1. Change is Coming

Minsan kahit hindi natin aminin, kailangan nating maging 'bobo' para sumaya, nanonood tayo ng palabas sa TV kahit alam nating hindi totoo ang mga ito at minsa'y gawa-gawa lang ng tao kasi nga, we want to escape the reality.

Minsan rin kailangan nating magpa-uto para matuto. Kailangan nating masaktan—kailangang may mawala, para mas maapreciate natin ang mga maliliit na bagay na nagpapasaya sa atin.

Nagmamahal tayo kahit walang kapalit at nasasaktan tayo ng walang nakaka-alam...

Ang logic ng buhay ay mahirap basahin. 'IYong mga bagay na gusto mo tinatapon lang ng iba. 'Yong mga bagay na sa tingin mo ay wala lang, ay malaki pala ang halaga para sa iba. 'Yong buhay na gusto mong takasan ay iyon pala ang buhay na pinapangarap ng iba dahil sa tingin nila masaya ka, madali lang ang buhay mo!

They only see the results of your hardship not the process of making it. Hindi ganun kaperpekto ang buhay. Kahit mayaman ka, maganda o perpekto hindi ka sasaltuhin ng kamalasan at kalungkutan...

Muli akong napabuntong hininga,  nakikinig sa away ng parents ko. Ang paulit-ulit na debate kung sino nga ba ang may kasalan, kung ano ang pinag-aawayan nila ay hindi ko alam. Siguro ay tungkol sa pera? Maybe?

Lately, nagiging madalas na ang mga away nila na kailanman ay hindi ko pinakialaman dahil busy ako sa sarili kong buhay. I'm busy with my dress, nail color, designs, bags, trendings and updating my social life.

In my 23 years of existence ay wala akong ibang naging problema kundi ang mga damit, likes, comments, and shares ng mga pictures ko sa mga social account ko. Kahit in my college years, ay wala. Siguro sa 'crush' meron...

But parents arguing worried me. Hindi naman kasi sila ganito. We used to be 'Perfect Family', pero ngayon? Hindi ko na alam.

"KAILANGAN MO NANG MAGHANAP NG TRABAHO" my mother's strict voice filled my ears.

My smiled freezes. I am playing candy crush at the moment and I'm actually winning!

Nalilito akong bumaling sa kanya. Bakit niya ako pinaghahanap ng trabaho? Naghihirap na ba kami?

"Why? What's the matter, mommy naghihirap na ba tayo?" I plainly ask, still eyeing the screen.

My smile widen when I crushed candies!

I heard her sighed. "Ang tagal mo nang nakatengga dito sa mansion dapat humanap ka na ng trabaho kailangan mong matutung mamuhay ng mag-isa hindi palaging naririto kami sa tabi mo," she gently spoke but I hint irration in her voice.

I stilled.

I finally put my phone in the table and faced my menopausal mother. I pouted. "But 'myyy, wala pa akong license!" Trying to escape my fate kasi ayaw ko talagang magtrabaho! I'm contented being graduate. " Akala ko ba okay lang na wala akong trabaho?! As long as wala akong boyfriend! You're so unfair 'my!" I said it like I am just a child na gustong patulungin ng nanay pero ayaw matulog.

I pouted more.

My mom sighs and massages her nose bridge, a symbol that she is damn frustrated. I grinned wickedly. Ganun talaga mahirap kalaban ang mabait na anak!

I smiled at her.

"Noon 'yon, okay? I want to secure your future kung pwede nga ay mag-asawa ka na." she said that like it was the right thing to do.

Mas lalo akong nabahala. Hinapit ko si mommy at niyakap nang mahigpit. Naglalambing, " 'My... Ipamimigay niyo na ba ako?" Maramdamin kong saad "Hindi niyo na ba ako mahal? Saan ako magtatrabaho? E? Wala naman akong license 'mmy...di ko nga alam kung pasa ba ako sa board e! Hindi ko naman binasa 'yon!" All I do is to pray and answer that time!

Tumalim ang tingin ni mommy sa akin. " WHAT?! Alam mo ba kung ilang libo ang bayad para doon? May review pa at allowance mo pa? Mabuti sana kung tatanggap ka ng isang libo diba?! Yung iba nga naghahanap pa ng trabaho at hindi pa nag-eexam kasi walang pera! Tapos ikaw?! Ikaw na bata ka ang laki-laki mo na sa amin ka parin umaasa!" Galit na si mommy. Nakikita ko na ang ugat niya sa leeg.

Napayuko ako. "Mommy naman e! Pinagtataboyan niyo na ba ako?" Nagtatampong sabi ko. I don't know what's happening, why my mother wants me to find work! But I hope it never do anything about dad and her's arguments a while ago...

Huminga ng malalim si mommy. " Basta I want you to find work! Maliit man o malaki ang sahud! It's not a hindrance kung nakalicense ka o wala. Mabuti pa ay mag-apply ka sa private school kasi doon hindi nanghihingi ng license!" she said with conviction.

Napanganga ako. Seryoso talaga siya! "E, mommy! They only hire achievers! E, ako? Ano lang ba ako? Mayaman lang naman ako at ubod ng ganda pero hindi ako achiever! Heck! Not! Alam mo namang pasang-awa lahat mg grades ko 'mmy!" I feel so hopeless.

Mommy just smiled. Ngumiwi ako "Don't worry, I have my friend na may ari ng school. Ako na ang bahala, Basta I want you to be mature now. You're 23 for Pete's sake!"

I'm a fresh graduate, last year lang and done taking board exam. Pero wala pang resulta, magdadasal nalang ako para doon! Education ang kinuha kong course, major in Filipino. Hindi ko naman nakikita ang sarili noon bilang teacher.

It's just that, my friends take education so sumama lang ako. Sikat din ang mga teachers sa amin at gusto kong sikat kaya nagteacher ako— without knowing na ang hirap pala! Ang hirap nga no'ng nag-aaral pa ako, e? 'Yong totohanan na kaya?!

Ngumuso nalang ako. Pero anong magagawa ko? Siya daw bahala e. Hindi ako makakatakas sa plano niya! My mother is strict and loquacious — she always gets what she wants. My father also spoiled her!

I badly wanted to call my father for rescue. He is very opposite from mommy. He is caring, sweet, at gently spoken while mommy always shouts and is so bossy. As far as I wanted to call him I know he will take the favor of my mommy! He is just so Inlove with her!

I still remember when they were fighting verbally— my mother's voice will always be higher. While my father will just keep his silence. But I love them both. It's just that, I love my father most...

Pagkatapos nang usapan namin ni mommy ay umalis na siya at pumunta na sa minahan kung nasaan si Papa ngayon. Hindi basta-basta nakakapunta doon Kaya tiyak na matatagalan si mommy na umuwi.

Ang pamilya namin ang may-ari ng pinakamalaking minahan dito sa aming probinsya kilala ang pamiya namin dito sa taglay naming yaman kaya kailanman ay hindi naging problema sa akin ang ganitong mga bagay.

'Paghahanap nang trabaho? Bakit pa? Kung may pera naman sila mommy!' ito lagi Ang nasa isip ko. I don't have any plans in my life— as long as I'm happy and alive. Everything will be fine.

Ang usapan naming iyon ni mommy ay hindi na ulit naulit pa, kaya hindi ko masyadong seneryoso at mas pinagtuonan ko nalang nang pansin ang pagbabasa ng magazine tungkol sa pagpapaganda at lahat-lahat tungkol sa kababaihan.

Maybe not until...

When my mother came from I don't know where maybe from the underground? 'cause she had this evil smile on her face!

Kinabahan ako.

She smiled at me. Parang ang saya-saya niya. Napalunok ako sa kaba. Ano na namang kasamaan ang dala niya—

"Tomorrow will be your interview." My mother's word stopped my world.

I bite my lower lip as I feel my eyes watered. Ngayon lang sumaksak sa kukute ko na totoo talaga ang sinabi niya!

I heard her sighed. Hindi niya nagustuhan ang reaksiyon ko. "Naka-usap ko na ang head master ng eskwelahan and good thing they are hiring. Well, that's only temporary habang naghihintay tayo sa exam mo, buntis Kasi iyong teacher na papalitan mo. Kaya nag-leave ng 10 months Kaya mo naman siguro 'yun diba? Hindi naman yun aabot ng taon para magkaroon ka ng experience Kasi kailangan yun pag naghahanap ka ng Permanente na trabaho. Maghanda ka na Kailangan mong pumasa sa interview." My mommy said then walking out, unable for me to say my supplications.

Ngumanga lang ako habang nakatitig sa likuran niya. Hindi na talaga ako makakatas.

Arg!

Dumating ang gabi na hindi ako nakatulog sa kakaisip kung ano ba ang nangyayari sa interview. Pakiramdam ko ang Bobo ko! Kahit nakapagtapos ako, feeling ko ay Hindi ako handa sa ganitong mga obligasyon!

Pasalamat nalang ako sa height kong 5'2 dahil elementary ang tuturuan ko— kung papalarin.Napakagat labi ako at nagpagulong-gulong sa higaan ko. Tapos na talaga ang maliligayang araw ko!

Tumayo ako. Matapos ang statement ni mommy kanina ay pumasok na ako ng kwarto at Hindi na lumabas pa. Hindi narin ako kumain— it is my sign of rebellion. Pero si mommy hindi talaga ako sinuyo!

'I thought they love me?' Nalabi ako.

Gutom na ako!

Tiningnan ko ang oras 11:45 na ng gabi pero hindi parin ako makatulog. Nakagawian ko na kasi na tuwing Friday night ay matagal akong natutulog para sa Shopping day ko tuwing sabado na napalitan na ng 'Salvation day' ko para bukas. 8:30 am.

I sighed.

Kinakabahan ako para bukas.

Ang totoong kinakatakotan ko naman talaga ay 'rejection'. Takot akong magustuhan base sa pananaw at standards ng iba. Kasi iba naman ako! Paano kung para sa kanila hindi ako deserving? At Hindi ko magampanan ang tungkulin ko?

Pagod na akong ipaglaban Ang karapatan ko sa mundo— Ang lugar ko, Ang parte ko. At ang rason kung bakit pa ako binubuhay ni Lord. Hindi ko alam Kung saan lulugar pag nasa labas ako. I feel lost. I am comfortable in my bed. Kahit na magutom ako, Basta nasa kwarto ako. Komportable ako.

Pumasok ako sa banyo at naligo. Nagmask ako pagkatapos, naglagay ng cucumber sa mata at lotion—nagpapaganda ako para sa interview bukas. Hindi pwedeng 'di maganda!

At least man lang diba? Kahit mukha akong manlilimos ng talino at least hindi sa ganda!

Hindi ko kayang makipagdebate pag-utak ang pinag-uusapan pero kung ganda. Kahit saang korte lalabanan kita. Wa'g mo lang idamay ang height! Kinulang man sa height, sumobra naman sa ganda!

Pero kahit ganun ramdam ko parin ang lakas ng tibok ng puso ko.

Usap-usapang kasing mahirap daw makapasok sa eskwelahan na iyon. Kaya kinakain ako ng kaba ngayon.

Ayaw na ayaw ko pa naman nakikita ang 'Apologitic face' ng mga tao pag sinasabi nilang ' I'm sorry, ma'am. Maybe next time.' Yung feeling na they are sorry for you. Ayaw ko no'n. Ayaw kong may malungkot dahil sa akin. I don't want them to feel sorry about me and my misgivings in life. Kung nalulungkot ako. Gusto ko ako lang. Ayaw kong may kashare!

Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako. Hindi ko alam Kung anong oras but I'm sure madaling araw na iyon.

Nagising ako dahil sa sinag ng araw. I smiled to myself. I love mornings! Thanks for another day, G!

I purred like a cat.

Ang sarap ng tulog ko! Gumulong ako sa kama na may ngiti sa labi— nakapikit parin. Napalingon ako sa pinto ng makita kong bumukas Ito.

Nakita ko si mommy na may dalang tea. Nakataas ang kilay nito sa akin at umiling-iling na tila nawawalan na siya ng pag-asa. I smiled at her. I greeted her. She didn't move. 'Masama siguro ang umaga?' Isip ko. Siguro ay pumalpak na naman si inday sa inuutos ni mommy. Ganun naman lagi tuwing umaga. I smiled and smelled my pillows— closing my eyes.

" It's 9 am in the morning. You're late in your interview, Hope," she said plainly. Parang wala lang.

Pero ako nagulantang, 

" Mommy!" I exclaimed.

Nanlalaki ang mata ko. Nahirapan pa akong iproseso no'ng una! Gosh?! Bakit ko nakalimutan iyon?!

Gusto kong magpagulong-gulong sa kama ko! Magpapadyak-padyak! At umiyak! Late na ako! Tiningnan ko si mommy pero tinaasan niya lang ako ng kilay.

Ngumuso ako.  "Hindi nalang ako pupunt—"

"Pumunta ka. The headmaster called. Kailangan nila ng new teacher ASAP. Wag mo akong ipahiya, Hope," she warned but still calmed.

" Late na ako! Nakakahiya! 8:30am tapos pumunta ako 10:30 na?!" I whined.

" Good. Natututo ka ng mahiya. Dito nga sa bahay hapon kana gumising— Hindi ka man Lang nahiya. Mas nakakahiya Kung Hindi ka pupunta, hope. It's better late than never, okay? Tayo na! Naghihintay na si manong!" Mommy said walking out.

Kaya wala akong nagawa, tumayo nalang ako at pumunta na sa banyo. Mabibigat ang paa ko habang naglilinis ng katawan. Pero dinagdagan ko ng bilis baka mapagalitan na naman ako ni mommy.

'Ayaw mapahiya, pero hindi man lang ako ginising?!' isip ko.

Bawat kilos ko ay binilisan ko. Yung dating pagligo ko na naabot ng dalawang oras, minuto nalang! Hindi na ako nagblow dry!

Nakakairita!

I wear my most favorite spaghetti-strapp dress with my 2 inch caramel sandals with my favorite Hermes bag. I want to look decently hot. Nagmumukha akong matangkad! Then, I put makeup— Hindi pwedeng mawala yun tuwing aalis ako, since I was five years old. Naalala ko pa ang mga tingin ng mga teacher at parents sa akin noon— it seemed they didn't like it.

Light lang iyon, to highlight my soft features. I really have this very dark straight long hair. A pair of black wide-chinky eyes. Slim and cute nose. And cute pouty lips. I have white fair skin— I am beautiful.

Pandak nga lang!

Tiningnan ko Ang mukha ko sa whole body mirror. I smiled to my self, I'm ready! Pero kalaunan napangiwi rin ng maalalang bibitayin pala ako sa araw na Ito! Arg!

Dali-dali akong lumabas ng kwarto. At nakita ko na naman si mommy na pinapagalitan na naman si inday! Napabuntong hininga ako, lagi naman...

"Mommy!" I called.

Napahinto siya at Nilingon ako tapos Nilingon si inday at pinagalitan na naman 'ayusin mo yang kurtina, inday!' narinig Kong sabi niya bago naglakad papunta sa akin.

Tinaasan niya ako ng kilay. Ngumiti ako sa kanya. Nakita ko ang pagsipat niya sa akin mula ulo hanggang paa. Umikot ako. Para mas Klaro niya.

Ngumiwi siya. " Saan ang date?"

"Mommy!" I pouted.

Napabuntong hininga si mommy. " Okay, fine. Just good luck, hope. Siguro nga ay magkakilala kami ng headmaster. But I want you to prove yourself. To strive harder. Without the family's wealth or name. Okay? I want you to be a successful independent woman without us."

Nalukot ang mukha ko. " Bakit mo sinasabi sakin yan, mommy?" Nakanguso kong saad, ayaw ko ang takbo ng usapan...

Umiwas si mama tingin at huminga ng malalim. " Sige na, umalis kana. Just be yourself, okay? Wear your confidence always. Smile. And slayy. It is not about achievement, it is about you...and you alone."

Tumango ako sa kanya. Pero hindi parin ako umalis sa harap niya. May gusto pa akong sabihin...

Kumunot ang noo niya sa akin.

I smiled at her, Tapos Ibinuka ko ang dalawang palad ko. Ngumiti ako ng alanganin. " Mommy..."

Tumaas ang kilay niya.

"... Baon ko." I smiled sweetly at her!

I heard her cursed as she glared at me. Pero binigyan niya parin ako ng pera! Ang saya! I think mas namiss ko yong baon ko noon kaysa yung mga kaibigan ko! Gosh!

I kissed her cheeks and bid good bye. Tapos ay patalon-talong naglakad papunta sa parking lot ng bahay. I'm just so happy! Pag hindi ako natanggap mamaya— magshoshoping nalang ako!

Napangiti ako sa iniisip ko.

I greeted manong as I saw him beside our car. He greeted me back. Nangingiti siyang binuksan ako ng pinto.

"Exited tayo, ma'am. Ah?" he teased.

My smile freezes.

Napanguso ako. Bumalik 'yung kaba ko kagabi. Namutla ako. Hindi ko na sinagot si manong. Tiningnan ko Ang phone ko. It's 10:45 in the morning. Tamang-tama pagkarating ko doon lunch break na!

Napangiwi ako at yumoko. Nagdadasal ako. Na sana maging successful ang araw na ito para sa akin kundi patay ako kay mommy! Nanghingi pa naman ako ng baon sa kanya!

Nakokonsensiya tuloy ako...

Hindi ko na namalayang huminto ang sasakyan. "Andito na tayo, ma'am." Manong said.

Nanlalaki ang mata ko. Ang unfair ng oras! Tuwing ayaw kong pabilisin, bumibilis! Tuwing bored ako, tumatagal!

Akala ko ay ihihinto na ni manong ang sasakyan pero nakita ko ang malaking gate na may nakalagay 'COMPOSTELLA'S SCHOOL OF ELITES". Ang COMPOSTELLA— ay ang lugar sa Davao de oro na kilala sa taglay nitong likas na yaman. Mayaman ito sa pagmimina at maraming karagatan na pinagkukunan ng kabuhayan ng karamihan. May mga bundok rin na ginagawang sakahan o di kaya'y ginagawang tourist spot.

Kung titingnan ay kumpleto na ang probinsyang ito. Mula sa pagkain at pangkabuhayan. Marami rin ang nagkaka-interes na mga dayuhan. Malayo kasi sa kabihasnan.

Bago lang kasi ang eskwelahang ito. Kasi Kung matagal na Ito dito ako papasok noon at hindi sa public school! Palaisipan parin kung sino ang may-ari. Kasi Hindi naman nila apilyedo ang nakalagay sa school.

Pero natitiyak kong sobrang yaman nila. Kung sa pader lang na nasa harapan ko ngayon ang pagbabasehan na animo'y hanggang langit ang taas at Hindi mo makikita mula sa labas ang loob. Kung kukwentahen ko ang gastos sa Cement, bakal, hollow blocks, pintura at labor— tiyak akong sa pader palang million na ang gagastusin!

'Kawawa naman ang mga bata dito. Hindi nila mararanasang umakyat ng pader.' isip ko.

Bumukas ang pader at pumasok kami. Tila alam na ni manong ang daanan. Kumunot ang noo ko. Luminga-linga ako sa paligid— nakakamangha. Kung papaano nila ginawang modernized ang buong school. May man-made water falls pa sa gitna nito. At may nagtataasang building ang nasa likod— na kung titingnan mo ay magkakadikit pero hindi pala. May mga pader palang nakaharang.

Ano kayo yun?

"Highschool at college 'yan, ma'am." Manong answer my silent question. Napatango lang ako. So, kompleto ang eskwelahang ito?

Sa bawat daanan ay may mga nakahelirang bulaklak. Ang ganda ng landscape sa buong paligid. Nabigla ako ihinto ni manong ang sasakyan. Nasa parking lot na pala kami!

Bumababa ako sa kotse na nakanganga. May mga kotse din sa parking lot kaya siguradong may mga teachers doon sa loob. Sabado ngayon Kaya walang pasok.

Nilingon ko si manong at ngumiti lang siya sa akin sabay turo sa isang building na enclosed malapit din sa isang building na open space na hindi konektado sa tatlong building.

"Diyan pumasok ang mommy niyo kahapon, ma'am. Try niyo po d'yan." Ngumisi ako kay manong para itago ang kaba ko. Nilingon ko ang building na kulay green at dirty white na hindi ko kita ang loob dito pero tiyak kong kita ako mula doon sa loob.

Napabuntong hininga ako at sinimulan na ang paglalakad. I straighten my face and walked with extra confidence. As much as I want to have a selfie here. Ayoko muna. Siguro mamaya na! Pag wala ng kaba sa dibdib ko.

Habang naglalakad ay palihim akong nagdadasal na sana mababait ang interviewers!

Nang makarating ako ay tahimik ang buong palagid. Nagtatalo pa Ang isip ko kung papasok ba ako o hindi. Kaya sa huli ay hindi nalang ako pumasok at ini-usli ko nalang ang ulo ko...

Napangiti ako ng mabungaran ko ang babaeng nakayellow polo at jeans at nangingiting may katawag sa phone niya. Ibinaba niya iyon ng makita ako. I greeted her. She greeted me back. She looked friendly and approachable. Kaya naging komportable ako sa kanya.

I asked her kung saan banda ang office para sa interview at itinuro niya naman iyong nasa gilid. Sabi niya H.E daw itong napuntahan ko at ang sa gilid lang office. I said na isa ako sa mag-aaply and she is really happy! Sabi pa nga niya sana daw ako iyong mapili!

Ngumisi ako sa kanya at nagpaalam na...

Automatikong nawala ang ngiti ko ng makita ang pintuan, tila gusto kong bumalik sa bahay! At matulog nalang doon! Huminga ako ng malalim bago ko sana kakatukin ang pintuan nang may maisip ako. Inilabas ko ang phone at in-open ang camera. Kailangan ko ng pics para remembrances at may maipost ako sa F* mamaya!

With a caption 'Change Is Coming!" Napangiti ako sa iniisip ko!

Inilagay ko ang kamay ko sa doorknob at kunwaring bubuksan ito— I, then press the red bottom! Next, is kunwari kakatok ako then, I press the red bottom! And last but not the least is I lay on the door, and artistically put my hands on my forehead— kunwaring haggard at pagod. I parted my mouth as if I need to breathe. And when I can see myself perfectly hot and beautiful, I press the red bottom nang—

"Ay!" Nabigla ako nang bigla nalang bumukas ang pintuan! Gosh!

At dahil ang buong katawan ko ay nakasandig sa pintuan ay mahuhulog talaga ako!

I'm suddenly wishing for a prince charming to save me from falling tapos ay magkakatitigan kami at sabay na mahuhulog sa isat-isa like love and first sight. Then, he will call me princess and kiss me.

Pero iba ang nangyari...

Kasi tuluyan akong nahulog at wala man lang tumulong sa akin! Gosh! My dress! Gusto Kong umiyak sa frustration! May interview pa ako! Arg! Alam ko namang may kasalanan din ako. Pero hindi ko maiwasang makadama ng galit sa bumukas ng pinto, kahit inosente naman Ito!

Nang makita ko ang khaki shoes nito ay alam Kong lalaki Ito! 'Ang laki naman ng paa niya.' isip ko. Dahan-dahan Kong itinaas ang paningin ko nakasuot Ito ng black jeans and a white polo— Ang tangkad niya! Siguro na sa 6 footer? 'kaya siguro hindi niya ako nasambot kanina, Kasi ang tangkad niya at ang pandak ko! Kung sasambotin niya ako, ulo ko lang ang mahahawakan niya!' isip ko.

Mula rito sa baba ay hindi ko siya klaro— pero alam kong gwapo siya. Nahiya naman ako! Nabigla ako ng inilahad niya ang kamay sa akin, tinaggap ko iyon ng walang pag-aalinlangan.

Napangiti ako. Gentleman!

Pero napangiwi rin nang marealize kong sa bandang dibdib niya lang ako! Napanguso ako. Ang tangkad naman niya! Kailangan ko tingalain siya para makita ang itsura niya— Unti-unting namilog ang mga mata ko nang makilala kung sino iyon!

I traced my eyes into his face. His thick eyebrows. His very curvy eyelashes. His Hazel brown expressive eyes. His tall and proud nose. And his thin—heart shape, kissable lips.

Napalunok ako.

Josephius Alejandros Villanueva...

My ex-classmate, schoolmate, and Crush! When I was in college years!

Anong ginagawa niya rito?! Is this destiny?

gosh!

Napakurap-kurap ako ng tumikhim siya. Pormal na pormal siya. He acts like he didn't know me! Parang hindi naging classmates, ah?

I grinned. " Joseph..."

" Are you, Miss Entelestes?" he even asks.

Napangiwi ako. Ang pormal niya! He didn't even smiled at me! " Yes!" I sweetly answered.

" You're almost 4 hours late," he said in a strict-baritone voice.

" HA?'" napanganga pa ako.

Nagtaka pa ako nang naglahad siya ng kamay. " I'm sir Villanueva, the admin. Anak ng may-ari ng school. " Pagpapakilala niya, still in a formal tone.

WHAT?!

"You're late for the interview, Miss Entelestes."

Si Joseph ang admin?! It means sa kanila itong school?!

GOD?!

Why are you so good?