Novels by Plearn9

1 สัปดาห์ต่อมา ฉัันยังคงมาทำงานตามปกติเหมือนทุกวันแต่ที่ดูจะมีการเปลี่ยนแปลงไปบ้างก็คือการทำงานของฉันดูราบลื่นขึ้นมากและได้รับคำชมจากเพื่อนร่วมงานอยู่บ่อย ๆ แถมพนักงานหลายๆ คนก็เริ่มให้ความการเคารพฉันในฐานะเลขาของคุณทศบ้างแล้วจากที่ตอนแรกดูจะตึง ๆ และไม่ชอบฉันอย่างเห็นได้ชัด "คุณดาวหลังจากที่ทีมการตลาดได้โฆษณาออกไปผลตอบรับของโครงการหมู่บ้านที่พัทยาเป็นยังบ้าง" คุณ "ดีมากเลยค่ะคุณทศตอนนี้ลูกค้ากำลังให้ความสนใจโครงการของเราเป็นอย่างมากแล้วก็มีสปอนเซอร์รายใหญ่ติดต่อมาหลายบริษัทเลยค่ะ" "งั้นก็ดีแล้ว คุณไปทำงานต่อเถอะ" ฉันก็เดินออกจากห้องทำงานของเขาแล้วมานั่งทำงานของตัวเองต่อเหมือนเดิม พอใกล้ถึงเวลาอาหารกลางวันฉันก็กดสั่งอาหารมาไว้ให้เขาตามปกติก่อนจะลงไปทานมื้อกลางวันของตัวเองที่โรงอาหาร โรงอาหาร ทุกคนนั่งทานอาหารกลางวันและพูดคุยกันถึงปัญหาต่างๆ ในแต่ละวันกันอย่างสนุกสนานมีทั้งเรื่องรถติดบ้าง ทะเลาะกับสามีบ้าง มีปัญหาหากับเพื่อนร่วมงานบ้าง "น้องดาวเย็นนี้ว่างไหมจ๊ะ" "ก็ว่างนะคะพี่เจนพอดีดาวไม่ได้มีงานด่วนอะไรด้วย" งั้นน้องดาวไปกับพวกเราไหม" พี่เจนถาม "พวกพี่จะไปไหนกันหรอคะ"

"อะไรนะ!!" เสียงของอนุวัฒน์ดังขึ้นเมื่อลูกน้องคนสนิทมารายงานข่าวเรื่องที่ดิน ที่เขาเคยยื่นขอเสนอไปแต่ก็ถูกตัดหน้าไปก่อนอย่างหน้าเสียดาย"คึ...คือคุณลดาเธอบอกว่าเธอนำที่ดินไปลงทุนกับบริษัท KTK แล้วครับ" ดนัยตอบ (ลูกน้องของอนุวัฒน์)"เป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน ก็ในเมื่อเราติดต่อพูดคุยกับคุณลดาไว้ตั้งแต่หลายเดือนแล้วนิว่าเราจะขอซื้อที่ดินตรงนั้นของเธอด้วยเงินสด ทำไมเธอถึงยังปฎิเสธเราได้อีก นี่แกประสานงานยังไงกันแน่ว่ะ" อนุวัฒน์ถามด้วยความโมโห"คือผมทำตามที่คุณอนุวัฒน์สั่งจริงๆ นะครับแต่ผมทราบมาว่าคุณทศราชผู้บริหารคนใหม่ของทางบริษัท KTK ได้ยื่นขอเสนอให้คุณลดาเป็นหุ้นส่วนโครงการใหม่ที่ทางบริษัทนั่นกำลังจะทำขึ้นในอีกไม่ช้าแถมยังให้เปอร์เซ็นที่สูงอีกด้วย เธอก็เลยเกิดลังเลกับข้อเสนอของเราแล้วตกลงเซ็นต์สัญญากับทางนู้นครับ" ดนัยตอบ อนุวัฒน์รู้สึกโกรธยิ่งขึ้นอีกเมื่อรู้ว่าเด็กรุ่นใหม่ที่พึ่งจะก้าวเข้าวงการของธุรกิจอย่างทศราชมาชิงตัดหน้าเขาไป เขาติดต่อกับคุณลดามาเป็นเวลานานมากกว่าคุณลดาจะยอมเปิดใจอ่านสัญญาซื้อขายกับเขา เสียทั้งเงินทั้งเวลทไปก็ไม่ใช้น้อยเพื่อซื้อใจฝั่งนั้นแต่กลับมารู้ทีหลังว่าสิ่งที่เ

ฉันค่อย ๆ นั่งลงตามที่คุณทศสั่ง "คุณทศจะไม่กลับบริษัทหรอคะ" "ผมหิวข้าวน่ะ" ฉันตกใจรีบยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาทันทีถึงได้รู้ว่านี่มันเลยเวลาอาหารกลางวันของคุณทศมานานแล้ว "โอ้! จริงด้วย ดาวขอโทษนะคะที่ไม่ได้สั่งอาหารกลางวันมาให้คุณทศ" "เราอยู่กันที่ร้านอาหารนะไม่ใช่บริษัทถึงคุณจะสั่งอะไรมาให้ผมผมก็กินไม่ได้อยู่แล้วป่ะ" "ดาวขอโทษค่ะ" ฉันมัวแต่ลนจนทำขายหน้าคุณทศอีกแล้ว "อยู่กับผมคุณไม่จำเป็นต้องขอโทษอะไรที่ไม่ได้ทำผิด เข้าใจไหม! ได้ยินทีไรล่ะรู้สึกหงุดหงิดทุกที" "ขอโท- " ฉันกำลังจะเผลอพูดคำนั้นออกมาอีกครั้งแล้วแต่ก็เจอเข้ากับสายตาที่มองมาอย่างดุๆ ก็เลยชะงักไปก่อน "เอ่อ~ รับทราบค่ะ" "แล้วนี่คุณไม่หิวหรือไง" คุณทศถาม "ดาวว่าจะกลับไปทานที่บริษัทค่ะ" "นี่มันจะบ่ายสองแล้วกว่าจะไปถึงบริษัทก็เกือบเลิกงานพอดี ผมทนหิวขนาดนั้รไม่ไหวหรอกนะ" คุณทศตอบแล้วยกมือเรียกให้พนักงานมารับออร์เดอร์ "คุณอยากกินอะไรก็สั่งเลยนะเดี๋ยวผมเลี้ยงเอง" คุณทศพูดแล้วลงไปดูเมนูอาหาร ฉันรับเมนูจากพนักงานมาเปิดดูก็ถึงกับอึ้งไปเลยไม่รู้ทำไมอาหารทุกอย่างมันถึงได้แพงขนาดนี้ ราคาอาหารต่อจานโหดแบบนี้ฉันสามารถใช้เป็น

ฉันกับคุณทศมาถึงร้านได้ประมาณ 30 นาที แล้ว ฉันได้แต่นั่งเงียบไม่กล้าพูดอะไรเพราะเห็นว่าคุณทศกำลังดูอะไรในโทรศัพท์ไม่รู้สีหน้าจริงจังแต่ระหว่างนั้นคุณทศเขาก็ได้สั่งน้ำผลไม้มาให้ฉันด้วยนะ ไม่นานก็มีผู้หญิงผู้ชายคู่หนึ่งเดินตรงมาที่โต๊ะของพวกเราเมื่อพวกเขาเดินมาถึงคุณทศกับฉันก็รีบยืนขึ้นทักทายทันที "สวัสดีค่ะคุณทศราชรอนานไหมคะ" "สวัสดีครับคุณลดา คุณเอกภพรอไม่นานเลยครับพวกเราเองก็พึ่งมาถึงเหมือนกัน เชิญนั่งก่อนสิครับ" คุณทศพูดด้วยคำสุภาพน้ำเสียงทุ้มน่าฟังสุด ๆ แต่เดี๋ยวนะรอไม่นานอะไรละนี่มันตั้งครึ่งชั่วโมงเลยนะ "คุณลดากับคุณเอกภพสั่งอะไรก่อนดีไหมครับ" "ไม่ดีกว่าครับพวกเราทานมาแล้ว" "เอ่อ! นี่คือคุณดวงดาวเลขาของผมครับ" ฉันรีบก้มหัวเพื่อแสดงความเคารพและกล่าวแนะนำตัวอย่างมีมารยาท "งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยนะครับ" พอคุณทศเริ่มพูดฉันก็หยิบแผนโครงการออกมาส่งให้คุณลดากับคุณเอกภพทันที "โครงการนี้คาดว่าจะเปิดพร้อมเข้าอาศัยประมาณสิ้นปีนี้ครับ จะมีบ้านทั้งหมด 25 หลังแบ่งเป็นหลังใหญ่ 10 หลังและบ้านขนาดกลาง 15 หลังครับ ทางเราคาดการงบของโครงการประมาณไว้ไม่เกินหนึ่งพันล้านบาทครับ ตอนนี้จากก

ฉันมาถึงบริษัทตั้งแต่เช้าและตอนนี้ก็กำลังนั่งคุณทศอยู่ที่ล็อบบี้ ฉันคิดมาตลอดทางว่าฉันจะทำทุกอย่างที่คุณชัชเคยทำให้ดีที่สุดเพื่อไม่ให้ผิดต่อความตั้งใจของเขา พอรถของคุณทศมาจอดที่หน้าประตูบริษัทฉันก็รีบเดินไปรอรับเขาทันที ตอนแรกฉันกะว่าจะช่วยเปิดประตูรถให้ด้วยแต่ก็เข้าไปไม่ทันพี่รปภ.ที่ยืนรออยู่ ฉันเลยได้แต่ยืนมองดูด้วยความเสียดายและหลังจากที่คุณทศลงมาจากรถฉันก็ยื่นมืือไปขอกระเป๋าและเอกสารในมือเขาทันที คุณทศมองหน้าฉันแป๊ปนึงก่อนที่จะส่งของทั้งหมดมาให้ ฉันรับมันแล้วเดินตามหลังคุณทศไปติดทๆ ฉันเห็นคุณทศเหล่มองมาที่ฉันหลายครั้งสงสัยคงยังไม่ชินละมั้ง พอประตูลิฟต์เปิดออกฉันก็รีบเดินตามเข้าไปจนเผลอชนเข้ากับหลังของเขาจัง ๆ "ขอโทษค่ะ" ฉันพูดแล้วรีบถอยตัวหนีทันที "เอกสารที่ให้เตรียมพร้อมหรือยัง" "เรียบร้อยแล้วค่ะ" เขาเป็นคนที่เดินเร็วมากไม่รู้ว่าเป็นเพราะขายาวด้วยหรือเปล่าทำเอาฉันที่สับแทบตายก็ยังตามไม่ทันบวกกับมีรองเท้าส้นสูงด้วยแล้วนี่ยิ่งไปกันใหญ่เลย "เดี๋ยวคุณเข้าไปคุยกับผมในห้องด้วยนะ" คุณทศพูดแล้วเปิดประตูเข้าไปห้องให้ฉันเดินเข้าไปก่อน เขาคงเห็นว่าฉันถือของมาเยอะเลยไม่สะดวกเปิดประตู

หลังจากเลิกงานฉันก็ออกมานั่งรอแท็กซี่อยู่ที่หน้าบริษัท "ไปไหนครับ" พี่คนขับถาม "ไปตลาดคุ้มฟ้าค่ะ" "ได้ครับ" เค้ากดมิเตอร์ทันทีก่อนจะขับรถออกไปพอมาถึงตลาดฉันก็รีบหยิบเงินส่งให้พี่คนขับแล้วลงจากรถเพื่อไปหาแม่กับป้าน้อย ปกติหนึ่งวันของบ้านเรานั้นช่วงเช้าแม่กับป้าน้อยจะทำขนมออกมาขายด้วยกันที่ตลาด พอเริ่มสาย ๆ หน่อยคนก็จะซาแล้วป้าน้อยก็จะเดินไปซื้อพวกของสด วัตถุดิบต่าง ๆ ในตลาดเพื่อมาเตรียมทำกับข้าวไว้ขายตอนเย็นต่อเป็นพวกข้าวแกงถุง โชคดีที่ตลาดที่นี่ทำเลดีอยู่ตรงกลางระหว่างโรงงาน โรงเรียน วัดและก็ศาลเจ้าเลยทำให้มีคนเดินพลุกพล่านอยู่ตลอดเวลา ยิ่งถ้าเป็นวันพระหรือเทศกาลต่าง ๆ นะก็จะยิ่งขายดี ตอนเช้าส่วนใหญ่บ้านเราจะทำเป็นพวกขนมหวานขนมไทยแต่อาจจะมีพวกเค้กกับของหวานอื่นบ้างสลับกันไปมาส่วนช่วงเย็นก็จะเน้นขายพวกกับข้าวถุงซะส่วนใหญ่นอกจากจะมีขนมเหลือจากตอนเช้าบ้างที่จะเขาออกมาขายด้วยแต่รับรองไม่มีขนมค้างคืนแน่นอน ช่วงตอนเย็นกับข้าวร้านเราขายดีมากไม่เคยเหลือเลยสักวันเพราะทั้งถูกและอร่อยๆด้รับการการันตีจากลูกค้าตลอดโดยกลุ่มเป้าหมายหลักของเราจะเน้นไปที่พนักงานโรงงานที่เลิกเพิ่งเลิกงานกัน ช่วง 5-6

"เมื่อไหร่มึงกับเมียมึงจะดีกันสักทีว่ะ" สายลมถามสายฟ้าด้วยความหงุดหงิดระหว่างที่กำลังนั่งรถไปรับมุกดากับมีนที่บ้านของพวกเขา"พวกกูไม่ได้ทะเลาะกัน""นี่มึงโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่ว่ะ มึงดูไม่ออกเหรอว่าพี่มุกดาเขาน้อยใจมึงอยู่ เขารักมึงจะตายเคยยอมห่างมึงง่าย ๆ แบบนี้ที่ไหน คนอย่างมึงนอกจากพี่มุกดาแล้วชีวิตนี้เคยมีเรื่องดี ๆ กับเขาที่ไหนและถ้ามึงไม่อยากเสียพี่เขาไปก็รีบง้อเถอะจะอีโก้ไปทำไม กูดูออกนะว่ามึงเองก็รู้สึกดีกับพี่มุกดามาก ๆ อยู่กันมาตั้ง 3 ปีกว่ากูไม่เชื่อหรอกว่าที่มึงทำไปทั้งหมดเป็นเพราะคำสั่งพ่ออย่างเดียว""มึงเอาตัวมึงเองให้รอดเถอะไอ้ลม ไม่ต้องมาสอนกู" "อย่างน้อยกูก็กล้าเลือกทางของตัวเองไม่ฝืนใจทำอะไรตามคำสั่งพ่อไปหมดทุกอย่างเหมือนมึงหรอก""แล้วที่ต้องไปทะเลกับกูนี่ไม่ใช่ทำตามคำสั่งพ่อเหรอ" สายฟ้ามองเย้ยใส่เขา"ไอ้สัส!" สายลมสบถออกมาเบา ๆ แล้วหันหน้าหนีไปมองด้านนอกแทนรถขับมาจอดที่หน้าบ้านสุขนิรันดร์รอจนประตูใหญ่เปิดออกจึงไปขับต่อเข้ามาถึงตัวบ้าน ทั้งสองคนเดินลงมาจากรถเตรียมจะเดินเข้าไปไหว้ทักทายเจ้าของบ้านแต่ก็เจอกับกับมุกดาและมีนที่เดินออกมาพอดีพร้อมกับแม่บ้านที่ช่วยถือก

ทั้งคู่ต่อกันอีกสองยกจนหมดแรงพากันหลับไปในที่สุดตื่นมาอีกทีฟ้าก็มืดแล้ว สายลมกวาดตามองหาเกรซแต่ก็ไม่เจอเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาแต่เมืือเปิดหน้าจอถึงได้เห็นว่ามีสายเรียกเข้าจากพ่อของเขามากถึง 10 สานเขาเลยตั้งใจจะโทรกลับทันทีแต่ในขณะที่กำลังกดโทรกลับเกรซก็เปิดประตูเดินเช็ดผมเข้ามาในห้องสายลมเลยต้องรีบวางสายไปก่อน"ตื่นแล้วเหรอ""พี่ไปอาบน้ำมาเหรอ""อื้ม~ ไปอาบน้ำสิกับข้าวเสร็จหมดแล้วจะได้ไปกินพร้อมกัน""ครับ" สายลมตอบแล้วลงจากเตียงไปอาบน้ำทันที เกรซมองไปที่โทรศัพท์ของสายลมด้วยความสงสัยเพราะเมื่อกี้เธอเห็นจริง ๆ ว่าสายลมกำลังโทรหาใครบางคนอยู่แต่เมื่อเธอเปิดประตูเข้ามาเขากลับรีบวางสายทำตัวปกติทั้ง ๆ ที่สีหน้าดูมีพิรุธขนาดนั้นทั้งคู่นั่งทานข้าวด้วยกันเกรซก็พยายามเหล่มองเขาอยู่หลายครั้ง อยากจะเปิดประเด็นถามเรื่องเมื่อกี้แต่ก็ไม่กล้ากลัวเขาจะหาว่าเธอระแวงไม่เชื่อใจ "เดี๋ยวผมนี้ผมไปส่งพี่ที่ทำงานนะ""เอาสิ...แล้วจะมารับไหม""คงไม่ได้ไปอ่ะพอดีต้องกลับไปทำงานต่อที่บ้านแล้ว""หยุดพักแค่วันเดียวเองเหรอ" สายลมเห็นสีหน้าผิดหวังของเกรซก็รู้สึกผิดไม่น้อย"ใช่ ไว้วันหลังผมจะมาหาพี่ใหม่นะ""ทำไมฉ

สายลมก้าวช้า ๆ เข้ามาในห้องนอนด้วยจังหวะสม่ำเสมอ แขนแข็งแรงโอบประคองสะโพกกลมกลึงของเกรซไว้มั่น เกรซซบหน้ากับซอกคอของเขาอย่างออดอ้อน แขนเรียวโอบรัดรอบคอสายลม ขาเกี่ยวพันรอบเอวสอบของเขาไว้ราวกับจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน กลิ่นกายหอมอ่อน ๆ ของเธอที่คุ้นเคยปลุกเร้าความรู้สึกที่เก็บกดไว้มานานของสายลมได้เป็นอย่างดี ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดต้นคอของสายลมพร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบา "คิดถึงจัง"สายลมค่อย ๆ วางเกรซลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนก่อนจะช้อนใบหน้าหวานขึ้นมา ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่ฉ่ำปรือด้วยความคิดถึง เขาก้มลงจูบที่หน้าผากขาวทีนึงก่อนจะไล่ลงมายังพวงแก้มและสุดท้ายก็จรดลงที่กลีบปากอิ่มสีระเรื่อ รสจูบอ่อนหวานค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนที่โหยหาริมฝีปากบดเบียดเข้ากันอย่างดูดดื่ม ลิ้นร้อนเกี่ยวพันหยอกล้อ ปลุกเร้าทุกโสตประสาทให้ตื่นขึ้นจนไออุ่นร้อนผ่าวแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กายของทั้งสองคน เกรซเลื่อนมือขึ้นลูบไล้โครงหน้าคมสันอย่างหลงใหลนิ้วเรียวไล้ไปตามสันกรามก่อนจะเกี่ยวรั้งท้ายทอยให้ใบหน้าของสายลมโน้มต่ำลงมาอีกครั้ง มือของสายลมเริ่มลูบไล้แผ่นหลังเนียนอย่างแผ่วเบา ผ่านเนื้อผ้าที่

อ้อมกอดอันแนบแน่นค่อย ๆ คลายลงทั้งสองคนผละออกจากกัน ใบหน้าหวานซึ้งของเกรซยังคงมีร่องรอยของความตกใจอยู่นิดหน่อยแต่ก็เจือด้วยรอยยิ้มอบอุ่น สายลมมองหน้าเกรซด้วยแววตาเปี่ยมสุข"ทำไมวันนี้ถึงว่างมาหาได้ล่ะ" เกรซถามขึ้นด้วยความสงสัยเพราะเมื่อคืนที่คุยโทรศัพท์กันสายลมยังดูยุ่งอยู่เลย"ก็ผมคิดถึงพี่อ่ะ" "หายไปตั้งนานเพิ่งคิดถึงเองเหรอ""ผมคิดถึงตลอดเวลาเลยต่างหาก""พูดอะไรบ้า ๆ " เกรซหัวเราะเบาๆ "ไปกันเถอะ หิวแล้วง่าาา~" เกรซทำหน้าอ้อนสายลมเพราะเธอยังไม่ได้ทานอะไรมาจริง ๆ จนสายลมอดอมยิ้มออกมาไม่ได้"โอเค เดี๋ยววันนี้ผมเลี้ยงพี่เต็มที่เลย" สายลมจอดรถเสร็จเขาก็รีบลงมาเปิดประตูรถให้เกรซทันทีเพราะเธอมัวแต่เติมหน้าอยู่"สวยแล้วครับ""อย่ามาโกหก วันนี้งานฉันเต็มโต๊ะเดินหัวหมุนตั้งแต่เช้า ดูสิหน้าซีดมากเลยเห็นไหม""พี่ไม่แต่งหน้าก็สวยเฮอะ" เกรซลงลิปสีอ่อนไม่ฉูดฉาดจากนั้นก็"เสร็จแล้ว ป่ะ!" เกรซก้าวลงจากรถพร้อมหันหน้าสวย ๆยื่นไปให้สายลมดู"สวยยัง"สวยแล้วครับ" ทุกครั้งที่เธอได้ยินคำชมจากสายลมเธอจะรู้สึกดีมาก ๆ เสมอแม้ว่าเขาจะพูดมันออกมาบ่อยครั้งแต่เธอก็ยังชมที่ได้ฟังทุกครั้งไป บรรยากาศในร้านอบ

ก่อนจบงานเลี้ยงสายลมแอบปลีกตัวออกมาจากพื้นที่จัดงานก่อน เขามุ่งตรงไปยังลานจอดรถเพื่อไปยืนรอครอบครัวที่นั้นอยู่กับคนขับรถแม้จะรู้ดีว่าการกระทำนี้อาจไม่เหมาะสมนักแต่เขาก็อยากหลีกเลี่ยงสถานการณ์อึดอัดให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้และถ้าเขายังขืนอยู่ในนั้นต่อไปก็อาจถูกบีบบังคับให้ต้องหักหน้าทุกคนอีกครั้ง ไม่นานนักพศินก็เดินตามออกมาพร้อมกับกานดาหลังจากกล่าวลากับสุรศักดิ์และมินตราด้วยสีหน้าบึ้งตึงคิ้วขมวดเข้าหากันบ่งบอกถึงความไม่พอใจ "แกทำอะไรลงไป!" พศินเอ่ยเสียงเข้มพยายามกดเสียงให้ต่ำที่สุดเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยินแต่ก็ยังแฝงไว้ด้วยโทสะ "ทำไมไม่อยู่ลาคุณสุรศักดิ์กับฉันก่อน ที่นี่มันใช่ที่ที่แกจะมาทำตัวแบบนี้ไหม ฮะ!" สายลมนิ่งเงียบ เขาไม่รู้จะตอบอะไรออกให้ในสถานการณ์เช่นนี้มันดีขึ้นจึงทำได้แต่ฟังพ่อของเขาต่อว่าต่อไป"แกรู้ไหมว่าแกกำลังหักหน้าฉัน! หักหน้าคุณสุรศักดิ์! ต่อหน้าทุกคนอยู่และการที่แกทำแบบนี้มันทำให้คุณสุรศักดิ์ไม่พอใจมากแค่ไหนแกเคยรับรู้บ้างไหม" ขณะที่พศินกำลังระบายความโมโหกับลูกชายที่เอาแต่เงียบเหมือนคนไม่รับรู้อะไรกานดาก็รีบเข้ามาห้ามทัพไว้ก่อนโดยเธอจับที่แขนพศินเบา ๆ พร้อมกับส่ายห

ดนตรีบรรเลงในงานเลี้ยงช่วยให้สายลมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นบ้างและว่าแม้กายเขาจะอยู่ในงานแต่ใจกลับล่องลอยไปไกลแสนไกลถึงเกรซที่นอนหลับไหลอยู่ที่คอนโดของเธอ งานเลี้ยงนี้้คือภารกิจที่เขาถูกพศินผู้เป็นพ่อบังคับให้มาเพื่อพบปะพูดคุยกับมีนคู่หมั้นในวัยเยาว์ ความสัมพันธ์ที่ถูกผูกมัดไว้ด้วยคำมั่นสัญญาของผู้ใหญ่ตั้งแต่ทั้งคู่ยังจำความไม่ได้ด้วยซ้ำ มีนในวันนี้เติบโตเป็นสาวสะพรั่งเธอพยายามส่งยิ้มและแววตาหวานมาให้เขาตลอดซึ่งสายลมก็ดูออกนะแต่แสร้งทำเป็นไม่สนใจไปงั้น ขณะที่สายลมกำลังจมดิ่งอยู่กับตัวเองเสียงทุ้มแหบห้าวของสุรศักดิ์พ่อมีนก็ดังขึ้นเหมือนต้องการเรียกดึงเขาให้กลับมาสนใจบทสนทนาตรงหน้า"โตเป็นหนุ่มแล้วสินะเรา" สุรศักดิ์เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม "จำได้ไหม เมื่อก่อนสมัยเด็ก ๆ เราชอบมาเล่นซ่อนแอบกับมีนแล้วก็สายหมอกด้วยกันที่นี่บ่อย ๆ" บทสนทนาเริ่มต้นด้วยเรื่องราวในอดีตที่สดใส ทว่าแววตาของสุรศักดิ์กลับฉายแววบางอย่างที่อ่านได้ยากคล้ายกับกำลังต้องการรือฟื้นความทรงจำในวัยเด็กของพวกเขาเพื่อการบางอย่าง พศินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพยายามส่งสายตาคมกริบมาข่มขู่สายลมตลอดเหมือนต้องการบอกให้เขาตอบคำถามทุกค

พายุและเจ๋งกลับมาถึงบ้านใหญ่ในช่วงค่ำเป็นเวลาที่เจ้านายกำลังนั่งทานมื้อเย็นด้วยกันพอดี "เดี๋ยวพี่เข้าไปรายงานคุณเทียนเลยผมต้องกลับไปดูแลความเรียบร้อยที่บ้านก่อน""ที่บ้านก็มีพวกแม่บ้านกับคนอื่นดูแลอยู่แล้วไม่ใช่หรอ""พี่เจสันกับพี่เวกัสยังอยู่ที่บ้านใหญ่ผมกลัวที่บ้านจะเกิดความวุ่นวายขอกลับไปดูแลก่อนดีกว่า" "นาน ๆ ทีพวกเราจะได้มีโอกาสกินข้าวด้วยกันไม่อยู่กินกับพวกกูก่อนเหรอ""ไว้วันไหนพี่กลับไปบ้านนู้นแล้วพวกเราค่อยมากินเลี้ยงฉลองมื้อใหญ่ด้วยกันเลยดีกว่า ผมจะให้คุณเทียนเลี้ยงต้อนรับพี่เอง" "เออ! กูไม่กลับไปหรอกเบื่อเด็กหน้ามึนแบบมึง""เอ้า?""สู้กูอยู่ดูแลพวกคุณผู้หญิงดีกว่า งานสบายเวลานอนเยอะแถมไม่ต้องออกงานทุกวันอยากทำอะไรก็ได้ทำ อิสระกว่าเยอะ" พายุเข้าใจทั้งหมดที่เจ๋งพูดเพราะเมื่อก่อนเขาเองก็เป็นคนรับผิดชอบงานตรงนี้ มันสบาย อิสระ ไม่อันตรายก็จริงแต่ออกจะน่าเบื่อไปหน่อยที่วัน ๆ มีแค่อยู่เป็นเพื่อน ดูแลเรื่องจิปาถะที่ไม่ค่อยถนัดเลยสำหรับผู้ชายแค่นั้น ได้กิน ได้นอนเกินเล่นไปวัน ๆ"ไว้คุณเปาเปาเขาจัดการหาคนเข้ามาเพิ่มแทนคนที่จากไปได้ก็คงจัดหาคนมาดูแลคุณผู้หญิงแทนพี่เองนั่นแหละจากนั้น

เทียนกับเจ๋งเดินออกมาจากบ้านพร้อมกันโดยมีพายุยืนรอก่อนอยู่แล้ว "เป็นไงบ้าง" เทียนถามพายุทันทีที่เจอหน้าเขาเพราะก่อนหน้านี้พายุส่งข้อความมาบอกเขาว่ายืนรออยู่หน้าบ้านแล้วเขาถึงได้ขอตัวออกมา"เจอตัวแล้วครับ" "ดี! งั้นนายกับเจ๋งไปทำงานนี้ด้วยกัน เอาให้คนเหี้ย ๆ แบบมันจำความรู้สึกผิดนี้ของมันไปจนตายแล้วก็อยู่แบบหวาดระแวงไปตลอดชีวิต""ได้ครับคุณเทียน" เจ๋งตอบแล้วหันไปพยักหน้ากับพายุจากนั้นพวกเขาก็เดินออกจากบ้านไปพร้อมกันเจ๋งขับรถมาตามเส้นทางที่พายุจนมาถึงหน้าปากซอยแห่งนึงย่านชานเมือง ดูเป็นสถานที่สะอาด สงบ คนไม่พลุกพล่าน"เลี้ยวเข้าไปเลยพี่" เจ๋งเลี้ยวเข้ามาช้า ๆ พยายามมองดูซ้ายขวาเพื่อหาตัวคนที่เจ้านายสั่งให้มาจัดการ มันเป็นเหมือนโครงการบ้านทาวน์เฮ้าขนาดไม่ใหญ่ ถนนสองเลนสวนกันและมีบ้านอยู่ไม่เกิน 40 หลังดูเงียบสงบแต่บ้านทุกหลังล้วนเสื้อผ้าและรถจอดอยู่นั่นเท่ากับว่าที่นี่มีคนเยอะอาจไม่สะดวกต่องานของเขาแต่ถึงแม้บ้านทุกหลังจะมีคนพักอาศัยแต่ถนนในซอยกลับโล่งไม่มีคนเดินไปมา"จอดตรงนี้ก่อนพี่" พายุบอกให้เจ๋งจอดหลบหลังเสาไฟฟ้าเพื่อซุ่มรอเหยื่อของพวกเขา"ที่นี่มีคนเยอะจะลงมือได้เหรอ""ผมมาเฝ้าสั

ระหว่างที่ปูนปั้นกำลังขับรถกลับบ้านพร้อมพี่สาวเขาแอบสังเกตเห็นว่าเอมม่านั้นเงียบผิดปกติแถมยังมีสีหน้าที่เศร้าด้วย"วันนี้ที่ร้ายยุ่งมากเหรอพี่""เฮ่อ~ ใช่" เอมม่าถอนหายใจออกมาทีนึงก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนคนกำลังมีเรื่องหนักใจ"แล้วทำไมวันนี้ถึงให้ผมมารับอ่ะปกติจะกลับกับพี่หมิงไม่ใช่เหรอ""พี่เกรงใจเขาอ่ะ""อ๋อ~ ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันใช่ไหมเมื่อกี้ผมเห็นพี่หมิงเขาเหมือนมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่นะ""ก็ไม่ได้มีอะไรกันหนิ" ปูนปั้นเห็นท่าทางของเอมม่าไม่ค่อยอยากตอบเรื่องนี้เท่าไหร่ก็พอจะเดาได้แล้วว่าทั้งคู่น่าจะมีปัญหากันจริง ๆ"พรุ่งนี้ผมจะไปที่บ้านลุงนะคงไม่ได้กลับมานอนที่บ้านกับพี่แล้ว""ไม่ต้องห่วงพี่หรอก ไปเถอะ""มีเรื่องอะไรโทรหาผมได้ตลอดเลยนะ""โอเค"ช่วงสายของวันต่อมาเทียนก็มารับปูนปั้นที่บ้านตามที่นัดไว้ เขาช่วยยกกระเป๋าจองปูนปั้นขึ้นรถรอจนเอมม่ากับปูนปั้นกอดลากันแล้วถึงได้ขอตัวพาปูนปั้นไป "ทำไมทำหน้างั้นอ่ะไม่อยากกลับไปอยู่กับพี่แล้วเหรอ""ไม่ใช่แบบนั้นแต่เมื่อวานผมเห็นเหมือนพี่เอมม่ากับพี่หมิงจะมีปัญหากันเลยไม่สบายใจนิดหน่อย""พวกเขาโตแล้วมีเรื่องอะไรเดี๋ยวก็จัดการกันเองแหละ""ผม

ทุกคนในร้านช่วยกันทำงานอย่างขยันขันแข็งจนแทบไม่ได้หยุดพักเพราะตอนนี้ใกล้ช่วงสิ้นปีแล้วโรงงาน บริษัทและพนักงานหลาย ๆ แห่งก็เริ่มทยอยปิดยาวกันบ้างแล้วจึงทำให้สถานที่ท่องเที่ยวรวมถึงห้างร้านที่ยังเปิดให้บริการอยู่มีคนไม่ขาดสาย"เดี๋ยวถึงคิวใครไปเบรกก็รีบไปเลยนะเสร็จแล้วจะได้มาเปลี่ยนให้คนอื่นไปกินข้าวบ้าง" "ครับ/ค่ะเชฟ""ขอเต็มที่ไม่เกิน 1 ชั่วโมงนะส่วนอีก 1 ชั่วโมงฉันจะให้คุณเอมม่าจ่ายเป็นค่าแรงพิเศษให้แทนแต่ว่าถ้าใครรู้สึกไม่สะดวกหรือไม่ไหวยังไงอยากขอพักเต็ม 2 ชั่วโมงก็บอกฉันได้เลย ฉันจะไม่บังคับ""รับทราบครับ/ค่ะ" หลังจากฟังที่กุ๊กไก่พูดจบเหล่าพ่อครัวรุ่นเล็กทุกคนก็หันกลับไปสนใจงานตรงหน้าต่อ "ทำไมวันนี้พี่กุ๊กไก่ไม่ดุเลยว่ะทั้ง ๆ ที่งานยุ่งขนาดนี้อ่ะ" ริษาแอบกระซิบถามกัปตันที่เตรียมเอาของหวานเข้าอบในเตา"ใจเย็น ๆ แกรอดูเถอะปกติเวลางานพี่กุ๊กไก่ไม่เคยไม่โหดนะ" "กัปตัน! ริษา!" เสียงเรียกที่ทั้งดังและกระแทกขนาดนี้ทำให้ทั้งสองคนสะดุ้งทันที"คะ ครับเชฟ""คะเชฟ""มัวคุยอะไรกันไม่เห็นเหรอว่างานตรงหน้ามีอยู่อีกเท่าไหร่ ออเดอร์ไหลมากองเป็นหางว่าวยังกล้ายืนคุยกันอีก แหกตาดูคนอื่นเขาบ้าง!""ข

ธูปเดินลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกหนึบ ๆ ในหัว ราวกับมีค้อนเล็ก ๆ กำลังทุบอยู่เบา ๆ เป็นสัญญาณของการแฮงค์ที่คุ้นเคยจากการดื่มหนักเมื่อคืน เขาจำได้ว่าลุกเดินลงจากห้องมาปลุกเขากลางดึกเพื่อให้เขากลับขึ้นมานอนที่ห้องของตัวเองหลังจากที่เทียนหายไปแล้ว ธูปลุกออกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำจากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องเพื่อมาหาอะไรทานก่อน ธูปเดินโซซัดโซเซมาถึงโต๊ะอาหาร ก็เห็นว่าแม่ของเขากำลังนั่งปอกผลไม้อยู่เงียบ ๆ คนเดียวแว่วเสียงแม่ทักขึ้นด้วยความงัวเงียทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าต้องเป็นลูกชายคนเล็กที่ตัวใหญ่ของเธอเป็นแน่ "ตื่นแล้วเหรอคนเก่งของแม่ เมื่อคืนนี้ลูกดื่มหนักไปหน่อยนะ" แม่พูดพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ธูปได้แต่ยิ้มแหย ๆ ตอบกลับไป "ผมนั่งดื่มกับพี่เทียนนะครับแม่แต่ว่าพี่เทียนอ่ะไม่รู้หายไปไหน""แล้วเป็นไงปวดหัวไหม" "นิดหน่อยครับ" "มีซุปอยู่ในครัวเดี๋ยวแม่ไปอุ่นมาให้นะ""ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมไปทำเองดีกว่า""แม่ไปทำให้ได้นะ""แม่ปอกผลไม้ไปเถอะครับเดี๋ยวผมทำเองก็ได้เรื่องแค่นี้""โอเคจ๊ะ" ธูปหายเข้าไปในครัวสักพักแล้วเดินกลับมาพร้อมถ้วยน้ำซุปร้อน ๆ แบบที่มีควันลอยชัด"ระวังร้อนนะลูก" "ครับแม่"

เช้าวันต่อมีหลังจากที่หมิงตื่นนอนเขาก็รีบโทรหาเอมม่าทันทีเพื่อสอบถามว่าทางเธอเป็นยังไงบ้างแต่ก็ได้คำตอบเป็นว่าปูนปั้นร้องไห้หนักเกินไปเธอเลยไม่กล้าถาม เทียนลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าของหมิงแล้วเดินออกมาหาจากห้องเจอเขากำลังนั่งคุยกับแม่อยู่ "คุณน้าสวัสดีครับ" "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" "ครับ คุณน้าสบายดีนะครับ" "สบายดีจ่ะ เทียนสบายดีไหมลูก" "ช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อยแต่ว่าก็โอเคดีครับ" "เดี๋ยวกูจะออกไปทำงานมึงจะไปพร้อมกูใช่ไหม" "เออดิ กูต้องไปเอารถด้วยเนี่ย" "อืม...งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับแม่" "จ่ะ ขับรถระวังนะลูก" "ครับ" ทั้งสองคนมาถึงห้องบ้านของปูนปั้นแล้วแต่ยังไม่มีใครลงมาสักคนหมิงเลยช่วยโทรตามเอมม่าให้เพื่อให้เธอออกมาเปิดประตูให้หน่อย "คุณเทียนมาเอากุญแจรถใช่ไหมคะ" "ครับ" "ปูนปั้นยังไม่ตื่นเลยค่ะ คุณเทียนรอแป๊ปนึงได้ไหมคะเดี๋ยวเอมม่าไปปลุกน้องให้" "ไม่ต้องครับ" เทียนไม่อยากให้เอมม่าไปรบกวนเวลานอนของปูนปั้น ถึงแม้พวกเขาจะทะเลาะกันแต่เทียนก็ไม่สามารถโกรธปูนปั้นจนไม่สนใจเขาได้ "คุณเทียนอยากเข้ามานั่งในบ้านก่อนไหมคะ" เอมม่าอยากลองเปิดใจคุยกับเขาก่อนเผื่อว่าจะมีวิธีช่วยให้สอง