MasukNasa opisina noon si Jacob Wilson sa Calligraphy and Painting Association, nagpa-plano ng bakasyon niya papuntang Dubai.Pero agad siyang natuwa nang sabihin ni Zachary na may progreso na, kaya mabilis niyang sinabi, “Pumunta ka rito sa Calligraphy and Painting Association. Mag-usap tayo sa opisina ko!”“Sige!” masayang sagot ni Zachary. “Maghintay ka lang, Mr. Wilson. Pupunta ako agad diyan!”Mabilis namang pinaalala ni Jacob, “Siya nga pala, tandaan mong tawagin akong vice president kapag nandito ka. Naiintindihan mo?”Matalas naman si Zachary para maintindihan kung bakit, lalo na kung may ibang miyembro ng Calligraphy and Painting Association sa paligid.Sinabi niya habang nakangiti, “Huwag kang mag-alala, chief. Lagi mo akong maaasahan kapag ako ang gumagalaw!”Pagkababa ng tawag, agad siyang nagmaneho papunta sa Calligraphy and Painting Association nang mabilis.May ilang tao lang sa mga cubicle, at habang naglalakad si Zachary, napansin niya ang mga gamit at personal na ba
Nagpatuloy si Mick, “Aaminin ko—matagal nang gustong ipasara ng mga accountant ng Moore Group ang Vintage Deluxe. Si Miss Moore lang ang pumipigil sa kanila, at dumadalaw pa siya dito paminsan-minsan para tingnan ang takbo ng negosyo. Ibig sabihin, may halaga pa rin sa kanya ang lugar na ito. Pero kung malaman niyang bumalik na si Raymond at maayos na ulit ang kalagayan niya, baka kunin niya siya ulit!”Gusto na sanang matawa ni Zachary sa sandaling iyon.Kasi totoo, sobrang hina ni Mick pagdating sa impormasyon—pwede pa siyang mag-alala sa iba, pero hindi kay Raymond.Tinanggal si Raymond dahil ininsulto niya ang biyenan ni Master Wade, at labis ang paggalang—maging pagsunod ni Miss Moore kay Master Wade. Wala talagang paraan para muling kunin si Raymond, at sobra lang ang pag-aalala ni Mick.Pero hindi na sinabi ni Zachary iyon kay Mick.Dahil nagmamakaawa na si Mick na makialam siya, magkakaroon siya sa kanya ng utang na loob, at sabay na rin niyang matutulungan si Jacob Wilson
Sinabi ni Zachary, “May mga kaibigan ako na maraming stock. Magkano ang kapital mo, Mr. Cole? Titingnan ko kung may mga bagay sila na bagay sayo, baka pwede kang makipagtulungan sa kanila.”Nang tanungin ni Zachary kung magkano ang kapital, ang totoo, gusto niyang malaman kung magkano ang kaya ni Raymond na ipuhunan sa negosyo at kung gaano kalaki ang kaya niyang gastusin sa pagbili ng bagong paninda.Kaya mahinahong sagot ni Raymond, “Matagal na akong paikot-ikot, kaya wala akong kinita kundi ilang daang libo lang. Wala namang problema sa akin ang kumuha ng mga bagay na may rebate, pero sa ngayon, hindi ko pa kaya ang mga premium.”“Sige!” sinabi ni Zachary habang tumango, malinaw na nakuha na niya ang lawak ng kapital ni Raymond. “Titingnan ko kung ano ang meron, baka makakuha tayo ng ilang personal na deal.”Tumango si Raymond. “Salamat, Zachary!”Ngumiti si Zachary at umiling. “Mr. Crane, pakibili pa ng isang basket ng prutas para kay Mr. Cole—ako na ang magbabayad mamaya.”A
Pagkatapos ng huling guhit, umakyat si Raymond sa hagdan para abutin ang lumang signboard, at idinikit niya roon ang bagong banner.Pagkatapos, naglagay siya ng paalala sa may pintuan: Bumibili kami ng lahat ng antique at sinusukat ang lahat ng kayamanan.Sa sandaling nakabit ang bagong sign at paalala, si Mick agad ang unang dumating, may dalang basket ng prutas para ipagdiwang ang okasyon.Nang magkita sila, masiglang bumati si Mick, “Ah, Mr. Cole! Ang bilis mo talaga—kagabi ka lang bumalik, may tindahan ka na agad ngayong tanghali!”Ngumiti si Raymond. “Kung maliit lang naman ang negosyo at mag-isa lang ako, syempre mas mabilis ito.”Umiling si Mick habang nilapag ang basket sa may pinto. “Naku, huwag ka namang mailap, Mr. Cole—halos lahat dito sa Antique Street ay magkakaibigan! Hindi mo man lang sinabi sa grupo na magbubukas ka na pala ng tindahan. Kung sinabi mo, siguradong dadagsa sila at magdadala ng mga regalo!”Umiling agad si Raymond. “Salamat sa payo, pero hindi ko pa
Para hindi na mawala ang tatlong buwan na renta, agad na tinawagan ni Donald ang may-ari at pinapunta ito, habang inimbita rin ang ilang kaibigan niya sa antique trade para suriin ang mga natitirang paninda niya.Palaging mahirap tanggapin ang malugi, pero kapag nakapagpasya ka na, wala na talagang hindi kayang bitiwan.Tuwang-tuwa rin ang may-ari dahil ibig sabihin nito ay may kukuha na ng renta niya. Agad niyang pinapirma si Donald sa kasunduang ililipat sa pangalan ni Raymond ang huling tatlong buwan ng renta, at sabay silang gumawa ng bagong kontrata sa pagitan ng may-ari at ni Raymond.Hindi rin kailangan magbayad agad ni Raymond—magsisimula lang siyang magbayad ng renta sa may-ari kapag natapos na ang tatlong buwan na renta ni Donald.Pagkapirma nila sa kasunduan, agad dumagsa ang mga may-ari ng pwesto at mga negosyanteng katulad ng Pearl House.Alam naman kasi nilang magandang kumuha ng paninda mula sa kapwa nila negosyante. Kapag nagsasara ang isang tindahan, ayaw na niton
Kung ipagpapatuloy pa ni Donald ang negosyo niya sa ganitong sitwasyon, siguradong mas malala pa ang susunod na tatlong buwan.Kaya imbes na ipilit pa iyon, mas gusto na niyang tuluyang itigil ang negosyo.At para sa natitirang mga paninda, plano niyang ibenta na lang iyon sa kapwa negosyante sa mas mababang halaga para makaalis agad at makalaya na.Kaya pinigilan niya si Raymond. “Sandali, kaibigan! Pag-usapan natin ito… kung masyadong mataas sa iyo ang 150 thousand na transfer fee, paano kung bawasan ko pa ito—gawin na lang nating 100 thousand?”Lumingon si Raymond at seryosong sinabi, “Hindi ako magbabayad ng kahit anong transfer fee.”Nainis si Donald at biglang sinabi, “Bigyan mo man lang ako ng 10 thousand bilang kabayaran! Maganda ang pwesto ko—tiyak kikita ka pag nakuha mo ito!”Nag-isip si Raymond sandali bago sinabi, “Ganito na lang—kung malilinis mo ang lugar bago matapos ang araw, bibigyan kita ng five thousand bukod sa 45 thousand na natitira sa renta mo. Pero higit