CHAPTER THREE

Ashly Novanches’ POV

     “Ashly, sigurado ka ba sa gagawin mong `yan? I mean, hindi kaya mapahamak ka pa d'yan.” ani Jeia na may pag-aalala sa kabilang linya. Kasalukuyan akong nasa loob ng taxi papunta sa hospital kung saan dinala ang lalaking niligtas ko noon linggo rin ang lumipas.

“Masyado ka lang nag-overthink d’yan, nuggets. Gusto ko lang naman makita kung okay lang ba s'ya. Hindi naman ako magtatagal ro'n. Basta, kahit masilip ko lang s'ya at okay s'ya, aalis na ako.” I answered with sincerity. 

“Hay, basta. Hindi talaga maganda kutob ko sa lalaking iyon. No'ng kinuwento mo pa lang `yung kalagayaan n’ya noon bago mo s'ya makita ay may mali na, e,” Jeia added that I frowned while looking outside and holding my phone.

“Paanong mali?”

“Just think about it, nuggets. Hindi kaya masamang tao s'ya kaya s'ya nando'n sa eskinita na iyon? Maybe he is supplying some drugs to someone out there.. o-or maybe he kills someone–”  Bigla na lamang pumreno si manong sa pagda-drive. Medyo napatilaob ako sa kinauupuan ko. Mabuti na lang at naka-seatbelt ako kaya walang naging problema 

He managed to put the car on the side of the road, safely. Napabuntong-hininga ako. My attention goes to the old man who was driving the car. He seems okay but a distress is written on her face when he looks at me to check if I was okay.

“O-Okay ka lang ba, Ihja?” he asked.

“Ayos lang po ako. Ano po ba ang nangyari?”

“May bigla na lang kasing itim na ibon na tumama sa sasakyan. Nawala ako sa focus ko sa pagmamaneho. P-Pasensya na, Ihja. Ngayon lang sa `kin `to nangyari,” paliwanag ng matanda. Hindi s'ya makatingin sa akin dahil sa hiya.

Teka, itim na ibon? This could be a danger sign, right? I shook my head at what I was thinking.

“Mag-iingat na lang po kayo sa susunod. Ang mahalaga ay okay po tayo,” I carefully state. 

“O-Oo, naiintindihan ko.” 

Seconds had passed when I realized that I don't hold my phone anymore. My cellphone went somewhere. I was about to search for it when suddenly, the driver handed it to me. 

“Thank you po, Manong.” 

“Wala `yon, Ihja. P-Pasensya na ulit.” He then carefully drive the car. I give him a quick smile, assuring him that it's okay, kahit hindi naman talaga. Pero wala tayong magagawa, hindi maiiwasan ito, e. Pasalamat na lang talaga ako at okay kami.

“Hello. Ashly? Okay ka lang ba? Anong nangyari ba't nawala ka sa linya?”

“Okay lang ako. Huwag kang mag-alala,” sambit ko para `di na rin s'ya mag-isip pa ng kung ano ano. I know my bestfriend.

“Sigurado ka?” 

“Yes, Jeia.”

“Okay. About earlier–” 

I cut off her words by saying, “Jeia, I get that you're worried about me, but don't be too quick to judge. Malay mo naman pauwi lang rin s'ya no'n galing trabaho gaya ko, `di ba?”

I heard her sighed. Sa tingin ko ay sumuko na s'ya sa mga paalala n'ya.

“I think mas maganda kung iniwan mo na lang s'ya do'n noong gabing `yon and you mind your own business, Ashly. I have a bad feeling about him. P-Parang dahil sa ginawa mong `to ay gumawa ka ng hakbang para sisirain n'ya ang buhay mo.” She has a point. I agree with Jeia. Gan'yan rin ang naramdaman ko no’ng gabing pagkikita namin ng lalaki. But I have this personality that I couldn't find myself na hayaan na lang s'ya doon. My conscience will haunt me forever.

Napansin kong malapit na kami sa hospital. Nagpaalam na rin ako sa kaibigan ko dahil siguradong may aasikasuhin pa ako bago ko makita `yung lalaking tinulungan ko.

“Just be careful, Ashly, okay?”

“I will.” I then ended the call. Nagbayad na rin ako kay manong bago ako bumaba ng taxi.

Wala na akong sinayang na oras pa at dumiretso na `ko kaagad sa loob ng ospital. I walk to the counter so that I can talk to the staff and discuss what I'm looking for.

“September 24..” the nurse muttered the date where I saw the guy and called the emergency to put him in the hospital. She is checking the papers. “Gabi po ba ito nangyari, Miss Ashly?” tanong ng nurse habang nakatuon ang atensyon sa papel na hawak nito.

“Uh, yes, Ma'am.”

“Do you know what exact time it is?” 

“Sigurado po akong 9:30 P.M na noong tinakbo s'ya rito,” saad ko. I also told them what wound he got– how he looks and what clothes he was wearing that night, para na rin dagdag impormasyon. Tila ba sa sinabi kong iyon ay nakatulong ito upang mapabilis kung sino ang hinahanap ko.

“Base of what you said, I think si Steve Biloner ang tinutukoy mo, Miss Ashly.” I was about to answer when I noticed a terrifying reaction on the staff’s face. It's  like they’ve seen a ghost, or something serious about that.

“May problema po ba?” walang ideyang tanong ko habang palipat-lipat kong tiningnan ang tatlong staff na naroon.

“W-Wala naman po, Ma'am.” Tumikhim pa muna ito bago ipinagpatuloy ang sasabihin. “Well, according sa record, ay kanina pa po na-discharged ang pasyente,”

“Kung gano'n, p'wede ko bang malaman ang address n'ya para malaman kung okay talaga s'ya?” dahil sa sinabi kong iyon ay mukhang nasisiraan na ako ng ulo base sa reaksyon nila.

“Ma'am, hindi po idi-discharged ng doktor ang pasyente kung hindi ito okay.” I flattened my lips of being ashamed. Why didn't I think of that? Napabalik ako sa sarili nang magsalita ulit ang babaeng nurse na kausap ko. “At saka, mahigpit na ibinilin sa amin ng magulang ni Sir Steve na huwag ipagbigay alam ang impormasyon tungkol sa kan'ya, kaya pasensya na po at hindi namin maibibigay ang gusto n’yo.” Saka sila bumalik sa kani-kanilang ginagawang trabaho.

“Okay. I understand. Thank you.” Tinanguan at saglit na ngiti naman ang tinugon nila sa akin bago asikasuhin ang ibang bisita roon.

Bagsak ang balikat ko habang papalabas ng hospital. Aaminin kong medyo nadismaya ako at hindi ko man lang s'ya naabutan. Siguro kong inagahan ko pa lalo ay maaari pa na magkita kami at makausap s'ya ng maayos upang mapaliwanag sa kan'ya kung bakit hindi ako sumama ng gabing isinugod s'ya rito. Sandali nga, bakit ko pa ba iyon inaalala. Sigurado namang pinuntahan s'ya kaagad ng magulang n'ya at inalagaan s'ya. 

Maybe let's just put it this way, hayaan na sa ganitong landas mauuwi ang aming pagkikita. Para sa ikabubuti ng lahat. But why do I feel like this isn't the last time we're going to see each other?

It's  like an eternal wrath is waiting for me.