The Zillionaire's Hidden Child Is A Model

MAAGANG nakarating si Leila sa airport, kalalapag lang ng eroplano na galing sa United States.

Ngayon ang araw ang pagbabalik ni Beau sa Pilipinas.

Matagal na nilang kilala ang isa’t isa. Kung tama ang pagkakatanda niya ay nasa sampung taon na rin.

Tatlong taon sa unibersidad, pitong taon matapos ang graduation.

Kung hindi lang sila nakainom ng kung anong kontaminadong alak ay hindi sana sila kapwa mauuwi sa iisang kama nang gabi matapos ang kanilang graduation ceremony, hindi sana siya pinakasalan ni Beau.

Para rito, isa lang siyang ordinaryong babae, samantalang ito ay tagapagmana ng pinakamayamang pamilya sa Ilocos, pinanganak na may gintong kubyertos sa bibig.

Magkalayo ang agwat ng mga mundo nila.

Iniisip siguro nito na nais niya lang magpakasal dahil mayaman ito—na gusto niyang umangat ng mabilis sa buhay. Noong araw na makuha nila ang marriage certificate nila ay siya ring araw na umalis ito papuntang ibang bansa. Wala siyang narinig na kahit na anong salita galing rito. Ngunit kitang-kita niya ang nagliliyab na poot sa mga mata nito—sapat na para malaman niya kung ano ang nadarama nito ukol sa kanya.

Umabot ng pitong taon ang pagkawala nito. Ni wala siyang narinig na balita tungkol rito. Pero hindi na mahalaga ‘yon dahil ngayon ay nagbalik na ito. May bumangon na pag-asa sa puso ni Leila. Nais niyang ipaliwanag rito ang tunay na nangyari seven years ago—na wala siyang alam tungkol sa kung anuman ang nakalagay sa alak na ininom nila.. Umaasa siyang kapag narinig nito ang totoo ay maisasalba pa nila ang kanilang pagsasama.

Nagpalinga-linga si Leila sa arrival gate. Isa-isa ng naglalabasan ang mga pasahero ng lumapag na eroplano at hindi naglipat oras ay halos iilan na lang ang lumalabas. Ngunit wala roon ang taong inaasahan niya.

Maaari kayang nagpalit sila ng oras ng flight?

Sandaling nawala ang atensyon niya sa arrival gate dahil sa pagtunog ng telepono niya. Nang tingnan nakita niyang tumatawag ang anak niyang si San San.

“Mommy, I’m at the market. What do you want to eat tonight?”

Si Alexander o San-San ay anak nila ni Beau.

Pitong taon matapos ang magulong pangyayari ay napag-alaman niyang buntis siya. Nang malaman niya ‘yon ay nakaalis na ang lalaki patungong ibang bansa. Sinubukan pa niya itong tawagan ng maraming beses pero sa tuwina ay naririnig niya ang kabilang linya na busy.

Sa pagdaan ng panahon ay saka niya napagtanto na tinanggal na ni Beau ang anumang komunikasyon na maaaring magkonekta sa kanilang dalawa.

Ganoon na lang ang poot nito sa kanya, kaya paano niyang ipapaalam rito ang tungkol sa pagdadalantao niya? Matapos ‘yon ay ikinulong niya ang sarili sa loob ng silid niya sa loob ng ilang araw.

Sa murang edad ay nawala na ang mga magulang niya habang ang lolo at lola naman niya ay namatay noong nasa kolehiyo na siya kaya wala na siya ni isang kamag-anak pa na naiwan para kalingain siya.

Ang mumunting buhay na nasa sinapupunan niya ang tila sagot sa pangungulila na kanyang nadarama—ang tanging biyaya na ibinigay sa kanya ng nasa Itaas.

Nang magdesisyon siyang lumabas, agad siyang nagpatingin sa doktor. Binili niya ang mga vitamins na kailangan.

Matagal na niyang pinangarap ang magkaroon ng kapamilya—ng pamilyang matatawag niyang kaniya. At dahil doon ay nabuo sa isip niya na ipanganak ang sanggol at lihim itong inalagaan na lingid sa kaalaman ng pamilya Valencia.

“Buttered shrimp, stir-fry broccoli, and a soup will do,” tugon ni Leila. Iyon ang mga paboritong kainin ng anak.

“Okay, Mommy,”

Matapos niyang maibaba ang telepono ay natanawan niya ang pamilyar na pigura ni Beau.

May hawak itong suitcase sa isang kamay at marahan iyong kinakaladkad, mabagal lang ang lakad nito at walang indikasyon ng pagmamadali. Mas na-emphasize ang halos perpekto na nitong pisikal na kaanyuan. Ang bahagyang nakatupi na sleeve ng suot nitong damit ay ipinapakita ang malalakas na bisig na sa pagdaan ng panahon ay lalo pang naging firm and masculine.

Mukhang umayon dito ang panahon at hiyang ito sa buhay nito sa ibang bansa. Ngunit tila hindi angkop sa hitsura nito ang suitcase na tangan.

Hindi na niya iyon binigyan ng pansin at akmang maglalakad palapit rito nang bigla siyang matigilan. Sa likod nito ay may isang babaeng papalapit at mayamaya pa ay katabi na nitong naglalakad. Ang trench coat na suot nito ay tila terno ng suot ni Beau.

Teka, parang kilala niya ang babaeng ito.

Calliyah Quintana. Beau’s childhood sweetheart, maganda, matalino at nagmula sa isang mayamang pamilya. Nagtapos ito ng summa cum laude sa Ateneo De Manila.

Tila napagkit si Leila sa kinatatayuan at nanatili lang siyang nakatingin sa dalawang taong naglalakad palapit sa direksyon niya.

Marami ang nagsasabi na si Calliyah ang babaeng papakasalan ni Beau. Pero walang nag-expect na magiging siya iyon.

Bumaba ang tingin niya sa suitcase. Kung gano’n ay kay Calliyah ito?

Ibig sabihin ba no’n ay magkasama sila sa loob ng pitong taon sa United States?

Napahugot siya ng malalim na hininga. Hindi dapat siya mag-isip ng kung ano-ano.

Ang pagkakaibigan ng mga ito ay mahirap ng buwagin dahil hinubog na ‘yon ng maraming taon. Pero ang sa kanila ng lalaki ay maaaring may pag-asa pa. Kukunin niya lang ang pagkakataon na ito para ipaliwanag rito ang lahat.

Pinilit ni Leila na ngumiti at sinalubong ang dalawa. “Beau.”

Dahan-dahan itong tumigil, bahagyang kumunot ang noo. “Bakit ka narito?”

Biglang naglaho ang ngiti sa labi niya. Pero saglit lang at agad niyang hinamig ang sarili saka kaswal na nagsalita, “Narito ako para sunduin ka.”

“Maraming salamat sa tulong mo, Lei,” nakangiting wika ni Calli. “Matagal-tagal na rin akong hindi nakabalik ng Pilipinas. Mga pitong taon na siguro noong umalis ako at hindi ko na alam ang pasikot-sikot sa mga siyudad dito. Ikaw ba ang nag-drive papunta rito?”

So, talagang magkasama silang dalawa sa loob ng pitong taon? Muntik ng may bumukal na luha sa mga mata niya pero pinigilan niya ‘yon. “I-Ihahatid ko na kayo.”