Unang hakbang upang makamit ang kanyang kapatawaran.

Hindi na nag-abalang kumatok si Ava sa pinto ng opisina ni James bago buksan ang pinto at pumasok. Inangat ni James ang ulo mula sa kanyang computer para tingnan kung sino ang walang galang na pumasok sa kanyang opisina.

Nang makita niyang si Ava iyon ay napabuntong-hininga siya. 'Siya lang ang makakagawa ng kalokohang bagay.'

“Hi, James.” Ngumiti siya ng mahina at lumapit sa desk niya. "Anong gusto mo, Ava? Sabi ko sayo ayoko ng gulo sa opisina." Ibinalik niya ang tingin sa computer at nagpatuloy sa pagtatrabaho.

“I’m sorry, okay? Hindi mo ako pinapansin, kaya nagpasya akong bisitahin ka." Nilampasan niya ang mga upuan at tinungo kung saan siya nakaupo.

Hinawakan niya ang mukha nito gamit ang kanang kamay, at tumingin ito sa kanya. "Tumigil ka, Ava." Inilayo niya ang kamay nito sa mukha niya.

"Bakit? Hindi mo na ba ako mahal?" Tanong niya, at napangiti siya. "Mahal kita? Kailan ko ba sinabing mahal kita, Ava?" Tumingin siya sa kanya ng hindi makapaniwala.

"Ano? Pero, kami..." "Nagkaroon kami ng isang gabi ng kasiyahan at iyon lang, Ava. Walang kalakip na damdamin. Nilinaw ko iyon bago tayo magsimula, hindi ba?" Tanong niya at napalunok ng malakas si Ava.

“Oo, pero ayokong maging one night stand lang. Gusto kong magsimula na tayong lumabas." Gusto niyang abutin ang mukha nito ngunit inilayo nito ang mukha nito.

“Huwag mo akong hawakan, Ava, at huwag kang mangarap. Hinding hindi tayo mangyayari. Hindi ako nakikipag-date, at hindi ako nanliligaw. I f**k you and move on.”

Naramdaman ni Ava ang pagputok ng kanyang puso sa loob niya nang marinig niya ang mga salitang lumabas sa bibig ni James. Noon pa man ay pinangarap niyang maging mag-asawa sila, ngunit patuloy siya nitong itinutulak palayo.

Nag-init ang mga mata niya, at lumayo siya sa desk niya.

Inabot niya ang kanyang tissue paper sa kanyang pink na malaking bag at pinunit ang ilan. Nilinis niya ng maayos ang kanyang mga mata para hindi masira ang kanyang mascara.

Muli siyang tumingin kay James at nakita niyang hindi siya pinansin nito. Tumalikod siya at naglakad papunta sa pinto.

"Hindi ako susuko sayo James. Ipinapangako ko na ikaw ay aking iisa-isa. Walang kukuha sa iyo maliban sa akin!’

*

Nakauwi si Amelia at pagod na bumagsak sa kanyang kama. Bumuntong hininga siya at pumikit. Muli niyang ni-replay ang mga eksena sa opisina ni James.

Habang nag-iisip siya tungkol dito, naramdaman niyang napuno muli ng cologne ang butas ng ilong niya. Napakunot ang kanyang noo at idinilat ang kanyang mga mata, nakatitig sa kisame. 'Paano ko pa rin siya nakikita?'

Bigla siyang nakarinig ng malakas na katok sa kanyang pinto, at iniangat niya ang kanyang ulo at tumingin sa pinto.

“Sino ito?” Tanong niya, ipinatong ang kanyang mga siko sa kama at itinaas ang ibabang bahagi ng katawan.

"Buksan mo, Amelia." Narinig niya ang walang katawan na boses ni Hudson. Napapikit siya ng mariin at tumayo mula sa kama.

Tumalon siya sa pinto at binuksan ito. Sumandal si Hudson sa frame ng pinto at nang buksan niya ang pinto, sumandal siya na halos magkadikit ang kanilang mga ulo.

Mabilis na bumalik si Amelia, at pumasok siya sa kanyang silid. "Ano ang gusto mo, Hudson?" She asked, and he smirked.

Tumingin siya sa paligid ng kwarto niya at pagkatapos ay tumingin sa kanya. "Bakit mo ako tinatanong ng ganyan sa bahay ko?" Tanong niya, at dahan-dahan niyang iniangat ang ulo niya. "Sorry," Bulong niya.

Itinukod niya ang kanyang mga braso sa kanyang dibdib, nakatingin pa rin sa kanya. “Kailangan linisin ang kwarto ko. I need you to come and take care of it,” He said, and Amelia didn’t help but knit her eyebrows.

"Kwarto mo? Pero, ang mga katulong ay…” Napatigil siya sa pagsasalita nang magsalita muli si Hudson.

“At ano ka? Don't tell me nakikita mo ang sarili mo bilang isa sa atin." Nagpakawala siya ng isang maliit na tawa ng panunuya, at tinikom niya ang kanyang panga. Nakaramdam siya ng hiya.

“Pwede ba akong magpahinga ng konti? Ipinapangako ko na lilinisin ko ang iyong silid kapag nagising ako." Ibinaba niya ang kanyang ulo, at itinaas ni Hudson ang kanyang kilay.

“Magpahinga ka ng konti? Wala kang nagawa ngayong araw. Para saan ka nagpapahinga?”

Pinalayas niya ang kanyang mga kamay mula sa kanyang dibdib, at nang makita niya ito, nagsimulang kumabog ang kanyang puso sa kanyang dibdib. Wala siyang maisip kundi sampalin siya nito dahil sa sinabi nito.

“Pumunta ako kay Mr. James ngayon, at pagod na pagod ako dahil sa pinsala sa aking binti. Pero pangako, kapag gising na ako, gagawin ko ang gusto mong gawin ko."

Ibinaba niya ang kanyang ulo at tahimik na nanalangin na hayaan siyang magpahinga. "Pinsala? Kailan ka nagkaroon ng pinsala? Tingnan ko.” Iniangat niya ang ulo pagkatapos magsalita.

Tumango si Amelia at inabot ang kaliwang paa ng kanyang pantalon. Hinila niya ito at nang nasa itaas na ito ng sugatang lugar, huminto siya.

May nakita siyang bakas ng dugo sa benda. "Anong nangyari sa'yo? Paano ka nasaktan?" Tanong niya, at inangat ni Amelia ang ulo niya para tignan siya.

'Bakit ba ang dami niyang tanong? May pakialam ba siya sa akin ngayon? Pero kung sasabihin ko sa kanya na si Ava iyon, hindi ba siya gagawa ng masama sa akin?’

“ako…”

"Tama ang ginawa ni Ava?" Tumango siya at dahan-dahang tumango si Amelia.

'Paano niya nalaman?'

Kinagat niya ang kanyang mga labi, at nakita niyang sumilay ang ngiti sa kanyang mukha. Agad naman siyang napatawa ng malakas.

“God, iba si Ava! Sinabi niya sa akin na binali niya ang iyong binti ngunit masyado akong nabigla para maniwala. So totoo."

Patuloy siya sa pagtawa, at napayuko si Amelia. Ang mga luha ay nagmamadaling pinainit ang kanyang mga mata, at iyon ay umaagos nang walang hadlang.

‘Was that supposed to be funny?’ Tanong niya sa sarili habang humahagulgol.

"Well, I'm so sorry for not giving f**k about your leg. Gusto kita sa kwarto ko ngayon." Pumunta siya sa kinatatayuan niya at tumayo sa harapan niya. Malapit na siya kaya dumampi ang hininga niya sa noo niya.

Napalunok ng mariin si Amelia at napapikit nang maramdaman niyang napakalapit nito sa kanya.

Itinaas niya ang kamay at pinasadahan ng daliri ang malasutla nitong buhok. Iginalaw niya ang kanyang ilong sa buhok at s******p ito ng malalim, napapikit ang kanyang mga mata.

Napaatras si Amelia pagkatapos niyang amuyin ang buhok niya. Hindi niya alam kung ano ang ginagawa nito, ngunit hindi niya nagustuhan ang alinman dito. "Ako na ang maglilinis ng kwarto mo," bulong niya habang nakatingin sa mukha niya.

Siya ay may kakaiba, hindi maipaliwanag na hitsura sa kanyang mukha at ito ay naging lubhang hindi komportable kay Amelia.

Nagsimula siyang lumapit sa kanya ng dahan-dahan, at nagsimula siyang umatras. Bago tumama ang likod niya sa pinto ay may narinig na namang katok.

Inalis ni Hudson ang kanyang tingin mula sa kanya at pinabagsak ito sa pinto. Nakahinga ng maluwag si Amelia nang maniwala siyang kung sino man ito ang nagligtas sa kanya mula kay Hudson at sa kakaibang ugali nito.

"Amelia, nakauwi ka na ba?" Narinig nilang sabi ni Freddie mula sa labas ng kwarto niya.

“Oo, Tiyo. Bumalik ako.” Sabi niya, habang nakatingin kay Hudson.

"Ano pa ang hinihintay mo? Buksan mo ang pinto," aniya at muling humalukipkip. Hinawakan ni Amelia ang door knob at hinila ang pinto sa sarili.

Naka-fake smile siya habang nakatingin kay Freddie. "Maligayang pagbabalik, Kuya." Tumango si Freddie at tumingala upang makita si Hudson sa loob ng kanyang silid.

Pinanliitan niya ito ng tingin at pumasok. "Hi, Dad." Ngumiti ng malawak si Hudson.

"Anong ginagawa mo dito?" Nakangiti ring tanong ni Freddie. “Pumunta ako dito para makita si Amelia. Nabalitaan kong may injury siya, kaya pumunta ako para batiin siya.” Ngumiti si Freddie na may matinding emosyon at sinabing, “Napakabait mo, Anak. Pinahahalagahan ko ang iyong pag-aalaga kay Amelia."

Tumango si Hudson at tumingin kay Amelia na nakatingin lang sa kanila ng walang laman. "I'll excuse you both," sabi ni Hudson, at lumapit siya sa pinto.

Nakarating siya sa kinaroroonan ni Amelia at hinaplos ang buhok nito, tulad ng paghuhugas ng isang may-ari ng aso sa ulo ng kanyang aso.

Lumapit siya at bumulong sa tenga niya, “Consider yourself lucky today. Sa susunod, wala na siya para iligtas ka."

Natatakot na ngumiti si Amelia at tumingin sa mukha niya. "Salamat sa pagaalaga mo." Siya ay tumugon.

Lumabas si Hudson sa kanyang silid at pagkalabas na pagkalabas niya ay nilingon niya si Freddie. Umupo siya sa kama at tinapik ang espasyo sa tabi niya.

"Pag-usapan natin ang pagbisita mo sa opisina ni James." Sabi niya, tumango naman siya.

“Nag-sorry ako sa kanya, pero hindi pa rin niya ako pinapatawad. Sinabi niya sa akin na kailangan kong hanapin ang pinakamamahal niya at gawin ito para sa kanya.” Umupo siya sa tabi ni Freddie, at tinitigan siya nito nang may pagkalito na nakasulat sa buong paligid niya.

"Ano ang pinakamamahal niya?" Tanong niya, at umiling siya.

“Hindi ko alam, tito. Tinanong ko siya pero siya mismo ang nagtanong sa akin na alamin iyon. I don’t know what to do, Uncle,” sabi ni Amelia, at napabuntong-hininga si Freddie.

Walang salita, inilabas niya ang kanyang telepono mula sa mga bulsa ng kanyang pantalon at hinanap ang kanyang call log.

Nakakunot ang kilay ni Amelia habang pinagmamasdan siya. Iniisip niya kung ano ang gusto nitong gawin ngunit nanatiling tahimik. Hindi nagtagal, inilagay ni Freddie ang kanyang telepono sa kanyang tainga at naghintay ng ilang segundo bago nagsalita.

"Charles," sambit niya, at nanlaki ang mga mata ni Amelia.

'Ginoo. Charles? tatay ni James?'

“Freddie. Kamusta na?" Tanong ni Charles sa kabilang dulo ng telepono.

“Hiniling sa kanya ng iyong anak na hanapin kung ano ang pinakamamahal niya at gawin ito para sa kanya. May ideya ka ba kung ano ang maaaring mangyari?" Tanong ni Freddie, tumango naman si Amelia habang nakikinig sa kanya.

"I'm sorry, Freddie. Wala akong ideya. Kung ano ang pinakagusto ni James ay higit niyang kilala. Kailangan niyang kilalanin siya ng mabuti bago niya ito maisip." Malungkot na tiningnan ni Freddie si Amelia matapos niyang marinig ang tugon ni Charles.

Bumilis ang tibok ng puso ni Amelia nang makita ang pagmumukha ni Freddie. Alam niyang may mali.

“Salamat, Charles. Ibaba ko na ngayon." Ibinaba ni Freddie ang tawag at bumuntong hininga.

"Ano ang sinabi niya, tito?" tanong ni Amelia.

"Ayon kay Charles, kailangan mong makilala nang husto si James bago mo malaman kung ano ang gusto niya," sagot ni Freddie.

“Pero, paano ko gagawin iyon? He hates me, Uncle,” She said with great worry.

“Kung gusto mo siyang makilala, I think the best thing you can do is stay close to him and watch him closely. At ang tanging paraan na magagawa mo iyon ay kung magtrabaho ka sa kanya."

Pinikit ni Amelia ang kanyang tingin habang sinusubukang intindihin ang ipinapanukala ng kanyang tiyuhin. "Ano ang ibig mong sabihin, tito?" Tanong niya.

“What I’m saying is that, you have to apply for a job in his company. This is the first step to earning his forgiveness,” He said, and her eyes poped open.

"Pero tito, siya ay isang..." Nilunok niya ang kanyang mga salita at yumuko.

"Medyo nakakatakot, tama?" Tanong niya, at dali-dali nitong iniangat ang ulo niya at tumingin sa kanya. ‘Salamat sa Diyos hindi lang ako ang nakakaramdam ng ganoon.’

“Kailangan mo nang masanay sa kanya. Walang ibang paraan. Kailangan mong mapalapit sa kanya. Gawin mo siyang magustuhan mo, at boom! Pinapatawad ka na niya tapos, makakapagnegosyo ulit ako sa pamilya nila.”

"Sige." Dahan-dahan siyang tumango at naglabas ng isang matamis na ngiti. ‘Bakit palagi akong nasa gulo!’ Sigaw niya sa kanyang isipan.