INICIAR SESIÓNELENA POV Dalawang araw na ako sa ospital at kahit medyo okay na ang pakiramdam ko, ayaw pa rin akong paalisin ni Dante. Daig pa niya ang bodyguard; kung hindi lang siya kailangang pumunta sa opisina para sa isang emergency meeting, baka pati paghinga ko ay binibilang niya. Kasalukuyan akong nagbabasa ng libro nang biglang bumukas ang pinto. Hindi ito ang mahinhing katok ng nurse. Malakas, bastos, at puno ng yabang ang pagkakabukas nito. Pumasok ang isang babaeng nakasuot ng mamahaling terno, nakasukbit ang Hermes na bag, at ang mga alahas sa leeg ay halos sumilaw sa akin. Si Doña Victoria Valderama. Ang nanay ni Dante. Ang babaeng nagpahirap sa akin noong nakatira pa ako sa mansyon bilang asawang "walang kwenta." "So, it’s true," bungad niya, hindi man lang bumati. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa nang may pandidiri. "Buhay ka pa pala, Elena. O baka dapat kitang tawaging 'Alana' gaya ng sabi ng mga tsismis?" Dahan-dahan kong ibinaba ang libro ko. Inayos ko ang upo ko at
ELENA POV Buong umaga ay hindi maganda ang pakiramdam ko. Hindi lang ito yung ordinaryong hilo o pagsusuka. May kakaibang kurot sa puson ko na parang pinipiga ang loob ko. Sinubukan kong balewalain, inisip ko baka dahil lang ito sa stress o dahil hindi ako masyadong nakakain kanina. "Ma'am Elena, heto po ang tanghalian niyo," sabi ni Manang bago niya ilapag ang tray sa lamesa. "Salamat, Manang. Pakisabi kay Dante na huwag muna akong istorbohin. Gusto ko lang matulog," sagot ko habang nakahawak sa gilid ng kama. Pagkaalis ni Manang, dahan-dahan akong humiga. Pero habang tumatagal, lalong tumitindi ang sakit. Parang may humihila sa ibaba ng tiyan ko. Pinagpawisan ako nang malapot kahit naka-aircon ang kwarto. "Huwag naman sana... Please, baby, wag ngayon..." bulong ko sa sarili ko. Tumayo ako para pumunta sa banyo, pero paghakbang ko pa lang, parang may mainit na likido na dumaloy sa hita ko. Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Dahan-dahan kong tiningnan ang sahig. Pula. May mga pat
ELENA POV Alas-kwatro pa lang ng madaling araw pero gising na gising na ang sikmura ko. Ramdam ko yung pait na umaakyat sa lalamunan ko, sobrang uncomfortable. Pilit kong nilalabanan, pilit kong ipinipikit ang mga mata ko para makatulog ulit, pero hindi ko na talaga kaya. Mabilis akong bumangon at halos madapa-dapa na akong tumakbo papuntang banyo. "Bleeaaarrgh!" Napasandal ako sa malamig na tile ng banyo, nanginginig ang mga kamay ko habang pilit na inilalabas ang lahat. Ang sakit sa lalamunan, ang sakit sa dibdib. Sa bawat pag-ubo ko, parang pati bituka ko ay gustong lumabas. Ito na yata ang pinakamalalang morning sickness na naramdaman ko simula nang mabuntis ako. "Elena?" Halos mapatalon ako nang marinig ko ang boses ni Dante sa labas ng pinto. Ilang sandali pa, pumasok siya. Wala siyang suot na shirt, gulo-gulo ang buhok, at ang mga mata niya ay punong-puno ng taranta. "Umalis ka..." sabi ko pagkatapos kong sumuka ulit. "Huwag kang titingin." "Anong umalis? Masama ang pak
ELENA POV Nagising ako sa loob ng isang pamilyar na kwarto. Ang amoy ng lavender at fresh linen, itong kwartong 'to sa mansyon ng mga Valderama na saksi sa mga iyak ko gabi-gabi noon. Pero ngayon, hindi na ako yung mahinang babaeng nakasubsob sa gilid ng kama. Dahan-dahan akong bumangon. Wala na yung swero sa kamay ko, pero naroon pa rin yung bigat sa katawan ko. Nang lumingon ako sa tabi, nakita ko si Dante. Nakaupo siya sa couch malapit sa bed, nakasandal at pikit ang mga mata. May hawak siyang maliit na rosaryo, bagay na hindi ko akalaing alam niyang gamitin. "Nasaan ako?" malamig kong tanong. Agad siyang nagmulat ng mata. Sa bilis ng pagtayo niya, kitang-kita kung gaano siya ka-alerto pagdating sa akin. "Elena... nasa mansyon ka na. Sabi ng doctor, kailangan mo ng matinding pahinga. Mas safe ka rito, mas mababantayan kita... kayo ng anak natin." Ngumiti ako nang mapait habang pilit na tumatayo kahit medyo hilo pa. "Safe? Dito sa lugar na 'to? Dante, ang mansyong ito ang
ELENA POV Tiningnan ko ang sarili ko sa malaking salamin sa banyo ng office ko. Ang "Alana" na nakikita ko ngayon, sobrang layo na sa Elenang dating nagmamakaawa para lang mapansin ng asawa. Nakasuot ako ng emerald green silk slip dress na hapit sa katawan ko, at pinatungan ko ng black blazer para magmukhang professional pero palaban. Yung stilettos ko? Matulis at kumikinang, handang tapakan ang kahit anong pride na natitira kay Dante. Kinuha ko ang lipstick ko at muling kinulayan ang mga labi ko. Medyo maputla ako dahil sa sobrang hilo kaninang umaga, pero hinding-hindi ko hahayaang makita 'yon ni Dante. Kailangan manatiling perfect ang facade ko. Eksaktong 5:00 PM nang lumabas ako ng opisina. Gaya ng inaasahan, bumukas din ang pinto ni Dante. Nakatayo siya doon, wala na ang blazer niya at nakatiklop na hanggang siko ang sleeves ng white polo niya. Halatang pagod ang mga mata niya, kitang-kita na wala siyang tulog. "Saan ka pupunta?" tanong niya, gamit ang boses na puno ng author
DANTE POV Nanatili akong nakatayo sa gitna ng sala ng maliit na apartment ni Elena, no, ni Alana. Bawat salitang binitawan niya ay parang mga balang bumaon sa dibdib ko. At ang tunog ng pagsara ng pinto matapos niya akong itaboy? Para iyong hudyat na gumuho na ang buong mundo ko. "I am Alana na ngayon. At sisiguraduhin kong hinding-hindi mo mahahawakan ang anak ko." Paulit-ulit na nag-e-echo sa utak ko ang mga salitang iyon. Anak. May anak kami. Napatingin ako sa mga palad ko na nanginginig pa rin. Ang mga kamay na ito... ito rin ang mga kamay na humawak sa kanya noong gabing iyon sa hotel nang may pagnanasa. All this time, hindi ko alam na ang babaeng inaangkin ko sa gabing 'yon ay ang asawang tatlong taon kong binalewala at hinayaang mabulok sa isang mansyong kailanman ay hindi ko tinapakan. "Tang-ina, Dante! Ang tanga mo!" Isang malakas na mura ang kumawala sa bibig ko sabay suntok sa pader. Pero ang sakit sa kamao ko, wala pang isang porsyento ng sakit na nakita ko sa mg







