ล่าเจียร์ - 87 เมา (ห้ามใจ)

ทางฝั่งฝรั่งเศส….เมืองปารีส

ปลายนิ้วแกร่งยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แม้เขาจะร้องไห้อย่างนี้ แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสายทิ้งอย่างไร้เยื่อใย

คำพูดของพ่อ ล่ายังไม่เคยแม้แต่จะสั่นไหว ทว่าคำพูดเพียงไม่มีคำของเธอ กลับมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขายิ่งกว่าคำพูดใครทั้งนั้น

ร่างสูงยืนเหม่อ กำลังโทษตัวเองที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ จนตวาดใส่เธอเสียงดังอย่างนั้น ทั้งที่เป็นครั้งแรกในรอบสามเดือน ที่ได้ยินเสียงหวานๆ ของเธอ

คำพูดต่างๆ ที่เพิ่งได้ยินมันชวนให้จุกแน่นจนแทบหายใจไม่ออก คำว่าไม่มีสิทธิ์หวง ไม่มีสิทธิ์ห้าม มันทำให้เขาปวดลึกเข้าไปในอก และคำที่บอกว่า อย่าทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของชีวิต ทำให้น้ำตาลูกผู้ชายไหลพรากอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่

ติ๊ด~ แกร็ก!

เสียงกดรหัสดังขึ้น พร้อมกับประตูที่ถูกเปิดเข้ามา ร่างสูงที่ยืนอยู่หน้ากระจกใสบานใหญ่ ละสายตาจากทิวทัศน์ตึกสูงของกรุงปารีส ก่อนจะหันกลับไปมองน้องชาย ที่เพิ่งเดินทางมาถึงฝรั่งเศส

“หวัดดีพี่ชาย” คลื่นยิ้มกว้าง ทักทายอย่างอารมณ์ดี ทว่ารอยยิ้มของเขาหายไปทันที เมื่อสังเกตเห็นขอบตาบวมเปล่งและนัยน์ตาที่แดงก่ำของคนตรงหน้า

“นี่มึงร้องไห้?”

“ฝุ่นเข้าตา”

“ถุ้ย!! มึงคิด