Chapter 36
"Anong kailangan kong malaman?" I asked them, hindi ko na napigilan ang sarili ko at pumasok na ako sa loob. I don't know what's happening but I think I really need to know this.
"Amber..." sabay nilang sabi saakin, nakita kong may namumuong luha sa mga mata nila.
Chapter 37"Frankie—" hindi ko na siya pinatapos at nagsalita na ako."Gusto kong mapag-isa." Nakatalikod kong sabi sa kaniya, naramdaman ko ang kamay niya sa balikat ko pero patuloy parin ako sa paglalakad."Mag
Chapter 38You don't need to understand how life goes on. Instead, let the life understand you. You just have to be true to yourself. If you can't do it, then don't. If you don't want to talk about it, then don't. If you want to escape, then do it.As easy as that.
Chapter 39Kusang tumulo ang mga luha sa mata ko ng makita ang pangalan niya, may bulaklak pa at kandilang mukhang kakalagay lang kahapon. Nilapag ko ang dala ko, I light the candle and I felt my phone vibrated. Kinuha ko ito and I saw Tita Janine's text na naging dahilan kung bakit Napahagulgol ako.She sent me a photo, a photo of him.. holding me. Malaki ang ngiti niya habang hawak hawak niya akong natutulog, siguro 1-2 months old palang ako dito. Bakas sa mat
Chapter 40Hindi ko alam kung gaano ako katagal nawalan ng malay pero nagising nalang ako ng may magbuhos sa akin ng malamig na tubig, parang namanhid ang balat ko sa lamig at hindi ako makakilos ng maayos. I tried to shout pero mayroong nakatapal na tape sa bibig ko dahilan para hindi ako makagawa ng ingay.
Chapter 41"Clyde..." I said pero hindi sapat ang boses ko para marinig niya."C-Clyde! We succeed! She'll die soon!" Masayang sambit ni Cha habang pumapalakpak pa sa tuwa, kinuha ni Clyde ang pagkakataon na masaya siya at kinuha nito ang baril at itinapat kay Cha.
Chapter 42In life, you really have to accept that something happened because it is destined to happened, and you can't do anything about it. But for you to able to fix yourself is to accept and move on from what happened yesterday. Face tomorrow with a smile on your face and overcome your problem with a courage in your heart.The key of moving on: Acceptance. Without acceptance, we canno
Chapter 43I looked at Xavier na nakalukuyang nakatingin din sa akin, Nagtama ang tingin namin pero agad siyang umiwas. Sinenyasan ko siyang umupo sa tabi ko, I looked straight to his eyes to find answers."Xav, may hindi pa ba ako nalalaman?" I asked him, napabuntong hininga naman siya at para bang nangangapa sa isasagot niya.
Chapter 44Tatlong araw na simula ng maconfine ako sa hospital but I feel like I was not hurt at all. Pakiramdam ko ang saya ko parin, kasi they never leave my side. Lagi lang silang nandito sa tabi ko, paminsan minsan nagpapalitan sila ng oras ng tulog para bantayan ako. Ang sweet lang nilang tingnan dalawa.but I felt like something's missing..