Kabanata 4

Napakaaga kong nagising kahit na panay ang tahimik kong paghikbi kagabi. Siniguro kong nailabas ko na ang lahat ng pait na nararamdaman ko sa aking dibdib at pati ang aking mga agam-agam. Naisip kong sumuko at iwanan na lamang si Bernard ngunit hindi maaari. Ako ang asawa. Ako ang mas may karapatan dahil kasal kami. Ang kabit ang siyang dapat lumugar at hindi ako.  

Sinulyapan ko muna si Bernard na mahimping pa rin na natutulog sa aking tabi bago ako tumuloy sa banyo. Mabilis akong naligo at nagbihis ng pambahay. Nang matapos ako ay dumiretso kaagad ako sa kusina. Naabutan ko pa si Nene na nagkakape sa dining table.

"Maayong buntag Ma'am," (Magandang umaga, Ma'am,) bati nito sa akin. 

"Good morning din," sagot ko. Nginitian ko siya at tumuloy na sa kitchen counter. Nagpainit kaagad ako ng tubig sa heater habang kumukuha ng kawali para magluto ng agahan ni Bernard. 

Egg, bacon, sandwich bread ang gusto niya kapag umaga at kape kaya naman madali sa akin ang gumawa niyon. Sinigurado kong bago siya kumain ay mainit pa iyon. Ilang sandali pa ay hindi nga ako nagkamali, bumaba si Bernard na nakapormal na suot. 

It was his usual working attire. White polo shirt and black slacks. Bagong paligo na rin ito. Nakangiti sa akin habang papalapit sa kinaroroonan ko. 

Gwapo ang asawa ko, walang duda roon. He was only thirty-two, yet he was already the Mayor of our town. Marami ang humahanga sa kaniya. Maging bata at matatanda sa aming lugar dahil sa kabaitan nito. Marami na ring proyekto ang bayan na siya ang nagpatayo.

Mukha siyang kagagalang-galang sa aking paningin. Para bang hindi makakagawa ng kasalanan. Para bang hindi man lamang nito inisip ang nagawa nito kahapon. It seemed like he didn't care about things. 

Ipinilig ko ang aking ulo. Kung ano-ano na naman kasi ang naiisip ko na nagdudulot sa aking puso ng kirot. I should never think about that moment and focus instead on how to tame him and make him feel that I am the better woman for him. 

"Good morning, Honey," bati nito sa akin. Nilapitan ako ni Bernard at niyakap ng mahigpit. Hinalikan niya rin ang aking labi ng mabilis. "Hindi man lamang ako nakaisa. Paano tayo makakabuo ng prinsesa at prinsipe niyan?" dagdag niya pa. 

Gusto kong tumawa ng nakakaloko ngunit pinigilan ko ang aking sarili. Baka kasi kapag pinatulan ko pa siya ay kung ano pa ang masabi ko sa kaniya. Ngumiti na lamang ako sa sinabi nito at tumango. 

"Ano ka ba? Puwede naman tayong gumawa kahit kailan mo gusto, Honey. Hindi mo naman siguro ako iiwan kaya marami pa tayong pagkakataon," sagot ko na lamang sa kaniya. 

Lumayo ako kay Bernard at tinigan siya sa mga mata. Nakapaskil pa rin sa kaniyang mukha ang isang ngiti. Ngunit, nang tingnan ko ang kaniyang mga mata ay nabanaag ko ang agam-agam doon. Ang ngiti sa labi ko ay biglang naglaho. Ang kirot sa puso na pilit kong kinakalimutan ay muling nabuhay. Gayunpaman, pinilit kong maging matatag. Martir man kung martir ngunit, ipaglalaban ko ang aking karapatan. Hindi ako susuko dahil alam kong umpisa pa lang ng laban. 

Sa mga nagdaang taon ng buhay ko marami akong mga bagay na natutunan. Mulat ako sa katotohanang ayaw sa akin ng aking ina. Naging matagumpay akong artista dahil sa pagsusumikap. Ngunit ang mas nakakahigit doon ay dahil hindi ako sumuko. Hindi kailan man ako nanghina at patuloy lamang sa pagsusumikap. Lakas ng loob at paniniwalang kaya kong maabot ang pangarap ko. 

Sa buhay may mga bagay na kailangan mong ipaglaban. I chose to love Bernard. I married him not because he was perfect, but because I also accepted his imperfections. Infidelity was a sin. Pero kung susukuan ko siya ngayon, bakit ko pa siya minahal? 

Sa ngayon, isa lamang ang hiling ko. Sana makaya ko ang lahat. Sana mas maging matatag pa ako. 

"Umupo ka na, mag-aalmusal ka na," sabi ko sa kaniya at itinulak siya ng bahagya. Lumapit pa siya sa akin at hinalikan ulit ang tuktuk ng aking ulo bago umupo sa bakanteng upuan. 

"Mukhang masarap ang agahan ko, Honey. Pero mas masarap ka," sabi niya pa. 

Napailing ako habang nilalagay ang pagkain sa isang bandehado. Natanong ko tuloy ang aking sarili kung bakit may mga taong sinungaling? Paano nila nakakayang magsinungaling kung alam nilang may masasaktan sila? 

"Syempre naman, Honey. Para sa 'yo kaya dapat masarap," sabi ko na lamang sabay lapag ng pagkain sa kaniyang harapan. Kinindatan ko pa siya na para bang walang nangyaring kakaiba. Na para bang hindi siya nagkasala sa akin. 

Mas lalo pang lumawak ang kaniyang pagkakangiti. Tumayo siya at dahan-dahang lumalapit sa akin. Nang makalapit ay hinapit niya ako at iginaya paupo sa kinauupuan niya kanina. 

"Subuan na lang kita, Mahal. Mas gusto kong nabubusog ka, kahit hindi na ako. Mahal kita, Laura," wika niya habang nakatitig sa aking mga mata. 

Sa mga sinabi ni Bernard ay nais kong maluha, ngunit ako na mismo ang pumigil sa aking sarili. Kahit dama kong totoo ang kaniyang sinabi ngunit nasasapawan iyon ng mga eksenang aking nakita. If he truly loved me, he wouldn't dare to hurt me. To cheat on me and lie to me.

"Baka langgamin na tayo rito. Mapagalitan pa tayo ni, Nene," pagbibiro ko sa kaniya upang pagaanin ang aking pakiramdam. Kailangan kong piliting maging normal. Kailangan kong magpanggap na ayos lang. 

"Ahem!"

Akmang susubuan ako ni Bernard nang makarinig kami ng isang pagtikhim. Sabay namin itong nilingon at bumungad kaagad sa amin ang aking kakambal. Napakaganda nito sa suot nitong bestidang may disenyong bulaklak. Nakapostura rin ito at bihis na bihis. 

"Sorry for interrupting. Pupunta kasi ako sa bayan at sasabay na sana ako sa 'yo Bernard. Ayos lang ba?" tanong nito sa aking asawa habang papalapit sa amin. 

Napakunot ang noo ko. "Bakit ang aga mo naman, yata? Kakain pa lang si Bernard."

"Makikikain na rin ako, Laura. Alam mo na, walang pagkain sa bahay. Tinamad akong magluto, eh," sagot ni Lara. Umupo kaagad ito sa aking tabi. "Bernard, pakitimpla naman ng kape, please," dagdag pa nito. 

Napataas ang kilay ko sa sinabi ng aking kapatid. Maging si Bernard na nasa aking harapan ay naibalik ang kutsarang may lamang pagkain sa kaniyang plato. Pareho kaming nagkatinginan sa isat-isa. Naguguluhan ako habang hindi ko naman masabi ang damdamin na nasa mga mata nito. 

Sa huli, napabuntonghininga ang aking asawa. Nagpunta ito sa kitchen counter at agad na nagtimpla ng kape para sa aking kakambal. Ni hindi man lamang ito tumanggi. Napataas pa ang kilay ko nang mapagtantong alam niya ang gusto nitong timpla. 

"Alam mo, Lara. Dapat matuto ka nang magluto. Matanda na si Nanay para siya pa ang asahan mo sa lahat," wika ko. Itinago ko ang pait sa aking boses. 

Tiningnan ako ng aking kakambal kaya nagkatitigan kami. May namumuong isang nakatagong ngisi sa kaniyang labi habang ang mga mata naman nito ay parang nagagalak. 

Malaki na ang nagbago kay Lara. Ibang-iba na siya sa dating mahinhin at pino. Malaki rin ang pagbabago sa pakikitungo niya sa akin. Hindi man niya aminin, alam kong nagsimula iyon nang maging asawa ko si Bernard. 

"Mag-iingat ka, Honey," sabi ko sa aking asawa bago siya tuluyang makalabas ng aming bahay. 

Naging payapa kahit papaano ang aming agahan kahit pa napupuno ito ng tensyon. Kumain ako ng tahimik at pati na rin si Bernard habang bumangka naman ang aking kapatid.

Sa bawat salitang kaniyang sinasabi kanina ay gusto ko siyang suplahin. Sa bawat katagang kaniyang binibitiwan ay gusto ko siyang sagutin. Ngunit, nanatili akong tahimik. 

Hindi ko kaya. 

"Mag-iingat ka rin. Tumawag nga pala si Andrew. Puwede mo bang puntahan ang maisan? Hindi ko na kasi madadaanan dahil may session pa sa munisipyo ngayon, Mahal.l," imporma niya sa akin. Napakamot pa siya sa kaniyang ulo at mukhang hindi sigurado sa kaniyang sinasabi. 

Napabuntonghininga ako bago tumango. Ngumiti naman siya sa aking naging sagot at hinalikan ako sa labi. Hinalikan ko rin siya pabalik. Sa pamamagitan ng halik ay pinadama ko sa kaniya ang aking pagmamahal.

Ilang saglit pa ay bumusina ang kotse ng aking asawa. Natigil kami sa ginagawa at tiningnan ito. Bumungad kaagad sa amin ang inis na mukha ng aking kapatid. 

Tinaasan ko siya ng kilay. "Kung naiinip ka Lara, mauna ka na. Hindi 'yong para kang nawalan ng kendi. Ngawa nang ngawa!" Alam kong nagulat siya sa sinabi ko ngunit saglit lang ay napangisi ang aking kakambal. 

"Huwag kang mag-alala, Laura. Kapag napasaakin na ang kendi, hindi na ako ngangawa," sabi nito. "Tara na nga, Bernard! Para namang hindi ka na uuwi mamaya," dagdag pa niyang sabi bago tuluyang pumasok sa sasakyan ng aking asawa.

Agad akong napatingin kay Bernard. Pilit kong inaaninag sa kaniyang mga mata ang isang bagay na maging ako ay hindi alam. 

"Mahal kita, Bernard," tanging nasabi ko na lamang.

"Mahal din kita, Laura. At sa 'yo lang ako uuwi," huling sabi niya sa akin bago niya ako tinalikuran. 

Tama si Bernard. Sa akin lang siya uuwi. Dahil hinding-hindi ko siya ibibigay. Kahit pa sa sarili kong kapatid.

Naalala ko bigla ang isang linya sa isang palabas. "Akin lang ang asawa ko."

Akin lang si Bernard.