2.2 Beer

XYLARA REYNA VIOLA

He sat down properly and stared at the floor to ceiling glass window before answering me. "I want to make this place exclusive for me. I won't stay long. I don't care how much it costs," he declared, leaning back in his chair. His elbows found a comfortable perch on the table, and he rested his chin on the back of his palms. The air in the room seemed to shift as he spoke, carrying an air of nonchalance.

Inilapag ko ang menu sa mesa saka hinugot ang cellphone sa bulsa ng aking apron. "Tatawagan ko muna ang amo ko, sir." Tumalikod na ako at tinawagan si auntie Vanessa.

"Hello Reyn?"

Narinig ko si auntie sa kabilang linya. "Auntie may costumer tayong gustong i-exclusive itong shop," agad kong saad sa kaniya.

"Kailan?"

"Ngayon po. As in now."

"Madilim na, tsaka wala kang kasamang mag-aasikaso dyan," may pag-aalalang tono sa boses ni auntie.

"Sabi nya hindi naman daw sya magtatagal, wala din syang kasama auntie," paliwanag ko.

"Exclusive na siya lang mag-isa?" tanong niya saka nahinto para mag desisyon, "Pwedi naman, pero alas sais na kasi kaya hanggang nine ng gabi lang pwedi. Five thousand."

Tumango ako kahit alam kong hindi niya ako nakikita. "Okay po."

"Reyn, puwedi ba ikaw na muna ang magsara ng shop ngayon? Inuwi ko na agad si Janessa sa bahay dahil nilagnat sya," pakiusap niya.

"Okay po, walang problema."

Hindi ko na pinatagal ang tawag at nagpaalam na kay auntie. Humarap akong muli sa nag-iisa kong costumer ngayong gabi.

"Sir, five thousand until nine in the evening. "

Tumango lang siya kaya nag assume na ako na okay na. Tumalikod ako at lumapit sa pintuan upang lagyan ng sign ang glass door. Exclusive.

I took a deep breath. Napangiti ako dahil malaki ang kikitain namin. I think I can remit more than thirty thousand to auntie later. Secured na ang five thousand na ibabayad niya mamaya.

Malapad ang ngiti ko nang bumalik sa table two. "What would you like to drink, sir?" may friendly tone ko pang tanong.

"Beer," he answered.

Napataas ang dalawang kilay ko sa narinig. One word, four letters. Ano raw? Beer?

"S-sorry po sir, we don't serve beer here. Coffee shop po itong pinasukan ninyo, hindi po bar," I reminded him.

"Whatever. Just give me what I want," he said carrying an air of indifference. He is obviously expecting compliance without further discussion.

His answer made me a statue for a second. Just give what he wants? Aba! problema nito? "Sir, I'm sorry pero wala po talaga kaming beer dito. Again, this is a coffee shop and we don't serve beer, “mas tinaasan ko na ang boses ko para madama naman niyang medyo naiirita na ako sa kanya.

Without uttering a single word, he fixed me with a piercing gaze that carried an intensity difficult to ignore. To the best of my knowledge, I owed him nothing. The air thickened with unspoken tension as his eyes bore into mine, leaving me to wonder about the source of his fierce scrutiny. Yet, in moment, the reasons behind his silent scrutiny remained shrouded in mystery, leaving an uneasy feeling lingering in the atmosphere. "You asked me what I would like to drink, I said beer. What's your problem?"

The nerve! Hinarap ko siyang naka pamaywang. "Did you hear me? I said this is not a bar, this is a coffee shop!" I said every word with emphasis, "Where on earth can you find a coffee shop that serves beer? One more thing, huwag mo nga akong tanungin kung anong problema ko, baka 'yang utak mo meron."

"Pag----"

"Hep!"agad akong nag stop sign para patigilin sya sa gusto niyang sabihin. "Sir, bukas po ang pinto para sainyo, maari napo kayong lumabas. Tingin ko naliligaw kayo, beer po ng hanap nyo, kape po ang meron kami dito." Iminuwestra ko pa ang aking kamay para ituro sa kanya ang pintuan palabas ng coffee shop.

Ilang sigundo lang ang lumipas nang tumayo siya sa harapan ko. And now, we're facing each other pero nakatingala ako ng bahagya. Sa height kong five feet and five inches ay mas matangkad pa siya saakin.

He was staring directly into my gray eyes. Sino ba ang nag initiate ng titigan na'to?

Hindi ko na pinatagal ang titigan sa pagitan naming dalawa at nagbaba ako ng tingin. Hindi ko naman sinasadyang mapansin ang kanyang malapad na dibdib.

At my state, I'm trying really hard to refrain myself from pinning a stare on his chest. But he standing too close to me. On the spur of the moment I feel something pounding on my chest.

"Really,Reyna? Kung kanina sa mukha ko ngayun naman sa dibdib ko?"

I caught him smirking at me. Nahuli ba nya kong nakatitig? Oh'geez! And why did he know my name?

"How did you know my name?" tanong ko sabay isang hakbang paatras.

A derisive chuckle escaped him before he deigned to respond to me. "Nakakatawa ka, bat'ka naman mabibiglang malaman ko ang pangalan mo kung naka name plate ka?" he followed it up with a short laugh.

Tiningnan ko ang name plate malapit saaking kaliwang dibdib. Inaamin ko ang tanga ko ron. Tiningnan ko siyang muli at pinandilatan ng very light. "Aalis kaba o tatawag ako ng pulis?" pag-iiba ko. Grabi Reyna, pulis agad? saway ko sa isipan. Ah, basta. He must get out!

Inisang hakbang niya ang pagitan naming dalawa. He bend down a little para mukha sa mukha akong kausapin. "Reyna, remember this b-"

"Ang dami ko nang kailangang tandaan magdadagdag kapa?" putol ko sa sasabihin niya. I saw how he paused while pouting his lips. Effective ang pagtataray ko sa kanya.

"Always remember this face," pagpapatuloy niya sabay turo sa sariling mukha.

Tinaasan ko siya ng isang kilay, "Yes sir, matatandaan ko talaga ang mukhang yan. Ang mukhang naghahanap ng beer sa isang coffee shop," tinuro ko ang pintuan, "Now leave," I said firmly.

Nakapamulsang naglakad palabas ang lalaking ugok habang nakasablay ang jacket niya sa kaliwang braso. Hay, salamat naman at hindi na siya nakipagtalo.

Nang tuluyan na siyang nawala sa aking paningin, dahan dahan akong napaupo sa upuan kung saan siya nakaupo kanina. Kinapa ko ang aking dibdib at dinama ang bilis na pagtibok ng aking puso. Heavens!

GREEN HOMES

Pagkarating ko sa bahay ay inaasahan kong tulog na si Janessa at Auntie. Bukas ko nalang ibibigay sa kaniya ang kita namin sa shop ngayong araw. Pumasok na ako sa aking silid. Pagka lock ko ng pintuan ay tumalon agad ako saaking kama.

I stared at the ceiling, nag flashback sa aking isipan ang mga nangyari kanina. Pinikit ko ang aking mga mata at nagdasal na sana ay hindi ako binagsak ni miss Pia. Sana hindi ako makatanggap ng text galing sa office of University Sponsors kun'di katapusan ko na.

I waited for sleep to envelop me, as I did, the image of the man from the shop infiltrated my thoughts. His visage came to me with remarkable clarity—manolid blue eyes, a distinguished nose, and well-defined lips. Wait!

Hey, Reyna. What are trying to recall?

Heavens! please, patulugin nyo na agad ako!