Michael brought me in another room. Pero this time, hindi na mga lumang papel ang makakasama ko.
Hindi na ako ginapos ni Michael. Tutal hindi ko rin naman kakayanin na labanan siya.
“Now, here’s the star of the night.”
Hindi tulad ng kabuuan ng District Five, naiilawan ang silid na iyon ng mga malamlam na emergency lights sa bawat sulok. At base sa mga nakikita kong computers, bookshelves at samu’t-saring charts sa dingding, alam kong nasa Kryptos kami, ang silid kung saan namumugad ang mga Cryptographer ng distrito. Pero hindi ang mga ‘yon ang umagaw sa pansin ko kundi ang mga painting na nakahanay sa isang bahagi ng silid—mga painting ng yumao kong ama.
Bukod sa amin nina Michael at ng traydor na Senior Agent 7, may dalawang tao pa sa loob—another two supposedly missing corpses.
Ang isa ay ang babaeng natagpuang patay noon sa damuhan. Balingkinitan ang katawan niya, may mahaba at alun-alon na buhok
I went inside a grim-looking wooden house.The smell of something burning welcomed me upon entering. I looked around. The house was empty aside from the painting lying on the floor. I walked towards the painting and stopped when I could see it clearly.The Woman’s Tear. It was the painting’s title. It portrayed the face of a woman whose eyes were close but whose thin lips were curved in a knowing smile. Its left eye glistened with unshed tears. Beneath the woman’s face was the crude shape of a diamond. The letter XW was written in the right bottom corner of the painting like a signature. But if you understand it like I do, it was really the Roman number XIII written in a cursive manner.Then I heard a gunshot and the scream of a woman. I turned around and saw Ninong Raphael. He was pointing a gun at me.“She had a concussion, but she’s okay now.” Ninong Raphael said. His voice was of a woman. I g
Naputol ang pag-uusap namin ni Agent Zero nang may kumatok sa pintuan. Bumukas ito at pumasok si Justin.“Agent 3 called saying, ‘the meeting’s over’,” aniyang idinirekta ang mensahe kay Agent Zero.Tumango naman ito at muling ibinalik ang pansin sa akin. “I have to go back to Olympus. The Blacksmith will report to me there. Justin will escort you to District One where the new group is camped. Sila na ang magdaragdag ng impormasyong kailangan mo pang malaman.” The stern look slipped back to her face. “As of now, you are the most valuable piece in this case. Only you could tell where the possible location of the diamond is.”I was taken aback. “How did you know about the diamond?”"Your whole conversation was recorded. I wanted to know what it is that they need to go this far just to look for it.”She was curious and she wanted to satisfy her curiosity by using me.
Ang daming tanong na naglalaro sa isip ko habang bumabyahe kami ni Justin patungo sa District One tulad na lang halimbawa ng:“Nasaan nga pala ‘yung motor ko?”Ngumisi muna si Justin bago ako sinagot. “Your personal belongings are at the District One now.”Haayy. Buti naman. At least naka-survive ‘yung mga gamit ko.Hindi naman katagalan ang naging byahe naming dalawa. Mula sa ospital ay dumiretso kami sa airport kung saan kami sinundo ng private plane ng PUGITA.While flying, Justin told me the things that happened the night we raided District Five.Aniya, natagpuan daw siya noon ni Alexander na binubuksan ang mga walang lamang ataul sa loob ng isang silid—ang silid na nakita ko sa pamamagitan ng remote viewing. Kasunod daw noon, dumating sina Xander at Veronica na may mga kasamang agents mula sa District Zero. Hinanap daw ni Veronica si Apollo at natagpuan itong nagmumukmok sa sulok ng isang
The next morning, nagpatawag muli ng meeting si Agent 3 para sa kapakanan ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa mga nalaman ko kaya hindi maganda ang gising ko basta ang alam ko, ang bilis kong mapikon sa mga pang-aasar ni Justin.Kagabi bago ako matulog, (hindi tulad sa District Five, walang mansyon na maaaring tulugan ng mga agents, pero may inilaan silang dalawang malalaking silid-tulugan) tinawagan ko si Aaron para humingi ng paumanhin na hindi ako nagparamdam sa kanila ng ilang araw. Bagaman masakit i-assume na may kinalaman sa pagkamatay ng totoo kong mga magulang ang mga taong nagpalaki sa akin, hindi ko rin naman matiis na hindi sila kamustahin.Buti na lang din hindi pa sinasabi ni Dominic sa kanila na isa akong undercover agent.Pagpasok ng conference room, sinalubong agad ako ng mga pamilyar na mukha.Tumigil sa pagbibiruan sina Agent 29, Patrick Sta. Ana at Agent 50, Marion Buenviaje pati na rin ang kasama nilang dalawa pang lalaking agent
Pabalibag na isinara ni Justin ang pinto ng opisina. Napagsarhan si Xander na ang sama ng tingin sa amin pagpasok.“I can’t understand why you have to stoop down the level of Agent 32,” aniyang nakapamewang sa harapan namin.“That Ulfric is a bastard,” nag-iinit pa ring sabi ni Justin. Madali talaga siyang mapikon kay Agustin. May bad history yata sa pagitan nilang dalawa.Kinuha ko ang helmet ko sa cabinet. “Kaya nga hindi ko na lang pinapatulan, eh. Mas gago ‘yon sa’yo.” I took my Browning from the drawer under the table. I already put the knife on my back earlier before I went to the meeting.“Where are you going?” tanong ni Justin.“There are things…” I strapped a small square-shaped bag on my right thigh. The size was only right for four magazines of ammo for the Browning, two with lead bullets and two with silver. “…I have to do.” I p
Hindi madali ang bumyahe nang naka-motor lang lalo na’t higit na malayo ang District One mula sa District Zero kumpara sa District Five. Makailang beses akong nag-stop over para magpa-full tank ng motor ko at magpahinga na rin. Kung maaari, tuluy-tuloy lang ang pagbyahe ko dahil mahirap nang ma-ambush. Hindi pa man din ako mapalagay at tila may sumusunod sa akin. Sinusubukan kong hanapin kung sino ‘yon tuwing humihinto ako, pero wala akong matyempuhan.Alas nwebe na ng gabi, nasa kalsada pa ako. Dalawang siyudad na lang sana ay nasa St. Joseph Hospital na ako, pero nagpasya na akong huminto at mag-check in sa isang inn. Hindi ko na kasi matiis ang pagod dala ng mahabang byahe. Nakakaramdam na rin ako ng pananakit ng ulo dala pa rin marahil ng nakaraang insidente.Hindi naman kalakihan ang inn na pinag-check in-an ko. Tama lang sa apat na palapag na building, parking space at maliit na garden sa likuran ng building.Pagpasok ng silid, agad kong
Pagkatapos mag-almusal, nag check-out na kami ni Justin sa inn. Dumiretso kami sa St. Joseph Hospital upang dalawin si Tito Louie.Pagdating sa labas ng kwarto kung nasaan si Tito Louie, hinarang kami ng dalawang pulis na hindi naka-uniporme at silang nagbabantay doon. Nalaman ko agad na mga pulis sila dahil kung tauhan sila ng Psyche, malamang nakasalampak na sila sa sahig dala ng walang ibang mauupuan sa hallway.“Identification?” Maotoridad na sambit ng isa. Nakasuot ito ng polo shirt na green at maong pants. Matikas ang pangangatawan nito, mababa ng dalawang pulgada kesa kay Justin at marahil ay kasing edad din niya.“Anicka Velchez,” pakilala ko, pinipigil ang sarili na pagtaasan ito ng kilay. “And Justin dela Riva.” Itinuro ko ang kasama ko.Nagtinginan ang dalawa na ikinainis ko lang. Ayaw ko ang sinasayang ang oras ko ng ibang tao.“I’m Anicka Velchez, the younger sister of Dominic Velch
I told Justin where we had to go. Pinagpasyahan kong iwan ang motor ko sa parking lot ng hospital at makisakay kay Justin. The Gemini checked his car for trackers before he left District One, according to him. They found one and dispatched it immediately which meant sticking it to somebody else’s car and that somebody happened to be Agent 3. Matalino talaga sina Agent 29 at Agent 50. Nakakalimutan ko lang minsan. Dos was the one who told Justin what happened to former Agent 7. Hindi sa pinagdududahan ko ang sinabi ni Agent 2, pero tinawagan ko si Xander para kumpirmahin iyon at humingi ng dagdag na impormasyon tungkol doon sa nangyari. “Yes, it’s true.” Narinig ko ang magkahalong inis, pagod at dismaya sa boses ni Xander. “When I went to fetch him for questioning, nakita ko na lang na isa na siyang malamig na bangkay. Sabi ng mga guwardiyang nagbabantay sa kanya, wala naman daw kakaibang nangyari. Matapos daw niyang kumain kagabi eh, dumiretso na i