An Unexpected Marriage

PROLOGUE

"What?! Ikakasal ako kay Liam??" Hindi ako makapaniwala nang maka receive ako ng text message galing sa kasalukuyang presidente ng Anderson Company. Si Mr. Enrico Anderson, ang lolo ni Liam.

Kanina lang kami nagkita ni Mr. Anderson nang aksidente ko syang mabangga sa supermarket. I know him, dahil palagi ko syang nakikita sa mga business magazine. Hinahanap ko kasi kung nasaan ang section ng mga dairy products kaya hindi ko sya napansin. Sorry ako ng sorry sa kanya dahil sa nagawa kong kapalpakam. Akala ko pa nga ay magagalit sya sa halip ay isang ngiti pa ang natanggap ko sa kanya. Nagtaka pa nga ako nang kuhanin nya ang number ko. At dahil nga nagmamadali rin ako ay ibinigay ko nalang.

At ngayon nga, hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Is this a joke? Hindi naman siguro ako pinagti-tripan ni Mr. Anderson, diba? Kevin Liam Anderson is my childhood crush. As I blossom into adulthood, my feeling for him continue to flourish. Mahal ko na yata sya. At kung ikakasal kami, this is a dream come true for me!

But, how about him? I don't even know if he still remembers me. Does he love me? Probably not! We only met once when we were young. Sa isang party na dinaluhan ng mga parents namin. Buong gabi kaming magkasama noon and he always smiles at me na parang ako na ang pinaka magandang batang nakilala nya noon.

I still remember his words vividly, saying, 'I like you. I want to marry you someday.' Until now, I can feel the kilig factor kapag naaalala ko 'yon.

I was about to reply to his message but suddenly, my phone rang. Nanginginig pa ang daliri ko nang sagutin ko ito.

"Hello, Mr. Anderson?" Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko para hindi ako mabulol.

"Oh, hi Ms Smith! I just wondering, nabigla ba kita? Hindi ka na kasi nagrespond." Actually, I was surprised sa kanyang biglaang desisyon.

"Hindi po ba kayo nabibigla? I don't want to sound rude pero gusto nyo pong ipakasal ang apo nyo sa isang estranghera?" I don't know, matanda na si Mr. Anderson and posibleng nagkakaroon na rin ng lapses ang mga desicions nya.

"Who told you you're a stranger? And please, call me Lolo from now on. Besides, you will be my granddaughter in law in a week now."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi nya. One week nalang at ikakasal na ako??! Seryoso ba sya?!

*****

"I now declare you husband and wife. You may now kiss the bride." Anunsyo ng pari matapos naming magpalitan ng vows at isuot ang singsing ng isa't-isa.

I'm expecting that he'll kiss me on my lips but his lips landed on my cheek instead. I know, he refused for this wedding. Napilitan lang syang pakasalan ako. Kung hindi pa sya tinakot ng lolo nya ay hindi sya magpapakasal sa akin. Masakit para sa akin ang bagay na 'yon. Ang kasal na pinapangarap kong masaya sana ay hindi nangyare. Civil wedding lang ang kasal namin. Maikli ang 1 week for the preparations kaya we decided na civil wedding nalang. Tanging ang lolo at ilang witness lang ang umattend sa kasal namin. Wala ni isa sa pamilya ko ang dumating just like what I asked them to.

Hindi ko alam kung anong buhay ang kahihinatnan ko ngayong kasal na ako sa isang lalaking wala namang nararamdaman para sa akin. Ano ba itong pinasok ko?!

°°°F.G°°°