คีย์ลีนกำโทรศัพท์มือถือในมือไว้แน่น วันนี้เธอเจอเรื่องราวร้าย ๆ มามากมายจนไม่มีแรงที่จะรองรับอารมณ์เขาได้อีกแล้ว “วันนี้ฉันเหนื่อย…”“ฉันไม่ได้ถาม!”อึก! คีย์ลีนเงียบไปในทันที ที่องศาเอ่ยตอบเธอ หญิงสาวทำได้เพียงค่อย ๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกช้า ๆ ท่ามกลางสายตาคู่คมของคนตรงหน้าคีย์ลีนเดินเปลือยเปล่าไปยัง ห้องน้ำที่มีอ่างขนาดใหญ่ ร่ายล้อมไปด้วย ดอกกุหลาบสีแดง บวกกับน้ำอุ่น ๆ เธอเอนคอลงพนักพิง มันทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย อย่างบอกไม่ถูก… สามสิบนาทีผ่านไป…องศาค่อย ๆ ก้าวเข้ามาประชิดใกล้อ่างน้ำทีละก้าว จนหยดน้ำอุ่นที่ไล่ลงจากร่างคีย์ลีนสะท้อนในแววตาคมกริบของเขา เธอกำลังเปลือยเปล่าไม่เพียงแค่ร่างกาย หากแต่หัวใจก็อ่อนแอจนไร้เกราะกำบังแม้ร่างกายนั้นจะหลับไหลแต่กลับปลุกความดิบเถื่อนในแววตาของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี เขาก้มลง โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนจัดปะทะแก้มเธอ มือใหญ่เอื้อมแตะผิวเปียกชื้นเบา ๆ ก่อนเปลี่ยนเป็นบีบแน่นอย่างถือสิทธิ์ สายน้ำที่เคยอบอุ่นกลับกลายเป็นฉากรองรับความร้อนแรงที่ปะทุขึ้นระหว่างทั้งสอง กลีบกุหลาบค่อย ๆ จมหายไปใต้ผิวน้ำ ราวกับจะปิดบังภาพที่เกิดขึ้น แต่เสียงหัวใจของ
เสียงประตูไม้ถูกผลักเปิดอย่างแรง ปัง!คีย์ลีนก้าวเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าตึงเครียด ใจยังคงเต้นแรงจากคำพูดของธามเมื่อช่วงบ่าย“เฮีย!” เธอเรียกเสียงดังจนร่างสูงที่นั่งเอนหลังอยู่โซฟาสะดุ้งหันมา“อะไรของเรา…เสียงดังกลับมาเชียว” คลาสเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ มือยังคงกดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวีไปมา คีย์ลีนก้าวเข้าไปหยุดตรงหน้า ดวงตาแดงก่ำเพราะทั้งโกรธทั้งกดดัน“เฮีย…ทำไมต้องเอาชื่อฉันไปเป็นหลักประกันหนี้เจ็ดแสนกับธามด้วย!”มือที่ถือรีโมทชะงักทันที คลาสหันมามองน้องสาว สีหน้าตึงขึ้นนิด ๆ แต่ยังพยายามทำเสียงเรียบ“อ๋อ…ธามมันบอกแล้วสินะ”“เฮียยังกล้าพูดอีกเหรอ!” “รู้บ้างมั้ยว่าฉันต้องรู้สึกยังไงที่มีคนมาบอกว่า…ฉันถูกใช้เป็นตัวประกันหนี้!”“คีย์ ฟังเฮียก่อน…”“ไม่! ฉันไม่อยากฟัง เฮียทำแบบนี้ได้ยังไง เงินตั้งเจ็ดแสน เฮียจะเอาที่ไหนมาคืน!”คลาสลุกพรวดขึ้น สีหน้าเปลี่ยนเป็นหงุดหงิด “ก็เพราะไม่มีไง! คิดว่าเฮียอยากเอาชื่อแกไปเสี่ยงนักเหรอ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้กูไม่มีเงินหมุนต่อจริง ๆ”“แล้วทำไมต้องไปกู้ธาม! ทำไมไม่หาทางอื่น!”“เพราะมันง่ายที่สุด! มันให้เงินไวที่สุด!” คลาสตะโกนกลับ แววตาแดงก่ำไม่ต่างกัน “ก็ไม
ริมฝีปากหนากระแทกเข้าใส่ริมฝีปากหญิงสาวอย่างแรง ก่อนจะบดขยี้อย่างรุนแรง โดยไม่สนใจความเจ็บปวดของเธอปึก!ปึก!ปึก! คีย์ลีนดิ้นสู้เต็มแรง พยายามผลักร่างสูงขององศาออก แต่แรงกดของเขาทำให้ทุกการเคลื่อนไหวของเธอเหมือนไร้ผล ริมฝีปากหนากระแทกลงริมฝีปากของเธออีกครั้ง คราวนี้มันทั้งหนัก และรุนแรงขึ้น ทำเอาคีย์ลีนแทบขาดลมหายใจ เธอพยายามผลักใบหน้าเขาเพื่อดันอกเขา แต่ทุกครั้งที่ดิ้น องศากลับใช้แรงกดแน่นขึ้น เรื่อย ๆ พร้อมกับบดขยี้ทุกความพยายามของเธอ“ปล่อยนะ!” เธอร้องออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นระคนโกรธ แต่แทนที่เขาจะหยุด องศากลับกระชับการจูบแน่นขึ้น ราวกับต้องการระบายความโกรธทั้งหมดที่คั่งค้าง คีย์ลีนรู้สึกว่าร่างกายเริ่มเหนื่อย ลมหายใจติดขัด มือที่เคยทุบอกเขาแน่น ๆ ตอนนี้เริ่มหยุดสั่น เธอยืนนิ่ง ๆ ปล่อยให้องศาใช้ทุกความโกรธและอารมณ์ของเขาออกมาองศาค่อย ๆ คลายแรงกดลง มือที่เคยจับเธอแน่นผ่อนปล่อย ใบหน้าของเขายังคงอยู่ใกล้คีย์ลีน ดวงตาคมกริบมองเธออย่างพอใจเหมือนคนระบายความโกรธได้เต็มที่คีย์ลีนยืนตัวแข็ง ปากสั่น น้ำตาไหลเล็กน้อย แต่ใจลึก ๆ ก็ยังเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธเคืองภายในใจหลังจากแรงกดและ
@มหา‘ลัย เสียงนักศึกษาคุยกันจอแจ คีย์ลีนเดินตรงไปยังโต๊ะมุมห้องที่เทวากำลังนั่งยกขาขึ้นพาดเก้าอี้ กดมือถือไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี“เทวา” เสียงของคีย์ลีนดังขึ้น ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมา แววตากรุ้มกริ่มทันทีที่เห็นเธอ“มีอะไร?”คีย์ลีนวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ น้ำเสียงนิ่ง“ฉันอยากคุยกับพี่…เรื่องโยชิ”รอยยิ้มบนหน้าของเทวาขยายกว้างขึ้น เหมือนเจอเรื่องสนุก“ฉันว่าเธอเอาเวลาไปจัดการปัญหาของตัวเองดีีกว่าไหม”คีย์ลีนจ้องตาเขาแน่วแน่“เลิกยุ่งกับโยชิได้แล้ว”เทวาหัวเราะเบา ๆ เอนตัวพิงเก้าอี้“เธอพูดเหมือนฉันไปบังคับโยชิเลยนะ ทุกครั้งก็เดินมาหาฉันเองทั้งนั้น”“พี่กำลังทำให้เธอรู้สึกผิดกับพี่สาวตัวเอง รู้ไหมว่าโบวี่…”“ไร้สาระ!”คีย์ลีนเม้มปากแน่น พยายามกดอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมา เทวาก้มตัวลงมาข้างหูเธอเล็กน้อย น้ำเสียงทุ้มแผ่ว“เธอห่วงเพื่อนเกินไปหรือเปล่า…หรือจริง ๆ แล้วเธออยากให้ฉันมาสนใจเธอแทน”คีย์ลีนผลักอกเขาเบา ๆ ลุกขึ้นยืน“หยุดทำชั่ว ๆ กับเพื่อนฉันสักที!”เสียงเก้าอี้ขูดพื้นดังขึ้นเบา ๆ ก่อนที่คีย์ลีนจะก้าวถอยห่างจากเทวา แต่ยังไม่ทันได้หันไปไหน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง“คุยอะไรกันอยู่?”คี
แสงแดดยามเช้าสอดส่องลอดเข้ามาภายในห้อง บรรยากาศยังคงอึดอัดไม่หาย คีย์ลีนรวบผมลวก ๆ พลางหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาสวม หลีกเลี่ยงสายตาขององศาที่นอนพิงหัวเตียง มองเธอด้วยแววตาคมกริบ“อย่ามองฉันแบบนั้น” เธอเอ่ยเสียงห้วน พยายามไม่ให้มือที่ติดกระดุมสั่นจนเกินไป ทว่าองศากับยกยิ้มบาง ๆ “เมื่อคืนเธอก็ไม่ได้ห้ามพี่…แล้วจะกลัวสายตาพี่ทำไม”คีย์ลีนหันขวับมาสบตา ดวงตาแดงเรื่อเพราะทั้งเหนื่อยและโกรธ บรรยากาศในห้องเงียบสงัดจนได้ยินเสียงลมหายใจ คีย์ลีนเม้มริมฝีปาก ก่อนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง“ต้องการอะไรก็พูดมา”องศาหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก้าวลงจากเตียง เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอ ใช้ปลายนิ้วเชยคางขึ้นให้สบตา“เรามาคุยข้อตกลงกันเลยดีกว่า”เธอสะบัดหน้าหนี แต่เขากลับพรางกระซิบชิดข้างหูเธอ“อย่างแรกเลยนะ เธอต้องพร้อมเสมอ ถ้าฉันต้องการ อย่างต่อไป มีแค่ฉันเท่านั้น ที่แตะต้องเธอได้ และอย่างที่สามสำคัญมาก คือฉันชอบสด”คีย์ลีนอ้าปากค้างข่มความเจ็บปวดไว้ในใจ ก่อนจะเอ่ยพูดเสียงสั่นแต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ“พี่คิดว่าเงิน อำนาจ ที่พี่มีจะทำอะไรกับใครก็ได้งั้นเหรอ”“แล้วคิดว่าได้ไหมล่ะ”“ไอ้สาระเลว!”“ก็ไม่เคยบอกว่าตัวเอ
ใบหน้าคมกริบอยู่ใกล้จนได้กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับน้ำหอมราคาแพง คีย์ลีนพยายามผลักอกเขา แต่แรงไม่มี มือเธอสั่นจนแทบยกไม่ขึ้น“ปล่อย…ฉันกลับเองได้…” เสียงแหบพร่าแทบฟังไม่ออก“กลับเอง? สภาพแบบนี้? เธอเดินออกจากประตูยังแทบไม่ไหว”คีย์ลีนดิ้น แต่แรงอ่อนยวบเหมือนเด็กเล็ก เสียงดนตรีและเสียงคนในผับกลายเป็นแค่เสียงก้องไกล ๆหัวใจเธอเต้นแรงด้วยทั้งความเมาและความโกรธองศาลากเธอออกมาที่รถสปอร์ตสีดำเงา เปิดประตูแล้วอุ้มเธอเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับ เขาคาดเข็มขัดให้เธอแน่นจนแทบหายใจไม่ออก“นั่งเงียบ ๆ”รถเคลื่อนตัวไปกลางถนนยามดึก แสงไฟนีออนสาดสะท้อนบนกระจกหน้าต่าง ร่างคีย์ลีนเอนพิงเบาะ ตาปรือ หายใจหอบ เหมือนกำลังจะหลับแต่ก็ยังฝืนลืมตาองศาเหลือบมองเธอเป็นระยะ เส้นกรามขบแน่น สายตาคมวาวเหมือนกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่างในใจจนในที่สุด…รถหยุดหน้าคอนโดหรูเขาลงจากรถ เปิดประตูฝั่งเธอแล้วอุ้มขึ้นมาอีกครั้ง ร่างเล็กที่อ่อนแรงพาดอยู่ในอ้อมแขนเขาโดยไม่อาจปฏิเสธเสียงประตูห้องดัง “แกร๊ก” ก่อนปิดลงภายในห้องสว่างสลัว แอร์เย็นเฉียบตัดกับร่างกายที่ร้อนรุ่มจากแอลกอฮอล์องศาวางเธอลงบนเตียงกว้างอย่างไม่เบามือนัก ใบหน้าคมโน