Novels by Plearn9

ผมขึ้นมาบนรถคิดทบทวนก่อนว่าจะเอายังไงต่อดีเพราะขืนวันนี้ผมกลับไปคอนโดพี่เกรซพ่ออาจจะรู้ได้ในไม่ช้าแน่ว่าผมกำลังคบกับใครอยู่เพราะผมมั่นใจว่ายังไงซะช่วงนี้พ่อต้องให้คนคอยติดตามดูผมแน่ ๆ จนกว่าเขาจะมั่นใจว่าผมไม่มีใครจริง ๆ ถึงจะเลิกตาม ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพี่เกรซทันทีและระหว่งรอสายอยู่ผมก็มองออกไปด้านนอกเห็นบอดี้การ์ดของพ่อหลายคนแอบเหช่มองมาที่รถผมเป็นระยะ"ฮัลโหล" เสียงอันสดใสของพี่เกรซช่วยฮีลใจผมจากการมีปากเสียงกับพ่อไปเมื่อกี้ไม่น้อยเลย"พี่ทำอะไรอยู่อ่ะ" ผมไม่รู้จะเริ่มเข้าประเด็นจากตรงไหนเลยพยายามหาเรื่องอื่นคุยก่อน"ก็ทำงานน่ะสิมีอะไรหรือเปล่า" "คือ...วันนี้...""เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย" "เปล่าครับ ผมแค่จะโทรมาบอกอ่ะว่าวันนี้ผมคงไม่ได้กลับไปทานข้าวกับพี่แล้ว""ทำไมอ่ะ""ผมมีธุระต้องจัดการนิดหน่อย...อาจจะ...ไม่ได้ไปหาพี่สักพัก" แม้ว่าการพูดออกไปตรง ๆ สำหรับใครมันอาจจะไม่ได้ยากแต่สำหรับผมมันยากมากเพราะผมรู้จักพี่เกรซดี เธอเป็นคนคิดมาก ความใจดีของเเธอถ้ามีให้กับผมมันจะทำให้เธอลำบากซะเอง ผมรู้ว่าถ้าผมสารภาพกับพี่เกรซตรง ๆ พี่เกรซต้องเข้าใจผมแน่และเธออาจยอมทำให้สิ่งที่ผมไม่ต้องกา

"แล้วที่เรียกผมกลับมามีเรื่องด่วนหรือเปล่า""ทำไม ที่นี่ก็บ้านของแกถ้าฉันไม่มีธุระอะไรแกก็จะไม่กลับมาเลยใช่ไหม" "เอาเป็นว่าวันนี้พ่อมีอะไรจะพูดกับผมดีกว่าครับ" ผมเริ่มชักสีหน้าใส่พ่ออีกครั้งเพราะรู้สึกไม่โอเคที่เขาไม่เข้าประเด็นสักที"ปีหน้าแกก็จะจบแล้วใช่ไหม""ครับ""ดี! งั้นหลังจากนั้นแกก็หมั้นเลยแล้วค่อยมาเริ่มกับทำงานกับฉัน รอให้เจ้าสาวแกเรียนจบก่อนจากนั้นถึงค่อยแต่งกัน""ผมไม่แต่ง" ผมกะไว้แล้วไม่มีผิดเลยว่าพ่แจะต้องเรียกผมมาคุยเรื่องนี้แน่ ๆ"ไม่ได้! แกกับหนูมีนหมั้นกันมาตั้งนานแล้วไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ" "ผมบอกพ่อแล้วไงว่าผมไม่ได้ชอบมีน ตอนนั้นพ่อก็รับปากผมแล้วว่าถ้าสายฟ้ามันแต่งกับพี่มุกดาแล้วพ่อจะไม่บังคับผมเรื่องมีนอีก""ใช่ ฉันพูดกับแกแบบนั้นแต่แกดูซิ พี่ชายแกมันแต่งงานมาจะ 3 ปีแล้วตอนนี้วี่แววหนูมุกดาจะท้องยังไม่มีเลยแล้วแบบนี้พวกเราจะทำยังไง" "จะต้องทำอะไรอีกอ่ะ ครอบครัวเราก็ไม่ได้ยากจนจะต้องอยากแต่งงานกับบ้านนั้นอะไรนักหนา" ผมโกรธมากที่พ่อผิดคำพูดกับผม"ฉันไม่ได้อยากได้เงินจากบ้านหลังนั้นแต่ที่ต้องทำแบบนี้เพราะฉันอยากได้ความมั่นคงจากอำนาจตำรวจของพ่อหนูมุกดาต่างหาก ที่ผ่านมา

ตืด ตืด ตืด (เสียงโทรศัพท์เข้า)สายลมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึกหลังได้ยินเสียงสั่นของโทรศัพท์แต่เมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นใครเขากลับรู้สึกลังเลที่จะหลับ"ครับพ่อ" เขากดรับในที่สุดเพราะเขาคิดว่าถ้าไม่มีเรื่องด่วนอะไรพ่อคงไม่โทรมาดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้หรอก"แกอยู่ไหน" เสียงทุ่มฟังดูแข็ง ๆ จากผู้เป็นพ่อทำเอาสายลมใจเต้นสั่นด้วยความกลัว"อยู่คอนโดครับ" "แกแน่ใจนะ""ครับ พ่อมีอะไรหรือเปล่า""งั้นแกลงมาตอนนี้ฉันอยู่หน้าคอนโดแกแล้ว" คำพูดของพ่อทำเอาสายลมขนลุกซู่ เขามองดูนาฬิกาตรงหัวเตียงเห็นเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ "นี่มันตีหนึ่งกว่าแล้วนะพ่อมาทำอะไรอ่ะ" "ฉันให้โอกาสแกอีกครั้ง...ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน" น้ำเสียงของพ่อทำให้สายลมรู้สึกกดดันได้จริง ๆ เขาหันไปมองเกรซที่นอนหลับสนิทด้วยหัวใจสั่นไหว"ผมอยู่ข้างนอกครับ" สายลมยอมรับสารภาพตรง ๆ แต่เขาก็ไม่กล้าบอกพ่ออยู่ดีว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เขารู้จักพ่อตัวเองดีว่าถ้าบอกอะไรออกไปพ่อต้องทำให้เกรซเดือดร้อนแน่ ๆ "พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงฉันต้องเห็นแกที่บ้านไม่งั้นแกเจอดีแน่" พูดจบพ่อก็วางสายไปทิ้งให้สายลมนั่งเครียดอยู่แบบนั้นคนเดียว เขาพอจะเดาได้ว่าพ่อกำลังโกรธเรื่องอะไรแต่ที

หลังจากเสร็จกิจกรรมสายลมกับเกรซก็นอนพักกันอยู่บนเตียงทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยแม้แต่คำเดียวปล่อยให้เวลาผ่านไปจนแอร์ในห้องสามารถดับความร้อนในร่างกายได้แล้ว เกรซหันไปมองสายลมที่นอนหลับตาเอามือก่ายหน้าผากไว้อยู่แบบนั้นแค่เธอดูเธอก็รู้ได้แล้วว่าสายลมต้องมีอะไรในใจแน่ ๆ เธอจึงได้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงพร้อมทั้งดึงผ่าห่มขึ้นมาปิดร่างกายเปลือยเปล่าของเธอไว้ด้วยแต่สายลมเขาใส่กางเกงบ็อกเซอร์ไว้ตั้งแต่เสร็จภารกิจแล้วเลยไม่ได้ห่มผ้ากับเกรซ"สรุปจะบอกได้ยังว่าเครียดเรื่องอะไร" เกรซเอ่ยขึ้นทำลายบรรยากาศเงียบสงบในห้อง"เฮ้อ~" สายลมถอนหายใจแล้วเอามือลง เขาเงยหน้าขึ้นไปมองเกรซแป๊ปนึงก่อนจะหลบตาเธออีกครั้ง"ขอโทษนะ" สายลมตอบด้วยน้ำเสียงเบา ๆ เหมือนคนรู้สึกผิดจนเกรซงงเพราะตามอารมณ์เขาไม่ถูก"ขอโทษทำไม""ที่เมื่อกี้ตีพี่อ่ะ เจ็บหรือเปล่า" "ไม่เจ็บหรอก...แค่ตกใจเฉย ๆ อ่ะปกติไม่เคยเห็นนายเป็นแบบนี้" "งั้นก็ดีแล้ว" เกรซรู้สึกอึดอัดเมื่อเห็นท่าทีหมดอะไรตายอยากของสายลม"สายลม!" เธอเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนส่งสัญญาณให้เขารู้ว่าตอนนี้เธอกำลังไม่พอใจเขาแล้วนะและถ้าเขายังทำตัวผิดปกติใส่เธออีกเธอ

แก๊ก (เสียงเปิดประตู)"อ้าวทำไมกลับมา- อื้อ!" เกรซกำลังจะเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเธอจำได้ว่าสายลมจะกลับมาในวันเสาร์เพราะต้องไปฉลองกับเพื่อน ๆ ก่อนแต่เธอยังพูดไปทันจบสายลมก็พุ่งเข้ามาประกบจูบอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งดันเธอกลับเข้าไปในห้องแล้วใช้เท้าปิดประตูซะก่อนจนเธอเองก็ไปทันตั้งตัว ในหัวตอนนี้รู้สึกงงกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่มากแต่ก็เพราะลึก ๆ ในใจเธอเองก็คิดถึงสายลมมากเหมือนกันเลยไม่ได้ขัดขืนอะไรสายลมพาเกรซมาจนถึงห้องนอนก่อนจะดันเธอลงไปช้า ๆ เหตุการณ์นี้ไม่ได้อยู่ในความคิดของเขามาก่อนเลยแต่ว่าพอได้เห็นหน้าคนที่รักหลังจากไม่ได้เจอกันมานานความรู้สึกคิดถึงมันก็มีมากจนเอาชนะความหงุดหวิดในใจตลอดทั้งวันมาได้ ริมฝีปากของเขาทาบทับลงมาอย่างแผ่วเบา ราวกับกำลังสัมผัสกับกลีบดอกไม้ที่บอบบาง มื้อที่ลูบไล้ไปตามผิวของเกรซทำเอาเธอรู้สึกซ่านเล็กน้อยเหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ แล่นผ่านไปทั่วทั้งร่างกายให้ความรู้สึกขนลุกและตื่นเต้นสายลมค่อยๆ เพิ่มแรงกดและงบงับเล็กน้อยที่ริมฝีปากของเกรซ ความอบอุ่นนี้ที่เธอไม่ได้รับมาตลอดหลายวันมันช่วยเติมเต็มความรู้สึกของเธอมาก ๆ ไอความร้อนเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วตัว เกรซหลับตาลงรั

เช้าวันศุกร์"มึงมัวนั่งเล่นอะไรอยู่ว่ะ ข้าวปลาจะไม่ลงไปแดกหรือไง" เป้เห็นโจ้แต่งตัวเสร็จนานแล้วแต่ไม่ยอมหยิบกระเป๋าเตรียมลงไปทานข้าวเช้าสักที"แดกดิ! แต่ว่าพวกมึงเห็นนี่กันหรือยัง" "อะไรว่ะ" กิ๊กถามแล้วเดินเข้ามาดู"งานวันเกิดคุณต๊อดผู้บริหาร B-One อ่ะ""แล้วมันมีอะไรว่ะ" เป้ถาม"เอ้า~ ก็กูเห็นพวกดาราเซแลปเขาลงอวยพรเต็มไทม์ไลน์ไปหมดไหนจะเพจบริษัทที่ลงทั้งรูปทั้งคลิปและพอมันถ่ายติดดาราเยอะคนก็พากันแชร์เยอะ กูเห็นแล้วก็อดใจเข้าไปส่องไม่ได้นี่หว่าอีกอย่างนะพวกมึงของรางวัลที่แจกให้พนักงานปีนี้รวมกันแล้วเป็นล้านเลยนะเว้ย" "ระดับคุณต๊อดแจกของแค่ล้านเดียวมึงก็ว้าวเหรอว่ะ" เป้พูด"กูว่าไอ้โจ้มันว้าวสาวออฟฟิศใส่ชุดราตรีมากกว่า มึงดูดิแม่งดูแต่รูปสาว ๆ ไม่เห็นจะไปสนใจรางวัลอะไรเลย" กิ๊กพูดพร้อมแย่งโทรศัพท์ในมือโจ้มายื่นให้เป้กับสายลมดู"สาววัยทำงานแม่งสวยขนาดนี้เลยเหรอ" เป้พูด"ก็ปกติของคนทำงานในออฟฟิศป่ะว่ะ มึงจะให้เขาโทรม ดำเหมือนคนทำงานกลางแจ้งหรือไง" โจ้ตอบ"เฮ้ย! มีรูปพี่แจนกับพี่เกรซด้วยว่ะ โห~ สวยชิบหาย" เป้เอ่ยชมเสียงดังจนแฟนอย่างสายลมอดอมยิ้มออกมาด้วยความภูมิใจไม่ได้"ไอ้ลมแฟนมึงโค

"พวกเราจะไปไหนกันอ่ะลุง" ปูนปั้นถาม เขากลัวมากจนต้องกอดเทียนเอาไว้ตลอดส่วนเทียนก็คอยลูบหลังเขาเบา ๆ เพื่อไม่ให้ปูนปั้นสติแตกไปมากกว่านี้"หนูไปอยู่ที่ร้านก่อนตอนนี้ที่นั่นน่าจะปลอดภัยที่สุด" เทียนตอบ"แต่ว่าคุณเกรทก็ส่งคนไปจับผมมาจากที่นั่นนะ" ปูนปั้นพูด"มีแค่เกรทกับโอมที่รู้จักหนูแต่ตอนนี้สองคนนั้นไม่อยู่แล้วดังนั้นที่นั้นจึงปลอดภัยที่สุดอีกอย่างธูปกับหมิงก็อยู่ด้วย เชื่อพี่เถอะนะ" เทียนพูด"ครับ" ปูนปั้นตอบเอี๊ยดดดดด! (เสียงเบรกรถ)เสียงเบรกรถดังมากจนเอมม่าตกใจจนต้องหันหน้าออกมาดูเพราะคิดว่าเกิดอุบัติเหตุที่หน้าร้านโชคดีที่ตอนนี้ในร้านไม่มีลูกค้าเลยไม่งั้นคงทำให้ลูกค้าตกใจขวัญกระเจิงเป็นแน่ หลังจากเห็นเทียนกับปูนปั้นลงมาจากรถท่าทางอาลัยอาวรณ์กันเอมม่าก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจว่าทั้งคู่เป็นอะไรไปเพราะเธอไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรกับทั้งสองคนไม่งั้นป่านนี้เธอคงไม่สามารถนั่งเฝ้าร้านได้อย่างสบายใจหรอก"แค่แยกกันไปทำงานต้องกอดอะไรกันขนาดนั้นอ่ะ ทำอย่างกับจะตายจากกันอย่างงั้นแหละ" เอมม่าพูดด้วยความสงสัยเพราะสีหน้าแววตาของทั้งคู่ดูเศร้าและหวาดกลัวมาก จากนั้นไม่นานเทียนก็กลับขึ้นรถแล้วก็ออกจากร

"เกรทททท...เกรทอย่าตายนะเกรท" เทียนพยายามปลุกเกรททั้งน้ำตามทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้จนปูนปั้นที่เห็นก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้จึงได้ขยับเข้ามากอดปลอบเทียน "พวกเราต้องไปแล้วครับ" เจ๋งพูดขึ้นเพราะกลัวว่าจะมีคนจากอีกฝั่งมาเสริมอีก "ลุง" ปูนปั้นเรียกแต่เทียนก็เอาเอาแต่นอนฟุบหน้าลงกับศพของเกรทอยู่ "พาคุณเทียนกับคุณเปูนปั้นไป" เจ๋งหันไปบอกกับพายุ "ครับ" พายุรีบเก็บปืนแล้วเขามาช่วยปูนปั้นพยุงพาเทียนออกไปทั้ง ๆ ที่เขายังไม่อยากไป "ไปครับคุณเทียน" พายุพูด "ไอ้โอมไป" เจ๋งรีบเข้าไปช่วยโอมที่กอดร่างของเจ้านายไว้อยูาเช่นกัน "คุณเกรท" โอมไม่ยอมปล่อยมือออกจากเกรทจนเจ๋งต้องกระชากเขาออกไป "มึงต้องไปก่อน!" เจ๋งพูด "แต่คุณเกรท" โอมพูด "เสร็จแล้วพวกเราค่อยกลับมารับร่างคุณเกรทด้วยกัน รีบไปไอ้โอม" เจ๋งพูด โอมได้แต่ต้องยอมรับแล้วปล่อยมือจากเกรทไป ทั้ง 5 คนเดินออกมาจนถึงรถแต่จู่ ๆ ก็มีคนของเหรียญโผล่มาอีก "เฮ้ย!" ปัง! ปัง! ปัง! (เสียงปืน) "อร๊ายยย" เทียนรีบหมุนตัวมากอดปูนปั้นไว้เพราะกลัวว่าเขาจะถูกยิงจากนั้นเสียงปืนก็ดังรัว ๆ ยิงสวนไปจากฝั่งของพายุและเจ๋งทันทีจนอีกฝ่ายล้มลง "ไอ้โอม!" เสีย

คนของเกรทรีบวิ่งเข้ามาขว้างเทียนทันทีเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะบุกเข้าไปในบ้าน"ถอยไป!" เทียนตะคอกเสียงดังแต่ลูกน้องของเกรทไม่มีท่าทีจะกลัวเทียนเลยแถมยังทำสีหน้าลอยตาจนเทียนอดใจไม่ไหวยกขาขึ้นมาถีบที่ท้องเต็มแรงจนลูกน้องของเกรทล้มลงไป"เฮ้ย!" ลูกน้องคนอื่น ๆ ของเกรทเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนล้มลงไปก็รีบชักปืนออกมาจ่อหน้าของเทียนด้วยความโมโหแต่เจ๋งกับพายุก็ไม่ยอมเช่นกัน เขาสองคนชักปืนออกมาแล้วเล็งไปที่ลูกน้องของเกรททันที ทั้งหมดมองจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใครจนในที่สุดเกรทก็เดินออกมา"มาแล้วเหรอ" เกรทพูด"ปูนปั้นอยู่ไหน" เทียนถาม"ใจเย็น ๆ สิเทียน" เกรทตอบ"เราเคยบอกเกรทแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งกับปูนปั้นอ่ะ" เทียนพูด"แล้วทำไมเราต้องฟังเทียนด้วยล่ะ" เกรทถาม"เราไม่อยากมีปัญหากับเกรทนะแค่ถ้าเกรททำอะไรปูนปั้นล่ะก็เราจะทำให้เกรทรู้สึกเสียใจที่สุดที่ทำแบบนี้กับเรา" เทียนตอบ"ฮึ~ เทียนได้ทำมันไปแล้วแหละ" เกรทพูดด้วยแววตาสั่นคลอนจนทำให้เทียนรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง"เราจะพาปูนปั้นกลับ" เทียนพูด"เราไม่อนุญาต" เกรทตอบ"เกรท!" เทียนใช้เสียงต่ำเรียกเขาเหมือนกำลังบอกเขาให้รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังใช้ความอดทนแบ

เทียนรีบวิ่งเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็วจนเอมม่าที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ยังตกใจ"ว้าย! คุณเทียน~" เอมม่าพูด"ปูนปั้นอยู่ไหมครับ" เทียนถาม"ปูนปั้นออกไปแล้วค่ะ คุณเทียนมีอะไรหรือเปล่าคะทำไมรีบร้อนขนาดนี้" เอมม่าถาม"ปูนปั้นออกไปไหน ไปนานหรือยังครับแล้วไปกับใคร" เทียนถามออกมารัว ๆ ออกมาด้วยสีหน้าตื่นตกใจจนเอมม่าเริ่มรู้สึกแปลก ๆ"เอ่อ...เห็นว่าจะกลับคอนโดนะคะแล้วก็ออกไปสักพักใหญ่แล้วด้วยส่วนถ้าถามว่าออกไปกับใครก็คงไปกับคนของคุณเทียนนั่นแหละค่ะ" เอมม่าตอบ"ขอบคุณครับ" เทียนพูดจบก็รีบออกจากร้านแล้วขึ้นรถไปทันที"ส่งคนของเราออกจากหาไอ้โอมเดี๋ยวนี้แล้วบอกให้ฝ่ายข้อมูลเจาะสัญญาณมือถือของโอมกับปูนปั้นด่วน" เทียนพูด"ครับคุณเทียน" พายุตอบ"เราจะไปที่ไหนกันครับ" เจ๋งถาม"ฉันก็ไม่รู้" เทียนตอบออกมาอย่างสิ้ยหวังแล้วทิ้งตัวพิงไปกับเบาะ"ขับไปที่โกดังที่เราเจอไอ้เมฆก่อนไม่แน่พวกมันอาจพาปูนปั้นไปที่นั่นก็ได้" เทียนพูด"ครับคุณเทียน" เจ๋งตอบแล้วรีบออกรถทันที ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ปูนปั้นนั่งมองโอมที่กำลังใช้เชือกมัดข้อเท้าของเขาอยู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรโอมเลยสักนิดอาจเป็นเ

"หมายความว่าไง" คุณโฉมหันไปถามวิสุทธิ์ด้วยสีหน้าตกใจ แววตาของวิสุทธิ์ยังคงมีแต่ความเศร้าอาลัยถึงเจ้านายอันเป็นที่รักอยู่ตลอดเวลาตอนนี้ในใจของเทียนรู้สึกหวิว ๆ ขึ้นมาแปลก ๆ "วันนั้นหลังจากถึงฮ่องกงคุณท่านก็รีบไปพบกับคุณเมฆทันทีเพื่อถามหาเหตุผลที่ทำให้คุณเมฆยอมทรยศหักหลังตระกูล ตอนแรกทุกอย่างก็เหมือนจะเป็นไปด้วยดีเพราะคุณเมฆยอมรับสารภาพออกมาตรง ๆ ว่าที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะถูกผีพนันเข้าสิง คุณเมฆหลอมตัวเข้าไปเล่นในบ่อนของคุณเหรียญแต่ติดหนี้จำนวนมากและหลังจากที่คุณเมฆหาเงินมาใช้คืนให้พวกคุณเหรียญไม่ได้เขาก็ถูกทำร้ายอยู่หลายครั้งจากคนที่คุณเหรียญส่งมา คุณเมฆกลัวว่าจะถูกคุณเอกต่อว่าและเปรียบเทียบกับคุณสายฟ้าจึงได้ยอมตกลงรับข้อเสนอจสกคุณเหรียญโดยการขโมยข้อมูลลับของพวกเราไปให้เพื่อแลกกับการหักลบยอดหนี้ที่ติดค้างไว้โดยจำนวนยอดที่ลบออกก็มากน้อยต่างกันไปตามความสำคัญของข้อมูลที่ให้ไปในแต่ละครั้งดังนั้นหลังจากที่คุณท่านได้ฟังคำสารภาพของคุณเมฆจึงได้ตัดสินใจว่าจะช่วยใช้หนี้ให้ทั้งหมดแทนเองแต่ต้องแลกกับการที่คุณเมฆต้องกลับไทยมาอยู่ในสายตาของคุณท่านและไม่อนุญาตให้คุณเมฆเข้าร่วมหรือดูแลในธุรกิจใด ๆ ในตร

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~เมฆเดินเข้ามาในบ้านของคุณเหรียญด้วยสีหน้าสลดเพราะเขารู้ตัวดีกว่าตัวเองทำให้เหรียญไม่พอใจมาก"สวัสดีครับคุณเหรียญ" เมฆเอ่ยทักทายอย่างไม่เต็มเสียง"หายไปนานเลยนะ" เหรียญพูด"ผมขอโทษครับ ผมไม่คิดว่าไอ้เทียนมันจะใช้วิธีขังผมเอาไว้ก็เลยทำให้แผนของเราล่าช้า" เมฆตอบ"นี่ถ้าคนของกูไม่ช่วยมึงออกมามึงก็คงเป็นได้แค่นักโทษของไอ้เทียนเท่านั้นสินะ อย่าลืมสิว่ามึงติดหนี้กูอยู่นะ ช่วยทำอะไรที่มันมีประโยชน์บ้างเพราะถ้ามึงไม่ทำงานใช้หนี้กูเนี่ยแหละจะเป็นคนเอาชีวิตมึงมาลบหนี้ที่มึงก่อไว้เอง" เหรียญพูด"ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำตามแผนของเราแต่ผมก็ไม่คิดว่านอกจากมันจะไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้องในวัยเด็กแล้วมันยังกล้าสั่งขังผมต่อหน้าทุกคนอีกแถมตอนหลังมันยังสั่งคนยึดมือถือของผมไปอีก พูดแล้วก็เจ็บใจจริง ๆ " เมฆตอบ"เจ็บใจแล้วได้อะไรล่ะ ที่บ้านนั้นมีใครเห็นหัวมึงบ้างพ่อแม่มึงยังไม่เคยไปเยี่ยมมึงสักครั้ง เขาไม่แม้แต่จะไปขอร้องให้ไอ้เทียนเห็นใจมึงเลยด้วย ไหนจะย่ามึงอีก เขาอยู่รั้วบ้านเดียวกับมึงเขายังไม่กล้าขัดคำสั่งไอ้เทียนให้ปล่อยตัวมึงเลยยิ่งปู่มึงยิ่งแล้วใหญ่" เหรียญพูด"ที่ผ่าน