CHAPTER TWO

Third Person Point of View

Hindi rin nagtagal at dumating na rin ang ambulansya. Tila ba nagkaroon ng pag-asa ang dalaga na isalba ang nag-aagaw buhay ng binata. Hindi na pinansin ni Ashly ang nanatiling nakahawak na kamay sa kan'ya ni Steve. Kanina pa s'ya pinagmamasdan nito– he is mesmerizing the woman's innocent, angelic face. It's like he is creating a whole insane story for the both of them.

Lumabas sa sasakyan ang tatlong lalaking staff na may dala-dalang hospital bed, huling lumabas ang isang babaeng staff na may bitbit na malaking payong para hindi mabasa ang lahat dahil sa lakas pa rin ng buhos ng ulan. Papunta ang mga ito sa pwesto nila Ashly. Nang makarating na sila, ay maingat nilang nilagay si Steve sa hospital bed. Worries are still written on Ashly's face while looking at the wounded guy.

“Hey,” mahinahong tawag ni Ashly kay Steve na ngayon ay nakapikit at dinadaing pa rin ang sugat na natamo. “You're going to be okay. I promise.” Pagtapos niyon ay nilagay na ng tatlong staff sa loob ng van si Steve. Subalit hindi pa rin maalis ang mga mata ng dalaga sa binata. Nang maalis naman ni Ashly ang atensyon nito kay Steve ay ang binata naman ang nakatuon sa kan'ya.

“Ma'am, are you related to the patient?” tanong ng babaeng kabababa lang rin ng van na may dalang sariling payong. Nilingon iyon ni Ashly.

“Hindi po. Pauwi na ako galing interview tapos n-nakita ko na lang s'ya rito sa daan,” pagsuwalat ng dalaga.

Tumango tango naman ang nurse habang may sinusulat ito sa booklet record nito. “Okay, Ma'am. Kung gano'n, maaari ba kayong sumama para–”

“Pasensya na po. Meron din akong emergency.” Napansin ni Ashly ang ginagawa ng nurse kaya may naisip itong ideya. “Sorry, but can I borrow your notebook and pen for a second?”

“Uh, s-sure,” nagdadalawang isip na sambit ng nurse bago ibigay ito. Pinagmamasdan lang nito ang ginagawang pagsusulat ng dalaga.

“Heto po, pakibigay na lang sa kan'ya oras na magising s'ya. Pasensya na po talaga pero, kailangan ko nangumalis. Please take care of him.” Nagmadaling umalis si Ashly. Hindi na n'ya hinintay pa ang isasagot ng nurse.

Wala ng nagawa ang nurse. Gumayak na lamang sila para umalis dahil sa nanganganib na lagay ng pasyente.

Nakaratay sa isang hospital si Steve. Pilit n'yang iminulat ang kan'yang mga mata. Bumungad sa binata ang dextrose na nakakabit sa kanyang kamay. Subalit unang pumasok sa isipan ng binata ang kabuuan ng dalagang tumulong sa kan'ya kagabi. Talagang malabo nang maalis sa sistema ni Steve si Ashly. Nanindigan na rin ang binata na walang makakapigil pa sa pinaplano nito sa dalaga.

Maya maya lang ay pilit na s'yang bumabangon. Balak n'yang tanggalin ang dextrose na nakasaksak sa kan'yang kamay ngunit nakita s'ya ng kan'yang isang tauhan na nasa labas ng kwarto. Nagmadali itong pumasok. Pinigilan ang amo nito sa gustong gawin. S'ya kasi ang malalagot sa ama ni Steve kapag hindi n'ya nagawa ng maayos ang trabaho n'ya.

“Since when did I tell you you're able to touch me?”

“Boss Steve..”

“Get your hands off me,” ani Steve sa may pagbabantang boses. Matalim itong nakatitig sa kan'yang tauhan na tila mo'y kayang kitilin nito ang buhay ni Joe.

“Sir, bilin po ng tatay n'yo na hindi namin p'wedeng hayaan ang nais n'yong gawin kundi kami ang mananagot,” sinusubukang ipaliwanag ng tauhan nito ang kan'yang panig sa amo subalit parang walang naririnig ang binata at patuloy pa rin ito sa ginagawa n'ya. Isang paraan lang ang nakikita nila upang tumigil ito. Nagtama ang mata ni Joe at ng isang tauhan na papasok sa kwarto. Dala nito ang liham para sa kanilang amo. Kaagad na hinablot iyon ni Joe sa kamay ng kasamahan.

“Isang liham galing sa babaeng nagligtas ng inyong buhay, boss.” Tinigil ni Steve ang pag-alis nito ng dextrose sa kamay at mabilis na nilingon si Joe. Kinuha n'ya agad sa tauhan ang hawak nitong papel at binasa ito.

I am hoping that you made it. You survive. Kasi kung hindi, baka habang buhay kong sisisihin ang sarili ko na hindi ko ginawa ang lahat ng makakaya ko para maligtas ka lang.

Ashly

Nanginginig ang ngumiting labi ni Steve sa nabasa. Si Ashly ang bukod tanging gumawa nito sa kan'ya. Wala sa sariling inamoy ni Steve ang papel na tila mo'y kinukuha pa roon ang naiwang bakas na amoy ng dalaga. Parang droga na tuloy sa sistema ni Steve ang dalagang nagligtas sa kan'ya. Malabong tantanan n'ya na ito dahil bukod sa pagligtas sa kan'ya nito ay kinagigiliwan n'ya rin ang magandang kalooban ng dalaga. Perpekto ito para sa kan'ya.

“Find her,” Steve uttered in horror.

“But we need a few more things about her, Sir Steve. I can't.. or we can't find her if the only information we know is her first name “Ashly” and you told us how she looks,” may pag-aalalang litanya ng isang katiwala nito na kakapasok lang rin ng kwarto. Isang private investigator ito ni Steve na si Ansel. Medyo may katandaan na ito.

Masamang tinitigan ng binata ang lalaki dahilan upang yumuko ang tauhan nito. Lumunok pa ang lalaki sa takot na baka kitilin ang buhay n'ya ng kinatatakutang amo.

“I-I was just–” hindi na pinatapos pa ni Steve ang gustong ilabas sa bibig ni Ansel sapagkat kinuwelyuhan nito ang katiwala at inilapit sa kan'ya

“If you don't shut your filthy mouth, then let me shut it for you with my gun!” he dangerously threatened. The guy is really terrified the moment Steve notices it. He playfully smirks for what he sees. “Now, you choose. You'll find Ashly or you'll be dead by now since you're a useless piece of crap, hmm?”

“I-I’ll go find her. I apologize, sir.”

Steve then decided to let him go. “That's what I thought.”

Nagmadali namang umalis ang mga tauhan nito upang sundin ang inuutos n'ya. They look like some bunch of idiots to Steve. But that's the good thing. Money can make things possible.

Pinangako ni Steve na sa araw ding iyon ay wala ng makakaangkin pa sa dalaga kundi s'ya lamang oras na mahanap n'ya ito.