Chapter 6

Chapter 6

CHERRY

Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala. Sa dinami-daming tao, ang pwede kong makita dito ay ang anak pa nang amo ko. At ang malala pa ay mukhang siya pa ang kasama ng bata na nagbigay ng baril kay Charlie.

Hindi kaya anak niya ang batang iyon? Hindi naman sila magkamukha pero parehas silang gwapo at maitsura. Kaya kung titignan mo sa malayuan, mapagkakamalan mo talagang mag-ama ang dalawang ito.

"So we're all here now. I guess we should start to discuss why we're all gathered here. Please be seated." Panimula ng principal kaya naman pumupo kami visitor chair.

Hindi ko man lang magawang tumingin ng tuwid dahil nasa harap ko lang siya.

At ang malala ay hanggang ngayon ay hindi ko pa rin nakakalimutan ang nakakahiyang tagpo namin sa opisina niya nang huli kaming nagkita.

Kaya tuwing nakikita ko siya, pakiramdam ko ay gusto ko na lang lamunin ako ng lupa.

"Are you both the kids' parents or guardians?" tanong ng principal.

"Mother po ako ni Cheren."

"I'm Gray's guardian."

'Oh, so hindi niya nga anak ang batang ito, siguro pamangkin niya! '

"So, are you both aware sa mga ginawa ng bata? Isa sa kanila ay nagdala nang totoo baril sa loob ng paaralan, and we don't have any idea kung pano iyon nakalusot sa security guard. Kaya naman gusto naming tanongin ang dalawang bata ukol dito."

Bigla akong nakaramdam ng kaba, baka kasi magkamali ng sagot si Charlie at sabihin niyang sa kanya galing iyon. Talagang katapusan na naming dalawa.

Hindi pa man nakakapagsimulang magtanong ang principal nang biglang nagsalita ang batang lalaki.

"I was the one who brought the gun."

"Gray," tawag sa kanya ni Sir Keefer na para bang pinipigilan siyang magsalita.

"But she has a gun too," sunod na sabi nito at itinuro si Charlie na ikinalaki ng mata ko. Wala sa oras tuloy akong napatayo sa gulat.

"Nako po, hinding hindi ko po hahayaang humawak ng ganyang bagay ang anak ko! Kaya nakakasigurado akong walang kahit anong bagay na ganyan si Charlie."

"Mrs., please be seated. Hindi po natin ma reresolve ang problemang ito kung dadaanin natin sa dahas, hayaan po nating ang mga bata ang mag salita." Pigil sakin ng principal at dumako ang tingin kay Charlie. "Hija, totoo po ang sinasabi ng kaklase mo? At gusto ko magpakatotoo ka dahil hindi ito birong bagay."

Mas lalong bumilis ang pagkabog ng puso ko habang hinihintay namin ang sagot ni Charlie. Nang lingonin ko siya ay sumensenyas ako sa kanya na sumagot siya pero binigyan niya lang ako ng nagtatakang tingin.

Napunta ang tingin ni Charlie sa principal at dahan-dahang tumango. Kaya pakiramdam ko tuloy ay mawawalan ako nang malay.

"Charlie, pwede ba naming malaman kung saan mo nakuha ang bagay na iyon?" Mahinahong tanong sa kanya ng principal, na punta muna sa akin ang tingin niya na para bang nanghihingi ng permiso na magsalita siya.

Sinenyasan ko na lang siya na sabihin ang totoo dahil wala namang mangyayari kung hahayaan ko pa siyang magsinungaling.

"Galing po kay Cocoy yung baril. Lagi kasi akong mag-isa sa bahay kasi busy si Mama sa trabaho kaya minsan na kay Cocoy ako. Kaya binigyan niya ako ng baril para panglibangan daw. Yun daw yung gamitin ko para maghanap ng bulate pang kain ni Chinney," mahaba niyang paliwanag. Pakiramdam ko tuloy ay maglulusaw ang puso sa guilt.

"Hija, alam mo ba kung nasaan ang baril na binigay ni Cocoy sayo?" Muling tanong nila sa kanya.

"Opo," mabait nitong sagot at kinuha ang bag niya at saka ito binuksan. "Ito po oh!" Ngising sabi nito bago dinukot ang baril mula sa bag niya.

'Jusmiyo'