Ngumiti si Alexander. "Siyempre, kung wala ka, hindi ko na itutuloy pa ang kasong ito."Ngunit hindi ang kaso ang tinutukoy niya.Alam iyon ni Karylle. Ibinaba niya ang hawak na baso at hindi tumingin sa lalaki. "Maliban sa kasong ito at sa banquet, wala na akong nakikitang posibilidad na makipagtulungan ulit sa’yo. Huwag kang mag-alala."Napataas ang kilay ni Alexander, nagulat sa kanyang matibay na pahayag. Kung hindi niya sinasabi ito nang galing sa puso, paano niya magagawang maging ganito katiyak? Ayaw lang ba ni Karylle na makita pa siya? Dahil ba baka masira ang mga plano nila ni Harold?"Mr. Handel, hindi mo na kailangang subukin pa ako. Matapos ang kasong ito, tuluyang magtatapos ang ating ugnayan."Pagkasabi nito, kinuha ni Karylle ang chopsticks at nagpatuloy sa pagkain, malinaw na ayaw na niyang pansinin pa si Alexander.Tahimik na pinanood siya ni Alexander. Walang bahid ng pagkakamali ang kilos ni Karylle mula simula hanggang dulo, kaya't natawa siya nang mahina. "Miss Ir
Bahagyang gumalaw ang mga mata ni Adeliya, kunwaring hindi niya napansin ang mga tao sa paligid, at yumakap sa leeg ni Harold. Tumawa siya nang mahina, "Harold, nadapa lang naman ako. Hindi mo kailangang masyadong mag-alala sa akin. Kung hindi ka naniniwala, ibaba mo ako, makakalakad naman ako nang maayos."Tahimik na sagot ni Harold, "Magpacheck-up ka muna."Pagkatapos nito, mahigpit na niyakap niya si Adeliya at umalis nang hindi man lang tumingin kina Alexander at Karylle, na nasa di-kalayuan lamang.Puno ng sarkasmo ang tingin ni Karylle. Siguradong si Adeliya talaga ang mahal niya.Sa bawat pagkakataon na ganito, sobrang nagpapasalamat siya na sumuko na siya noon pa.Noong nasa coma si Adeliya, hindi nila magagawa ang ganitong klase ng paglalambingan.Ngunit iba na ngayon. Gising na si Adeliya, buhay at may damdamin. Malamang ay madalas nang magpakita ng pagmamahalan ang dalawa. Kung magpapakatanga pa siya tulad ng dati, malamang ay masasaktan lang siya ng husto ni Adeliya at masi
"Of course not." Ngumiti si Alexander, inapakan ang preno, at pinuwesto ang sasakyan sa lane para kumakanan. Sinulyapan niya si Harold na naghihintay pa rin ng red light, at saka tumuloy sa kanan kasabay ng kotse sa harap.Habang nasa biyahe, walang interes si Karylle na makipag-usap. Paminsan-minsan ay nagsasalita si Alexander, ngunit tahimik lang si Karylle hanggang sa makarating sila sa tapat ng kanyang bahay. Tiningnan niya si Alexander at mahina niyang sinabi, "Salamat, Mr. Handel, sa paghatid."Ngumiti si Alexander nang may lambing, "No problem, Miss Iris, magpahinga ka nang maaga ngayong gabi. Kung may kailangan ka, tawagan mo lang ako kahit kailan."Tumango lang si Karylle, walang sinabi pang iba, at bumaba na ng kotse.Habang pinapanood ni Alexander ang papalayong likuran ni Karylle, bahagya siyang napatitig. Ang babaeng ito ay puno ng misteryo. Sa huli kaya, pagsisisihan ni Harold na nawala sa kanya ang ganitong kayamanang tao?Ngunit nakuha na niya si Karylle, at tiyak na hi
Bahagyang napabuntong-hininga si Karylle. "Lola... sa totoo lang, alam mo rin sa puso mo na hindi niya ako mahal. Kung magpapatuloy pa, lalo lang siyang maiinis sa akin. Kaya mas mabuti nang maghiwalay kami, lola. Hayaan mo na siyang lumaya... at hayaan mo na rin akong lumaya."Ang huling mga salitang binitiwan ni Karylle ay puno ng lungkot, at ang tono niya ay halatang pagod na.Namutla ang mukha ni Lady Jessa. Hindi niya maipaliwanag ang bigat ng nararamdaman. Napakabuting manugang! Napakabait! Pero nawala pa rin dahil sa mokong na iyon!Subalit, ngayong umabot na sila sa ganitong punto, alam niyang wala na siyang magagawa. Kahit gaano pa niya kagusto si Karylle na manatiling asawa ni Harold, hindi siya maaaring maging makasarili.Mula pa noon, ang puso ni Harold ay hindi naman talaga na kay Karylle. Palaging wala sa tabi ang asawa, at hindi ito nagampanan ang responsibilidad bilang asawa kay Karylle. Kung ipipilit pa rin ang relasyon, magiging dahilan lamang ito ng pagdurusa ni Kary
"I'm sorry, the phone you dialed is on the call......"Galit na ibinaba ni Lady Jessa ang telepono, pero bigla niyang narinig ang mababang boses ng isang tao mula sa kabilang kwarto.Naglakad siya papunta sa pinto, puno ng pagdududa."Maganda ang nagawa. Panahon na para tapusin ang kasal na 'to. Nakuha na ba ang divorce certificate?"Lalong sumama ang ekspresyon ni Lady Jessa."Napaka-tigas ng ulo ng matandang ito!" Nasabi niya. "Araw-araw nalang may masamang balita!"Hindi niya maintindihan kung bakit hindi nagustuhan ng apo niya si Karylle—isang napakabuting manugang!"Sila rin ang magsisisi balang araw! Sisiguraduhin kong magiging mas maganda ang buhay ng apo kong babae at makakahanap siya ng lalaking karapat-dapat sa kanya!"Bigla niyang naramdaman ang pagsisisi. Sa loob ng maraming taon, hindi dapat niya pinilit na manatili ang kasal ni Harold at Karylle. Mali ito. Lalo lang nitong pinahirapan si Karylle. Dapat noon pa niya hinayaan silang maghiwalay.Habang mas iniisip niya ito,
Inisip ng lalaki na si Nicole ay magdadala ng isang magaling at kilalang racing driver, pero isang babae ang dumating?Tila naiinip ang lalaki.Napangisi si Nicole. "Ang bobo mo! Akala mo ba ordinaryong racer si Karylle? Tingnan natin kung paano mabubulag ang mga mata mong aso kapag nakita mo ang galing ni Karylle!” sigae niya sa lalaki, at tumabi siya kay Karylle, inakbayan niya ang kaibigan. “Oo nga! Siya ang kinuha kong tulong! Mag-ingat ka na lang!" sagot ni Nicole."Kapag natalo ka, tanggapin mo nalang! Huwag mong sabihing hindi kita binigyan ng pagkakataon. Naghanap ka pa ng babae para lang asarin ako?"Napatingin si Karylle sa pinagmulan ng boses, at nang makita niya ang gwapong lalaking nagsisindi ng sigarilyo, bahagyang kumunot ang kanyang noo.The King Racer.Kilala niya ito. Siya si Roy Lee, kaibigan ni Harold, isang batang abogado, at madalas siyang kinukumpara sa sikat na si Iris—siya.Ngunit sa kanyang bagong itsura at makeup ngayon, hindi agad siya nakilala ni Roy.Sumim
Matapos matalo sa karera, halata sa mukha ni Roy ang kahihiyan. Ang daming taong nakakita, at natalo siya ng isang babae!Sa harap ng mapanuyang tingin ni Nicole, bigla siyang nagsalita nang malalim, "Ano ba naman, pera lang 'yan, sige, kunin mo na!"Umismid si Nicole at malamig na tumingin sa kanya, "Pero tandaan mo, balang araw, magiging akin din 'yan!"Napailing si Nicole. "Managinip ka!" Pagkatapos ay umalis si Roy, halatang iritado.Masayang-masaya si Nicole, hinila si Karylle at ngumiti, "Baby! Tara na!"Tahimik lang si Karylle habang sumakay silang dalawa sa kotse. Habang hawak ni Nicole ang manibela, tumingin ito kay Karylle, "Kumain tayo sa labas, gusto mo? O magluluto ka pa rin ba para sa asawa mo mamaya?"Bahagyang tumingin si Karylle sa kanya. "Tara, sa labas na lang tayo kumain."Nanlaki ang mata ni Nicole at napatingin sa kanya nang may gulat, "Totoo?! Hindi ka nagbibiro?"Nang tumango si Karylle, hindi muna pinaandar ni Nicole ang kotse. Sa halip, tumitig siya kay Karyll
Sa gabi, napakaliwanag ng mga ilaw. Kahit oras na para matulog, nananatiling abala ang kalsada sa gitna ng matinding trapiko.Sa wakas, nakahanap si Nicole ng lugar para iparada ang kotse. Sinulyapan niya ang katabi, ngumiti, at nagtaas ng kilay, “Tara na, Karylle! Naroon na silang lahat!”Ngumiti si Karylle at tumango, “Sige.”May misteryosong ngiti sa labi ni Nicole nang hawakan niya ang braso ni Karylle at pumasok sila sa kwartong nire-reserba nila.Pagpasok nila, madilim pa ang silid. Tumigil si Nicole at kunwaring nagtataka, “Ha? Niloko ba nila ako? Wala pa sila?” Pagkasabi niyon, hinila niya si Karylle papasok. “Karylle, hintayin na lang natin sila dito.”Hindi pa man nakakasagot si Karylle, biglang..."Shhh-tssshh!"Narinig nila ang tunog ng mga confetti poppers. Biglang bumukas ang mga ilaw, nagkikislapan ang mga kulay, at bumagsak ang makukulay na confetti mula sa kisame, dumapo ito kay Karylle at Nicole.Kasabay nito, narinig nila ang malalakas na hiyawan.“Woohoo! Congrats s
Ayaw na talagang makipag-usap pa ni Karylle kay Adeliya. Sa palagay niya, sapat na ang mga nasabi niya para magdulot ng kaba at magtulak kay Adeliya na mag-imbestiga pa nang mas malalim.Alam niyang matalino ang pinsan niya. Malamang ay nakakahalata na ito. At kapag nagkaharap sila mamaya sa bahay, siguradong may matitibay na sagutan. Sa oras na iyon, baka mas marami pa ang mabunyag.Ngumiti si Karylle. Hindi siya komportable kapag masyadong kampante ang kalaban. Kailangan laging may nararamdamang pangamba.Naalala pa niya, ilang linggo na ang nakalipas, ilang beses na rin nadawit si Adeliya sa imbestigasyon ng pulis. Sa sobrang dami ng kinasasangkutan nito, halata na ang takot at pagkalito sa kilos nito—maging ang tila depresyon na unti-unting sumisiksik sa katauhan ng pinsan niya. Iyon ang dahilan kung bakit siguradong hindi siya binabalitaan ni Lucio. Para kay Karylle, inosente pa rin siya sa mga nangyayari, at ito ang pinaka-ayaw ni Adeliya—ang hindi niya alam ang buong kwento."A
Sa araw na iyon, wala si Harold kaya kampante si Karylle sa pananatili niya. Kasama niya si Nicole na laging nasa tabi niya. Paminsan-minsan ay nagkukwentuhan at nagtatawanan ang dalawa, at kung minsan ay pinipilit pa ni Nicole si Karylle na matulog.Pagsapit ng hapon, ngumiti si Nicole kay Karylle. "Baby, what do you want to eat?""Anything. Kahit ano, okay lang sa akin," sagot ni Karylle, na hindi naman mapili sa pagkain."Okay, I'll go prepare!""Thank you for your hard work.""Ayy, hard fart! Lahat ng effort ko, tandang-tanda ko 'yan ha! Kapag nakaluto ako ng ilang beses para sa'yo, ikaw naman ang magluluto para sa’kin next time!" ani Nicole. "Alam mo ‘yung kasabihan na 'The grace of dripping water is returned by a spring'? Ganun din tayo. I call someone to do it, and then you cook for me next time, okay?"Natawa si Karylle. "That makes sense."Napangiti rin si Nicole. Ilang ulit na rin niyang naagaw ang pagkain ni Karylle noon, kaya sanay na siya. "Okay, okay. I’ll just have som
Ngayon, wala pa ring alam si Adeliya. At kahit pa gusto niyang malaman ang totoo, hindi rin siya makakatiyak kung makikita niya ang sagot sa kumpanya.Lalong lumalalim ang gabi.Ngunit may ilang tao na hindi pa rin natutulog.Sa loob ng kanyang kwarto, kakaligo lang ni Harold. Bagama’t presko na ang pakiramdam niya, hindi pa rin naaalis ang inis niya kay Karylle. Tahimik ang ekspresyon ng mukha niya, pero halatang may galit pa rin sa loob.Tumunog ang cellphone niya. Isang numerong walang pangalan ang lumitaw sa screen.Gaya ni Karylle, hindi rin siya nagse-save ng mga contact. Pareho silang may photographic memory at kabisado ang mga numero ng taong mahalaga sa kanila. Kaya agad niyang nakilala kung sino ang tumatawag—si Bobbie.“Mr. Sanbuelgo,” ani Bobbie sa kabilang linya, “pinasilip ko na ang sitwasyon. Medyo malalim ang pinagtataguan ng mga taong ‘yon. Mahirap silang ma-trace ngayon.”Malamig ang tono ni Harold nang sumagot. “'Yan na ba ang sagot mo sa akin?”Napalunok si Bobbie.
Hindi maipaliwanag ni Lolita ang lahat sa ngayon, kaya’t malamig niyang sinabi sa tawag, “Hindi ko pa puwedeng sabihin sa’yo ngayon. Pero malalaman mo rin. Buhay pa si Karylle.”Maganda ang boses ni Lolita, malambing at banayad, pero may kasamang malamig na hangin sa tono nito—tila ba sapat para palamigin ang likod ng sinumang makarinig.Pero si Adeliya ay wala nang pakialam sa ganoong mga pakiramdam. Hindi na niya pinansin ang tono, dahil mas nangingibabaw ang inis at pagkabahala niya. Mahigpit niyang hinawakan ang cellphone at mariing sinabi, “Kailan pa siya mamamatay?!”Sandaling natahimik ang kausap, bago sumagot sa malamig ngunit walang pakialam na tinig, “Hindi na magtatagal. Hindi kita paghihintayin nang matagal.”At pagkatapos niyon, binaba na ang tawag.Nainis si Adeliya habang ibinababa ang telepono. Napakunot ang noo niya, halatang puno ng pangamba at pagkadismaya.“Bakit ba pakiramdam ko ay hindi talaga mapagkakatiwalaan ang taong ‘yon?” bulong niya sa sarili habang patulo
Nang mapansing gising na si Karylle, ngumiti si Nicole. "Ayan, alam kong gising ka na. Sakto talaga timing ko, oh! Come on, baby, inumin mo na 'tong sabaw. Pampalakas!"Tatayo sana si Karylle at inangat ang kumot niya, pero agad siyang pinigilan ni Nicole. "Ay, huwag! Hintayin mo ako, tutulungan kita! May sakit ka ngayon, dapat paalaga ka naman kahit minsan!"Tahimik lang si Karylle. Napakunot ang noo niya habang pinagmamasdan si Nicole.Ngunit bago pa man makalapit si Nicole, nauna nang bumangon si Karylle at umupo ng normal, parang walang nararamdamang sakit.Napatingin si Nicole, halatang hindi makapaniwala. "Ano 'to? Nagkunwari ka lang na masakit kanina para kaawaan kita? Akala ko pa naman hirap ka gumalaw!"Napatawa si Karylle. "Hindi ah."Napabuntong-hininga si Nicole, sabay iling. "Hay naku... ikaw talaga. Sobra kang matatag. Minsan, dapat nagpapakita ka rin ng kahinaan."Habang sinasabi ito ni Nicole, bumalik na si Harold sa unit. Nasa loob pa rin ng kwarto sina Karylle at Nic
Medyo lumamig ang ekspresyon ni Harold. "Hanggang kailan ka magmamatigas?" tanong niya, may halong inis sa tinig.Napatingin si Karylle sa kanya, halatang nabigla. "Anong problema mo?"Napakunot agad ang noo ni Harold. Sa totoo lang, ni hindi rin niya maintindihan kung ano bang problema niya.Walang nakitang mali si Karylle sa sinabi niya, kaya kalmado niyang tugon, "Kaya ko naman. Sige na, lumabas ka na."Tumayo na siya habang nagsasalita, at kahit may sugat ang balikat, maayos at mahinahon ang kilos niya. Kung hindi lang nakita ni Harold ang dugo sa dating maputing balikat ni Karylle, iisipin niyang hindi ito nasugatan.Kaya niyang kumain gamit ang isang kamay, at mukhang walang balak humingi ng tulong. Ramdam ni Harold na kung mananatili pa siya roon, baka hindi na siya umalis kaya tumalikod na siya, tahimik.Pero sa totoo lang, punong-puno siya ng inis at inip sa sarili.Sinundan siya ng tingin ni Karylle. Kahit hindi na siya nasorpresa sa pabago-bago ng ugali ni Harold, napansin
Karaniwan, kapag ang ibang babae ay nasugatan, umiiyak sila sa sakit o kaya’y nagpapaka-dramatiko. Pero si Karylle, hindi gano’n.Wala siyang reklamo. Para sa kanya, parang wala lang nangyari. Wala ring kahit katiting na pagdepende sa iba.Pagkatapos gamutin ang sugat niya, tumayo siyang mag-isa—parang hindi siya nasaktan.Napatingin ang doktor sa kanya na may gulat sa mukha. “Miss Granle, kayo na yata ang pinakamalakas na pasyente na nakita ko.”Ngumiti si Karylle. “Thank you.”“Walang anuman. Gawin n’yo lang po ang mga paalala: huwag basain ang sugat, palitan ang benda araw-araw, iwasan ang mga mabibigat na galaw, at huwag muna kumain ng maanghang. Dapat balanseng pagkain lang.”Tumango si Karylle. “Okay po.”Sabay-sabay silang lumabas ng clinic. Nang lalapit na sana si Harold para buhatin siya, agad nagsalita si Karylle. “Okay lang ako, kaya kong maglakad.”Napatingin si Harold sa suot niyang mataas na takong—halos sampung sentimetro. Hindi na siya nag-abala pang magsalita. Basta’t
Ang mga umatake kay Karylle, halatang wala nang ibang pakay kundi ang kunin ang buhay niya."Be careful!!" sigaw ni Harold, ang boses niya puno ng pag-aalala.Pero bago pa man siya makalapit, kumilos na si Karylle. Nang sumugod ang unang lalaki, mabilis siyang umiwas sa gilid, dalawang kamay na hinawakan ang braso ng lalaki, at mabilis na itinulak ito pababa habang itinaas niya ang kanyang tuhod, diretso sa maselang bahagi ng lalaki.Sa pagkakataong iyon, hindi na nag-atubili si Karylle. Maririnig ang matinis na sigaw ng lalaki habang bumaluktot ito sa sakit.Dahil dito, bahagyang napatigil ang ibang mga umatake; naramdaman nilang may kakaiba sa babaeng ito, kaya't naging mas maingat ang kilos nila.Hindi pa doon nagtapos — habang nakaluhod sa harap niya ang lalaki, mabilis na tinapakan ni Karylle ang kamay nitong may hawak ng patalim gamit ang matulis na takong ng sapatos niya. Dumiretso ang manipis na takong sa litid sa likod ng kamay ng lalaki, dahilan para manginig ito sa sakit ha
Tahimik lang na nakaupo si Karylle sa kanyang pwesto, walang kahit anong salita na binitiwan para kay Harold.Yung lalaking nasa passenger seat, si Mr. Gomez, hindi rin naman 'yung tipong pakialamero. May tamang distansya siya at alam niyang medyo komplikado ang relasyon nina Karylle at Harold, kaya hindi na rin siya nangahas makipag-usap pa kay Karylle.Habang nasa biyahe, kinuha na lang ni Karylle ang kanyang cellphone at nagsimulang mag-scroll. Kahit apat sila sa loob ng sasakyan, napakatahimik na parang wala ni isang tao.Hindi nagtagal, nakarating na sila sa site.Pagkababa nila, magalang na binalingan ni Mr. Gomez sina Harold at Karylle at sinabi, "Maganda talaga ang progreso ng project dito, pero medyo magulo rin sa lugar na 'to. Hindi ganun kapayapa. Kaya ingat p