Chapter 4: Ability to Control

Naging maalingsangan ang hangin, nagpatuloy ako sa pagpasok sa aming silid. Sinalubong naman ako ni Elle, na may hawak na review paper. Niyaya niya ‘kong mag-aral muna dahil wala pa naman ‘yong Prof namin.

Subalit hindi pa rin maalis sa isip ko ang anino na sumusunod sa akin. Simula nang malaman ko na, tagapagmana ako ng isang sumpa ay naging komplikado ang araw-araw na pamumuhay ko.

“Oy! Liah anong iniisip mo?” puna ni Elle sa akin.

“Wala, Elle.”

Sagot ko sa kanya. Hindi ko rin alam kung sasabihin ko sa kanya ang lihim ko. Mula pagkabata ay magkasama na kami ni Elle. At walang lihim ang makakaligtas sa mapanuri kong kaibigan. Maalon, mahaba ang buhok nito, minsan kailangan ko pang hawiin ‘yon para makita ang mukha niya.

Maliban sa maganda ito, ubod din ng talino. Hindi ko rin maikakailang maraming lalaki ang nagkakagusto sa kanya. But her heart and soul belongs to my brother, alone. Wala eh, patay na patay ‘to kay kuya.

“I know you very well, Liah.”

“That was nothing, Elle―”

Naputol ang sasabihin ko nang biglang dumating ang guro namin. And as expected, pumasok ang isang magandang babae na nakasuot ng salamin at sopistikada ang tindig. Si Miss Tamara, pero mas kilala ito sa tawag na Miss Tara. Nagulat ako nang lumapit ito sa akin at bumulong.

“Wag mo nang alalahanin ang aninong ‘yong, okay?”

Nagulat ako sa sinabi niya, ang astig ng guro namin. Hindi ko lubos maisip na ang lakas nitong makiramdam, her intuition is no ordinary.

Ngumiti ako at tumango sa kanya. Ganoon na lamang ang pagtataka ng katabing kong si Elle. Hindi iyong nakaligtas sa mga mata niya.

“Ano ‘yon, ah?” tanong nito habang magkabangga ang dalawang kilay.

“Wala ang chismosa mo, Elle,” saad ko na parang natatae. Nagtaas naman ito ng kilay.

“May utang ka sa akin, ah?” saad nito.

“Anong utang?” takang tanong ko.

“May hindi ka sinasabi, sa ‘kin.”

Isang mapanuring tingin ang binigay niya sa akin bago binaling ang tingin sa guro namin na nasa harap. Nang matapos ang klase ay kanya-kanya na kaming uwi ni Elle.

***

Bumaba na ‘ko ng kotse, hawak-hawak ang libro ng tula. Hindi ko pa rin matapos-tapos basahin. Na hooked ako sa lalim ng mga salita. Ramdam ko kasi ang hapdi at sakit sa bawat linya na binibitawan ng manunulat. Tumatak yata ang linyang ‘to sa isip ko.

Lonely as the sea, the river flows to the salty ground. Making footprints as I mend my wounds in the sand. I see peace under the raging waves, soothing my broken core, healing me to the shore. I see the light of you.

Napahinga ako nang malalim matapos kong basahin, ‘yon. Papasok na sana ako ng bahay nang biglang bumukas ang pinto. But I was just about to open it. 

I tried to shut the door using my mind and suddenly, nagsara ito. Biglang umihip ang malamig na hangin, napalinga-linga ako sa paligid.

Walang tao at nahuhulog ang mga dahon mula sa malalaking puno. Unti-unti na rin sumsilip ang gabi, kaya mas lalo akong natakot. Huminga ako nang malalim at sinubukan kong buksan muli ang pinto gamit ang pag-iisip ko. 

“Enough with these extravagant revelations. It's not my birthday yet. Maybe there's a ghost, here,” ani ko.

Suddenly, I felt numb, freeze. Parang natakot ako sa sarili ko. I cried as I see the door slowly opens with a horror sound.

"Goodness gracious! Mama!" bulalas ko. Lumabas na rin ang takot na pinipigilan ko.

"It seems you're advancing honey," biglang sulpot si Mama.

"Mama," naiiyak na ‘ko sa takot at pagkabigla. Pero parang ang cool lang ni mama na nakatayo sa harapan ko, habang nakangisi.

"Bakit ka naiiyak, ‘nak?" parang natutuwa pa ito sa nakikita. Hindi niya alintana ang luha ko at takot. Natatawa ito habang tinatakpan ang bibig para pigilan ang matawa nang malakas.

"Natatakot na 'ko, Ma? Tapos tatawanan mo lang ako?" ani ko. 

She kissed me and stared, teasing me. Hindi na napigilan ni mama, tumawa na ito nang malakas.

"Mama, naman e," himutok ko.

“So tama ako, you've got the Mental Hypnotism Ability; a cruel and rare

"Wait? What?― I've got what?" I can't believe we're having this topic, while I'm still shaking in fear.

"You've got your power in advance, honey," saad ni Mama, tuwang-tuwa ito sa nakikita niya.

"But I'm pretty sure, mas matutuwa ka mga sanga ng kapangyarihan mo."

"Sanga? Ano 'yon?" kalmado na ang puso ko. At nakakahinga na 'ko nang normal.

"Being unseen, invisible."

"Invisible?”

“Ah, ‘yong tulad ng sa ‘yo, Ma?"

“Yes, and your Lola has it too. Being invisible is the best gift I know, and you will enjoy it, though it’s dangerous. Kapag nagamit mo ito sa maling paraan, maaring hindi ka na makakabalik sa pagiging visible. At tandaan mo, lahat ng kalakasan ay may kahinaan.”

"Ano 'yon, Ma?" interesado kong tanong.

"Pumasok ka muna sa loob ng bahay at magbihis," saad niya, sabay tawa.

Nagpalit muna ako ng damit bago pumunta sa kusina kung saan nagluluto si mama ng salad. Habang pababa na ‘ko ay may napansin akong kakaiba sa bar. Parang may gumagalaw, malapit sa nabukas na bintana.

Kitang-kita ang loob nito dahil transparent ang dingding ng bar. Bubuksan ko na sana ang pinto, nang bigla itong bumukas. 

“Damn! kailangan kong masanay sa kapangyarihan ko. Tsk!” Ani ko.

Pumasok na 'ko at tinignan kung ano ba ang nangyayari. Hahawiin ko na sana ang kurtina, pero naunahan ako ng utak ko. I need to control it, or else mapapahamak ako sa sarili kong kapangyarihan.

"Oh! What happened to you little, bird?"

Tanong ko sa ibon. Mukhang may bali ang pakpak nito at hindi makalipad. Hinawakan ko ito at biglang lumiksi ang galaw nito. Hindi na ako nagtaka, kasi inisip ko 'yon. Pinakawalan ko na siya at malaya na itong nakalipad. 

Nagsimula na akong naglakad papunta sa kusina. Nakita ko si mama na abala sa pagluluto. Ngumiti ito nang makita ako.

"So ano iyon, Ma?" pangungulit ko pa kay mama habang tinitikman ang luto niya.

"Your power's weakness?" she asked.

“Yes!” excited kong tugon.

Tumayo ito at kumuha ng tinidor, tinikman ang kanyang ginagawa. She gulped the food smoothly and then she looked at me.

“Love. No matter how powerful the brain, it will surely contain and tame by love. And you can do nothing about it,” she answered.

“Cool!”

Namangha ako sa sinabi ni mama. Wala pa akong karanasan sa pag-ibig pero parang alam ko ang pakiramdam nang umiibig.

“So kilala n‘yo po si Ms. Tara?” tanong ko pa sa kanya.

“Yes, she's my dear friend. She got the reader spell. Matapos mong isipin ang isang bagay mababasa niya ito.”

“Kaya pala nabasa niya kanina ang iniisip ko.”

“So, alam mo na pala? She’s the best white witch in town.”

“Yeah, I agree.”

Naikwento ko rin kay mama ang tungkol sa anino at ang pagbulong ni Miss Tara sa akin. Hindi man ito nagtaka, ngumiti lang ito na parang walang pangamba.

“Hindi ako mangangamba sa kaligtasan mo kung nasa paligid lang si Tara, kasama mo.”

“Bakit, Ma? Gano’n na ba ‘ko kaimportante para pasundan sa isang anino?”

Tumingin si mama sa akin at ngumiti. Hinalo pa nito ang ginagawang salad bago tinugon ang tanong ko.

“Ikaw ang susunod na magmama ng puso ng Verona. Ang pagiging mangkukulam ay isang sumpa ngunit ito’y nagtataglay ng napalakas na pwersa na pwedeng pamunuan ang lahat ng lahi sa mundo.”

Malumanay ang pagkasabi ni mama nang mga salitang ‘yon pero bakit parang nangilabot ako sa sagot niya. Nasa dugo namin ang sumpa at ano ang konektado ng puso ng Verona?

“Iyong puso ng Verona, Ma―” napalunok ako bago nagsalitang muli…

“Bakit hindi natin sirain o sunugin?”

Napaangat ito ng tingin at nagsalita, “Hindi maaari, anak.”

“Bakit, po?”

“Pwedeng sirain ang wand, pero ang huling lahi lamang ang makakagawa no’n. Kapag sinira natin ang wand, tuluyan na tayong magiging mangkukulam.”

“Huling lahi?”

“Oo. Alam kong marami kang tanong pero hindi ako ang makakasagot ‘yan. Kusa mong malalaman kaya sabi ko nga, kailangan mong maghanda.”

Hindi na ako nagtanong pa, painagpatuloy ko na lang ang tanong ko tungkol sa taglay namin mahika.

“Anong natural mong mahika, Ma?”

“Spoken spell naman ‘yong sa akin. Ang sa ‘yo ay brain spell, basta isipin mo lang ay maaring sumunod sa ‘yo ang tubig, hangin, apoy, yelo at pwede mong kontrolin lahat ng klase ng kapangyarihan, maliban sa pag-ibig. Hindi mo mapapasunod ito kahit na may love spell pa, it’s too strong and can’t be tamed.”

Namangha ako sa nalaman ko. "Eh, ‘yong love spell po, Ma, hindi pa iyon qualify sa love na sinasabi mo?”

“No. Love was given as a gift to all humans, alone. Innate to their hearts, for them to know how to be good and how to love purely. It was given by Grace, by a King who went down from heaven and became a man.

Pero dahil sinumpa tayo, ‘yong love na ginagamit natin ay parang artificial, kaya nga kailangan magpakasal tayo sa mabubuting tao. Malalaman mo lahat and you will understand when you are in the line.”

Nahihirapan si Mama na pumili ng mga salita na gagamitin para sagutin ang mga tanong ko. I felt something's off. May kulang sa sagot niya. Iniiwasan niya ang magsinungaling, pero iniiwasan niya rin ang sabihin ang totoo. May tinatago si Mama sa akin.

“Sounds so serious, Ma.”

“I am.” 

"So, no power or spell can defeat love?" Tanong ko sa kanya, bluffing her to tell more.

"Yes, honey it was made not by hands, but by hearts." Tumingin ito sa 'kin na parang nahahalata niya ang ginagawa ko.

"You can't bluff me dear, Liah."

"No, Ma, I'm not. It’s just that… ang lalim nang pinaghuhugutan mo," palusot ko. Kahit kailan talaga hindi makakatakas ang isang anak sa intuition ng isang ina.

"Indeed," ngumiti si mama.

"Malalaman mo rin pagdating ng tamang panahon. Makikita mo ang taong para sa 'yo, anak, maghintay ka lang."

"Surely I will, Ma," at nagpatuloy siya sa pagluluto.

Napatingin ako sa labas ng bintana nang may naaninag akong bulto ng tao. Hindi naman ako nakaramdam ng takot kasi nga nasa loob ako ng bahay at kasama ko si mama.

“Ano ‘yon, Ma?” tawag pansin ko kay mama na patapos na sa ginawa.

Kumunot naman ang noo niya nang mapatingin sa labas ng bintana. Nang napadako muli ang tingin ko sa labas ng bintana ay nagulantang ako sa nakita. Ang bultong nakikita ko ay pagmamay-ari ng isang guwardiya namin, at ang pinagtataka namin ay nakataas ang dalawang kamay nito na para bang may sinasalo mula sa taas.

“Mahal na Reyna!” bulaslas nito.

Kumisap bigla ang mga mata ko at ganoon na lamang ang pagkamangha ko nang makita ko ang spatula na puno ng mayonnaise sa sahig, bigla itong nahulog. At hindi ko na mahagilap si mama sa loob ng kusina.

Napatayo ako at nagpalinga-linga sa paligid, hanggang sa mapahawak ako sa dibdib ko at napanganga nang masumpungan ko siya na nasa labas ng bintana kasama ang guwardya namin.

“Anong nangyayari?” tulala kong sambit.

Imposibleng makalabas si mama ng gano’n kadali, malayo ang pinto ng kusina sa likod ng palasyo. Aabutin ka pa ng kulang-kulang bente segundo bago ka makarating sa bukana ng pinto papasok sa likod.

“Kailan pa ako masasanay sa ganitong buhay?” sambit ko habang nanginginig.

-Witch in the Palace