Novels by Plearn9

ผ่านไปหลายวันแล้วจนสายลมกลับมาจากทะเล ความรู้สึกคับข้องขุ่นเคืองในใจของเกรซก็ยังไม่ลดลง เธอพยายามทำตัวปกติเพราะอยากรู้ว่าสายลมจะอธิบายเรื่องทั้งหมดกับเธอยังไงแต่เขาก็ไม่แม้แต่จะปริปากออกมาเลย มันเลยยิ่งทำให้เธอไม่สบายใจจนบางทีก็เครียดจนปวดหัวเพราะแค่เฉพาะเรื่องงานก็หนักมากพอแล้วนี่ยังมามีเรื่องสายลมอีกเกรซกำลังนั่งรอต๊อดมารับอยู่ที่ล็อบบี้คอนโดของเธอเพราะพวกเขามีนัดออกไปคุยงานกับลูกค้าด้วยกัน ทีแรกเธอก็จะขับรถไปเองแต่ต๊อดเห็นว่าเขาต้องขับผ่านคอนโดของเธออยู่แล้วก็เลยอาสามารับ ระหว่างทางต๊อดเกรซก็ช่วงอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับเอกสารให้ต๊อดฟังอีกที"คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกนะครับ บริษัท Lyra (ไลอา) เป็นของญาติผมเอง ทำตัวตามสบายได้เลย""คุณต๊อดเป็นญาติกับรัชนีเหรอคะ""ไม่ใช่ครับ เมื่อก่อนบริษัทไลอาเป็นของพี่สาวผมแต่หลังจากเธอเสียไปสามีของเธอก็มารับช่วงดูแลต่อให้แต่เพราะมีงานรัดตัวมากเกินไปเขาก็เลยแต่งตั้งคุณรัชนีเป็นรักษาการแทนน่ะครับ""อ๋อ~ ขอโทษนะคะแต่เกรซไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพี่สาวของคุณต๊อดเสียไปแล้ว" เกรซจำได้ว่าต๊อดมีพี่สาวจริง ๆ แต่เมื่อประมาณ 2-3 ปีก่อนเธอก็ยังมาเที่ยวหาต๊อด

แจนเดินออกมาห้ามร้านเห็นโจ้นั่งรออยู่ที่เดิมตามที่เธอสั่งจริง ๆ เขาใช้มือแตะที่แผลบนใบหน้าของตัวเองแล้วร้องออกมาเบา ๆ ด้วยความจริง เธอถอนหายใจรีบเดินเข้าไปดึงมือเขาออกเพราะกลัวแผลจะสกปรกจากนั้นก็ออกแรงดึงเขาให้เดินตามไปที่รถของเธอ"แล้วรถผมอ่ะ" โจ้รีบถามเมื่อเห็นเธอกดรีโมทปลดล็อครถเหมือนต้องการให้เขานั่งไปนั่งด้วย"ทิ้งไว้นี่แหละพรุ่งนี้ค่อยมาเอา" "เอ้า" โจ้มองตามแจนที่เดินอ้อมไปฝั่งคนขับ"เฮ้ย ๆ ๆ เดี๋ยว" โจ้รีบปิดประตูรถแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาเธอ"ผมขับเอง""ไม่ต้องอ่ะฉันขับได้""แต่พี่ดื่มมานั""ตอนนี้ฉันไม่เมาเลยสักนิด ยิ่งเมื่อกี้นายกับพี่ตั้มต่อยกันฉันยิ่งตาสว่างเข้าไปใหญ่""ไม่ได้มันอันตราย""ฉันมีสติ""แล้วเกิดเจอด่านขึ้นมาจะทำยังไงผมไม่อยากนอนคุกหรอกนะ" แจนมองดูใบหน้าของโจ้ที่เริ่มมีรอยช้ำเด่นชัดขึ้นเรื่อย ๆ แล้วก็ยิ่งเป็นห่วง ไม่อยากให้ขับเท่าไหร่แต่ที่โจ้พูดมาก็มีเหตุผล"ไหวแน่นะ""ไหว" โจ้แบมือขอกุญแจรถจากแจน เธอถอนหายใจออกมาแล้วส่งมันให้กับเขาอย่างจำใจระหว่างที่นั่งรถมาด้วยกันแจนก็ชำเลืองมองใบหน้าของโจ้อยู่หลายครั้ง"ไม่ไปโรงพยาบาลแน่นะ""ไม่ไปอ่ะ""ไปตรวจดูหน่อยไหมเผื

"ช่วงนี้เพื่อนพี่มันอาจจะอารมณ์แปรปรวนหน่อยน้องโจ้อย่าไปถือสามันเลยนะ" พีต้าเห็นโจ้ที่ดูสดใสร่าเริงมีสีหน้าเรียบนิ่งขึ้นเลยกลัวว่าเขาจะรู้สึกไม่ดีกับพฤติกรรมเอาแต่ใจของเพื่อนสนิทจนเบื่อหน่ายและไม่อยากทนอีกต่อไปก็เลยรีบแก้ต่างให้อีกในความรู้สึกนึงก็คือกลัวว่าถ้าเพื่อนถูกบอกเลิกอีกครั้งจะรับมือไม่ไหวทำร้ายตัวเองแบบครั้งที่แล้วอีก"ผมเข้าใจครับ""ไว้พี่จะบอกมันให้อีกทีนะว่าให้ใจเย็นกว่านี้หน่อย" "ไม่เป็นไรหรอกครับพี่พีต้าแต่ก็ขอบคุณนะครับ" ระหว่างที่พีต้ากับโจ้กำลังคุยกันอยู่เกรซก็เดินกลับเข้ามาที่โต๊ะคนเดียว"อ้าว ยายแจนล่ะ" "มันขออยู่คนเดียวสักพักอ่ะ" เกรซตอบแล้วหันไปมองหน้าโจ้เหมือนอยากจะสื่ออะไรบางอย่างซึ่งโจ้ก็รู้สึกได้ "งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปดูพี่แจนก่อนนะครับ" เกรซพยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อน ๆ จากนั้นโจ้ก็ลุกออกไป "สรุปแล้วเป็นแบบที่พวกเราคิดไหม" พีต้าดึงเกรซให้ลงมานั่งข้าง ๆ "อืม~ แจนมันประชดพี่ตั้มจริง ๆ" "ว่าแล้วเชียว ผู้หญิงรักสงบเกลียดคนเจ้าชู้แบบมันไม่มีทางมีแฟนใหม่เป็นเด็กรุ่นน้องที่อายุห่างกันเป็นรอบแถมยังเจ้าเสน่ห์จีบผู้หญิงเป็นงานอดิเรกแบบน้องโจ้ได้หรอก""เรื่องนั้น..

หลังจากคุยกับสายลมเสร็จโจ้ก็เดินกลับเข้ามาในร้านแล้วเลี้ยวไปทางห้องน้ำก่อนแต่จู่ ๆ ก็มีคนชิงตัดหน้าเขากระทันหันทำให้เขาต้องหยุดกระชักด้วยความตกใจ โจ้เงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างไม่คิดอะไรแต่พอเห็นว่าคน ๆ นั้นคือตั้มเขาก็ไม่สบอารมณ์ทันทีแล้วเลือกที่จะเบี่ยงตัวเดินแทรกผ่านตั้มเพื่อจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแต่ตั้มก็ขยับมาขวางอีกครั้ง "คืออะไรครับ" โจ้ถามด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย "ขอคุยด้วยหน่อยดิ" "ผมไม่สะดวกแล้วก็ช่วยหลบไปด้วยครับ" "ทำไม กลัวไรว่ะ" "ผมไม่ได้กลัวแต่แค่ไม่ได้มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องคุยกับคุณ" โจ้พูดจบแลิวก็ขยับมาอีกฝั่งนึงเพื่อเดินเข้าห้องน้ำ "เลิกยุ่งกับแจนซะ" โจ้หยุดฝีเท้าแล้วหมุนกลับมาเผชิญหน้ากับตั้มอีกครั้ง "ผมคิดว่าคุณไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับผมนะ" "ก็แค่เตือนไว้ด้วยความหวังดีจะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง" "ผมว่าคุณเอาเวลาที่มาเตือนผมไปดูแลตัวเองให้มันดีกว่าดีกว่าไหมครับ ถึงผมจะยังเด็กแต่ก็มีพร้อมทุกอย่างทั้งฐานะ หน้าตา การศึกษาและก็จิตสำนึกส่วนคุณ...ทำกับเขาขนาดนั้นยังมีหน้าโผล่มาให้เขาเห็นอีก ช่างไร้ยางอายจริง ๆ เลย ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแจนถึงได้มูฟออนจากคุณเร็

ตั้มถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่ายที่ต้องเห็นหน้าโจ้อีกจากนั้นเขาก็เปลี่ยนสีหน้าไปยิ้มให้กับสาว ๆ ทั้งสามคน"พี่ไม่รู้ว่าทุกคนจะมาเที่ยวด้วยไม่งั้นคงชวนมาด้วยกันแล้ว" "ไม่เป็นไรค่ะ ต่างคนต่างมาเที่ยวอยู่แล้วคงไม่ต้องลำบากพี่ตั้มมาชวนหรอก" พีต้าตอบ"น้องพีต้าไม่เจอนานสวยขึ้นนะครับ""ขอบคุณค่ะ พีต้าต้องสวยขึ้นทุกวันอยู่แล้วจะได้มัดใจพี่กรณ์ไม่ให้นอกลู่นอกทางไปมีคนอื่นได้" ตั้มหน้าเจื้อนทันทีก่อนจะเหล่ไปมองแจนที่ไม่ได้สนใจมองเขาเลยสักนิด โจ้สังเกตุเห็นแบบนั้นก็รีบแกล้งยกแขนขึ้นมาโอบกอดไหล่ของแจนให้ขยับเข้ามาแนบชิดกับเขาทันทีทำเอาแจนตั้งตัวไม่ทันตกใจแต่ก็ยอมไหลตามเขาไป พีต้ากับเกรซนั่งมองภาพตรงหน้าตาโตส่วนตั้มก็รู้สึกเหมือนถูกหยาบเขากำมือแน่นโกรธจนอยากกระชากแจนกลับมาเพราะในความรู้สึกของเขาแจนก็ยังคงเป็นผู้หญิงของเขามาตลอดแม้เธอจะบอกว่าคบกับโจ้อยู่แต่ตั้มก็ไม่สามารถยอมรับได้"แหม่~ ดูรักกันดีจังเลยนะครับ""แน่นอนครับ ผมกับพี่แจนเรารักกันอย่างเปิดเผยมีอะไรก็คุยกันทุกเรื่องเหมือนอย่างพี่ตั้มกับพี่ส้มส้มไงครับ เอ่อ! ว่าแต่วันนี้พี่ส้มส้มไม่มาด้วยเฟรอครับเห็นปกติไปไหนก็ตัวติดกันตลอด โอ๊ะ! แต

ติ้ง (เสียงแจ้งเตือน) สายลมล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาดูเกรซ : คืนนี้ฉันจะออกไปเที่ยวกับแจนนะสายลม : ไปยังไงสายลม : แล้วกลับกี่โมงสายลม : ถ้าดื่มแช้วห้ามขับรถนะเกรซ : ไม่ได้เอารถไปแต่คงไม่ดึกมากเพราะพรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีกสายลม : ดูแลตัวเองดี ๆ ถ้าผมโทรไปต้องรับนะเกรซ : โอเค แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่สายลมชั่งใจแป๊ปนึงเพราะไม่กล้าบอกความจริงเกรซแต่ก็ไม่อยากโกหกเกรซเช่นกันสายลม : ผมออกมาดูงานที่ต่างจังหวัดกับพี่ชายอ่ะเกรซ : ขอให้ทุกอย่างราบรื่นนะสายลม : ผมขอโทษนะเกรซ : ขอโทษทำไม"ก็ขอโทษที่ผมโกหกพี่ไง" สายลมไม่กล้าพิมพ์ตอบกลับไปเกรซ : เป็นอะไรหรือเปล่าสายลม : ไม่มีอะไรครับผมแค่อยากขอโทษที่ไม่ได้บอกพี่ก่อนอ่ะเกรซ : เรื่องแค่นี้เองเกรซ : ฉันไปทำงานต่อก่อนนะสายลม : ครับ ผมรักพี่นะสายลมทิ้งตัวลงนอนไปเตียงหลังจากคุยกับเกรซเสร็จ เขานั่งเลื่อนอ่านข้อความเก่า ๆ ที่คถยกับเกรซด้วยความรู้สึกผิดเพราะมันมีแต่คำโกหกของเขาเต็มไปหมดเลย"ผมโกหกพี่ไว้เยอะขนาดนี้ถ้าเกิดวันนึงพี่รู้พี่จะให้อภัยผมได้มั้ยนะ" ผับดังใจกลางเมืองในค่ำคืนที่เสียงดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ดังกระหึ่มและไฟสปอตไลท์สาด

คุณทศเดินไปเปิดประตูที่นั่งด้านหลังให้แม่กับป้าน้อย ทั้งคู่หันมามองที่ฉันเหมือนเป็นการถามเพื่อความแน่ใจว่าขึ้นไปได้จริง ๆ ใช่ไหมฉันเลยพยักหน้าตอบเพื่อให้พวกเขาสบายใจแม้แม่กับป้าน้อยจะรู้สึกเกรงใจคุณทศมาก ๆ แต่การที่เขาเปิดประตูรอแบบนั้นก็ทำเอาแม่กับป้าน้อยไม่อาจปฏิเสธได้เลย ฉันมองดูการกระทำของคุณทศที่ปฏิบัติต่อแม่และป้าน้อยอยู่ตลอดด้วยความพอใจเพราะถึงเขาจะเป็นถึงเจ้าของบริษัทแต่ไม่มีท่าทีเย่อหยิ่งหรือทำตัวไม่ดีต่อครอบครัวที่แสนจะธรรมดาของฉันเลยแม้แต่น้อยและเพราะเขาเป็นแบบนี้เนี่ยแหละฉันถึงยิ่งประทับใจเขามากขึ้นทุกที พอแม่กับป้าน้อยขึ้นไปนั่งบนรถแล้วคุณทศก็หันกลับมามองฉัน พอสบตากับเขาอีกครั้งฉันก็ถึงสะดุ้งเลยจากนั้นฉันก็รีบเดินไปเปิดประตูแล้วขึ้นไปนั่งฝั่งข้างคนขับทันที แม้จะไม่ได้หันไปมองหน้าเขาอีกครั้งแต่ฉันรู้สึกได้เลยว่าคุณทศต้องกำลังยืนขำท่าทางตลก ๆ ของฉันเมื่อกี้อยู่แน่ ๆ ร้านอาหารมาถึงร้านฉันก็บอกให้แม่กับป้าน้อยเข้าไปก่อนเลยเพราะฉันจองโต๊ะเอาไว้แล้ว"คุณไม่ลงเหรอ" ฉันค่อย ๆ หันหน้าไปหาเขาด้วยความตื่นเต้น "หรือว่าอยากจะกลับบ้านพร้อมกับผม" น้ำเสียงและสีหน้าทีเล่นที่จริงของเขา

"เมื่อกี้คุณทศยิ้มให้เราเหรอ" ฉันถามตัวเองเบา ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นรัวอย่างกับจะระเบิดออกมา"แล้วทำไมเราต้องดีใจขนาดนี้ด้วยละ...ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เลย" หลังจากยืนคุยกับตัวเองอยู่แป๊ปนึงฉันก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานจากนั้้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแม่"ฮัลโหลค่ะแม่""ว่าไงจ๊ะลูก""วันนี้ช่วงบ่ายแม่กับป้าน้อยไม่ต้องทำกับข้าวออกไปขายที่ตลาดนะคะ""ทำไมล่ะลูก""ไม่มีอะไรหรอกค่ะ วันนี้ประมาณห้าโมงเย็นแม่กับป้าน้อยขึ้นแท็กซี่มาหาดาวที่บริษัทนะคะ""อะไรอีกล่ะเนี่ย""ต้องมานะคะ""จ่ะ ๆ ไว้เจอกันนะเดี๋ยวแม่ต้องไปช่วยป้าน้อยแกขายของต่อแล้ว""ค่ะ ดาวรักแม่นะคะ""จ่ะ แม่ก็รักดาวนะลูก"ทศราช Partผมนั่งมองกล่องสีดำเล็ก ๆ นั่นด้วยรอยยิ้มมาอยู่สักพักหลังจากที่เธอออกจากห้องไป"ของขวัญตอบแทนเหรอ ฮึ ๆ ดีกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ" ผมพูดแล้วหยิบเสื้อสูทตัวโปรดที่คลุมอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาใส่จากนั้นก็ดึงปากกาด้ามเก่าที่เหน็บอยู่บนกระเป๋าเสื้อออกแล้วแทนที่ด้วยปากกาด้ามใหม่ที่เธอเพิ่งให้เมื่อกี้แทนดวงดาว Partหน้าบริษัทหลังจากเลิกงานฉันก็ออกมายืนรอแม่กับป้าน้อยอยู่หน้าบริษัท ในระหว่างที่ฉันยืนรออยู่นั้นรถของคุณทศ

หลังจากเลิกงานฉันก็ออกไปพร้อมกับทุกคนโดยมีพี่บอสเป็นคนขับให้พวกเราห้างสรรพสินค้า (ร้านบุฟเฟ่ต์)"เฮ้อ...พี่แหม่มกับเจนเลือกของกันได้แล้วแต่ผมยังไม่รู้เลยว่าจะซื้ออะไรให้แฟนดี ขนาดชัชที่ไม่มีแฟนก็ยังเลือกได้แล้วแบบนี้ผมจะทำยังไงดีเนี่ย เลือกของให้ผู้หญิงมันช่างยากจริงๆ เลย" พี่บอสถอนหายใจแล้วก็บ่นออกมา"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทำไมเสือผู้หญิงอย่างพี่บอสถึงมาตกม้าตายกะอีแค่เรื่องของขวัญได้ล่ะครับ" คุณชัชพูดแล้วหัวเราะออกมา"นายจะไปรู้อะไร ผู้หญิงเนี่ยเบื่อง่ายจะตายไป ปีแรกได้ช็อกโกแลตกับเครื่องสำอางค์ ปีที่สองได้ดอกไม้กับตุ๊กตา ปีที่แล้วได้น้ำหอมกับกระเป๋าส่วนปีนี้พี่หมดมุกแล้วจริง" ทุกคนหัวเราะกับคำตอบของพี่บอสจากนั้นพี่บอสก็หันมามองฉันด้วยสายตามีความหวัง"แล้วน้องดาวละครับถ้าเป็นน้องดาวจะอยากได้อะไรเป็นของขวัญจากแฟนอ่ะ" พี่บอสถาม"ดาวก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ...พอดีดาวยังไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย" "ฮะ!!"ทุกคนอุทานออกมาแล้วมองมาที่ฉัน"นี่น้องดาวไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยเหรอ" พี่แหม่มถาม"หน้าตาแบบนี้รอดมาได้ยังไงเนี่ย" พี่เจนพูด"บุญวาสนาของพี่จริง ๆ ที่หน้าตาแบบนี้ยังหาสามีได้" พี่นุ่นพูด"ก็ตอนเด็ก ๆ พ่อของ

1 สัปดาห์ต่อมา ฉัันยังคงมาทำงานตามปกติเหมือนทุกวันแต่ที่ดูจะมีการเปลี่ยนแปลงไปบ้างก็คือการทำงานของฉันดูราบลื่นขึ้นมากและได้รับคำชมจากเพื่อนร่วมงานอยู่บ่อย ๆ แถมพนักงานหลายๆ คนก็เริ่มให้ความการเคารพฉันในฐานะเลขาของคุณทศบ้างแล้วจากที่ตอนแรกดูจะตึง ๆ และไม่ชอบฉันอย่างเห็นได้ชัด "คุณดาวหลังจากที่ทีมการตลาดได้โฆษณาออกไปผลตอบรับของโครงการหมู่บ้านที่พัทยาเป็นยังบ้าง" คุณ "ดีมากเลยค่ะคุณทศตอนนี้ลูกค้ากำลังให้ความสนใจโครงการของเราเป็นอย่างมากแล้วก็มีสปอนเซอร์รายใหญ่ติดต่อมาหลายบริษัทเลยค่ะ" "งั้นก็ดีแล้ว คุณไปทำงานต่อเถอะ" ฉันก็เดินออกจากห้องทำงานของเขาแล้วมานั่งทำงานของตัวเองต่อเหมือนเดิม พอใกล้ถึงเวลาอาหารกลางวันฉันก็กดสั่งอาหารมาไว้ให้เขาตามปกติก่อนจะลงไปทานมื้อกลางวันของตัวเองที่โรงอาหาร โรงอาหาร ทุกคนนั่งทานอาหารกลางวันและพูดคุยกันถึงปัญหาต่างๆ ในแต่ละวันกันอย่างสนุกสนานมีทั้งเรื่องรถติดบ้าง ทะเลาะกับสามีบ้าง มีปัญหาหากับเพื่อนร่วมงานบ้าง "น้องดาวเย็นนี้ว่างไหมจ๊ะ" "ก็ว่างนะคะพี่เจนพอดีดาวไม่ได้มีงานด่วนอะไรด้วย" งั้นน้องดาวไปกับพวกเราไหม" พี่เจนถาม "พวกพี่จะไปไหนกันหรอคะ"

"อะไรนะ!!" เสียงของอนุวัฒน์ดังขึ้นเมื่อลูกน้องคนสนิทมารายงานข่าวเรื่องที่ดิน ที่เขาเคยยื่นขอเสนอไปแต่ก็ถูกตัดหน้าไปก่อนอย่างหน้าเสียดาย"คึ...คือคุณลดาเธอบอกว่าเธอนำที่ดินไปลงทุนกับบริษัท KTK แล้วครับ" ดนัยตอบ (ลูกน้องของอนุวัฒน์)"เป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน ก็ในเมื่อเราติดต่อพูดคุยกับคุณลดาไว้ตั้งแต่หลายเดือนแล้วนิว่าเราจะขอซื้อที่ดินตรงนั้นของเธอด้วยเงินสด ทำไมเธอถึงยังปฎิเสธเราได้อีก นี่แกประสานงานยังไงกันแน่ว่ะ" อนุวัฒน์ถามด้วยความโมโห"คือผมทำตามที่คุณอนุวัฒน์สั่งจริงๆ นะครับแต่ผมทราบมาว่าคุณทศราชผู้บริหารคนใหม่ของทางบริษัท KTK ได้ยื่นขอเสนอให้คุณลดาเป็นหุ้นส่วนโครงการใหม่ที่ทางบริษัทนั่นกำลังจะทำขึ้นในอีกไม่ช้าแถมยังให้เปอร์เซ็นที่สูงอีกด้วย เธอก็เลยเกิดลังเลกับข้อเสนอของเราแล้วตกลงเซ็นต์สัญญากับทางนู้นครับ" ดนัยตอบ อนุวัฒน์รู้สึกโกรธยิ่งขึ้นอีกเมื่อรู้ว่าเด็กรุ่นใหม่ที่พึ่งจะก้าวเข้าวงการของธุรกิจอย่างทศราชมาชิงตัดหน้าเขาไป เขาติดต่อกับคุณลดามาเป็นเวลานานมากกว่าคุณลดาจะยอมเปิดใจอ่านสัญญาซื้อขายกับเขา เสียทั้งเงินทั้งเวลทไปก็ไม่ใช้น้อยเพื่อซื้อใจฝั่งนั้นแต่กลับมารู้ทีหลังว่าสิ่งที่เ

ฉันค่อย ๆ นั่งลงตามที่คุณทศสั่ง "คุณทศจะไม่กลับบริษัทหรอคะ" "ผมหิวข้าวน่ะ" ฉันตกใจรีบยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาทันทีถึงได้รู้ว่านี่มันเลยเวลาอาหารกลางวันของคุณทศมานานแล้ว "โอ้! จริงด้วย ดาวขอโทษนะคะที่ไม่ได้สั่งอาหารกลางวันมาให้คุณทศ" "เราอยู่กันที่ร้านอาหารนะไม่ใช่บริษัทถึงคุณจะสั่งอะไรมาให้ผมผมก็กินไม่ได้อยู่แล้วป่ะ" "ดาวขอโทษค่ะ" ฉันมัวแต่ลนจนทำขายหน้าคุณทศอีกแล้ว "อยู่กับผมคุณไม่จำเป็นต้องขอโทษอะไรที่ไม่ได้ทำผิด เข้าใจไหม! ได้ยินทีไรล่ะรู้สึกหงุดหงิดทุกที" "ขอโท- " ฉันกำลังจะเผลอพูดคำนั้นออกมาอีกครั้งแล้วแต่ก็เจอเข้ากับสายตาที่มองมาอย่างดุๆ ก็เลยชะงักไปก่อน "เอ่อ~ รับทราบค่ะ" "แล้วนี่คุณไม่หิวหรือไง" คุณทศถาม "ดาวว่าจะกลับไปทานที่บริษัทค่ะ" "นี่มันจะบ่ายสองแล้วกว่าจะไปถึงบริษัทก็เกือบเลิกงานพอดี ผมทนหิวขนาดนั้รไม่ไหวหรอกนะ" คุณทศตอบแล้วยกมือเรียกให้พนักงานมารับออร์เดอร์ "คุณอยากกินอะไรก็สั่งเลยนะเดี๋ยวผมเลี้ยงเอง" คุณทศพูดแล้วลงไปดูเมนูอาหาร ฉันรับเมนูจากพนักงานมาเปิดดูก็ถึงกับอึ้งไปเลยไม่รู้ทำไมอาหารทุกอย่างมันถึงได้แพงขนาดนี้ ราคาอาหารต่อจานโหดแบบนี้ฉันสามารถใช้เป็น

17:45 น.ตืด ตืด ตืด (เสียงโทรศัพท์) ปูนปั้นใช้มือเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มากดรับสายทั้งที่ยังไม่ลืมตา"ฮัลโหลลล~""ทำไมเสียงเป็นงั้นอ่ะนี่ยังไม่ตื่นอีกเหรอปูน คนอื่นเขามารวมตัวกันแล้วนะ" เอมม่าพูด"ตื่นแล้ว" "เสียงยังงัวเงียอยู่เลย เนี่ยพี่ให้ทางรีสอร์ทเขาจัดโต๊ะให้หน้าหาดแล้วกำลังจะตั้งเตาเลย รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมากินด้วยกันนะ" "รู้แล้ววว เดี๋ยวตายไปนะ""เร็ว ๆ เข้าล่ะ ช้าหมดอดกินนะ" "คร้าบบบ" ปูนปั้นลุกจากเตียงทั้งที่ยังคงง่วงอยู่เพราะก่อนหน้านี้เขาทานยาแก้เมาเรือไป เขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูและขอใช้เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำจากนั้นก็ออกมาใส่เสื้อผ้าด้านนอก เขาหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสั้นสีขาวมาใส่จากนั้นก็ประทินผิวฉีดน้ำหอมนิดหน่อยก็พร้อมออกไปเจอกับทุกคนแล้ว บรรยากาศตอนเย็นเงียบสงบต่างจากตอนกลางวันมากและช่วงดีที่รีสอร์ทมีพื้นที่หน้าหาดเป็นของตัวเองมันเลยพื้นความเป็นส่วนตัวได้เป็นพิเศษ ปูนปั้นก้าวเท้าออกจากบ้านพักเสียงคลื่นทะเลซัดเข้าหาฝั่งดังแผ่ว ๆ ท่ามกลางความมืดมิดของยามค่ำคืน มีเพียงแสงจันทร์สลัว ๆ ที่ส่องนำทางให้เขาเดินไปตามหาดทรายขาวนุ่มเท้าในใจได้แต่คิดว่าถ้ามีเทียนอยู่ท

14 กุมภาพันธ์บรรยากาศการเดินทางไปเกาะราชาช่างเป็นภาพที่เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะของเหล่าพนักงานของร้าน Happy Time แม้ว่าวันนี้จะไม่ได้มาครบทุกคนเพราะบางคนอยากใช้เวลากับคนรักของตนแต่บรรยากาศยังคงเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วดังตลอดทาง บ้างก็พากันชี้นกชี้ไม้เอ่ยชมความงามของท้องทะเลไม่ขาดปาก ความใสของน้ำทะเลที่ไล่เฉดสีฟ้าครามและเขียวมรกตเหมาะกับการถ่ายรูปเก็บไว้มาก ๆ เมื่อมาถึงเกาะทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำกิจกรรมที่ตัวเองอยากทำแล้วนั่งรวมตัวกันอีกทีช่วงเย็นเพื่อไปทานอาหารด้วยกันส่วนปูนปั้นขอแยกกับไปนอนพักก่อนเพราะเขาบอกกับทุกคนว่ารู้สึกเมาเรือตอนแรกเอมม่าก็ว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อแต่เขาก็ปฏิเสธเพราะไมาอยสกให้พี่สาวหมดสนุก ปูนพักเดินเข้ามาในห้องพักด้วยความรู้สึกเหงา เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาเห็นรูปตัวเองกับเทียนที่ตั้งอยู่บนหน้าจอก็ยิ่งทำให้คิดถึงเข้าไปใหญ่ ตืด ตืด ตืด (เสียงโทรศัพท์เข้า)ปูนปั้นยิ้มออกมาทันทีที่เห็นว่าเทียนวิดีโอคอลมาหาเขา เขารีบกดรับด้วยความดีใจ ภาพขอเทียนที่อยู่ในชุดสูทสีดำ background ด้านหลังเป็นห้องสีขาวและชั้นเอกสารมากมาย

กุ๊กไก่และธูปเดินเที่ยวภายในงานอย่างตื่นเต้น พวกเขาพากันแวะซื้อของอร่อยกินนตลอด ผลัดกันป้อนไปมาจนตอนพุงกางกันไปแล้ว "ไม่เคยมาเลยอ่ะ ตอนแรกนึกว่าจะเงียบไม่คึกครื้นแบบในกรุงเทพแต่ที่ไหนได้คนเยอะแยะไปหมดเลย ของกินก็อร่อยมากด้วย" กุ๊กไก่มองไปรอบ ๆ งานด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม"ผมถึงได้บอกไงว่าพี่ควรออกจากกรุงเทพมาเที่ยวที่อื่นบ้าง จะได้รู้ว่าที่ประเทศไทยอ่ะไม่ได้มีดีแค่ในกรุงเทพนะ" "จ้า รู้แล้วจ้าพ่อคูณณณ~" สีหน้าติดรำคาญของกุ๊กไก่เป็นสิ่งที่ธูปได้เห็นเป็นประจำทุกวันแต่เขากลับไม่เคยรู้สึกไม่โอเคเลยกลับกันเขาดันรู้สึกชอบมันด้วยซ้ำเพราะมันทำให้กุ๊กไก่ดูน่ารักขึ้นมากต่างจากตอนทำงานที่เขามันจะชอบทำหน้าบึ้งตึงเหมือนไร้อารมณ์จนดูน่ากลัวอยู่ตลอดเวลา นี่ถ้าไม่ได้มาลองสัมผัสกับตัวเองเขาคงไม่มีทางเชื่อหรอกว่าคนอย่างกุ๊กไก่จะมีมุมน่ารัก ๆ แบบนี้ด้วยเหมือนกัน "เฮ้ย! เสื้อผ้าร้านนู้นสวยมากเลยอ่ะ ไปดูกันไหม" กุ๊กไก่ชี้ไปที่ร้านเสื้อม่อฮ่อม"เอาสิ" กุ๊กไก่เดินนำธูปไปที่ร้านเสื้อผ้า"สวัสดีเจ้า บะฮู้ว่าลูกค้าเป๋นตี้สนใจ๋ชุดไหนเจ้า" แม่ค้าสอบถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลไพเราะมาก ๆ"อันนี้คือชุดม่อฮ่อมใช่ไหมครับ" กุ

มาถึงห้องพักทั้งคู่ก็รีบอาบน้ำชำระร่างกายแล้วขึ้นนอนบนเตียงพักผ่อนจากความเหนื่อยล้ากันอย่างจริงจัง รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็ดึกมาแล้ว ธูปค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกเหมือนมีคนกำลังทำอะไรกับร่างกายเขาอยู่และภาพตรงหน้าที่เขาเห็นก็คือกุ๊กไก่กำลังทายาและนวดขาให้เขา"พี่ทำอะไรอ่ะ" "ตื่นแล้วเหรอ""อืม""ฉันเห็นนายเดินมาตั้งไกลแถมยังแบกของหนัก ๆ อีกด้วยเลยคิดว่านายคงปวดร้าวไปทั้งตัว""พี่เองก็เดินมาไกลเท่ากับผมนั้นแหละ""แต่ฉันก็ยังสบายกว่านายเยอะ...ทายาเสร็จแล้วก็ไปล้างหน้าเถอะ ฉันสั่งข้าวเอาไว้ให้แล้วจะได้มากินพร้อมกัน" กุ๊กไก่ตอบแล้วก็ลุกออกไป ธูปสังเกตเห็นสีหน้าของกุ๊กไก่แปลกไปไม่ค่อยสดใสร่าเริงเลยรู้สึกเป็นห่วง"ไม่สบายหรือเปล่า" กุ๊กไก่ส่ายหัวตอบแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่แก้ว ธูปไม่ถามอะไรมากเขาลุกไปล้างหน้าแล้วมานั่งที่โต๊ะเพื่อทานอาหารพร้อมกันกับกุ๊กไก่"อร่อยนะเนี่ย" ธูปพูดเสียงแจ๋วแต่กุ๊กไก่กลับไม่ตอบอะไรเลย เขาก้มหน้าก้มตาทานข้าวของตัวเองอย่างเงียบ ๆ จนธูปไม่สบายใจ เขาวางช้อนลงแล้วมองไปที่กุ๊กไป่ชัด ๆ"พี่เป็นอะไร""เปล่า""เปล่าแล้วทำไมไม่คุยกับผม""ฉันแค่เหนื่อยเฉย ๆ""งั

ธูปกับกุ๊กไก่นั่งกันอยู่คนละฝั่ง ซึ่งระหว่างที่นั่งรถมาด้วยกันกุ๊กไก่ยังคงทำหน้าบูดบึ้งไม่คุยกับธูปสักคำส่วนธูปก็เอาแต่จ้องเขาเหมือนอยากจะชวนคุยแต่ก็ไม่กล้า "เลิกจ้องฉันสักทีได้ป่ะ" กุ๊กไก่ทนไม่ไหวหันมาดุธูป "นี่พี่โกรธผมเหรอ" "ฉันไม่ได้โกรธ" "เห็นอยู่ว่าโกรธ" กุ๊กไก่ถอนหายใจแล้วกอดอกหันหน้าไปมองทางวิวทางด้านนอกแทน "ผมขอโทษ...ผมไม่ได้อยากให้เราทะเลาะกันจริง ๆ แต่ที่ผมพูดแบบนั้นก็เพราะว่า-" "เพราะว่านายเบื่อที่ฉันเรื่องมากและก็ขี้งกใช่ไหมล่ะ...ขอโทษนะที่ฉันทำให้ทริปของนายมันพังแบบเนี่ย" "ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ผมแค่อยากให้เราได้มาถึงที่พักไว ๆ จะได้พักผ่อนแล้วก็หาอะไรอร่อย ๆ กินกัน ตั้งแต่เช้าพวกเรายังไม่ได้กินอะไรกันเลยแถมตอนที่พวกเราเดินหารถมันก็ร้อนมาก ๆ ผมเห็นเหงื่อพี่แตกเต็มตัวไปหมดเกินพี่เป็นลมขึ้นมาผมคงรู้สึกผิดที่พาพี่มาลำบากแบบนี้" น้ำเสียงที่ฟังดูเสียใจของธูปทำให้กุ๊กไก่เย็นลงทันที เขาหันกลับมาหาธูปมองดูใบหน้าที่กำลังฉายแววเศร้าอยู่ "ช่างมันเถอะ ฉันเอง...ฉันเองก็เรื่องมากจริง ๆ นั่นแหละ" "ผมรู้นะว่าพี่ไม่ได้เรื่องมากหรอกแต่พี่แค่เกรงใจผม พี่กลัวว่าผมจะต้องจ

ปูนปั้นตื่นขึ้นมาหลังได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกที่ตัวเองตั้งไว้ก่อนนอนเพราะกลัวว่าจะลุกไม่ทันนัดของดาริน เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาปิดเสียงกลัวมันจะดังรบกวนเทียน เขามองดูเทียนที่นอนถอดเสื้อแล้วก้มลงไปจุ๊บที่แก้มของเขาจากนั้นก็ลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำเตรียมตัวแต่ยังไม่ทันได้ก้าวขอลงจากเตียงเทียนก็ดึงเขาลงมากอดไว้ในอกซะแล้ว"แกล้งหลับเหรอ" "เปล่าซะหน่อยแต่พอดีมีคนมาขโมยจุ๊บเลยตื่น""ตื่นแล้วก็ปล่อยผมต้องไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำบุญกับแม่อีก""ไปตั้ง 7 โมงค่อยอาบก็ได้หรอก""ไม่ได้เดี๋ยวไม่ทัน""ก็พี่อยากกอดหนูหนิหน่า" "พอเลย! จะมาอยากกอดอะไร" ปูนปั้นว่าแล้วเอามือไปจับที่เป้าของเทียน"เนี่ย! แข็งแต่เช้าเลยไม่ต้องมาอ้างว่าอยากกอดหรอก""เอ้า~ อ้างที่ไหนก็พี่อยากจริง ๆ""พอ ๆ ๆ ปล่อยเลยจะไปอาบน้ำ" ปูนปั้นว่าแล้วแกะมือของเทียนออกจากตัวเองจากนั้นก็ลุกขึ้นออกจากเตียง"นอนไปเลยแล้วก็เก็บกระเป๋าผมไปใส่รถด้วยหลังจากทำบุญเสร็จจะได้กลับคอนโดกัน""สั่งเป็นแม่เลยนะ รู้เปล่าทุกคนที่นี่ไม่มีใครกล้าออกคำสั่งพี่เลยนะ""ก็ลองดู! ถ้าผมกลับมาแล้วลุงยังไม่จัดการให้เสร็จวันนี้ก็เตรียมกลับไปส่งผมที่บ้านได้เลย""โห่~ ดุจ