Chapter 2

Christine POV

"Ilang ulit ko bang sabihin na anak mo si Christine Ronaldo? Matagal na kaming wala bago tayo ikinasal." Umiuyak na sigaw ni Mommy. Nakikinig lang ako habang nagtatalo ang mga magulang ko, pero kasing bigat ng bato ang bawat salitang nilalabas nila sa isa't isa.

"Hindi ito ang panahon para ungkatin ang nakaraan, Ronaldo. Ang unahin natin si Christine, buntis siya at kailangan niya ng atensyon sa kanyang kalusugan at ng bata," mahinahon na sabi ni Mommy.

"Aalis ako pupuntahan ko ang mga Downson para panagutan ng walang hiya niyang anak si Christina! Isa itong napakalaking kahihiyan pagnalaman na ng media!" Bigla akong natakot sa sinabi ni Daddy kaya kahit ayaw ko pero idinilat ko ang aking mga mata.

"Dad, Mom, wala pong kasalanan si Jake sa nangyari. Pareho po kaming lasing nang gabing 'yon. Nakikiusap ako, kaya ko naman pong buhayin ang bata," umiiyak na sabi ko.

"Nababaliw kana ba ilalagay mo kami sa matinding kahihiyan? Anong sasabihin ng mga taong nakakakila sa akin sa industriya?! Hindi pwede! Kailangan kang panagutan ng walang hiyang anak ni Alfredo! "Sigaw ni Daddy at pumunta sa pintuan sabay pasalampak na sinira ito.

Umiyak nalang ako nang umiyak dahil sa lahat ng nangyayari. Hindi ko alam kung bakit ako napunta sa sitwasyon na ito. Mali ang lahat ng nangyari pero hindi ko pinangsisihan ang naging bunga nito. Hinahaplos ko ang tiyan ko habang umiiyak dahil sa pagkakataong ito wala akong magawa kundi ang umiyak. "Anak, tama na yan, nasasaktan akong makita kang ganyan, makakasama 'yan sa bata kaya pakiusap tumigil ka na sa pag-iyak." Umiiyak na sabi ni Mommy sa pagkakataong ito. Ang mommy lang ang nandito sa tabi ko,nang dalawa kong kapatid naman ay hindi man lang tiningnan ang kalagayan ko.

"Mommy, I'm sorry... Sorry po talaga dahil sa nangyari. Tama po si Daddy, wala akong kwentang anak. Kahihiyan lang ang ibibigay ko sa inyo." Umiiyak talaga ako habang nanghihingi ng kapatawaran sa Mommy ko.

"Anak, wala kang kasalanan, okay? Ako ang dapat na may kasalanan dito dahil sa akin naghirap ka." Inaalo na ako ni mommy habang yakap-yakap.

"Sorry po talaga. Kong hindi lang sana ako naging tanga, e'di wala po kayo sa sitwasyon na 'to..."

"Tama na 'yan anak, magpahinga ka na. Kanina ka pa iyak nang iyak, hindi ka na maganda niyan," sabi ni Mommy. Alam kong inaalo niya ako ngayon.

"Anong gustong kainin ng baby ko, ha?" Sabi ni Mommy.

"Wala po akong gana, Mommy," sabi ko habang naka takip ang kamay sa mukha.

"Anong gusto mong kainin? Kaninang umaga ka pa hindi kumkain. Hapon na, anak. Kumain ka kahit konti. Kailangan mo ng lakas, anak, para sa magiging baby mo. Please naman...." sabi nito.

"Meron ditong paborito mong adobong manok at may sabaw rin ng sinigang na bangus, anak. Sandali at ihahanda ko." Kahit ayaw ko mang kumain, pero dahil ang sakit makitang nahihirapan din si Mommy dahil sa sitwasyon ko, minabuti ko nalang kumain kahit konti.

Pagkatapos kong kumain, kahit papano gumaan ang pakiramdam ko, pero hindi ko paring maiiwasang isipin kung ano ng nangyari sa pagpunta ni Daddy sa mga Downson. Gustohin ko mang puntahan at pigilan si Daddy ngayon, pero wala akong magawa.

Gabi na, pero hindi ko paring magawang makatulog kahit saglit sa kakaisip kong anong problema nanaman bukas ang haharapin ko dahil alam kong sa pagkakataong 'to alam na ni Jake na nabuntis niya ako.

"Oh anak, magpahinga ka na muna, ha? Tatawag lang ako saglit kay Aling Nita sa bahay para tanungin kung umuwi na ang kapatid mong si Christian." Paalam ni Mommy. Tumango ako para sumang-ayon kasi wala talaga akong ganang magsalita. Okupado ang isip ko kung anong nangyari kanina sa bahay ng mga Downson. Kilala ko si Daddy, pag sinabi niya, talagang tutuparin niya ang pagpunta.

Kinaumagahan nagising ako, pero wala si mommy, ako lang mag-isa dito sa kwarto. Pero nabigla akong bumukas ang pinto at iniluwa nito si Daddy kasunod si Mommy, at mas ikinagulat ko ang pagpasok ni Jake at ng mga magulang nito. Hindi ko mawari kung anong mararamdaman ko ngayon na nandito sila sa harapan ko. Wala akong makitang emosyon sa mukha ni Jake at sa mga magulang nito, kaya ibinaling ko kay Mommy ang tingin at siyang paglapit niya sa akin. "Anak, okay ka ba?" Tanong ni Mommy na ikinatango ko.

"Sabi ng doctor magaling ka na kaya lalabas na tayo ngayon," sabi pa ni Mommy pero nagsalita si Daddy.

"Pagkatapos mong lumabas dito, bukas na bukas din mamanhikan ang mga Downson sa bahay," sabi ni Daddy na ikinabigla ko, pero para akong napipi ng tingnan ko si Mommy, pero tumatango lang siya na parang sumang-ayon.

"Kamusta kana, iha?" Ang ginang na Downson ang nag salita, ayaw ko nmang maging maldita kaya "Maayos na po ako," sabi ko habang naka yuko. Nahihiya akong tumingin sa gawi nila kasi naka titig si Jake sa akin.

"Mabuti, pasensya kana, wala man lang kaming dala kahit prutas para sa iyo, magpagaling ka ha.." bakas na bakas sa mukha nito ang pag-aalala.

"Okay lang po," sabi ko. Gustohin ko mang ngitian ang ginang pero 'di ko magawa. Alam kong mabait ang ginang dahil ramdam ko ang sinseridad niya sa pag-aalala sa akin, pero naiilang ako sa titig ni Jake sa akin.

"Oh siya, hindi na kami magtatagal, Ronaldo. Bukas na bukas makakaasa kang darating kami sa pamamanhikan sa bahay niyo," sabi ng ama ni Jake, pero nakikita kong parang may lungkot ang mga mata ni Jake. Naguguilty ako dahil gaya ko nabibigla rin siya sa mga nangyayari. Hindi ko magawang isipin kung ano ang ginawa ni Daddy para mapasunod ang mga Downson. Kilala ang pamilyang ito na maimpluwensya. Kung gugustohin, kayang-kaya ng mga Downson ipabagsak ang mga negosyo ni Daddy. Natigil ako sa pag-iisip nang may kamay na humawak sa balikat ko. Tiningala ko ito at nagulat ako nang makita ko ang ginang na Downson na nakangiting nakahawak sa balikat ko, tila ba nagpapahiwatig na sana magpakatatag ako. "Aalis na kami iha, magpagaling ka ha, ingatan mo ang magiging apo ko," sabi nito na nakangiti. "Opo, salamat po," sabi ko na nakangiti rin.

Pagkatapos ng nangyari sa hospital kanina, hindi ko maiwasang isipin kung anong mangyayari bukas. Seryoso ang mga Downson na babalik sila bukas. Anong gagawin ko sa nakikita ko sa mukha ni Jake? Alam kong hindi niya rin gusto.

"Ano bang dapat kong gawin?" Tanong ko sa sarili ko kahit alam kong hindi ko alam ang sagot, sumasakit na ang ulo ko sa kakaisip kung anong tama kong gawin pero wala akong maisip. Hindi pwedeng takasan ko ito. Alam ko ang kakayahan ni Daddy, siguro tatanggapin ko nalang lahat ng mangyayari bukas. Natigil ako sa pag-iisip nang tumunog ang cellphone ko, hudyat na may nag-text, pero ikinabigla ko na tatlong message ang dumating. Wala naman akong naiisip na mag-text sa akin, hindi rin naman alam ni Kzy ang sitwasyon ko ngayon kaya hindi yon mag-text. Tumatawag lagi 'yon, indi kasi siya fan ng text, kaya dali-dali kong kinuha ang cellphone ko.

From unknown number:

Sinabi ko sayong ipaalam mo sa akin after 1 month

From unknown number:

Hindi ba malinaw ang sinabi ko? Kung sinabi mo muna sa akin bago sa mga magulang mo, nagawan sana natin ng paraan?!

From unknown number:

Ako ang ama ng dinadala mo, ako dapat ang unang nakaalam.

Bigla akong nakaramdam ng kaba nang mabasa ko ang lahat ng message niya. Feeling ko hindi ako makahingasa sobrang lakas ng tibok ng puso ko.

Hindi ko alam kung saan niya galing ang phone number ko, wala naman akong naalala na nagbigay ako sa kanya ng cellphone number. Kasunod ng text ay biglang nagring ang cellphone ko. Hindi ko alam kung sasagutin ko ba o hindi. Wala akong lakas marinig lahat ng sasabihin niya kaya nagpasya akong patayin at i-off ang cellphone ko. Bahala na si God kung anong mangyayari bukas.