Mahigpit na niyakap ni Damien ang asawa niya. Para sa bahaging tungkol sa tunay na ama ng asawa niya, hindi niya iyon pinag-usapan dahil sa tingin niya ay wala na ang tunay na ama ng asawa niya at wala na itong kinalaman sa asawa niya, lalo na ang paggawa ng napakalaking sugat. Alam ni Damien kung gaano kasakit ang iwanan ng ama, pero ang hindi niya maintindihan ay kung paano nagawa ng isang ama na magdulot ng napakalaking sugat sa isang batang babae na siyang dahilan ng paglaki nito na puno ng sakit.Marahan na hinaplos ni Damien ang likod ni Bellerien, hinayaan niyang umiyak ang asawa niya sa mga bisig niya hanggang sa medyo gumaan ang loob nito at tumigil na sa pag-iyak.Pagkaraan ng ilang sandali, nagpasya si Damien na iuwi na ang anak at asawa niya. Hindi niya kayang hayaang manatili ang asawa niya sa opisina niya na sobrang stressed at malungkot. Pag-aaliwin ni Damien ang asawa at bibigyan ng lakas sa pamamagitan ng mga salita at kilos para lumakas pa ito."Pupuntahan k
"Belle, pwede bang maging mas malapit tayo simula ngayon?" Tanong ni Ginoong Bram na nakatingin kay Bellerien na parang nagmamakaawa.Inis na ngumiti si Bellerien. Tinignan ulit niya si Ginoong Bram na parang nang-iinsulto ang mga mata dahil sa sinabi nito sa kanya. Bakit? Bakit ngayon lang nagkaroon ng ganitong isipan ang ama niya? Saan ba ang ama niya noon? Nasaan ang ama niya nang napilitan siyang uminom ng tubig sa kanal? Nasaan ang ama niya nang binugbog siya ng mga tito at tita niya? Nasaan ang ama niya nang nagugutom siya at napilitang kumain ng mga itinatapon ng iba sa basurahan? Nasaan ang ama niya nang binubully siya ng mga kaklase niya dahil sa maruming damit na galing kay Leora? Nasaan ang ama niya nang umiiyak siya dahil sa sakit? Nasaan ang ama niya sa tuwing nilalagnat siya dahil sa pagtitinda ng inumin sa tabi ng kalsada at nararanasan ang init at ulan? Nasaan ang ama niya nang kailangan niyang maglakad papuntang paaralan na butas-butas na ang sapatos kaya
"Kuya, saan ba talaga tayo pupunta?" Tanong ni Nathan na yakap-yakap ang braso ni Lorita.Oo, natatakot talaga siya dahil ito ang unang beses na pupunta siya sa ibang lugar nang wala ang ina niya.Niyakap ni Lorita si Nathan at sinubukang pakalmahin dahil wala namang dapat katakutan."Ayos lang, pupunta naman tayo sa bahay nina lola? Huwag kang mag-alala, maraming laruan doon." Sabi ni Lorita na sinisikap na huwag matakot si Nathan."Pero, paano kung kagatin ulit ng lamok si nanay gaya ng nangyari kahapon?" Nag-aalalang tanong ni Nathan.Tumahimik si Lorita. Oo, ilang araw na ang nakakaraan, hindi makatayo si Ana mula sa kama at dahil iyon sa kagat ng lamok kaya maraming pulang marka sa leeg at dibdib nito. Huminga nang malalim si Lorita, ewan niya ba pero parang gusto na niyang bumalik sa bahay. Nandoon naman ang ama niya sa kwarto, pero hindi pa rin niya maayos na naalagaan ang ina nila, at napatunayan iyon nang hindi makatayo ang ina nila sa kama at maraming pulang
Hinalikan ni Edwin si Ana sa labi matapos silang ideklara bilang mag-asawa.Walang malaking handaan o ano pa man, ang meron lang ay ang panunumpa ng mag-asawa at sa Diyos na nangako silang magiging tapat sa isa’t isa sa kanilang buhay, mamahalin at aalagaan ang isa’t isa, tatanggapin ang mga pagkukulang at ang mga katangian ng bawat isa, at susubukan nilang bigyan ang isa’t isa ng walang kundisyong kaligayahan.Napakasimple ng kasal, ang mga magulang ni Edwin lang ang saksi at mga tagapag-alaga ni Edwin, at ang ama ni Ana na nagmamadaling dumating dahil kahapon lang niya nalaman ang balita sa pamamagitan ng text ni Ana.Sinadya ni Ana na mag-text nang huling oras dahil ayaw niyang marinig ang mga sermon ng mga magulang at kuya niya na alam na niya ang kahihinatnan at layunin. Dumating ang ama ni Ana at nagsalita kay Ana na nagulat siya sa biglaang kasal ni Ana. Tinatanong ng ama ni Ana kung buntis ba si Ana? Nang masagot ni Ana na hindi, agad na tinanong ng ama niya ang anak
Pinunasan ni Bellerien ang mga luhang tumutulo nang magtama ang kanilang mga mata ng isang matandang lalaki na siyang ama niya.Labindalawang taon na nilang hindi nagkikita nang harapan gaya ngayon, at kahit malayo ang distansya nila, at magtitigan lang sila habang puno ng iniisip ang kanilang mga isipan, kakaiba dahil sobra siyang nasasaktan at nadudurog ang puso.Ang mga alaalang puno ng paghihirap niya at ng ina niya ay paulit-ulit na bumabalik, at lahat ng paghihirap na iyon ay dahil sa kanyang sariling ama.Sinubukan ni Bellerien na ibaling ang tingin, ayaw niyang tumingin pa sa may-ari ng mga matang iyon dahil masasaktan lang siya. Pero lumapit naman ang kanyang ama, parang nag-aalangan na papalapit sa kanya na parang gusto siyang batiin."Belle, matagal na tayong hindi nagkikita, anak?" Mahinang sabi nito.Gusto sana ni Bellerien na huwag pansinin ang pagbati ng ama niya, pero hindi niya magawa.Sandaling yumuko ang ama ni Bellerien na parang ayaw din nitong mangyari ang
"Bitawan mo ako, Edwin!" Inis na sabi ni Ana dahil habang babangon siya sa kama, mahigpit na nakahawak si Edwin sa kanya kaya nahihirapan siyang makawala. Para bang napakahirap gumalaw kahit konti.Magdamag na hindi siya pinayagang lumabas ni Edwin sa silid. Alas-sais na ng umaga at kailangan na niyang ihanda ang mga gamit ni Lorita para sa eskwela. Dagdag pa, malapit na ring pumasok si Nathan, at kailangan niyang gumising nang maaga para maghanap ng impormasyon tungkol sa mga magagandang paaralan para kay Nathan."Ah, kapag naiinis ka na saka mo lang ako tatawaging Edwin? Kung gusto mong bitawan kita, tawagin mo ako nang ganyan pero gamitan mo ng malambing at nakakaakit na boses." Mahinang sabi ni Edwin, parang hindi pa siya tuluyang nagigising. Pero ang lakas niya ay hindi biro.Huminga nang malalim si Ana dahil sa inis. Diyos ko, gusto na niyang suntukin si Edwin sa noo, suntukin siya hanggang sa mawalan ito ng malay. Pero paano niya gagawin iyon? Kumuha siya ng kaunting