Nakabibingi ang katahimikang namamayani sa kawalang aking kinasasadlakan. Sa gitna ng dilim, may mga takas na hampas ng hangin ang marahang dumadampi sa aking balat. Maya’t maya pa, biglang bumuhos ang ulan na animo’y sumasabay sa pighating aking nararamdaman. Maingay ang bawat pintig ng aking pusong pinipilipit sa sakit. Hindi ko maintidihan ang lahat ng aking nararanasan pero, I can feel that I am in my bluest state. Pain, hatred, anger, and the sense of rebellion raided my heart like a wildfire. But amidst of all these things, I felt so helpless. I am like a narrator of my own self, aware of what is happening but powerless to meddle. I can feel all these emotions, yet I am completely paralyzed physically. Tila ba, naubos na parang isang tubig na natapon ang lahat ng lakas na meron ako.
Sa gitna ng kawalan, isang malakas na boses ang gumising sa aking diwa.
"You do not deserve to be here. Hindi ka nararapat para mapabilang sa lahi namin."
Hinanap ko kung sino ang nagsalita. Nang matuntong ng aking mga mata ang pinagmulan nito, nakita ko ang isang lalaki na nanlilisik ang mata, maayos ang kanyang tindig at halos hindi niya na kaya pigilan ang galit na kumakawala sa kanyang dibdib Hindi ko maaninag ang kabuuan ng kanyang mukha dahil sa kadilimang bumabalot sa paligid. Muli kong nilibot ang aking mga mata ngunit wala pa rin akong maaninag na maayos. Pero sa gitna ng pagkalito, ang tanging malinaw sa akin, a crowd of people were surrounding me as if I am on a trial. Maliwanag ang sinag ng buwan, sapat para bigyan ng liwanag ang mga aninong nakapaligid sa akin. In all honesty, I really don't know why I am here. Hindi ko alam kung paano at bakit ako naririto. Even though, the reason I am here remains obscure, it is not an exception for me to feel all the feelings that tortures my heart. I cannot control my body.
I feel so powerless, na kahit isang mahinang bulong ay hindi makawala sa aking mga labi. Pakiwari ko’y may isang malakas na pwersang humahadlang upang lumabas ang hangin mula sa aking baga. I can’t handle the pain that beats in my heart now. Due to pain, tears fall freely in my eyes. Habang nilulunod ng pighati ang aking puso, mas lumalalim ang gabing bumabalot sa paligid. Nadako ang aking mga mata sa lupa kung saan nakasadlak ang aking mga tuhod. Mabato ang paligid ngunit may mga damong nagdadamit sa ilang bahagi ng lugar. Maya’t maya pa, hinila ako ng marahas ng dalawang aninong nakahawak sa aking mga braso. Dinala nila ako sa isang pedestal na nakaharap sa maliwanag na buwan at nasa dulo ng isang bangin. The shadows had thrown me and the moment my knees touched the ground, a slight pain developed inside my flesh.
I thought my face will hit the solid ground but before my face meet the rocks, a hand caught my hair. Hinila niya ang aking ulo at sapilitang hinarap sa nanggagalaiti niyang mukha.
"Anong pinagmamalaki mo?" sigaw ng babaeng nakahawak sa aking buhok.
Naaaninag ko ang kanyang mukha. Halos isang dangkal lang ang layo niya sa akin. Pinagmasdan ko siya. Malalim ang kanyang mata, mataas ang arko ng kanyang ilong, kwadrado ang kanyang panga at bakas sa mukha niya ang galit na matagal na niyang kinikimkim. Then, she immediately grabbed my neck, and I can feel the tight sensation mula sa higpit ng pagkakasakal niya sa akin. Unti-unti, walang kahirap hirap na nabuhat ako ng babae. I held her hands that tightly hold my neck.
"Sumagot ka!" sigaw niya na puno ng pangigigil. Mas lalong lumakas ang pintig ng aking puso. Paano niya ako nagawang buhatin?
"Rebecca! Itigil mo yan! Lalabagin mo ang ating mga batas." sigaw ng isa pang babae mula sa madla. Suddenly, the woman who grabbed my neck, throw me in full force.
Binato niya ako na parang papel lang ang aking timbang. Humampas ako sa isang puno. Muntik ng mawalan ng hininga ang aking mga baga. I feel every bone of my spine trembling and being clothed by an excruciating pain. Muling nagsalita ang lalaking una kong nadinig na tila ba siya ang pinuno.
"Walang lugar ang mga traydor sa lugar na ito, o maging sa lahi natin. Vera, sa huling pagkakataon, kapag bumalik ka sa lugar na ito, you will definitely face your end." puno ng finality ang boses ng lalaki, may pagbabanta.
Habang sinusubukan kong pakalmahin ang sakit na namamayani sa aking katawan, mabilis na binuhat at kinaladkad ng mga anino ang nanghihina kong katawan papalapit sa lalaking nagsasalita.
Suddenly, isang malakas na pwersa ang humawak sa aking panga. Mahigpit niya ring hinawakan ang aking mga braso at binuhat patayo. Masakit at nakapanghihina. Then, she tightly grabbed my jaw and focused my head to the leader of the tribe. Nagtama ang mga mata namin ng pinuno.
"Naiintindihan mo ba?"
tanong niya. Hindi ako makapagfocus sa sinasabi niya dahil I am lost in whatever I am seeing. Magkahalong kaba at curiosity ang nararamdaman ko. Dilaw ang mga mata niya, na tila ba kumikinang katulad ng buwan.In no time, the moon reached its full beauty, it radiated like how the sun does. Kasabay ng pagkinang nito, nabitawan ako ng mga aninong nakawak sa akin kaya lumagabag ang mga buto ko sa matigas na mga bato ng bundok. After that, a different kind of pain raided the body of every shadow that surrounds me. They all let out a painful scream. Masakit man ang buo kong katawan at medyo nahihilo dahil sa pagbagsak ko, sigurado ako sa nakita ko. All the shadows that surrounded me a while ago, turned into wolves, human-sized wolves.
"Vera! Vera!" rinig kong sigaw ng bestfriend kong si Jane habang dama ko ang mahihinang sampal niya sa mukha ko. "Mga lobo!" sigaw ko sa gulat ko. Pagmulat ng aking mga mata, si Jane na nagtataka ang bumungad sa akin. "Uy, grabe managinip? Tulog na tulog? Bumangon ka na, malalate na tayo. Handa ang pagkain sa baba."
sambit niya habang papalabas ng kwarto namin.Lumipas pa ang ilang segundo bago ako nakakuha ng lakas upang tumayo. Nakatulala lang ako sa kisame at inaalala ang aking panaginip. Nananaginip lang ba talaga ako? Sinapo ko ng aking mga kamay ang aking mukha to make sure that I can feel. To be honest, I am not exactly sure if I am still on the dream land or not. If my dream is just a dream, why it felt real?
Nanghihina akong tumayo sa aking kama at tumungo papunta sa banyo para maligo. Pagpasok ko, bumungad ang salamin sa akin. Tinanggal ko ang robe ko at laking gulat ko, my neck, shoulders and back are covered by large bruises. At saktong pagtama ng aking mga mata sa salamin, kuminang ang aking mga mata na katulad ng liwanag ng buwan.
Ilang beses akong kumurap sa harap ng salamin. Kinabog ng kaba ang aking d****b sa aking nakita. Bakit nakikita ko ang exact eye color ng pinuno ng tribe, sa aking mga mata? Sa ilang beses na pagsara ng aking mga talukap, hindi ko mabilang kung ilang beses ngunit hindi pa rin natatanggal ang kulay ng buwan sa mga pinto ng aking kaluluwa. Nagpatuloy ang matinding pagkabog ng aking puso, napuno ito ng magkahalong takot, kaba at curiosity. Puno ng tanong ang aking utak. Sa huling pagkakataon, kumurap ako at marahang kinusot ang aking mga mata, hoping that I just saw those eyes kasi bagong gising pa lang ako. Sa muling pagtatama ng mata ko sa salamin, tila hangin sa bilis na muli kong namasdan ang aking mga normal na mata. Nakahinga ako ng maayos. In the middle of my relief, nadako ang focus ko sa mga kulay ube na pasa sa aking balikat na lumilinya hanggang sa dulo ng aking spine. If it was a really a dream, why do I have these bruises? Naputol ang mga rumaragasang agos
Pagdating na pagdating ko sa apartment namin, wala na akong sinayang na panahon. I just quickly changed my clothes and prepare my favorite tea at pagkatapos ay sinimulan ko na ang gagawin ko. Pagkalipas ng ilang oras kong pagbobrowse at pagsesearch on the internet, sa kasamaang palad, wala pa rin akong makitang matinong results. Kung hindi Twilight Saga ni Stephanie Meyer ang lalabas, kung ano-anong werewolves and vampires inspired movies and novels ang nakikita ko. I am getting tired and hopeless. Bakit ba naman kasi nacurious ako at nagkaproblema yung writer namin? I let out a big sigh. Puro buntong hininga na ang maririnig mo sa akin dahil nawawalan na talaga ako ng pag-asa. Vera naman kasi ang tapang-tapang mo eh hindi naman pala achievable yung naiisip mo!Bago pa ako tuluyang lamunin ng aking pagkalugmok, at pagkabaliw dahil sa mga frustrations ko, buti na lang, Jane arrived home. Narinig ko ang tunog ng kotse ni
Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata. Sa pagmulat nito, tanging ang puting kisame lamang ng ospital ang agad kong nakita. Habang hindi ko pa naaaninag ang lugar kung nasaan ako, bahagyang kumirot ang ugat ko sa ulo. Siguro, dahil ito sa mga nakakapagtakang pangitain na nakita ko. Ilang beses kong pinikit at minulat ang aking mga mata para matanggal ang cloudiness that surrounds the corners of my eyes. After minutes of focusing and trying to grasp my consciousness, I manage to sit down. Maya't maya pa, I saw Jane beside the hospital bed. Pagkakita niya sa aking mga mata, agad siyang tumayo sa kinauupan niya at inilapit ang mukha sa akin. Hinawakan niya kaagad ang aking magkabilang braso at marahang inalog.Sinapo din ng likod ng kanyang palad ang aking noo. She looked concerned. "Vera!"matinis na sigaw ni Jane na halos mabasag ang eardrums ko dahil sa sobrang lapit niya. 
Namayani ang katahimikan sa buong paligid. Seryosong nakatitig sa akin si Rebecca. Nahahagip ng mata ko ang sitwasyon ni John. Siguro ay nagulat din ang lalaki sa pagiging straightforward ko. Ano ba naman itong iniisip ko? Saan nanggagaling ang tapang ko? I am now looking intently to Rebecca. I cannot exactly read the reaction of the woman in front of me. Pero bakas sa mukha niya ang pagkabigla nang dahil sa tanong ko. May ilang Segundo rin siguro bago nag-iba ng expression ang mukha ni Rebecca. She flustered a made-up smile. Malakas ang kutob ko na may alam siyang hindi naming alam. The curiosity in my heart grew bigger. Ano kaya ang ikinagulat niya? Hindi niya ba ineexpect na someone will be interested to her article from a few years ago? Or she didn’t expect me to be the one who will notice it? Magkahalong gulat at takot ang nakita ko sa mga mata niya kanina. It felt like she is waiting for someone to notice the article, but she is shocked because I am not the one
Hindi ko malaman kung anong ideya ang pumasok sa isip ko at talagang tumuloy ako sa address na nakasulat sa envelope. Vera nasaan ang talino mo dito? What if scammer yung Luna at may mga kidnappers ang nag-aantay pala sa akin doon? Pero mukhang hindi rin reasonable yung scenario na naisip ko kasi bakit naman ako maki-kidnap eh hindi naman kami mayaman? Kidding aside, to be honest, marami pa ring gumugulo sa aking isipan at nagtatalo ang mga ito kung bakit ako pumayag umuwi sa amin. Pero sa gitna ng nagwawalang isip ko, mas nanaig ang lakas ng kutob ko kaya ako nagdesisyong umuwi. I risk and took a leap of faith in this decision because I believe na masasagot ng pag-uwi ko ang lahat ng tanong ko at makikita ko sa address na ito ang magbibigay ng clarity sa mga bagay na hindi ko maintindihan. It has been 10 years, since my feet touched the grounds of our old home in Ilocos. I never managed to have the courage to return there after all the sorrows and memo
Dali-dali akong bumalik sa kinauupuan kong sofa at marahang tinitigan ang box na bigay ni Luna. I don't know if I am insane and hallucinating or totoo ang lahat ng naexperience ko. Gulong gulo pa rin ang utak ko. I can't believe in anything that's going on. I don't know if I should trust Luna, hindi ko nga sure kung nageexist siya or isang lang siyang illusion from my imagination. Nothing is special in the box. Medyo maliit ang size ng kahon, kamukha ng mga kahon ng relo. Walang bahid ng kahit anong kulay ang mala-nyebeng kulay nito, kumikinang sa kaputian. Sa ibabaw ng box, I saw again the same symbol na nakita ko sa seal ng envelope na natanggap ko kahapon sa office. Probably, it is Luna's signature. I tried to silence my raging thoughts. Nabibinggi na ako sa ingay ng mga tanong na nagkakagulo sa utak ko.I looked intently to the box. I cannot count the times I am tempted to open it. C
Wala akong maramdaman. It feels like, my whole body was consumed by a pitch black endless pit. I am totally numb. Wala akong makita kung hindi kadiliman. Takot na takot ako. This is the first time I felt such terrible fear. Am I dead? Ganito ba ang pakiramdam ng kamatayan? Wala din akong marinig. Maybe I am on a vacuum dimension. No air, no land, nothing is in here. Ito ba ang destination after death? I have a lot of questions in my mind but I think it will never be answered. Mukhang hindi na ako makakalis dito. Siguro, this is my eternity.Then, in a snap, a lamp post, a chair and a mirror appeared in front of me. The lamp radiated a soft light, just enough to outshine a portion of this dimension. The place is still covered with darkness but because of the light I am able to see myself. The light flickered twice. Suddenly, my body felt a strong force na tila ba binuhasan ako ng malamig
"Stop looking!" I shouted during my shame. I am totally embarrassed. What am I supposed to react? This is super awkward, and humiliating to the depths, as well. Then, John offered his jacket."Take this. It is too cold here."he said while stuttering and trying so hard to make the situation calm as possible. John's face was on the shade of deep red at bakas na bakas ang pagkataranta sa mukha niya."Thank you."Dali dali kong sinuot ang jacket. Buti na lang medyo matangkad si John, kaya mahaba ang manggas at laylayan nito. It is enough to cover me. He smiled awkwardly. Then, he helped me to stand. I was about to walk when John gave me something."Sayo yata ito."he is giving me acolor white boxna nanggaling sa hinigaan ko. I immediately took the box. Again, the box looks the same as what Luna g