ้นไปนั่งฝั่งข้างคนขับทันที แม้จะไม่ได้หันไปมองหน้าเขาอีกครั้งแต่ฉันรู้สึกได้เลยว่าคุณทศต้องกำลังยืนขำท่าทางตลก ๆ ของฉันเมื่อกี้อยู่แน่ ๆ ร้านอาหารมาถึงร้านฉันก็บอกให้แม่กับป้าน้อยเข้าไปก่อนเลยเพราะฉันจองโต๊ะเอาไว้แล้ว"คุณไม่ลงเหรอ" ฉันค่อย ๆ หันหน้าไปหาเขาด้วยความตื่นเต้น "หรือว่าอยากจะกลับบ้านพร้อมกับผม" น้ำเสียงและสีหน้าทีเล่นที่จริงของเขา

"เมื่อกี้คุณทศยิ้มให้เราเหรอ" ฉันถามตัวเองเบา ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นรัวอย่างกับจะระเบิดออกมา"แล้วทำไมเราต้องดีใจขนาดนี้ด้วยละ...ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เลย" หลังจากยืนคุยกับตัวเองอยู่แป๊ปนึงฉันก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานจากนั้้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแม่"ฮัลโหลค่ะแม่""ว่าไงจ๊ะลูก""วันนี้ช่วงบ่ายแม่กับป้าน้อยไม่ต้องทำกับข้าวออกไปขายที่ตลาดนะคะ""ทำไมล่ะลูก""ไม่มีอะไรหรอกค่ะ วันนี้ประมาณห้าโมงเย็นแม่กับป้าน้อยขึ้นแท็กซี่มาหาดาวที่บริษัทนะคะ""อะไรอีกล่ะเนี่ย""ต้องมานะคะ""จ่ะ ๆ ไว้เจอกันนะเดี๋ยวแม่ต้องไปช่วยป้าน้อยแกขายของต่อแล้ว""ค่ะ ดาวรักแม่นะคะ""จ่ะ แม่ก็รักดาวนะลูก"ทศราช Partผมนั่งมองกล่องสีดำเล็ก ๆ นั่นด้วยรอยยิ้มมาอยู่สักพักหลังจากที่เธอออกจากห้องไป"ของขวัญตอบแทนเหรอ ฮึ ๆ ดีกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ" ผมพูดแล้วหยิบเสื้อสูทตัวโปรดที่คลุมอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาใส่จากนั้นก็ดึงปากกาด้ามเก่าที่เหน็บอยู่บนกระเป๋าเสื้อออกแล้วแทนที่ด้วยปากกาด้ามใหม่ที่เธอเพิ่งให้เมื่อกี้แทนดวงดาว Partหน้าบริษัทหลังจากเลิกงานฉันก็ออกมายืนรอแม่กับป้าน้อยอยู่หน้าบริษัท ในระหว่างที่ฉันยืนรออยู่นั้นรถของคุณทศ

"อยู่ได้ใช่ไหมกล้าหรือว่าอยากไปอยู่กับพี่" เกรซถามความเห็นน้องชายหลังจากพาเขามาดูห้องที่เธอจัดหาไว้ให้"กล้าอยู่ได้พี่เกรซ ดีกว่าห้องที่บ้านเยอะเลย""ถ้าอยู่ได้ก็ดี ทำตัวตามสบายได้เลยนะเรื่องห้องพี่จัดการไว้ให้หมดแล้วถ้าอยากได้อะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดส่วนเงินที่พี่ให้ไว้ก็ใช้ประหยัด ๆ อยากกินอะไรพี่ไม่หวงนะกล้าซื้อกินให้เต็มที่ได้เลยแต่อะไรที่มันไม่ดีก็อย่าไปยุ่งล่ะ""ครับ""พี่เพิ่มเงินค่าขนมให้อีกอาทิตย์ล่ะสองพันนะเดี๋ยวถึงเวลาพี่จะโทนให้เอง ถ้าเหงาอยากกลับบ้านก็บอกพี่นะหรือถ้าอยากมาหาพี่ที่คอนโดก็มาได้ตลอดเลย""รู้แล้วหน่าพี่เกรซไม่ต้องห่วงผมหรอกผมดูแลตัวเองได้""งั้นคืนนี้ให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนไหม""โอ๊ยยย~ ไม่ต้องเลยพี่รีบกลับไปเถอะวันนี้พากล้าไปซื้อของมาทั้งวันแล้ว พี่ลมก็น่าจะเหนื่อยแล้วเดี๋ยวเกรงใจพี่เขาบ้าง" เกรซหันไปมองสายลมที่ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่"ตามสบายเลย" สายลมตอบ"พี่กลับก็ได้" สายลมเดินเข้ามาหาทั้งสองคน"เรื่องเรียนไม่ต้องห่วงนะไว้เทอมหน้าพี่จะพาไปสมัครเอง" สายลมพูดพร้อมเอามือแตะที่ไหล่ของกล้าเบา ๆ "ขอบคุณครับ...ขอบคุณสำหรับวันนี้ด้วยที่พี่ช่วยผมขนของแถมยังพาไปซื้อของใช

"ผมเข้าห้องก่อนนะ" "อื้ม" เกรซขับรถพาทุกคนกลับมาที่บ้านเพื่อพูดคุยว่าจะเอายังไงต่อแต่เธอเห็นสีหน้าของกล้าดูไม่พร้อมจะคุยเลยยอมปล่อยให้นอนไปพักในห้องก่อน"อ้าว! มึงไม่เรียกมันมาคุยล่ะจะได้รู้ว่ามันจะเอายังไงต่อ ยังอยากเรียนอยู่ไหม""ให้มันอยู่กับตัวเองสักพักเถอะแม่""ก็ถ้ามันไม่อยากเรียนกูจะได้ไปคุยกับเจ๊เล้งเจ้าของตลาดให้ว่าพอจะมีงานอะไรให้มันทำไหม""แม่ไม่ต้องห่วงฉันไม่มีทางปล่อยให้น้องไปเป็นเด็กเก็บค่าแผงหรือขนผักในตลาดหรอก ตอนนี้หน้าที่ของมันมีแค่เรียนเท่านั้นห้ามแม่พาน้องไปทำงานหาเงินตอนนี้เด็ดขาด""ก็ถ้ามันไม่เรียนก็ต้องช่วยกูออกทำงานไหม จะให้นอนกินเกาพุงอยู่ที่บ้านเฉย ๆ เหรอ"กล้ายืนแอบอยู่บนบันไดเพื่อฟังสิ่งที่แม่กับพี่สาวของเขาคุยกัน เขารู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถเรียนอยู่ที่นั่นต่อได้ทั้ง ๆ ที่พี่สาวของเขาใช้เงินไปในน้อยเลยเพื่อที่จะส่งเขาเรียนที่ดี ๆ ทั้งค่าเทอม ค่ากินอยู่ ค่าอุปกรณ์การเรียนหรือแม้แต่ค่าจิปาถะต่าง ๆ ที่ผ่านมาเขาพยายามอดทนไม่ตอบโต้ฝ่ายตรงข้ามเพราะรู้ว่าถ้าตัวเองมีปัญหาพี่สาวคงเสียใจมากแต่สุดท้่นแล้ววันนี้มันก็มาถึง กล้าเดินคอตกกลับขึ้นไปบนห้องด้วยความเสียใจ เขา

(เกรซ) ตลอดระยะเวลาอาทิตย์กว่า ๆ ที่ผ่านมาฉันกับสายลมก็ยังใช้ชีวิตกันปกติแต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือเขาบังไม่ได้กลับมาอยู่กับฉันเหมือนเดิม พวกเราใช้เวลาว่างในการโทรคุยกันบ้างแต่ไม่บ่อยนักเพราะฉันมีงานที่ต้องจัดการอยู่เต็มไปหมดและตอนนี้ฉันก็กำลังแต่งตัวเพื่อไปรอต้อนรับหลานคนแรกของกลุ่มที่โรงพยาบาลกับเพื่อน ๆ ตืด ตืด ตืด (เสียงโทรศัพท์เข้า) "ฮัลโหลแม่" "อยู่ไหนเนี่ย" "ฉันอยู่ห้องกำลังจะออกไปหาป่านวาดที่โรงพยาบาล" "มึงไม่ต้องไปมาหากูที่บ้านก่อน" "แม่มีธุระอะไรก็พูดมาเลยฉันนัดกับเพื่อนไว้แล้ว" "เพื่อนมึงมันสำคัญกว่าแม่กว่าน้องใช่ไหม" "นี่แม่เป็นอะไรอีกเนี่ย" "ไอ้กล้ามันไปมีเรื่องที่โรงเรียนตอนนี้พ่อแม่ของไอ้เด็กที่มันไปต่อยเขากำลังจะเอาเรื่องน้องมึง" "ฮะ?! กล้าเนี่ยนะไปมีเรื่อง" "ก็เออน่ะสิ" "แล้วตอนนี้แม่อยู่ไหน" "กูอยู่ตลาดกำลังจะเก็บแผงพอดี" "งั้นแม่รีบไปโรงเรียนก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไป" "รีบมานะ!" "ฉันรู้แล้วหน่าแค่นี้นะ" ฉันวางสายจากแม่แล้วโทรหาแจนทันที "ฮัลโหลว่าไงจ๊ะสาว" พีต้าเอ่ยทักทายฉันด้วยน้ำเสียงสดใส "พีต้าเหรอ" "แล้วจะเป็นใครได้ล่ะจ๊ะ" "

มานิตย์เดินเข้ามาในห้องอาหารเข้าไปกระซิบพศินเบา ๆ เพื่อรายงานว่าสายลมออกไปกับเกรซแล้ว พศินไม่พอใจนิดหน่อยที่สายลมหนีออกไปทั้ง ๆ ที่เขายังมีแขกอยู่แต่ตั้งแต่ที่สายลมอ้างว่าจะไปเข้าห้องน้ำเขาก็พอจะเดาได้อยู่แล้วว่าลูกชายจะต้องไปหาเกรซเพื่อปรับความเข้าใจกันอย่างแน่นอนแต่ก็ไม่คิดว่าจะกล้าหักหน้าเขาโดยการทิ้งแขกแล้วหนีออกไปเลย มานิตย์ถอยออกไปยืนด้านหลังจากนั้นพศินก็พยายามปั้นหน้ายิ้มเพื่อไม่ให้แขกทั้งสองคนไม่สบายใจ"พอดีสายลมเขามีธุระด่วนนิดหน่อยเลยไม่ว่างอยู่ทานข้าวกับพวกเราแล้วน่ะ" "พี่สายลมไปแล้วเหรอคะ" มีนรู้สึกน้อยใจนิดหน่อยที่สายลมไปรับเธอมาแต่กลับปล่อยเธอเอาที่บ้านแล้วเขาก็ออกไปไหนไม่รู้"เอาไว้พวกเราทานข้าวเสร็จแล้วเดี๋ยวพ่อให้คนไปส่งหนูมีนที่บ้านทีหลังนะ""ขอบคุณค่ะ"บรรยากาศในรถเงียบมากเกรซนอนพิงเบาะของเธอหันหน้าออกมองด้านนอกตลอดเวลา สายลมเหล่มองเธอเป็นระยะอยากจะชวนเธอคุยแต่ก็รู้นี่ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม ความเงียบทำให้เกรซได้มีเวลาคิดทบทวนกับตัวเอง เธอรักสายลมแต่ก็รู้สึกเสียใจที่สายลมโกหกจนไม่สามารถเชื่อใจเขาได้อีก มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย อยากจะเลิกให้มันจบ ๆ แล้วไปเริ

สายลมยังคงตกใจไม่หายที่เห็นหน้าเกรซ ขาเขาแข็งจนก้าวไม่ออก มีนหันไปมองสายลมที่ไม่ยอมเดินตามเธอเข้ามาสักทีและเมื่อเธอเห็นแววตาของสายลมที่มองเกรซแบบไม่วางตาอยู่ในใจก็เกิดความสงสัยขึ้นมาทันทีเพราะสายตาของทั้งคู่ที่มองกันมันไม่ใช่สายของคนที่เพิ่งเคยเจอกันเลย สายลมดูมีอาการตกใจผิดปกติส่วนเกรซเองก็ดูตกใจไม่น้อยไปกว่าสายลมแต่แววตาของเธอดูเศร้ากว่าสายลมมาก ต๊อดเดินเข้าไปจับที่ไหล่ของสานลมด้วยท่าทางคุ้นเคย"ไม่เจอกันนานโตเป็นหนุ่มแล้วหนิเรา" สายลมละสายตาจากเกรซไปหาต๊อด"สวัสดีครับน้าต๊อด""ไง อยู่ปีไหนแล้วล่ะ""จบปี 3 แล้วครับ""โห่~ ไวขนาดนี้เชียว""ครับ" สายลมเหล่มองเกรซอยู่หลายครั้ง"มะ ๆ มานั่งคุยกันดี ๆ ดีกว่า" พศินพูด ต๊อดและสายลมพากันเดินมานั่งที่โต๊ะทันทีโดยต๊อดกลับไปนั่งข้างเกรซเหมือนเดิมส่วนสายลมก็อ้อมมาอีกฝั่งเพื่อนั่งอยู่กับมีน เกรซรู้สึกเจ็บแปล๊บเมื่อเห็นทั้งสองคนใกล้ชิด รู้ว่าแฟนโกหกไม่พอยังมารู้อีกว่าแฟนกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอีก เธอทั้งตกใจทั้งเสียใจจนไม่อยากทำงานต่อแล้ว อยากหนีออกไปจากตรงนี้เพื่อไปทบทวนตัวเองเงียบ ๆ คนเดียว"อย่างที่บอกไปก่อนหน้าว่าพี่อยากจะออกสินค้าใหม

ผ่านไปหลายวันแล้วจนสายลมกลับมาจากทะเล ความรู้สึกคับข้องขุ่นเคืองในใจของเกรซก็ยังไม่ลดลง เธอพยายามทำตัวปกติเพราะอยากรู้ว่าสายลมจะอธิบายเรื่องทั้งหมดกับเธอยังไงแต่เขาก็ไม่แม้แต่จะปริปากออกมาเลย มันเลยยิ่งทำให้เธอไม่สบายใจจนบางทีก็เครียดจนปวดหัวเพราะแค่เฉพาะเรื่องงานก็หนักมากพอแล้วนี่ยังมามีเรื่องสายลมอีก เกรซกำลังนั่งรอต๊อดมารับอยู่ที่ล็อบบี้คอนโดของเธอเพราะพวกเขามีนัดออกไปคุยงานกับลูกค้าด้วยกัน ทีแรกเธอก็จะขับรถไปเองแต่ต๊อดเห็นว่าเขาต้องขับผ่านคอนโดของเธออยู่แล้วก็เลยอาสามารับ ระหว่างทางต๊อดเกรซก็ช่วงอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับเอกสารให้ต๊อดฟังอีกที "คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกนะครับ บริษัท Lyra (ไลอา) เป็นของญาติผมเอง ทำตัวตามสบายได้เลย" "คุณต๊อดเป็นญาติกับรัชนีเหรอคะ" "ไม่ใช่ครับ เมื่อก่อนบริษัทไลอาเป็นของพี่สาวผมแต่หลังจากเธอเสียไปสามีของเธอก็มารับช่วงดูแลต่อให้แต่เพราะมีงานรัดตัวมากเกินไปเขาก็เลยแต่งตั้งคุณรัชนีเป็นรักษาการแทนน่ะครับ" "อ๋อ~ ขอโทษนะคะแต่เกรซไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพี่สาวของคุณต๊อดเสียไปแล้ว" เกรซจำได้ว่าต๊อดมีพี่สาวจริง ๆ แต่เมื่อประมาณ 2-3 ปีก่อนเธอก็ยังมาเที่ยวหา

17:45 น.ตืด ตืด ตืด (เสียงโทรศัพท์) ปูนปั้นใช้มือเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มากดรับสายทั้งที่ยังไม่ลืมตา"ฮัลโหลลล~""ทำไมเสียงเป็นงั้นอ่ะนี่ยังไม่ตื่นอีกเหรอปูน คนอื่นเขามารวมตัวกันแล้วนะ" เอมม่าพูด"ตื่นแล้ว" "เสียงยังงัวเงียอยู่เลย เนี่ยพี่ให้ทางรีสอร์ทเขาจัดโต๊ะให้หน้าหาดแล้วกำลังจะตั้งเตาเลย รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมากินด้วยกันนะ" "รู้แล้ววว เดี๋ยวตายไปนะ""เร็ว ๆ เข้าล่ะ ช้าหมดอดกินนะ" "คร้าบบบ" ปูนปั้นลุกจากเตียงทั้งที่ยังคงง่วงอยู่เพราะก่อนหน้านี้เขาทานยาแก้เมาเรือไป เขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูและขอใช้เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำจากนั้นก็ออกมาใส่เสื้อผ้าด้านนอก เขาหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสั้นสีขาวมาใส่จากนั้นก็ประทินผิวฉีดน้ำหอมนิดหน่อยก็พร้อมออกไปเจอกับทุกคนแล้ว บรรยากาศตอนเย็นเงียบสงบต่างจากตอนกลางวันมากและช่วงดีที่รีสอร์ทมีพื้นที่หน้าหาดเป็นของตัวเองมันเลยพื้นความเป็นส่วนตัวได้เป็นพิเศษ ปูนปั้นก้าวเท้าออกจากบ้านพักเสียงคลื่นทะเลซัดเข้าหาฝั่งดังแผ่ว ๆ ท่ามกลางความมืดมิดของยามค่ำคืน มีเพียงแสงจันทร์สลัว ๆ ที่ส่องนำทางให้เขาเดินไปตามหาดทรายขาวนุ่มเท้าในใจได้แต่คิดว่าถ้ามีเทียนอยู่ท

14 กุมภาพันธ์บรรยากาศการเดินทางไปเกาะราชาช่างเป็นภาพที่เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะของเหล่าพนักงานของร้าน Happy Time แม้ว่าวันนี้จะไม่ได้มาครบทุกคนเพราะบางคนอยากใช้เวลากับคนรักของตนแต่บรรยากาศยังคงเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วดังตลอดทาง บ้างก็พากันชี้นกชี้ไม้เอ่ยชมความงามของท้องทะเลไม่ขาดปาก ความใสของน้ำทะเลที่ไล่เฉดสีฟ้าครามและเขียวมรกตเหมาะกับการถ่ายรูปเก็บไว้มาก ๆ เมื่อมาถึงเกาะทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำกิจกรรมที่ตัวเองอยากทำแล้วนั่งรวมตัวกันอีกทีช่วงเย็นเพื่อไปทานอาหารด้วยกันส่วนปูนปั้นขอแยกกับไปนอนพักก่อนเพราะเขาบอกกับทุกคนว่ารู้สึกเมาเรือตอนแรกเอมม่าก็ว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อแต่เขาก็ปฏิเสธเพราะไมาอยสกให้พี่สาวหมดสนุก ปูนพักเดินเข้ามาในห้องพักด้วยความรู้สึกเหงา เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาเห็นรูปตัวเองกับเทียนที่ตั้งอยู่บนหน้าจอก็ยิ่งทำให้คิดถึงเข้าไปใหญ่ ตืด ตืด ตืด (เสียงโทรศัพท์เข้า)ปูนปั้นยิ้มออกมาทันทีที่เห็นว่าเทียนวิดีโอคอลมาหาเขา เขารีบกดรับด้วยความดีใจ ภาพขอเทียนที่อยู่ในชุดสูทสีดำ background ด้านหลังเป็นห้องสีขาวและชั้นเอกสารมากมาย

กุ๊กไก่และธูปเดินเที่ยวภายในงานอย่างตื่นเต้น พวกเขาพากันแวะซื้อของอร่อยกินนตลอด ผลัดกันป้อนไปมาจนตอนพุงกางกันไปแล้ว "ไม่เคยมาเลยอ่ะ ตอนแรกนึกว่าจะเงียบไม่คึกครื้นแบบในกรุงเทพแต่ที่ไหนได้คนเยอะแยะไปหมดเลย ของกินก็อร่อยมากด้วย" กุ๊กไก่มองไปรอบ ๆ งานด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม"ผมถึงได้บอกไงว่าพี่ควรออกจากกรุงเทพมาเที่ยวที่อื่นบ้าง จะได้รู้ว่าที่ประเทศไทยอ่ะไม่ได้มีดีแค่ในกรุงเทพนะ" "จ้า รู้แล้วจ้าพ่อคูณณณ~" สีหน้าติดรำคาญของกุ๊กไก่เป็นสิ่งที่ธูปได้เห็นเป็นประจำทุกวันแต่เขากลับไม่เคยรู้สึกไม่โอเคเลยกลับกันเขาดันรู้สึกชอบมันด้วยซ้ำเพราะมันทำให้กุ๊กไก่ดูน่ารักขึ้นมากต่างจากตอนทำงานที่เขามันจะชอบทำหน้าบึ้งตึงเหมือนไร้อารมณ์จนดูน่ากลัวอยู่ตลอดเวลา นี่ถ้าไม่ได้มาลองสัมผัสกับตัวเองเขาคงไม่มีทางเชื่อหรอกว่าคนอย่างกุ๊กไก่จะมีมุมน่ารัก ๆ แบบนี้ด้วยเหมือนกัน "เฮ้ย! เสื้อผ้าร้านนู้นสวยมากเลยอ่ะ ไปดูกันไหม" กุ๊กไก่ชี้ไปที่ร้านเสื้อม่อฮ่อม"เอาสิ" กุ๊กไก่เดินนำธูปไปที่ร้านเสื้อผ้า"สวัสดีเจ้า บะฮู้ว่าลูกค้าเป๋นตี้สนใจ๋ชุดไหนเจ้า" แม่ค้าสอบถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลไพเราะมาก ๆ"อันนี้คือชุดม่อฮ่อมใช่ไหมครับ" กุ

มาถึงห้องพักทั้งคู่ก็รีบอาบน้ำชำระร่างกายแล้วขึ้นนอนบนเตียงพักผ่อนจากความเหนื่อยล้ากันอย่างจริงจัง รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็ดึกมาแล้ว ธูปค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกเหมือนมีคนกำลังทำอะไรกับร่างกายเขาอยู่และภาพตรงหน้าที่เขาเห็นก็คือกุ๊กไก่กำลังทายาและนวดขาให้เขา"พี่ทำอะไรอ่ะ" "ตื่นแล้วเหรอ""อืม""ฉันเห็นนายเดินมาตั้งไกลแถมยังแบกของหนัก ๆ อีกด้วยเลยคิดว่านายคงปวดร้าวไปทั้งตัว""พี่เองก็เดินมาไกลเท่ากับผมนั้นแหละ""แต่ฉันก็ยังสบายกว่านายเยอะ...ทายาเสร็จแล้วก็ไปล้างหน้าเถอะ ฉันสั่งข้าวเอาไว้ให้แล้วจะได้มากินพร้อมกัน" กุ๊กไก่ตอบแล้วก็ลุกออกไป ธูปสังเกตเห็นสีหน้าของกุ๊กไก่แปลกไปไม่ค่อยสดใสร่าเริงเลยรู้สึกเป็นห่วง"ไม่สบายหรือเปล่า" กุ๊กไก่ส่ายหัวตอบแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่แก้ว ธูปไม่ถามอะไรมากเขาลุกไปล้างหน้าแล้วมานั่งที่โต๊ะเพื่อทานอาหารพร้อมกันกับกุ๊กไก่"อร่อยนะเนี่ย" ธูปพูดเสียงแจ๋วแต่กุ๊กไก่กลับไม่ตอบอะไรเลย เขาก้มหน้าก้มตาทานข้าวของตัวเองอย่างเงียบ ๆ จนธูปไม่สบายใจ เขาวางช้อนลงแล้วมองไปที่กุ๊กไป่ชัด ๆ"พี่เป็นอะไร""เปล่า""เปล่าแล้วทำไมไม่คุยกับผม""ฉันแค่เหนื่อยเฉย ๆ""งั

ธูปกับกุ๊กไก่นั่งกันอยู่คนละฝั่ง ซึ่งระหว่างที่นั่งรถมาด้วยกันกุ๊กไก่ยังคงทำหน้าบูดบึ้งไม่คุยกับธูปสักคำส่วนธูปก็เอาแต่จ้องเขาเหมือนอยากจะชวนคุยแต่ก็ไม่กล้า "เลิกจ้องฉันสักทีได้ป่ะ" กุ๊กไก่ทนไม่ไหวหันมาดุธูป "นี่พี่โกรธผมเหรอ" "ฉันไม่ได้โกรธ" "เห็นอยู่ว่าโกรธ" กุ๊กไก่ถอนหายใจแล้วกอดอกหันหน้าไปมองทางวิวทางด้านนอกแทน "ผมขอโทษ...ผมไม่ได้อยากให้เราทะเลาะกันจริง ๆ แต่ที่ผมพูดแบบนั้นก็เพราะว่า-" "เพราะว่านายเบื่อที่ฉันเรื่องมากและก็ขี้งกใช่ไหมล่ะ...ขอโทษนะที่ฉันทำให้ทริปของนายมันพังแบบเนี่ย" "ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ผมแค่อยากให้เราได้มาถึงที่พักไว ๆ จะได้พักผ่อนแล้วก็หาอะไรอร่อย ๆ กินกัน ตั้งแต่เช้าพวกเรายังไม่ได้กินอะไรกันเลยแถมตอนที่พวกเราเดินหารถมันก็ร้อนมาก ๆ ผมเห็นเหงื่อพี่แตกเต็มตัวไปหมดเกินพี่เป็นลมขึ้นมาผมคงรู้สึกผิดที่พาพี่มาลำบากแบบนี้" น้ำเสียงที่ฟังดูเสียใจของธูปทำให้กุ๊กไก่เย็นลงทันที เขาหันกลับมาหาธูปมองดูใบหน้าที่กำลังฉายแววเศร้าอยู่ "ช่างมันเถอะ ฉันเอง...ฉันเองก็เรื่องมากจริง ๆ นั่นแหละ" "ผมรู้นะว่าพี่ไม่ได้เรื่องมากหรอกแต่พี่แค่เกรงใจผม พี่กลัวว่าผมจะต้องจ

ปูนปั้นตื่นขึ้นมาหลังได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกที่ตัวเองตั้งไว้ก่อนนอนเพราะกลัวว่าจะลุกไม่ทันนัดของดาริน เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาปิดเสียงกลัวมันจะดังรบกวนเทียน เขามองดูเทียนที่นอนถอดเสื้อแล้วก้มลงไปจุ๊บที่แก้มของเขาจากนั้นก็ลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำเตรียมตัวแต่ยังไม่ทันได้ก้าวขอลงจากเตียงเทียนก็ดึงเขาลงมากอดไว้ในอกซะแล้ว"แกล้งหลับเหรอ" "เปล่าซะหน่อยแต่พอดีมีคนมาขโมยจุ๊บเลยตื่น""ตื่นแล้วก็ปล่อยผมต้องไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำบุญกับแม่อีก""ไปตั้ง 7 โมงค่อยอาบก็ได้หรอก""ไม่ได้เดี๋ยวไม่ทัน""ก็พี่อยากกอดหนูหนิหน่า" "พอเลย! จะมาอยากกอดอะไร" ปูนปั้นว่าแล้วเอามือไปจับที่เป้าของเทียน"เนี่ย! แข็งแต่เช้าเลยไม่ต้องมาอ้างว่าอยากกอดหรอก""เอ้า~ อ้างที่ไหนก็พี่อยากจริง ๆ""พอ ๆ ๆ ปล่อยเลยจะไปอาบน้ำ" ปูนปั้นว่าแล้วแกะมือของเทียนออกจากตัวเองจากนั้นก็ลุกขึ้นออกจากเตียง"นอนไปเลยแล้วก็เก็บกระเป๋าผมไปใส่รถด้วยหลังจากทำบุญเสร็จจะได้กลับคอนโดกัน""สั่งเป็นแม่เลยนะ รู้เปล่าทุกคนที่นี่ไม่มีใครกล้าออกคำสั่งพี่เลยนะ""ก็ลองดู! ถ้าผมกลับมาแล้วลุงยังไม่จัดการให้เสร็จวันนี้ก็เตรียมกลับไปส่งผมที่บ้านได้เลย""โห่~ ดุจ