บทที่ 8  นิคโคสัน ฮาฟ เอ็มไพร คือใคร?

บทที่ 8  นิคโคสัน ฮาฟ เอ็มไพร คือใคร?

ครืนๆๆ

“เชิญนั่ง”

“เรื่องที่ให้ไปทำ ถึงไหนแล้ว”

“ทางเราได้จัดหาคนที่เหมาะสมเรียบร้อยแล้วพร้อมเดินทางในอีก สามเดือนข้างหน้าค่ะ”

“นโยบายเอกสารข้อตกลง เตรียมเรียบร้อยแล้วครับ”

“เพิ่มไปอีกคน” ทุกคนต่างทำหน้างง

“ใครคะท่าน”

“คนนี้” ฮาฟได้ยื่นเอกสารให้กับผู้ดูแล

“แต่เธอไม่ได้ทำงานในส่วนของเรานะคะท่าน”

“เธอมีความสำคัญกับการทำสัญญาครั้งนี้เป็นอย่างมาก เราไม่ได้ไปที่นั่นเรื่องความพันธ์ทางการทูตอย่างเดียว เราไปมากกว่านั้น…..”

“ค่ะท่าน”

.

.

.

พักเที่ยง

“เอรา คุณเข้ามาพบผมในห้องทำงานหน่อย”

“ค่ะ ผอ.”

“มีจดหมายด่วนจากทำเนียบประธานาธิบดี”

“คะ?" 'เธองงมาก เอราเธอไปทำเรื่องอะไรไว้อีกแล้วใช่ไหม!' เธอรับจดหมายมาแล้วเปิดอ่าน เนื้อหาข้างในทำเธอตกใจแล้วตกใจอีก

“ผอ. คะ คือฉันงงไปหมดแล้วค่ะ”

“บอกตามตรงว่าผมเองก็งงเหมือนกับคุณ มีหนังสือแต่งตั้งคุณมาเรียบร้อยแล้วว่าให้คุณไปเป็นที่ปรึกษาพิเศษร่วมกับคณะทูตที่จะเดินทางไปจักรวรรดิทางใต้เป็นการเฉพาะกิจ ผมได้เซ็นเอกสารอนุมัติให้คุณไปเรียบร้อยแล้ว แต่ยังไงคุณก็เป็นคนของที่นี่ เสาร์อาทิตย์คุณมาทำงานที่หอสมุดตามเดิมพอทางนั้นเรียบร้อยคุณค่อยทำงานตามปกติ ทางนั้นได้เสนอว่าหลังจากงานส่วนตรงนั้นเรียบร้อยคุณจะได้บรรจุเป็นบรรณารักษ์โซนจักรวรรดิทางใต้ ดังนั้นผมขอให้คุณทำหน้าที่ให้ดี”

“ขอบคุณค่ะ ผอ.” เธอถึงกับหมดแรง พยายามไม่ไปข้องเกี่ยวแล้ว ไม่คบค้ากับพวกข้าราชการแล้ว นี่สินะที่เรียกว่าพระเจ้าดลบันดาลให้เป็น

.

.

.

“สวัสดีค่ะ มาพบใครคะ”

“คุณอาเกมิ โจว (ผู้ดูแลงานนี้และเป็นหนึ่งในคนสำคัญของคณะประธานาธิบดี)”

“ให้เรียนว่าใครมาขอพบคะ”

“เอราเบล ลี ค่ะ”

“คุณลีคะ ตามดิฉันมาค่ะ” เธอเดินตามพนักงานประชาพันธ์ไปยังห้องของผู้ที่จะมาเป็นหัวหน้าของเธออีกคน

“สวัสดีคุณลี”

“สวัสดีค่ะคุณโจว”

“เรียกฉันว่าเอราเบลดีกว่าค่ะ”

“ตามนั้นคุณเอรา”

“ขอบคุณ” 

“เข้าเรื่องเลยนะ มีคนแนะนำคุณมาให้ฉันว่าคุณสามารถทำภารกิจให้สำเร็จได้แน่นอน ฉันเลยขอเชิญคุณมาเป็นที่ปรึกษา โดยในอีกสามเดือนข้างหน้า พวกเราจะไปยังดินแดนจักรวรรดิทางใต้ในฐานะคณะทูตและคุณจะเป็นหนึ่งในคณะทูตของเรา”

“หวังว่าคุณจะไม่โกรธเราที่เข้าไปแทรกแซงการทำงานของคุณ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เป็น

“ทีมงานที่เราจัดตั้งขึ้นเป็นพิเศษทั้งหมดสิบแปดคน ในวันนี้เราจะแต่งตั้งให้คุณเป็นหัวหน้าที่ปรึกษาคนในทีมของคุณมีทั้งหมดสี่คน ส่วนที่เหลือเป็นนักการทูต นักเศรษศาสตร์​และหัวหน้าทรัพยากรของเรา เอาล่ะคุณมีอะไรอยากถามฉันไหม”

“ไม่ค่ะ”

“ฉันจะให้คนพาคุณไปดูห้องทำงานของคุณ คุณซาช่ารบกวนพาคุณเอราเบลไปดูห้องทำงานที”

“ค่ะ ผอ.”

          ที่นี่เหมือนบ้านพักริมทะเลเป็นอย่างมากดูสบายๆแต่ไม่ขนาดนั้น ที่นี่ถูกป้องกันอย่างแน่นหนาจากทหารที่ทำการตรวจตรา ยี่สิบสี่ชั่วโมงเข้าออกลำบากเหมือนไม่ได้ป้องกันเฉพาะผู้บุกรุกเท่านนั้นแต่ป้องกันคนข้างในด้วยเพราะทุกคนที่นี่จะถูกจับตาจากผู้สังเกตการณ์ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงในห้องกล้องวงจรปิด

          ห้องทำงานของเธอเป็นห้องที่ปิดทึบเหมือนถูกสร้างขึ้นมาอย่างรัดกุม เพื่อป้องกันทั้งคนนอกเข้าคนในออก แปลว่าทุกอย่างในที่แห่งนี้ต้องเป็นความลับ และถูกตรวจตราจากคนในทีมด้วยกันเอง ตลอดการทำงานที่ทำงานร่วมกันมันคงมีความรู้สึกอึดอัด ข้างในสุดเป็นห้องของฉันด้านนอกเป็นโต๊ะทำงานของสี่คน

“คุณเอราเบลคะ นี่คือไลลา คาโย อชามิละ และเวืองค่ะ  ”

“นี่คุณเอราเบลเป็นหัวหน้าที่ปรึกษาของพวกคุณ”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ/ค่ะ”

“เช่นกันค่ะ”

“คุณเอราเบลคะ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“ขอบคุณค่ะซาช่า”

“ยินดีค่ะ”

“คุณเวืองไปปิดประตู ส่วนคุณไลลาไปเอาม่านลง” ไม่รอให้เสียเวลาไปมากกว่านี้เธอรีบเอ่ยเข้าเรื่องงานทันที “เอาล่ะ ทุกคนคงได้ทราบและตำแหน่งงานของตัวเองไปแล้ว”

“ดังนั้นวันนี้เริ่มงานวันแรก เราจะสบายๆกันก่อน ฉันอยากให้ทุกคนเขียนเกี่ยวกับจักรวรรดิทางใต้ที่พวกคุณรู้จักมาให้ได้มากที่สุด ฉันขอก่อนเที่ยงนะคะ”

“ครับ/ค่ะคุณเอราเบล”

.

.

.

ก๊อกๆ

“คุณเอราเบลคะ ผอ.เรียกประชุมค่ะ”

“ขอบคุณมากค่ะซาช่า”

          เธอเดินเข้ามาในห้องประชุมพบคนประมาณ ห้าคนที่เข้ามาก่อนแล้ว แต่ละคนสายตาไม่เป็นมิตรเลย เขาทำเหมือนเธออยู่คนละชนชั้นกับพวกเขา(เธอรับรู้เธอรู้สึกได้)

          “เชิญค่ะ”

“อย่างที่ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าเรามีสมาชิกเข้ามาเพิ่ม นี่คือคุณเอราเบล ลี จะเข้ามาทำงานในตำแหน่งหัวหน้าที่ปรึกษาในครั้งนี้”

“สวัสดีค่ะทุกท่าน”

“เช่นกันค่ะ/ครับ”

“อย่างที่ทุกคนรู้ว่าเรามีข้อมูลน้อยมากเกี่ยวกับทางนั้น การเชิญเอราเบลก็เพื่อการนี้ดังนั้นหวังว่าทุกคนจะทำงานกันอย่างเต็มที่”

          แม้ทุกคนจะแสดงออกอย่างปกติ แต่เธอรับรู้ได้ถึงความไม่ปกติของทางนั้น คนนึงก็ดูขี้เล่น อีกคนทำหน้าดูแคลนใส่เธอ

“นี่ไท่ซุน เหริน หัวหน้าทีมเศรษฐกิจ” 

“จิน ยีน  ( Gene Gene ) หัวหน้าทีมทรัพยากร”

“พรู๊ฟ หยาง  ลาน่า เมียและอเล็กซาน เกรย์  สามคนนี้เป็นนักการทูต  ส่วนชิกิ ไดจิ เลขาท่านทูต”

“นี่ ฉันไปได้รึยัง” คุณโจวมองหน้าลาน่าเมียอยู่แวบหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

“คุณทั้งสามคนออกไปก่อน”

“ขอตัวครับ/ครับ”

“งั้นมาเข้าเรื่องกันเลย” คุณโจวได้เปิดสไลด์ให้พวกเราดู

“อย่างที่พวกคุณเห็นบนจอ ความสำคัญของภารกิจนี้มี สองอย่าง อย่างแรกเราต้องได้ปทานเหมืองของจักรวรรดิทางใต้อย่างน้อยสิบเหมืองหรืออาจจะเป็นการเสนอซื้อแร่ที่ราคาต่ำกว่าท้องตลาด 20 %”

“อย่างที่ 2 แร่ยูเรเนียมมันเป็นไปได้ยากที่แต่ละประเทศในจักรวรรดิทางใต้จะบอกเราเกี่ยวกับแหล่งที่มาของมัน มีหลายๆประเทศที่กำลังจับตามองดูอยู่และจะมาฉวยโอกาสนี้ ก่อนที่จะมีใครทำเสียเรื่องเราควรเปิดก่อนไม่ว่าจะเป็นเหมืองหรือการรับซื้อ การได้ปทานเราจะเอาทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับแร่ยูเรเนียม” 

“อยากให้พวกคุณพึงระลึกไว้เสมอ ว่าเรามีโปรเจกต์ที่ใหญ่กว่านั้น ถ้าภารกิจนี้สำเร็จพวกคุณทั้งสามและทีมงานของพวกคุณจะต้องไปทำงานร่วมกับอีกกลุ่มภารกิจหนึ่ง”

“ขอถามได้ไหมครับ”

“เชิญ”

“ถ้าผมเดาไม่ผิดภารกิจนี้คงเกี่ยวข้องกับข่าวที่กำลังมาแรงในช่วงนี้ใช่ไหมครับ”

“คุณจำกฎก่อนที่เข้ามาทำภารกิจนี้ได้ไหม” กฎอะไร ไม่รู้!!

“จำได้ครับ” 

“ดี ข่าวที่กำลังเป็นประเด็นร้อนแรงอยู่มันคือเรื่องจริง ประเทศของเรากำลังสร้างยานอวกาศ เรามีทรัพยากรมนุษย์ที่พร้อมจะพัฒนาโลกใบนี้แล้ว ดังนั้นนี่คืออีกก้าวของพวกเรา”

“จริงไหม คุณลี” เธอไม่ตอบแต่พยักหน้ากลับไปและส่งยิ้มที่ดูน่ารักสุดไปให้  อยากจะตะโกนดังๆว่าไม่ได้เรียนด้านนี้มาค่าาา 

“เอาล่ะ ฉันไม่มีอะไรแล้วพวกคุณอยู่ทำความรู้จักกันก่อนได้เลย” ก่อนที่คุณโจวจะออกไปเธอหันกลับมายิ้มให้ฉัน ฉันได้แต่ส่งยิ้มพร้อมผงกหัวคำนับแบบรัวๆ

“ผมไท่ซุน เรียกซุนเฉยๆได้ครับ”

“ผมจินครับ”

“ยินดีที่ได้รู้จักกันอีกครั้งนะคะ ฉันเอราเบลค่ะ เรียกเอราเฉยๆก็ได้ค่ะ”

“จริงสิ ผมไม่รู้ใครเป็นเหมือนผมไหม ก่อนผมจะมารับภารกิจนี้ผมทำงานเป็นอาจารย์มหาลัยวิชาเศรษฐศาสตร์ อยู่มาวันหนึ่งมีเอกสารส่งตรงมาที่คณะผม ”

“ผมก็เหมือนกัน ตอนนั้นผมกำลังร่อนทองอยู่ อยู่ ๆก็มีผู้ชายตัวสูงใหญ่บอกว่าอยากคุยกับผม ”

“แล้วคุณเอราล่ะ”

“ฉันไม่มีแบบนั้นเลยค่ะ มีแค่เอกสารบางอย่างส่งถึงหัวหน้าฉันและบอกให้ฉันมาทำงานที่นี่และช่วงเสาร์-อาทิตย์ก็ไปทำงานปกติตามเดิมทดแทนจันทร์-ศุกร์ที่หายไปค่ะ”

“ผมก็เหมือนกันx2 แทนที่เสาร์-อาทิตย์จะได้หยุดกลับต้องแบกสังขารมาทำงานที่แม้แต่เงินค่าจ้างก็ยังไม่มี”

“คงคิดว่าทำงานเพื่อประเทศชาติและได้ถูกรับเลือกเราจะรู้สึกเป็นเกียรติสินะ ถ้าจบงานนี้เงินเดือนผมขึ้นผมจะไม่บ่นสักคำ”

“55555 ใช่ค่ะ สำหรับฉันเงินสำคัญที่สุด”

“เหมือนกันx2” ไท่ซุนและจินพูดออกมาด้วยสีหน้าเซ็งๆ

“ว่าแต่คุณเอราไหงถึงได้เข้ามาเป็นที่ปรึกษาได้ครับ เท่าที่ผมรู้มาตำแหน่งที่ปรึกษาเนี่ยกว่าจะหาคนมาได้เราเห็นว่าฝ่ายจัดสรรบุคคลถอดใจและรายงานต่อเบื้องบนแล้ว คุณเอรามาช่วงวินาทีสุดท้ายจริงๆครับ จริงสิก่อนเข้ามารับภารกิจนี้ปกติคุณทำงานอะไรครับ”

“ฉันเป็นบรรณารักษ์ที่หอสมุดค่ะ”

“ว้าว คุณที่ไปเจอคุณได้เนี่ยต้องสุดยอดมากแน่ ๆ”

“ไม่รู้สิคะ ฉันทำงานตั้งสองโซน ดูแลทั้งโซนการบินและอวกาศกับโซนจักรวรรดิทางใต้ วันๆอยู่แต่กับหนังสือ จะไปเจอคะ-...” เดี๋ยว…ฮาฟเหรอ..ฮาฟเนี่ยนะ…จริงป่ะเนี่ย!! เธอรู้สึกเหมือนหาเรื่องให้ตัวเอง

“ไม่แปลกใจละ ให้ผมเดาคุณจบการบินและอวกาศ” ไท่ซุนเป็นนักเศรษฐศาสตร์เจ้าพ่อเจ้าแม่การเดาเหรอ เดาถูกเกือบทุกเรื่อง 

“ค่ะ” เธอรู้สึกหน้าแห้งมาก เธอจะมีชีวิตถึงวันพรุ่งนี้ไหม เธอรู้สึกได้ถึงเค้ารางแปลกๆ ซึ่งไม่น่าจะดี

“คุณจบที่ไหนล่ะ ผมจบที่ WWV”

“AC Will ค่ะ ” ทั้งสองทำหน้าตกใจเป็นอย่างมาก แน่นอนจากที่เราหาข้อมูลและไปเยี่ยมชมมหาลัย AC Will กันมาแล้วก็รับรู้ได้ของเสียงเล่าลือว่านางแซ่บมาตลอด แน่มาตลอด ตามปกติแล้วคณะวิศวกรรมการบินและอวกาศมีอยู่ทุกมหาวิทยาลัยในประเทศนี้มาเกือบ 100 ปีแล้ว 

ดังนั้นการที่ใครจะจบจากคณะนี้จึงไม่ใช่เรื่องแปลกของคนในประเทศนี้ที่มุ่งเน้นจะไปอวกาศเสียเหลือเกิน แต่มันแปลกตรงที่ว่า AC Will ทำสำเร็จในเกือบทุกด้านไม่ว่าคนเป็นการพัฒนาคนและผลงาน ตามคำนิยามของทุกประเทศได้ให้ไว้กับ AC Will  คือความล้ำหน้าทางอวกาศ ดังนั้นสถาบันนี้จะถูกยกขึ้นหิ้งไปเลยค่ะ ไม่ใช่ว่าดีอะไรนักหนานะ แต่มันเหมือนอยู่คนละโลกกับเราไปแล้ว อารมณ์แบบเราอยู่ปี 2300 เด็กพวกนี้อยู่ปี 5100 พูดกันไม่ค่อยรู้เรื่อง ทุกวันนี้พูดภาษาต่างดาวกับมันได้คงทำไปแล้ว 

แต่ถ้าพูดตามความรู้สึกของเธอ มหาลัยนี้มันมีอิทธิพลมาตั้งแต่ผู้ก่อตั้งละ แม้ที่นี่คณะของเอราเบลจะโดดเด่นที่สุดแต่ว่าคณะอื่นๆไม่ใช่เดินเข้ามาสมัครสอบและสอบๆแล้วได้ แต่บททดสอบมันมีมากกว่านั้น       

เธอกล้าพูดได้เลยว่ามหาลัยนี้มีคนอยู่ 2 ประเภท คือ คนที่มีพรสวรรค์ และคนที่รวยพร้อมด้วยพรสวรรค์ ทุกคนที่เข้ามาที่นี่คือคนที่ถูกทดสอบจิตใจอย่างหนัก “จิตใจที่เข้มแข็งนำพามาซึ่งทุกสิ่ง”  ตามคำขวัญของมหาลัยนี้ไม่เคยเกินจริง แน่นอนว่าแม้พวกคุณจะเป็นเหมือนที่เธอกล่าวมาข้างตน แต่ว่าคุณสมบัติของการเข้ามาเรียนที่นี่และทุกคนต้องมี มันสั้นมากๆ สิ่งนั้นคือ“พรแสวง”

“OK ผมว่าพวกเราทุกคนได้โจทย์กันไปแล้วว่าต้องทำอะไรกันบ้าง ผมว่าพรุ่งนี้ประมาณ 13:00 น แล้วค่อยมาประชุมกันอีกรอบนึง”

“ได้/ค่ะ”

“คุณเอราเดี๋ยวประมาณช่วงบ่ายสามโมงของวันนี้ ผมให้ทีมงานของผมเอาเอกสารบางอย่างที่คิดว่าคุณน่าจะจำเป็นต้องใช้ไปให้นะครับ” จินหันมาพูดกับเธอ

“ขอบคุณมากค่ะ”

.

.

.

“อย่างแรกผมอยากแนะนำให้เราใช้บริษัทในปิงตินเป็นผู้รับเหมา ผมมองในด้านของภาษี ความสภาพคล่องทางการเงิน มีบริษัท TED มีความเชี่ยวชาญและมีเครื่องมือพร้อม รัฐบาลของเราไม่ต้องลงทุนเอง เท่าที่ผมดูมามีหลายคนในบริษัท TED เป็นนักวิจัยของสถาบัน Ly ในประเทศของเราและแลปของพวกเขาก็อยู่ประเทศเรา แล้วปิงตินอยู่ใกล้กับเกาะอวาน ง่ายต่อการขนถ่ายสินค้า เราน่าจะตั้งศูนย์ปฏิบัติการที่เกาะนี้ได้”

“ฉันไม่เห็นด้วยกับการตั้งศูนย์ปฏิบัติการตรงนี้ เรายังไม่ทำข้อตกลงกับชาวพื้นเมืองเลยอาจมีความขัดแย้งและไม่ปลอดภัยสำหรับคนของเรา บริเวณทางตอนใต้ของเกาะซึ่งเป็นทางที่ใกล้ปิงตินมากที่สุดนั้นมีชาวพื้นเมืองซวานมีวัฒนธรรมการล่าหัวมนุษย์อยู่ เราอย่าไปบุกรุกพื้นที่ของเขาเลยดีกว่าค่ะ ด้วยความตรงนี้เป็นพื้นที่ปิด เราอาจจะทำอะไรไม่ถูกต้องตามประเพณีวัฒนธรรมของเขาก็ได้นะคะ” เป็นวันที่ตรึงเครียดจริงๆ 

“ฉันว่าเป็นเกาะเล็กๆที่ชื่อว่าไฮโดรี(Hydroly)ไหมคะ เนื่องจากว่าเป็นดินแดนรกร้างเพาะปลูกไม่ได้ แม้จะเล็กไปหน่อยแต่ก็ห่างไกลผู้คนเพื่อป้องกันความสูญเสีย ถ้าจะใช้บริษัทข้ามชาติในปิงตินฉันเห็นด้วยนะคะ เพราะยังไงคนของเราก็อยู่ในนั้นไม่น่าจะมีปัญหา” ในห้องมีเพียงเธอ ไท่ซุน และจิน กำลังถกเถียงข้อมูล

“ฉันตรวจสอบข้อมูลที่คุณจิน(หัวหน้าทีมทรัพยากร)ให้มา ฉันเห็นว่าซิมบ์และนาวเกสคุ้มค่าที่สุด รัฐบาลของซิมบ์ต้องการเงินลงทุนของต่างชาติเข้ามาในประเทศเราน่าจะต่อรองได้ อย่างนโยบาย BBE ของพรรค PEP ในรัฐบาลปัจจุบันที่มีการงดเว้นภาษีให้กับบริษัทต่างชาติหนึ่งปีแรกปีถัดมาเก็บ 20 เปอร์เซ็นต์ เนื่องจากซิมบ์เป็นพื้นที่แห้งแล้งเราอาจจะต้องออกทุนให้รัฐบาลเพื่อสร้างทางรถไฟหรือการตั้งสนามบิน ส่วนๆๅนาวเกสเจ้าระบบราชกาลที่นั่นมีความซับซ้อนฉะนว่าถ้าเราเข้าไปอาจจะกลายเป็นเนื้อดีในฝูงแร้ง”

“แต่ผมว่ากวันซาก็ดีนะเศรษฐกิจที่นั้นเยี่ยมมาก”  ไท่ซุนเอ่ยขึ้น

“ฉันก็เสียดายเหมือนกันค่ะ แต่ว่าความขัดแย้งระหว่างกลุ่มนายทุนกับแรงงานที่นั่นสถานการณ์ยังไม่นิ่ง ฉันไม่แนะนำให้ไปตอนนี้ค่ะเราอาจจะเปิดแง้มๆกับรัฐบาลของกวันซาไว้ก่อนก็ได้ เผื่อเขาจะช่วยอำนวยความสะดวกให้เรา”

พวกเราประชุมกันอย่างไม่หยุดพัก ไม่มีใครสามารถออกจากห้องนี้ได้จนกว่างานจะเสร็จเพื่อป้องกันความลับรั่วไหล ตอนนี้แก้วกาแฟแก้วชาน่าจะล้นถังขยะแล้วล่ะ เธอชอบกินชามากกว่ากาแฟอย่าดูถูกชานะคะ ชามีสรรพคุณหลายอย่างอย่างแรกคาเฟอีนน่าจะเยอะกว่ากาแฟแน่นอน หลับไม่ลงเลยแหล่ะแม้อยากจะนอนก็ไม่ได้หรอก ‘เชื่อเธอ เธอดื่มมาก่อน’ กินชาล้างปากก็ได้เวลาปากเหม็น แต่ถ้าเหม็นมากๆก็ไม่ช่วยนะ ห้องประชุมที่นี่เตรียมพร้อมจริงๆหมอนอิง หมอนรองคอ ผ้าห่ม มีแปรงสีฟัน ยาสีฟันให้ด้วยนะ

ความจริงแล้วด้านหลังที่ติดกับห้องประชุมมีห้องอาบน้ำและห้องน้ำอยู่จะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดแค่ช่วงเช้ามืดเท่านั้น บอกเลยว่าตอนนี้ทุกคนสภาพแตกต่างจากครั้งแรกที่เข้ามาในห้องนี้เพราะว่าเราอยู่ในชุดนอนของยี่ห้อเดียวกับสายการบินแห่งหนึ่งสลิปเปอร์กันลื่นพร้อม กะจะไม่ให้ออกไปไหนจริงๆแก๊~~

...

“พรีนฉันมีเรื่องจะปรึกษาแก ออกมาพบกันหน่อยได้ไหม” 

“ได้ๆ แกอยู่ไหน เดี๋ยวฉันรีบไปเลย” 

“เอมเป็นยังไงบ้าง ”

“พรีน ฉันเจ็บ เจ็บมากๆเลย ฉันเจ็บตรงนี้ ” 

“เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมว่ามีเรื่องอะไร”

“คาเชน พรีนเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว ฉันรู้สึกว่าตัวเองสูญเสียสามีไป” 

“ทำไม เกิดอะไรขึ้น” 

“เธอจำลูกสาวของ ส.ส.ยู ได้ไหม”

“จำได้ ครอบครัวของเธอเสนอเธอให้กับสามีฉัน เพื่อแลกกับการที่ส.ส.ยู ขึ้นเป็นรัฐมนตรีการคลังในสมัยหน้า ฉันพยายามเตือนเขาว่ามันไม่เหมาะสม ฉันหวังว่าเขาจะเห็นแก่ครอบครัวของเราสักนิด เห็นแก่ลูกก็ได้ การให้ส.ส.ยู ผู้ที่มีประวัติในการไปยุ่งเกี่ยวกับการคอรัปชั่น เข้าออกคุกเป็นว่าเล่นมันไม่ใช่เรื่องที่ดี ใครมองเข้ามาก็ดูออก คาเชนต่อว่าฉันว่าฉันหึงหวงเขา ”

“แล้วเธอหึงหวงจริงไหม”

“พรีนเขาเป็นสามีฉันนะ ฉันไม่มีสิทธิ์ในความรู้สึกเหล่านี้เหรอ พรีนเธอตอบฉันมาถ้าเป็นเธอจะทำยังไง”

“ฉันเหรอ? ฉันจะปล่อยไป เอมเธอฟังฉันนะ เธอเป็นใหญ่ที่สุดในหลังบ้านของคาเชน ไม่มีใครในประเทศนี้ใหญ่และมีอำนาจเท่ากันเธอ เรื่องราวของดอกไม้ปล่อยให้มันย่อยสลายตามสภาพของมันเถอะนะ ทำใจเย็นๆ พยามตั้งสติเอาไว้ นึกถึงเคนยูเข้าไว้”

“ได้ฉันจะพยายาม”