“Don’t stop halfway. You’ll drive me crazy,” he whispered, voice sounding husky before the heat of his lips dispersed from my mouth into my entirety.Nakarinig kami ng pagkatok sa pintong nasa likuran ko subalit hindi niya ito binigyan ni katiting na pansin.“Topher, you in there?” Von called.Ginamit niya ang ingay ng boses at pagkatok nito upang mapasandal ako sa pinto. The knock reverberated at the back of my head. Ngunit kahit gaano pa man kaingay, pawang hindi ko ito marinig. All I can hear are the silent noises that our lips make.Kinuha niya ang bag kong nakasabit sa aking balikat at marahan itong binagsak sa sofa sa gilid. Dinala niya ang magkabila kong kamay pagkatapos upang iyapos sa kaniyang batok. At kahit hindi niya naman diniktahan, kusang naglakbay ang mga daliri ko upang haplusin ang likuran ng ulo niya, papunta sa kaniyang tenga, pababa sa leeg niya.“Baka nakaalis na. Let’s go back,” dinig ko ang boses ni Hanes. Natigil na ang pagkatok at hindi na rin namin narinig
I didn’t wait for the rain to stop nor did I wait for him to come back. Sinulong ko ang malakas na buhos ng ulan nang walang kahit anong pansilong, patungo sa kabilang direksyon, kung saan hindi ko ito makakasalubong, kung saan makakatakas ako nang matagumpay. But when I arrived at the shed outside the school, I only stood there helplessly, unknowing of what to do next. Where should I go now? Hindi ko pwedeng puntahan ang mga kaibigan ko nang ganito ang ayos. If I stand here longer, wait for the rain to stop or let myself dry from the wind, would he come finding me here through this rain? Or if I go home now, would he be the one I’ll find at my door, waiting for me? Despite knowing the possibility of that happening, pumara pa rin ako ng taxi, I still decided to go home. If i don’t see him there, better. And if I do, I’ll just do what I have been always good at-running away. Noong huminto na ang taxi sa tapat ko, patakbo ko itong tinungo. I extended my arms to reach for the door ha
Nakaupo sa mahabang sofa sa harapan ko sina Chezka, Nicole, at Yvonne. Nakatitig ang mga ito sa akin na tila ba isa akong akusadong kanilang hinahatulan. I just told them everything that has happened and the reason why I couldn’t go to them yesterday.At sa mga ekspresyon nila, hindi ko alam kung maganda ba o hindi ang kanilang iniisip. Hindi naman mapanghusga o galit ang kanilang mga titig, subalit hindi ko rin masabing natutuwa ang mga ito.“And through that kiss, how did you know you like him?” naunang pang-uusisa ni Nicole.I bit my lower lip and unconsciously fiddled with my fingers.“W-when… when I didn’t want him to stop. Just like how it felt back then with Luke,” I said so quietly, as if afraid that they’d hear me.“God, Amaia!” bulalas ni Nicole.“I am in trouble, right?” Mapait akong ngumiti.Ibinuntong-hininga ni Nicole ang hindi makapaniwala niyang tingin sa akin. Si Yvonne nama’y nanatiling nakakatitig, mukhang nag-iisip pa rin ng sasabihin.Nang bumaling ako kay Chezka
“When did you come?”“Around two, I think?”“It’s six now.”Napadilat ang mga mata ko sa gulat at akmang babangon na sana nang pigilan ako ng kamay nitong nasa bewang ko.“May importante ka bang gagawin o pupuntahan ngayong gabi?”Saglit akong napaisip bago umiling.“Then stay here for a while.”“But I brought food and medicines. Can you eat and take them for now?” Ngumiti ito.“Kanina pa ako gising. I already did. Thank you.”After he said that, I rested back on the bed, now his arm being my pillow. May maliit na siwang na sa kurtina at doon natanaw ko na ang kalangitang unti-unti nang dumidilim. Hindi narin kasing-init ng kanina ang balat niya.“I’m sor-”Hindi ko pa man natatapos ang sinasabi ay nagsalita na ito, “It’s not your fault.”“But you got sick because-”And for the second time, he cut me off, but not through his words but through kiss. He pulled me closer to him, pressing my body against his. A hard thing poking my stomach but my attention was focused more on his rough pa
Probably, that is the last thing that I would ever want to happen between us. But despite that, I still let it happen. I could have pushed him away, and I know he won’t force himself anymore. I could have easily pushed him away if I wanted to. So why didn’t I? How come I didn’t even try to resist him anymore?“Dominic is acting weird these days.”My fingertips are cold. Something feels like tickling my stomach from the inside. Hindi ko na mabilang kung pang-ilang beses ko na rin itong pagkakagat sa loob ng pisngi ko upang pilitin lang na alisin sa isipan ang alaala ng nangyari kahapon. Since last night, I have been occupied by those thoughts, those memories, by that heat emanating from his fingers as if I could still feel them today.“Lagi na lang siya umaalis, nagmamadali. Tapos kapag tinatanong, ayaw sabihin kung saan pupunta, minsan halata pang nagdadahilan lang.”Napahilamos ako ng mukha na siyang nagpatigil sa pag-uusap nila para mapatingin sa akin. Ilang beses ko na rin itong na
Isang malakas na sampal ang natamo ni Amaia mula sa kanyang amapagkapasok na pagkapasok niya palang sa kanilang bahay. Sa likod ng ginoo ay nakatayo ang ate niya, mayabang na nakangisi dahil isang pagsisinungaling na naman niya ang pinaniwalaan ng ama.“That’s not true. Ginabi ako ng uwi dahil may tinapos pa kaming project sa school. Hindi ako sumama sa kaklase kong magbar at mas lalong hindi ako umiinom, dad.”“Hindi? E kitang-kita nga kitang sumakay doon sa kotse ng kaklase mong lalaki. Sa harap ka pa nga umupo. Stop lying!” Her ate Aizel insisted.“Hindi ako nagsisinungaling. Dad, please, believe me.”Dismayadong napailing-iling ang ama nito.Kitang-kita niAmaiaang paglitaw ng galit at pagkadismaya sa mga mata nito habang nakatingin sa kanya. Parang tuluyan nang nawalan ng lakas si Amaia para ipagtanggol pa ang sarili nang tinalikura
Kiss“If you can’t get a heart transplant as soon as possible, I deeply apologize for saying this but you might only take three to four months to live.”Those words seemedto bounce back at every corner of the room, tormenting him over and over again. Papasok sa tenga ni Luke, lalabas, at muli na namang papasok. Napatitig ito sa mga kaibigang masayang naglalaro ng video games at biglang napaisip, how can he leave after seeing them this happy? How can hedecide to go away ifno matter where he looks,all he can see is thesehappy facesof the important people in hislife?Paano niya nga ba sila magagawangiwan kung alam niyangmasasaktan sila?“Hoy Luke, team tayo sa next game. Galingan mo ah, pupusta ako!” Inakbayan ito ni Karl, locking his neck tightly in between his arm.Masiglangngumiti at tumang
Nanlalaki ang mga matang napatitig ito sa nakabukas nang mga mata ng lalaki. Her mind is telling her to pull herself away. Masyado silang malapit, nararamdaman niya ang init ng hininga nito. Ngunit parang ayaw gumalaw ng katawan niya, parang ayaw nitong makinig sa sinasabi ng isipan.Hindi siya sigurado kung dahil ba sa sinag ng bilog na buwan kaya parang kumikislap ang mga mata nitoo dahil lang sa epekto nito sa kanya kaya sa tingin niya ay kumikislap ito?She could feel her cheeks burning.Daglian itong lumayoat napaupo sa buhangin. She noticed how the man’s eyes drifted downtoher legs before pursuing her eyes again. Nakita niyang nakataas pala ang binti nito buhat ng pagkakabagsak at suot niya pa rin ang uniporme. Mabilis niyang binaba ang mga binti at hinila ang palda. Mas mainit at alam niyang mas namumula na ang mga pisngi.Hindi niya alam ang gagawin. Magpapaliwanag ba siya