Kabanata 3

Hindi ako makapirmi habang nakaupo sa aking upuan habang pasulyap sulyap sa bukana ng palapag. Bawat oras ay kumakabog ang puso ko. Mas lalo pang lumalakas kapag may nakikitang papasok dito!

Gosh, Aleyah Lavelle, will you please calm down? Hindi naman siguro niya naaalala ang nangyari kagabi dahil tulad ko ay lasing rin siya. Isa pa, he seems like he’s doing it most of the time with every other girls kaya hindi naman siguro ako maaalala noon.

Patuloy kong kinalma ang sarili at nilibang sa ibang bagay habang hinihintay si Blake Dawson. I opened my phone and scroll in social media para kahit paano ay mawala ang isip sa paparating na lalaki.

My phone rang for a call, kumabog ng malakas ang dibdib ko nang makita kung sino ang tumatawag, hindi siya madalas tumawag sa akin, at mukhang alam ko na kung ano ang kailangan nito. “Hello, Tita Vicky?”

“Aleyah! Anong petsa na? Bakit wala kang padala ngayon?” Galit at sunod sunod na salubong sa akin ni Tita nang sagutin ko ang tawag. Tita Vicky is my step mom. Bata pa lang ako nang namatay si mama, at agad din naman nakahanap si papa ng bagong babae nang ako ay nag dalaga. Wala namang kaso sa akin iyon dahil nakikita ko namang masaya si papa sa kaniya, kaya lang hindi talaga ako natutuwa pag usaping pera. Tignan mo nga, ni hindi man lang ako maka musta. Walang bahid ng lambing sa boses niya. Oh, well, ganito naman siya palagi.

“T-Tita, sorry po, may pinag laanan po kase ako nung pera na sinahod ko, baka next sahod ko na po ako makapag padala.” Kalmado kong sabi.

“Ano?! Inaasahan ko iyon ngayon, ano ka ba naman bata ka! Alam mo namang ikaw lang inaasahan namin ngayon, e. Paano iyong pang tuition at baon ni Crizza?” tuliro niyang sambit. Umirap ako. Kung tutuusin ay dapat labas na ako sa gastusin nila dahil anak naman nila papa si Crizza. Malakas pa si papa at may trabaho naman siya ngayon ngunit hindi sapat ang sinasahod nito para sa araw araw na gastusin, lalo na at suki ng sugalan si Tita Vicky.

“Pasensya na po, Tita, wala po talaga akong pera pa sa ngayon-“

“Hayy! Wala ka talagang kwenta!” napa buga ako ng hangin nang pinutol na niya ang tawag.

Nagamit ko ang sinahod sa ginanap na exhibit kahapon, at ang natitirang hawak na pera ay pambayad sa renta ng inuupahan kong apartment, hindi pa din ako nakakabili ng mga pagkain ko sa bahay kaya kung magpapadala pa ako ay wala na talagang matitira sa akin. Tutal ay wala naman siyang magagawa kung talagang wala akong maipadala.

Maya maya ay hindi ko napansin na tumahimik ang paligid na kanina’y maingay na nag uusap usap na mga empleyado. Napa angat lang ako ng tingin nang may napansin ang pigura na nakatayo sa tapat ng aking lamesa. Bigla ay napa singhap ako nang nakita kung kaninang pigura iyon. Blake Dawson! Ang pinag bigyan ko ng sarili kagabi dahil sa kalasingan ay nakatayo sa harap ko ngayon, naka ngisi at ang mga mata ay matatalim na nakapako sa akin.

“Miss Aleyah Lavelle..” I swallowed hard. That fucking husky voice!

Napakurap kurap ako at pinilig ang ulo. Hindi pwedeng magpa apekto ako ng ganito. One night stand lang iyon. Ano mang nangyari last night ay hanggang dun lang iyon, I should act normally.

“Sir Blake Dawson? Kanina pa po kayo hinihintay ni Architect,” iginiya ko siya papunta sa opisina ni Architect, umaaktong hindi ko naaalala na nagkasama kami ng isang gabi, nang nakapasok na siya ay iniwan ko na siya doon at bumalik na ako sa aking lamesa, sinubukang mag focus sa mga trabahong dapat gawin.

Hindi ko alam kung ilang minuto o oras na sila sa loob ng opisina, natigil lang ako sa trabaho nang makitang nagsisimula na magsi datingan ang mga stockholders para sa meeting. Nagdadalawang isip pa ako kung kakatukin ko na ba ang opisina ng boss ko o hahayaan itong lumabas. Sa huli ay tumayo ako at kumatok na sa pinto ng opisina.

“Architect Crowell, the stockholders are here, they are waiting for you at the conference room.”

Kalmado at walang emosyon na naka upo si Blake sa itim na sofa sa harap ng lamesa ni Architect, nakatingin siya sa akin habang pinipisil ang pang ibabang labi. Gusto kong umirap ngunit pinigilan ko ang sarili dahil nasa harap ko si Architect.

“Copy that, Aleyah, I’ll be there in 10 minutes.” Sagot nito at naghanda na sa pag alis.

Tumango ako at nagpaalam nang umalis, dire diretso ako sa paglakad sa aking lamesa para damputin ang mga gamit at nauna nang pumunta sa conference room.

Pagkapasok ko ay halos kumpleto na ang lahat, there are eight people around a big and large oval shaped table. Tatlong bakanteng upuan ang napansin ko, magtataka sana ako ngunit bigla kong naalala na isasama nga pala niya ang pinsan dito, si Blake Dawson.

“Good morning, everyone, Architect Crowell will be here in ten minutes,” anunsyo ko sa mga nakaupong panauhin, tumango silang lahat sa akin at ngumiti, ganun din ang ginawa ko bago umupo sa upuang katabi ni Architect.

Hindi naman nagtagal ay dumating ang dalawang inaasahan. Blake Dawson look around as they enter the room at nang nahuli niya ang mga mata ko ay hindi na niya ako nilubayan ng tingin, which makes me nervous all the time!

Pinangunahan ni Architect ang meeting, nakikinig naman ako ngunit dahil nararamdaman ko ang talim ng titig ni Blake ay nababalisa ako at halos wala akong maintindihan! Wala tuloy akong maisulat sa notes ko.

Buong oras na nasa loob ng conference room ay tila walang ginawa si Blake kundi titigan at pagmasdan ang bawat gagawin ko, kahit na nahuhuli ko siyang nakatitig ay parang wala lang siya kaniya. Anong problema ng isang ‘to?

Nang natapos ang conference ay kating kati na ako makalabas ng conference room, ngunit pinaglalaruan ata talaga ako ng tadhana dahil naunang umalis ang mga stockholders, kasunod nila ay si Architect, at dahil ako ay isang secretary lang ay pinauna kong makalabas ang boss at hinuli ang sarili. Lingid sa kaalaman ko na naiwan pala si Blake, kaya nang akmang lalabas na ako sa silid ay hinila niya ang braso ko at agad sinarado ang pinto.

Pagkasarado nito ay agad niya akong siniil ng halik. Iba iyon sa halik niya kagabi, ngayon ay mas malalim ito at masakit. Nalalasahan ko ang kalawang sa bawat halik niya. Wala sa sarili ay nabitiwan ko ang hawak na mga gamit at napakapit sa suot niyang white long sleeves. I tried to push him away to stop bago pa magising ang pagnanasang nararamdaman, pero ni hindi man lang siya natinag sa pagtulak ko, hanggang sa unti unting nanghina ang mga kamay at mas lalo pang hinigpitan ang pag hawak sa kaniyang damit.

Tumigil siya sa pag halik, gasping for air.

“You left me last night,” Halong mint at alcohol ang naamoy ko mula sa kanyang bibig. Hindi ako kumibo, hinahabol ko pa rin ang sariling hininga. Malakas na kabog sa dibdib ang nararamdaman ko. Naaalala niya? And he really know who I am!

Matagal bago ako bumalik sa sarili. Tumuwid ako sa pagkakatayo at inayos ang umangat na skirt. “I don’t know you.” Sambit ko.

“I’m Blake Dawson,” sambit niya na parang isang banggit lang ng pangalan ay magliliwanag ang paligid at hahalikan ko siya ulit.

Umiling ako at inangat ang tingin, tinignan siya sa mata. Clearly, what happened last night was a plain lust. Panandaliang aliw. Kaya bakit narito ito ngayon sa harap ko? Nabitin? “I have a boyfriend,” sambit ko at tinalikuran na siya at lumabas sa silid.

Dire diretso lang ang lakad ko at hindi ko alam kung saan pupunta. Natagpuan ko na lang ang sarili sa rooftop ng building, nakapikit at nilalasap ang sariwang hangin na sumasalubong sa akin. Nakatuko ang mga kamay ko sa barandilya at humihinga ng malalim. Sa laki ng building na ito, ito ang paborito kong lugar, dito ako palagi nag pupunta kapag break time at kapag wala masyadong trabaho, nag iisip.

Sinulyapan ko ang dalang cellphone at wala pa ring mensahe ni Nate doon. I sighed. Sana busy lang talaga siya. I tried to call him again and still, it was out of coverage area. Nagtipa ako ng mensahe.

Me:

Hey, Hon, how’s your day? Update me please.

Tinitigan ko ang cellphone pagka tapos kong maisend no’n, ngunit lumipas na ang ilang minuto ay wala pa rin akong natatangap na reply galing sa kanya.

Sana hindi naman..

Bago ako nag pasyang magpunta ng manila ay hindi na payag si Nate. Isa siyang pulis sa aming probinsya at maganda na ang posisyon niya kaya hindi siya pwedeng sumama sa akin kahit gusto niya.Nagkataon lang noon na wala talaga akong mahanap na magandang trabaho na may magandang sahod kaya napili na makipagsapalaran sa malaking syudad na ito. Sa huli naman ay nakapag usap kami ng maayos at nagkasundo kaya ako natuloy. Hindi ko lang talaga alam kung anong nangyayari sa amin ngayon.

Ang pamilya ko ay naroon din sa probinsya na pinagmulan ko. Sila ang rason kaya ako nandito. My father’s salary is not that big, si Crizza ay tumataas na ang matrikula dahil magtatapos na sa kolehiyo at kung mananatili ako sa maliit na syudad na iyon, habang pinapakain ang buong pamilya ay wala akong maiipon at walang matitira sa akin.

Natigil ako sa pagmumuni muni nang bigla akong nakatanggap ng mensahe galing sa boss ko.

Architect:

Where the hell are you?

Kumunot ang noo ko at tinignan kung anong oras na. 11:45 na at hindi ko pa nakokontak ang restaurant kung saan gaganapin ang meeting ni Architect with Ms. De Guzman para magpa reserve. Shit!

Dali dali akong umalis sa rooftop at bumaba patungong opisina. Lakad takbo na ang ginawa ko para lang makarating sa opisina ni Architect ng mabilis. Hinihingal pa ako nang nakapasok sa loob ng opisina, wala doon si Blake. Siguro ay umalis na.

“What happened? Saan ka galing?”

“S-sa.. Rooftop po..” habol hiningang sambit ko.

Dahan dahan tumango si Architect. “Make a reservation at F3 Hotel at 12:30 PM and message Ms. De Guzman that I will be late. May aasikasuhin lang ako.”

“Okay po.” Sambit ko at tatalikod na sana para gawin ang inuutos nang muli siyang magsalita.

“And by the way, I will take my leave for a month, which will be effective next month, and Blake Dawson will take my position for the mean time.” Dumagundong na parang kulog ang dibdib ko. Hindi ako nakapag salita. Ano daw? “Don’t worry, may alam ‘yon. He is the CEO of the Skylight Corporation, and I know that holding a two company as a CEO is a piece of cake for him.”