A THROBBING PAIN woke her up the next morning. Sinapo ng dalaga ang noo at dahan-dahan bumangon. Gusto niyang masuka. And this is what she hates the most: the aftermath. Mahirap kalabanin ang hangover niya dahil talagang hilong-hilo talaga siya. She would throw up, or she would get dizzy the whole day.
Nang makaupo siya ay hinilot niya ang kanyang sintido. She slightly opened her eyes to check where she is as of the moment. Ngunit masyadong masakit ang kanyang ulo kaya’t muli niyang pinikit ang mga mata.
“Fvck,” she whispered. “Anong oras na ba?”
Sa takot na baka inumaga na naman siya ay dinilat niya ang kanyang mga mata. She looked for some clock, but then her eyes found something else.
Umawang ang kanyang labi nang makita ang isang lalaki na nakahiga sa kanyang tabi. Wala itong damit pang-itaas at tanging kumot lamang ang nakabalot sa babang parte ng katawan nito. Ramdam niya ng pagkirot ng kanyang ulo habang pinagmamasdan ang lalaki.
Holy hell…
Delancy immediately lifted the duvet that was covering her body and let out a gasp. She’s naked! Walang kung anong saplot ang kanyang katawan ngayon. Her heart started pounding erratically as she tried to recall what happened last night even with her throbbing temple.
“Shit. Shit. Shit!” mahina at sunod-sunod niyang pagmumura nang maalala na niya ang mga nangyari.
Natataranta niyang hinanap ang kanyang mga damit. Her eyes widened after seeing them on the floor, scattered everywhere! What the hell? Anong klaseng warshock ba ang inabot nila kagabi?
Delancy tried to move her legs, only to feel the excruciating pain between her legs. Napasinghap siya at hinawakan ang kanyang binti. Mariin niyang pinikit ang mga mata at humugot ng malalim na hininga, trying to calm herself down.
Kahit na masakit, Delancy forced herself to climb off the bed carefully. Panay pa ang kanyang pagngiwi habang isa-isa niyang pinulot ang kanyang mga damit. Sinuot niya ito at nang matapos na sa wakas ay nilingon niya ang binatang nakahiga sa kama.
Hindi niya ito kilala, but he looks somewhat familiar.
Parang nahugot ang kanyang hininga nang makita niya ang paggalaw ng binata. Delancy bit her lower lip. Bumilik ang tibok ng kanyang puso na para bang nakikipagkarera.
Nang umikot ito patalikod ay para siyang nabunutan ng tinik. Kinuha niya ang kanyang phone na hindi niya alam kung paanong nahulog sa lapag at nagmamadaling umalis ng silid. Sa bawat hakbang na kanyang nagagawa ay panay ang kanyang pagngiwi. It hurts like hell.
Habang naglalakad ay nakayuko lamang ang dalaga. Who knows, right? Baka mayroong mga CCTV at makita siya. Mabilis siyang naglalakad habang tinatawagan ang number ng kanyang pinsan.
“Pick me up,” she said the moment he lifted the call.
“Ang aga pa, Delancy–”
“I’m giving you twenty minutes to come and pick me up. Or else isusumbong kita kay daddy.”
“Whatever.”
–
INAYOS NIYA ang kanyang gown na suot. Today is her father’s birthday party. And to be honest, she’s not in the mood to come and have fun. Parang gusto na lang niyang matulog at magpahinga.
“Bakit hindi yata maiguhit ang mukha mo?”
Wala sa sarili siyang napatingin sa nagsalita at bumungad sa kanya ang kanyang malapit na kaibigan bakla, si Mylene. Tipid niya itong nginitian at humugot ng malalim na hininga. “I am not in the mood to attend this party.”
“You’ve been in a sour mood for the whole week, Delancy. And it’s not like you at all. Ikaw ba ‘yan? Baka may kung anong masamang elemento ang nakapasok sa katawan mo,” malisyoso nitong sambit. “Or were you still thinking about that man?”
Kumunot ang kanyang noo at binalingan ito ng tingin. “What the hell are you talking about?”
“That man who took your ‘perlas ng sinilangan away’,” sagot naman ni Mylene at humagikhik.
“Hell, no!” agad niyang sagot at umirap dito. “It’s been weeks. Bakit ko naman siya iisipin?”
“I don’t know? Maybe because he was the one who took your virginity away? I think that's enough reason for you to think about him. Bonus na lang kung pogi ‘yon.”
Delancy bit her lower lip and glared at her friend. “Virginity is just a myth. It’s just a piece of tissue that’s been ripped. Nothing special.”
Akmang sasagot pa sana si Mylene nang mayroon nang kumatok sa kanilang pinto. Tinaliman niya muna ang tingin sa kaibigan sa huling pagkakataon bago siya tumayo at lumapit sa pinto.
Binuksan niya ito at bumati sa kanya ang butler ng kanyang ama.
“Your father wants to see you downstairs,” anito.
Hindi man lang siya hinintay. Agad na itong tumalikod at umalis. Napairap na lamang siya sa hangin at nilingon ang kanyang kaibigan para ayain na itong bumaba.
Inalalayan siya ni Mylene pababa sa hagdanan dahil sa gown na kanyang suot. She’s feeling a little dizzy and nauseous. Ngunit pilit niya lamang itong pinipigilan dahil baka masira ang makeup niya para sa gabing ito.
Nang makarating siya sa unang palapag ay agad niyang namataan ang kanyang ama. Agad namang humiwalay sa kanya si Mylene para makalapit siya sa kanyang ama at ina na ngayon ay busy sa pakikipag-usap sa mga kasosyo nito sa negosyo.
“Hey, dad.” Nakangiti siyang lumapit dito.
“Oh, my sweetheart.” Her father smiled at her and held her waist. “You look so pretty.”
Agad siyang nakaramdam ng tuwa sa sinabi nito. She smiled. “Well, thanks, dad. I got it from my momma.”
Malambing siyang yumakap sa kanyang mommy na nasa kanyang tabi. Nakangiti rin ito sa kanila. As an only child, talagang spoiled na spoiled siya sa atensyon na binibigay sa kanya ng kanyang mga magulang. Minsan lang magalit ang mga ito kaya’t ginagawa niya ang lahat para hindi mapindot ang inis ng mga ito.
The moment she leaned on her mother, agad niyang naamoy ang pabango nito. Hindi niya maintidihan ang biglang pagbaliktad ng kanyang sikmura. She held her breath as she pulled away from her mother. Hindi niya inaalis ang ngiti sa labi sa takot na baka ay may ibang mapansin ang kanyang ina.
“Happy birthday, dad.” Matamis siyang ngumiti rito.
“Thank you, my love.” Her father kissed her forehead.
Mayroong tumikhim sa kanilang harapan, dahilan para mabaling dito ang paningin ng kanyang ama. Nag-angat din siya ng tingin dito at tila ba’y tumigil ang kanyang mundo nang magkatagpo ang kanilang mga mata.
“Oh, I’m sorry.” Mahinang natawa ang kanyang ama. “Cyd, this is my daughter, Delancy Farah. Sweetie, this is your godfather, Cydine Andreev.”
Her lips parted.
Her what?!
“It’s nice to meet you, Delancy.”
NANG MAKARATING SI CYDINE sa kanilang silid ay naratnan niya ang dalaga na nakatitig sa kawalan. Yakap nito ang batang si Evans. She’s swaying her waist a little while her eyes are focused somewhere.“Good evening?” She didn’t respond. It feels like her mind is occupied by something. He decided to come near her and held her arm. Hindi nakaligtas sa kanya ang bahagyang pag-igtad ng dalaga sa gulat.Nilingon siya nito dala ang gulat sa mga mata. Kumurap-kurap ito at nang magkatagpo ang kanilang paningin ay saka pa lamang naging relaxed ang mukha nito.“Akala ko kung sino,” anito. “Kanina ka pa?” “You’re spacing out,” he said. “Is there something wrong? You look bothered.”Humugot ito ng malalim na hininga at mariing pinikit ang mga mata. Hindi niya alam kung ano ang kanyang dapat na gawin. He’s confused as hell. Kahit hindi sabihin ng dalaga ay alam niyang may bumabagabag dito.“What’s wrong?” Masuyo niyang hinawakan ang braso nito. There must be something. Alam niyang may iniisip it
THEY’RE in the dining table and she kept glancing at her son. Si Axton naman ay sobrang tahimik lang sa tabi at kumakain. Wala ngayon si Cydine dahil may inasikaso raw ito nang maaga kaya naman ang na sa lapag lang ngayon ay siya at ang mga bata, kasama ang mga nanny ng mga ito sa kanilang likuran.She wanted to voice out her question, ngunit hindi niya magawa.Kung totoo mang nakakapagsalita si Axton, it’s a good news. She would be more than happy to know about it. At the same time, confused. Baka may mali sa kanya bakit sa lahat nga taong nakapalibot sa kanya, siya lang ang hindi pa naririnig na magsalita si Axton.Delancy can perfectly recall the time when Cydine told her that Axton can speak. Kahit ito ay nagulat nang malamang hindi ito nagsasalita. Could it be… ayaw talaga ng kanyang anak na makausap siya?“Mamma, stai bene?” tanong ni Dasha nang mapansin siyang nakatitig kay Axton. [translation: Mommy, are you okay?]Nag-angat ng tingin ang anak ngunit agad din itong nag-iwas ng
“A-ARE YOU sure about that? Hindi mo ako ginu-good time?” wala sa sarili niyang sambit.Ang seryosong mukha nito ay nauwi sa mahinang pagtawa. He shook his head and caressed her hair. Nakatitig lamang siya rito, naghihintay ng kung ano mang sabihin nito.She’s looking at him, patiently waiting for explain further about what he meant. Kasi sa totoo lang ay hindi kailanman sumagi sa kanyang isipan na makakausap niya ang ama nito. NI hindi nga sumagi sa isip niya na mayroon pang ama si Cydine. All along, she was thinking that her Tita Irina is a single mother. She almost forgot he has a father. Kaya naman hindi niya maiwasang makaramdam ng kaba sa isiping makikita niya ang ama nito ay makakasalamuha. She’s scared. Like… especially after knowing what kind of a person he was. Damn. Feeling niya tuloy nanunuyo ang lalamunan niya sa isiping makikita niya ito nang personal.“Are you scared?” he asked softly.Wala sa sarili siyang napalunok at tumango. There’s no point of denying it. She’s sca
Sinigurado niya munang nasara niya ang pinto sa terrace bago muling dinikit ang phone sa kanyang tenga. He cleared his throat before speaking again.“Who is this?” he asked.“Chto ty sdelala so svoyey zhizn'yu, Cydine?” A cold voice said from the other line. [translation: What have you been doing to your life, Cydine?]Hindi siya makasagot. His throat suddenly ran dry. Kahit na hindi ito pormal na magpakilala kung sino ito, alam na niya sa kanyang sarili kung sino ito.“Mr. Andreev,” he uttered.Growing up, he doesn’t call his father as ‘dad’ or ‘papa’ like any other kids, like how his kids calls him. Nakamulatan niyang Mr. Andreev ang pinapatawag dito. Mas nagre-respond kasi ang kanyang ama sa pangalang ‘Mr. Andreev’ kaysa sa papa o daddy.Wala sa sarili niyang sinulyapan ang dalaga sa loob ng silid. He saw her walking towards the bed with phone in her hand. Napahugot siya ng malalim na hininga at muling binaling ang tingin sa kalangitan.“Mogu li ya chto-nibud' dlya vas sdelat'?” ma
KINAGABIHAN AY tinabihan muna nila ang apat na chikiting sa kama at pinatulog. Nang makatulog na ang mga ito ay maingat silang lumabas ng silid, afraid to wake them up. Si Cydine na ang nagsarado ng pinto habang siya naman ay pinanood niya ito. “Inaantok ka na?” tanong nito.Hearing him speaking that language, slowly losing his russian accent is making her smile. He looks so adorable. “Kailan ka pa natuto magsalita ng tagalog na walang accent ng Russian?”“Since you slept for weeks,” he replied and chuckled. “Learning how to communicate with you in your first language is my goal whenever I’m taking care of you.”“Aw,” she said and smiled. “Thank you, Cyd. I didn’t know how long I’ve been sleeping. But one thing is for sure, I owe you a lot.”“You don’t owe me anything,” he replied. “Just spend the rest of your lifetime with me. Is that too much?”Mahina siyang natawa. Gusto niyang biruin ito na ‘yes, it’s too much’ ngunit ayaw niya naman itong ma-offend ito kaya’t tinawa na lang niya.
EVERYONE was praising and happy to see their youngest. Yung pagod na naramdaman niya matapos manganak ay napawi nang makita kung gaano kasaya ang mga taong nakalibot sa kanila. And now, they are on their way to their new house. Ewan niya ba kay Cydine. Gusto nito lagi ng bagong bahay. This time, na sa loob na raw umano ng isang high security villa. Malaki naman ang tiwala niya kay Cydine. Aaminin niyang mayroon pa ring kaunting kaba sa kanyang dibdib sa isiping habang payapa silang natutulog ay may biglang aatake sa kanila.Constant anxiousness at its finest. Siguro ganito rin ang nararamdaman ng kanyang Tita Irina araw-araw. Constantly looking behind her back, worried that someone might catch them. And to be honest, this is slowly exhausting her. Siguro isa o dalawang buwan kaya niya pa. Pero sa susunod na mga taon? Hell, nah.“You’re spacing out.”Wala sa sarili niyang nabaling ang tingin sa kanyang kaibigang si Ava na ngayon ay nagpupunas ng kamay sa apron. Mukhang kakagaling lang