Semua Bab A night with the Ruthless Mr. Andreev: Bab 1 - Bab 10

A THROBBING PAIN woke her up the next morning. Sinapo ng dalaga ang noo at dahan-dahan bumangon. Gusto niyang masuka. And this is what she hates the most: the aftermath. Mahirap kalabanin ang hangover niya dahil talagang hilong-hilo talaga siya. She would throw up, or she would get dizzy the whole day.Nang makaupo siya ay hinilot niya ang kanyang sintido. She slightly opened her eyes to check where she is as of the moment. Ngunit masyadong masakit ang kanyang ulo kaya’t muli niyang pinikit ang mga mata. “Fvck,” she whispered. “Anong oras na ba?”Sa takot na baka inumaga na naman siya ay dinilat niya ang kanyang mga mata. She looked for some clock, but then her eyes found something else. Umawang ang kanyang labi nang makita ang isang lalaki na nakahiga sa kanyang tabi. Wala itong damit pang-itaas at tanging kumot lamang ang nakabalot sa babang parte ng katawan nito. Ramdam niya ng pagkirot ng kanyang ulo habang pinagmamasdan ang lalaki.Holy hell…Delancy immediately lifted the duve

“HERE.”Inabot sa kanya ng kaibigan ang isang pregnancy test kit. She bit her lower lip, contemplating whether to accept this or not. Hindi siya handa sa kung ano man ang magiging resulta ng test na kanilang gagawin. She’s scared. It’s scaring the hell of her. Nababahala siya sa kung ano man ang kanyang magiging reaksyon.“Walang magagawa kung tutunganga ka lang,” anito na nagpagising sa kanyang malalim na iniisip. “You need to take this, Delancy. For our peace of mind. Dali na. Baka magtaka pa sila Tito bakit nawala tayong bigla.”Wala sa sarili siyang napalunok. Tinanggap na niya ang inaabot ni Mylene at wala sa sariling napalunok. Tumakas lamang saglit si Mylene para ibili siya ng pregnancy test kit. And while waiting for her friend, nagtatago siya sa guestroom. Kung maghahanap kasi ang kanyang daddy ay paniguradong sa silid niya ito unang maghahanap.“How should I use this?” wala sa sarili niyang tanong habang nakatingin sa hawak niyang pregnancy test kit. “May instructions diya

"HINDI MO ba talaga papansinin ang mga messages ko sa ‘yong babaita ka?”Yan ang naging bungad ni Mylene sa kanya nang sagutin niya ang tawag nito. Mariin niyang nakagat ang ibabang labi at humugot ng malalim na hininga. Binaba niya ang hawak niyang mouse at humugot ng malalim na hininga.“I’m sorry, Mylene. I was so busy.”“Hindi ka ba nag-aalala sa mga anak mo na baka na-kidnap na?” masungit nitong tanong sa kanya.She chuckled. “Ikaw lang naman ang mayroong potential na kidnapin ang mga anak ko,” pabiro niyang wika. “Heh!” asik naman nito mula sa kabilang linya.Delancy took a very deep breath and leaned against the backrest of her seat. Sobrang tahimik ng kanyang opisina at umalis na rin ang kanyang mga tauhan sa labas. Palagay niya ay siya na lamang ang natitira ngayon dito, which is okay because she doesn't mind. Mas tahimik, mas maganda. Sumilip siya sa labas ng kanyang glass window at napansin ang mga city lights mula sa baba. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi. She almo

Pakiramdam ni Delancy ay para siyang namingi sa sinabi ng kanyang mommy. She felt her heart started beating erratically and any moment, alam niyang mawawalan na siya ng lakas. Wala sa sarili siyang napahawak sa pader sa kanyang tabi at mariing kinagat ang ibabang labi.“What the hell are you talking about, mommy?” Hindi na niya mapigilan ang kanyang emosyon. “Annulment? What the hell?” “If you can come home, anak, if you have some free time, come and visit us. I… I need you right now.” Napatakip si Delancy sa kanyang bibig at tuluyan nang nawala ang linya. Mariin niyang pinikit ang kanyangr mga mata at pilit na sinasabi sa kanyang sarili na baka isa lamang itong bangungot. Maybe this is just a dream.She’s just dreaming. There’s no freaking way this can be true. Nang parang mawawalan na ng lakas ng kanyang mga tuhod ay mayroong humawak sa kanyang siko para suportahan ang kanyang balanse. Wala sa sarili niya itong nilingon at nakita si Brandon.“Are you alright?” nag-aalala nitong

“THANK YOU SO much, Mylene.”“Anytime, Delancy. As of now, ‘yan lang muna ang kaya kong i-offer sa ‘yo kasi ayaw akong pauwiin ng jowabels ko. Alam mo naman siguro,” wika nito sa kabilang linya.She hummed and nodded her head. “Don’t worry. I really do understand. Mag-ingat ka rin diyan. Anyway, I’ll have to hang up. Mukhang nandito na ang sundo namin.”“Okay. Call me if you ever need anything.”Tumango siya kahit na hindi niya naman ito kaharap. Nang matapos ang kanilang tawag ay agad siyang napahugot ng malalim na hininga. She roamed her eyes all over the place and yawned.Hindi pa rin siya makapaniwalang nandito na siya sa Pinas. Yes, they have finally arrived at her very own hometown. They landed at exact three in the morning and she really wanted to take quick nap, lalo na’t jet lag siya.Ngunit mabilis lamang ang oras. Sooner or later, sisikat na ang haring araw. Kaya’t mas minabuti na lang niya na hayaan ang mga bata na matulog sa silid habang siya naman ay busy sa paglalabas n