KABANATA 64

Miracle

The array of long fluorescent lamps on the ceiling became so blinding. Madilim na sa labas ng nakabukas na bintana ng silid kung kaya’t naging napakaliwanag. Doon ko lamang pinabalik-balik ang tingin, sa bintana, sa mga ilaw, sa bintana at sa ilaw ulit.

While the nurses and  the doctor were all busy doing what they should do to the man lying on the bed at the center of the room, I busied myself too, looking around, doing all the things that would prevent me from looking at them.

Hindi ako titingin. Kung titingin man ako iyon ay kapag nakabukas na ang kanyang mga mata.

The sound coming from the heart monitor became louder and deafening. Ang sakit sa tenga. Kahit anong lakas pa ng kabog sa aking dibdib, nangingibabaw pa rin iyon. Tinakpan ko ang magkabilang tenga, I held on them until it hurt. Pinikit ko ang mga mata at nag-isip ng masayang alaala, alaalang kasa