Chapter 2 – Stranger in the City

Chapter 2 – Stranger in the City

Mabilis ang mga araw. Hindi pa man lubusang natatanggap ni Celine ang desisyon ng kanyang pamilya, heto na siya ngayon, nasa bus papuntang Maynila. Para siyang pinilit ng panahon—parang hindi siya binigyan ng pagkakataon na huminga o magbago ng isip.

Hawak-hawak niya ang lumang maleta, halos masira na ang strap sa higpit ng pagkakakapit niya. Nakaupo siya sa gilid, nakadungaw sa bintana, pinagmamasdan ang pamilyar na tanawin ng probinsya. Ang mga palayan, bundok, at mga batang naglalaro sa gilid ng kalsada. Lahat iyon, unti-unting naiiwan sa likod niya.

“Bahala na…” mahina niyang bulong.

Alam niyang hindi na siya makakabalik sa dati. Pagdating sa Maynila, magsisimula ang buhay niya bilang fiancée—o mas tamang sabihin, kabit ng isang kontrata. Hindi love story ang naghihintay sa kanya kundi isang deal, isang kasunduan.

Pagdating niya sa terminal, nagulat siya nang agad siyang sinalubong ng isang sleek black car. Para siyang nasa pelikula—luxury car, tinted windows, polished hanggang sa kumikintab. Bumaba ang driver, naka-itim na suit, dark shades, at may pormal na tindig.

“Miss Dela Cruz?” tanong ng driver, bahagyang yumuko. “Ihahahatid na po kita.”

Nanuyo ang lalamunan ni Celine. “Ako nga…” mahina niyang sagot.

Isinakay siya sa loob ng kotse. Malamig ang aircon, halos sumampal sa kanya ang halimuyak ng leather at mamahaling pabango. Tahimik ang biyahe. Wala siyang marinig kundi ang ugong ng makina at ang mabilis na kabog ng kanyang dibdib.

Ganito ba ang mundo na papasukin ko? Tahimik, malamig, walang kulay?

Habang binabaybay nila ang kalsada, hindi niya maiwasang isipin kung anong klaseng tao si Liam Alcantara. Totoo bang cold-hearted siya? O baka naman gawa-gawa lang iyon ng media? Pero paano kung totoo? Paano kung hindi siya tanggapin at gawing parang trophy wife lang?

Nagising siya sa pag-iisip nang maramdaman niyang huminto ang sasakyan. Dahan-dahan niyang iniangat ang ulo at nanlaki ang kanyang mga mata.

Isang mansyon ang bumungad sa kanya. Hindi mansion—palasyo. Malalaking pillars na parang galing sa Rome, isang fountain na may ilaw sa gitna ng driveway, at isang hardin na parang galing sa magazine cover. May mga guwardiyang nakatayo, nakasuot ng maayos na uniform, para bang kastilyo itong binabantayan.

“Grabe…” hindi maiwasang bulong ni Celine.

Binuksan ng butler ang pinto. “Welcome, Mrs. Alcantara.”

Parang tinusok siya ng karayom sa dibdib. Mrs. Alcantara? Hindi pa nga kami kasal, pero sa kanila… tapos na ang laban.

Humakbang siya papasok. Ang sahig ay gawa sa marmol, may chandelier na mas malaki pa kaysa sa buong kwarto nila sa probinsya. Ang mga painting sa dingding, halatang mamahalin at may kasaysayan. Bawat hakbang niya, ramdam niya ang bigat ng lugar.

At doon niya siya nakita.

Isang matangkad na lalaki, nakatayo sa dulo ng sala. Naka-three-piece suit kahit hapon pa lang, matikas ang tindig, at gwapo—oo, gwapo. Pero higit sa lahat, nakakatakot ang mga mata. Malamig. Parang walang emosyon.

Nagtama ang kanilang paningin. Sa isang iglap, parang tumigil ang oras.

“Celestine Dela Cruz?” malamig na tanong ng lalaki.

Parang natuyo ang lalamunan ni Celine. Pilit siyang ngumiti, kahit halata ang kaba. “Celine na lang po.”

Hindi gumalaw ang ekspresyon ni Liam. “So you’re the girl my parents chose for me.”

Parang pinagsakluban siya ng langit at lupa. Hindi fiancée, hindi future wife. The girl my parents chose. Para siyang wala man lang sariling pagkatao.

“Wala ka bang sasabihin?” dagdag ni Liam, nakataas ang kilay.

Huminga nang malalim si Celine. “Wala akong choice, diba? So here I am.”

Bahagyang kumurba ang labi ni Liam—hindi ngiti, kundi smirk. “At least honest ka.”

Tahimik silang dalawa. Ramdam niya ang tensyon sa pagitan nila. Tinitigan siya nito mula ulo hanggang paa, para bang sinusuri kung worth it ba siya.

“Rules,” biglang sabi ni Liam, malamig pa rin ang boses. “Una, huwag kang makikialam sa trabaho ko. Pangalawa, walang pakialamanan sa personal space. Pangatlo…” tumigil siya sandali, nakatitig nang diretso sa kanya. “Don’t expect anything from me. This is just business.”

Parang pinagsakluban ng mundo si Celine. Pero kahit nanginginig ang tuhod niya, pinilit niyang magpakita ng tapang.

“Fine,” matigas niyang sagot. “Pero tandaan mo rin, Mr. CEO… hindi ako laruan.”

Sandaling natahimik si Liam, parang nagulat sa tapang niya. Ngunit agad ding bumalik ang malamig na ekspresyon sa kanyang mukha.

Sa oras na iyon, alam ni Celine—ito na ang simula ng laban na hindi niya pinili.

Ngunit sa ilalim ng malamig na titig ni Liam, may kakaibang kaba na gumapang sa kanyang dibdib. Hindi lang takot… kundi isang bagay na hindi pa niya kayang pangalanan.

---