Chapter 3 – First Meeting with the CEO

Chapter 3 – First Meeting with the CEO

Pagkatapos ng unang pagtama ng mga mata nila, hindi mapakali si Celine. Ang bigat ng atmosphere sa loob ng mansion—parang kahit anong galaw niya ay may kasamang tingin mula sa mga kasambahay at guwardiya. At higit sa lahat, si Liam na tila ba lagi siyang minamarkahan ng malamig na titig.

Pero hindi siya pwedeng magpaka-duwag. Pinili niya nang lumaban. Kung magiging kontrata lang ang buhay nila, then fine. Pero hindi siya papayag na yurakan ang dignidad niya.

“Follow me,” malamig na utos ni Liam habang humakbang papunta sa hagdan.

Parang walang choice si Celine kundi sumunod. Habang umaakyat sila, ramdam niya ang echo ng mga hakbang niya sa marmol na sahig. Ang hagdan pa lang ng mansion ay parang pang-hotel na—golden railings, malalaking painting, at carpet na hindi lang basta carpet kundi parang gawa sa imported material.

Napabuntong-hininga si Celine. Ano ba ‘tong pinasok ko? Hindi lang ako nawala sa mundo ko, para akong itinapon sa ibang planeta.

Pagdating nila sa ikalawang palapag, binuksan ni Liam ang isang pinto. Isang kwarto na mas malaki pa kaysa sa buong bahay nila sa probinsya. May king-sized bed, balcony na overlooking ang city lights, at sariling walk-in closet.

“This will be your room,” malamig na sabi ni Liam. “You’ll stay here starting today.”

Hindi mapigilang mapalunok ni Celine. “Uh… ang laki. Parang hindi ako sanay.”

“Huwag ka mag-alala,” tugon ni Liam na may bahid ng sarcasm. “Sanayan lang yan. After all, you’ll be living here for a long time.”

Napalingon siya dito. For a long time. Hindi ba dapat comforting ang salitang iyon? Pero sa tono ni Liam, para itong sentensiya.

“Anything else?” tanong ni Liam, nakatayo pa rin sa pintuan, parang guwardiya.

Celine crossed her arms. “Actually, yes. Pwede bang huwag mo akong tratuhin na parang empleyado? Hindi naman ako nag-apply dito.”

Nakita niya ang bahagyang pagtaas ng kilay ni Liam. For the first time, parang naaliw ito. “So feisty, huh? I like that. At least hindi ka boring.”

“Excuse me?” iritang tanong ni Celine.

“Relax. I’m not complimenting you,” malamig ulit na tono ni Liam. “I’m just saying… this might be interesting after all.”

Hindi niya alam kung maiinis ba siya o matatawa. Pero bago pa siya makasagot, tumalikod na si Liam. “Dinner will be served at 7. Don’t be late.”

Naiwan si Celine sa kwarto, halos pasabog ang dibdib. Ano ba ‘to? Laro ba ‘to para sa kanya? Ako, parang nilalagay lang sa stage para libangin siya.

Pero kahit naiinis siya, hindi niya maitatangging may kakaibang effect si Liam sa kanya. Ang itsura nito—matangkad, broad shoulders, sharp jawline, at ‘yung mga mata… cold, pero magnetic. Parang hinihila siya kahit anong pilit niyang lumaban.

---

Sa Hapunan

Pagbaba niya ng dining area, napahinto siya sa laki ng mesa. Pang-hotel buffet ang haba, may chandelier na parang kristal, at naka-set ang table na para bang may state dinner.

Pero ang mas nakakapanibago? Dalawa lang silang kumakain.

Tahimik. Walang ibang tao sa paligid. Tanging tunog ng kutsara’t tinidor lang ang maririnig.

“So,” basag ni Celine sa katahimikan. “Ganito ba lagi dito? Ang tahimik?”

“Ganun talaga pag walang unnecessary noise,” sagot ni Liam, hindi man lang tumingin sa kanya.

“Wow,” bulong ni Celine, medyo sarcastic. “So I’m unnecessary noise?”

Finally, tumingin si Liam sa kanya. “Depende. Kung tatahimik ka, hindi.”

Napataas ang kilay ni Celine. “Grabe ka rin ‘no? Hindi mo ba alam, rude ka na?”

“Rude is relative,” malamig na sagot ni Liam. “I’m just being honest.”

“Eh ako rin, honest lang din ako—wala kang manners.”

Natigilan si Liam. Then, bigla itong napangiti. Hindi sarcastic ngayon, kundi genuine na bahagyang ngiti. “You’re brave. Not everyone talks to me like that.”

Parang natulala si Celine. Ngumiti siya? At bakit parang mas lalo siyang napatitig dito?

Agad niyang iniwas ang tingin at nagkunwaring busy sa pagkain. “Well, sanay ako lumaban. Hindi porket CEO ka, tatahimik na lang ako.”

For the first time, nagtagal ang tingin ni Liam sa kanya. Hindi niya alam kung ano ang iniisip nito, pero ramdam niya na sinusuri siya nito—hindi lang sa panlabas kundi pati sa loob.

---

After Dinner

Pagkatapos nilang kumain, naglakad si Celine papunta sa hardin ng mansion. Gusto niyang magpahangin at mag-isip. Ang dami niyang iniwan sa probinsya—pamilya, simpleng buhay, kalayaan. At ngayon, heto siya, nakaipit sa isang kasunduan na hindi niya ginusto.

Hindi niya namalayang lumapit si Liam. Tahimik itong tumabi sa kanya, nakatingin din sa gabi.

“City lights,” sabi nito. “Maganda, diba?”

Napatingin si Celine. “Oo… pero iba pa rin ang bituin sa probinsya. Mas totoo.”

Napangiti si Liam, halos hindi mahahalata. “Interesting perspective.”

Nagtagal ang katahimikan. At sa gitna ng mga ilaw ng siyudad, doon niya unang nakita ang kakaibang side ni Liam—hindi lang cold CEO. May lalim. May misteryo. At kahit ayaw niyang aminin, unti-unting nahuhulog ang loob niya… kahit bawal.

---