Sa halip na dumiretso sa bahay, bumaba si Penelope sa istasyon upang makita sina Hopper at Freddie. Hindi niya maitago sa sarili niya ang balitang buhay pa si Clara.Nakarating siya sa istasyon at naghintay hanggang sa oras na para sa conjugal visit.Nang oras na, hiniling niya na makita muna si Hopper. Dinala siya sa isang private room para makapag-usap sila.Masaya siyang hindi na niya kailangang manatili sa likod ng mesa para makausap siya sa pagkakataong ito. Sa wakas ay hahawakan na niya ito pagkatapos ng mahabang panahon.Makalipas ang ilang minuto, dumating na si Hopper. Agad siyang pumasok sa kwarto, sumilay ang ngiti sa kanyang mukha.Binuksan niya ang kanyang mga braso at niyakap siya. Handa na rin siyang yakapin siya."Kamusta ka, na-miss kita ng sobra." Sabi ni Hopper habang kumalas sa yakap."Na-miss din kita ng sobra, Hopper." Sagot niya at umupo na silang dalawa. Napabuntong-hininga si Penelope at napalunok habang nakaupo.Kumunot ang noo ni Hopper at tinignan siyang ma
~Makalipas ang Isang Taon~“Bababa!” Tawag ni Alice kay James, na abala sa pagkain ni Amelia sa labas ng kusina.“James... James... Ilang minuto na kayong tinatawagan ni Alice. Hindi ka ba pupunta at makita siya?" Halos hindi narinig ni James ang boses ni Amelia.Itinaas niya ang kanyang ulo mula sa pagitan ng mga binti ni Amelia at tiningnan ang mukha nito. Unti-unting sumimangot ang labi niya at tumayo.Hinalikan niya ang labi nito para matikman niya ang sarili sa bibig nito."Hindi ba pwedeng ihatid mo na lang siya sa school? Hindi niya ako hinahayaang maging freaky sa paraang gusto ko." Bulong niya ilang pulgada ang layo sa labi niya.Humalakhak si Amelia at hinila siya palapit gamit ang kanyang mga binti. “Sinabi ko na sa iyo na ginagawa ko iyon. Ayokong mag-aral siya sa Alabama. Punta tayo sa malayong lugar dito."“Para saan ba talaga? Ilang buwan mo na itong sinasabi at tinatanong kita kung saan tayo pupunta. Naiisip mo pa ba?"“Sinabi ko sa iyo na ipaalam sa akin kapag maaari
~Pagkalipas ng Limang Taon~“Amelia!” Tawag ni Elena habang hinihila ang nakasisilaw na puting wedding gown na suot niya."Papunta na ako! Can't you stop making it so obvious na kinakabahan ka?! Araw ng kasal mo, hindi horror show night."Nagmamadaling lumabas ng silid si Amelia patungo sa sala kung saan naghihintay sa kanya si Elena at ilang kaibigan na mga bridal train."I'm sorry kung pinaghintay kita. Kailangan kong tiyakin na nakuha ko ang aking makeup nang tama dahil pinilit kong gawin ito sa aking sarili. Mahigit tatlong taon na akong nagsasanay para sa araw na ito. Para mag-makeup ako!" Proud niyang sabi."At hindi mo ako binigo! Napakaganda mo talaga, ate.""Salamat! Napakaganda mo rin! I bet mas magiging maganda ka kapag naglalakad ka sa aisle kasama ang tatay natin ngayon." Sagot niya na puno ng pananabik."Sa tingin mo ba makakarating siya? Sa tingin mo ba ay bibigyan siya ng hukom ng pansamantalang paglaya para lamang makadalo sa isang kasal?”"Huwag kang masyadong mag-al
Lumabas si Amelia Cooper mula saBluehills gate ng kolehiyo at lumingon upang tingnan ang gusali nito sa huling pagkakataon sa ilalim ng liwanag ng buwan.Ang mga panlabas na ilaw sa dingding ng mga pader ng kolehiyo ay nagliliwanag sa kanyang napaka-magandang balat. Ang kanyang asul na mga mata ay kumikinang sa ilalim ng maliwanag na mga ilaw, at ang kanyang pulang kolorete ay kumikinang.Sa wakas ay natapos na siya sa kolehiyo, at hindi lang tapos, ngunit nagtapos siya bilang isa sa mga pinakamahusay na estudyante sa faculty of arts, department of mass communication.Mami-miss niya nang husto ang pag-aaral, hindi dahil may mga kaibigan siyang nakagawa ng mga alaala, kundi dahil hindi na siya makakatakas sa pagpapahirap ng kanyang mga pinsan ngayon.*Noong siya ay limang taong gulang, ang kanyang mga magulang ay pinatay sa harap mismo ng kanyang mga mata ng ilang masasamang tao. Hindi nila siya kinausap ni hindi man lang siya nilalagyan ng daliri. Walang tigil sa pagiisip si Amelia k
Natapos ni Amelia ang paglalagay ng kanyang light makeup, at tiningnan niya ang kanyang mukha sa kanyang malaking salamin. Natatakpan ng kanyang blue ball gown ang baby shoes na suot niya, at nagwawalis sa sahig.Bahagyang tumambad sa gown ang itaas na bahagi ng kanyang mga suso at hubad at nakalabas ang kanyang likod. Inayos niya ang kanyang buhok, at hindi ito kasing kulot noong una.Bahagya niyang inilapat ang kanyang itim na eyeliner na lalong nagpa-elegante sa mga mata niyang hugis almond. Ang kanyang nakakaakit na asul na mga mata ay kumikinang sa ilalim ng maliwanag na mga ilaw na nakasabit sa tuktok na gilid ng kanyang salamin.Ang kanyang Cupid bow lips ay natatakpan ng walang kulay na lip gloss na tumulong na ipakita kung gaano ka-rosas ang kanyang mga labi.Isang malungkot na buntong-hininga ang pinakawalan niya at ibinaba ang ulo. Kinuha niya ang larawan ng kanyang mga magulang na nasa mesa sa kanyang harapan at tinitigan ang mga mukha ng mga ito.Pinasadahan niya ng dalir
Walang katapusang tumitig si Amelia sa itim na onyx na malalalim na mata ng napakarilag na lalaki na idiniin ang labi nito sa labi niya.Ang kanyang sandalwood cologne ay sumalakay sa kanyang mga butas ng ilong, at ayaw niyang kumalas ang pagkakahawak sa kanyang mamahaling suit.Inilarawan niya ang simula ng isang kuwento ng pag-ibig tulad ng dati niyang napapanood sa mga pelikula, kung saan ang ginang ay nabangga ng isang lalaki at sila ay nag-iibigan pagkatapos.Siya ay masyadong nabigla at nabihag sa kanyang mga dakilang anting-anting upang malaman kung ano ang gagawin.“Ano ba!” Si James Parker, ang lalaking napagkakamalang hinalikan ni Amelia, ay nagmamadaling humiwalay sa kanya at bumagsak sa sahig sa kanyang mga puwitan.Agad na nawala si Amelia sa kanyang mga pantasya at napaluhod. Naramdaman niya ang pumipintig na sakit sa likod ng kanyang ulo, at unti-unti niyang hinawakan ang likod ng kanyang ulo."I'm so sorry, Mister. I…” Napatigil siya sa pagsasalita nang may tumulak sa
Ang matambok na talukap ni Amelia ay humiwalay at dahan-dahang pumikit habang siya ay humikab ng mahina. Umaga noon at ang sinag ng araw ay pumasok sa kanyang silid sa pamamagitan ng kanyang malaking bintana.Ilang minuto na siyang gising ngunit hindi iminulat ang kanyang mga mata, hindi rin siya bumabangon sa kama.Pakiramdam niya ay napakahina niya para magawa ang anumang bagay, at nais niyang mahiga siya sa kama buong araw. Ngunit hinding-hindi iyon mangyayari. May mga bagay siyang dapat gawin.Naalala niyang nangako si Freddie na bibigyan siya ng regalo pagkatapos ng party kahapon, ngunit hindi niya ito mapaalalahanan. Hindi pagkatapos ng nangyari sa party.Muli niyang binuksan ang kanyang mga mata, sa pagkakataong ito, hindi na ito ipinikit. Napahiga siya sa kaliwang bahagi at ang mga mata ay diretso sa frame ng kanyang mga magulang na nakapatong sa mesang nasa harapan niya. Matagal niyang tinitigan ang mga nakangiti nilang mukha, at nagpakawala ng buntong-hininga.Mahigpit niyan
Nakarating si James sa kanyang opisina, binuksan ang pinto at pumasok. Sumunod si Amelia sa kanyang likuran bago sumara ang pinto. Tumingin siya sa paligid ng opisina nito at nawala sa kagandahan nito.Amoy bagong libro ang opisina niya. Ang dingding at tiles nito ay puti at kumikinang na malinis, ang puting PVC na blind folds na nakasabit sa kanyang bintana ay walang bahid, at ang mga upuan, mesa at sopa ay nakaupo sa tamang pwesto.Dalawang leather na upuan sa opisina ang nasa harap ng kanyang makintab na kahoy na mesa, at sa likod ng kanyang mesa ay isang executive chair para sa kanya.Tumungo siya sa desk niya at umupo sa gilid nito. Ang kanyang kanang paa ay nakasabit sa hangin, habang ang kanyang kaliwang paa ay nasa sahig.Ang kanang binti ng kanyang pantalon ay hinila pataas habang siya ay nakaupo, na nagpapakita ng kanyang makapal na itim na medyas at isang maliit na bahagi ng kanyang mabalahibo ngunit malinis na binti.“Ngayon, sabihin mo sa akin. Bakit ka nandito?" Ipinaton