CHAPTER 2

—MAGGIE ELIZABETH SMITH—

We're currently on our way to Anderson's mansion somewhere in Tagaytay. Nakatingin ako sa labas ng bintana habang iniisip ang sinabi nya sa akin kanina. Kung dati ay madali ko lang matanggap ang ideyang balang araw ay maghihiwalay din kami, ngayon ay hindi na. Nasasaktan ako. Kulang pa ba ang mga efforts na ipinapakita ko para mahalin din nya ako?

"Hey, Maggie." Tawag nya na ikinalingon ko.

"Yes?" Kahit na nasasaktan ay mas pinili ko parin ang ngumiti sa kanya.

"What are you thinking?" Kelan pa sya nagkaroon ng interest sa iniisip ko? Well, maybe he's just starting a conversation para malibang kahit papaano. Malayo-layo pa kami sa mansyon at nakakainip nga naman sa byahe. Sasamantalahin ko nalang ang pagkakataong ito para makakwentuhan sya.

"Hmm... I'm just thinking about Lolo Enrico. I missed him so much." Sabi ko nalang kahit na hindi naman 'yon ang talagang iniisip ko.

"It seems lke you two are really close. Matagal na ba kayong magkakilala before the wedding?" He asked.

"Not really. Madalas kasi sya sa cafe kung saan ako nagtatrabaho dati." Magmula nang makabangga ko sya sa supermarket ay palagi syang pumupunta doon para bisitahin ako.

"Hmm. Can you tell me about your family?" Ito na nga ba ang sinasabi ko. Alam kong darating ang panahon na magtatanong sya ng tungkol sa pamilya ko. Hindi ko lang expected na ngayon na pala ang araw na 'yon.

"Well, I have a busy parents and a younger brother." Saglit nya akong sinulyapan na bahagyang nakakunot ang noo.

"That's all?" There's a hint of dissatisfaction in his tone. I simply nodded in response. "Okay. Looks like you don't want to talk about them." Hindi naman sa ayaw ko silang pag-usapan. Ayaw ko lang malaman nya kung saang pamilya ako nagmula because I'm sure, he'll manage to reach them out.

The moment they knew my whereabouts, they will force me to go home para piliting gawin ang isang bagay na ayaw ko. That's the reason kung bakit ako lumayas sa amin. And I need to work to support myself.

I smiled at him as a sign of appreciation for his understanding. But somehow, I saw a shade of suspicion in his eyes.

"You know what, hindi ko alam kung ano ang nakita sayo ni grandpa at ikaw ang napili nyang ipakasal sa akin. Is there something special about you?" Ramdam ko ang pagka disguto sa mga salita nya. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko kaya nanatili akong tahimik.

"When we arrive at the mansion, I expect you to behave like a cat." Ano ba sa tingin nya ang gagawin ko doon at ganyan nya ako paalalahanan? I stared at him with a questioning look. "Makakasama natin si grandpa doon and I'm sure na iisang kwarto lang ang ipinahanda nya para sa atin. That's why I'm warning you, Maggie. Don't try to seduce me."

"Ngayon mo pa ba ako paalalahanan ng ganyan kung sa loob mg tatlong taon ay never ko namang ginawa sayo 'yon?" Sa puntong ito ay hindi ko na napigilan ang bahagyang magtaas ng boses. Bakit ba ang dali para sa kanya ang insultunin ako? Ngayon na nga lang kami nagkaroon ng pagkakataong makapag-usap, hindi pa maganda ang resulta! Seduce him? I will never do that kahit na asawa ko pa sya and I respect his boundaries.

"We're sleeping in separate rooms for three years, of course. I don't know you personally. You're just a random girl na nakilala ni grandpa at pinilit ipakasal sa akin. Malay ko ba, baka mamaya ay may itinatago ka palang kalandian sa katawan." I was surprised by his bold manner of speaking. Hindi ko na napigilan sa pagpatak ang luha ko. Isang desisyon ang nabuo sa isip ko.

"Stop the car." I said firmly but he just ignored me. "I said stop the car!" This time ay puno na ito ng otoridad. He eased off the gas and slowly hit the breaks.

Lumabas ako ng sasakyan at marahas kong isinara ang pintuan nito. Magko-commute nalang ako kesa marinig pa ang mga salita nyang ikasasakit lang ng damdamin ko. Kung alam ko lang na ganito, sana pala nagdala nalang ako ng sarili kong sasakyan.

Konti palang ang nalalakad ko nang marinig ko syang tinatawag ang pangalan ko. I just ignored him at nagtuloy-tuloy lang ako sa paglalakad. Walang gaanong tao sa parteng ito kaya hindi kami nakaka-agaw ng atensyon.

Laking pasalamat ko naman nang may dumaang bus at agad ko itong pinara at sumakay. Sa pag-upo ko sa bakanteng upuan malapit sa bintana, nakita ko pa si Liam na napapa-iling nalang sa ginawa ko. Bagsak ang kanyang balikat habang nakasunod ang tingin sa bus na lulan ko.

Sigurado akong tatadtarin ng mga tanong ni lolo si Liam pagdating sa mansion. Mapapagalotan pa sya dahil hinayaan nya akong mag-commute. Ngayon palang ay buti nga sa kanya!

°°°F.G°°°