EP19 เตรียมตัวมีลูก

"ฮึก แม่คะ มุกคิดถึงแม่ที่สุดเลย" หญิงสาววิ่งไปโอบกอดมารดาเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึง

"ฮรึก แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอหนูอีกแล้วลูก" ทั้งสองจูงมือกันเข้าไปนั่งตรงโซฟารับแขกอย่างดีใจ

"อยู่ที่นั่นสบายดีมั้ยลูก คุณอองเดรเขาทำอะไรลูกหรือเปล่า เขาดูแลลูกดีมั้ย" หญิงวัยกลางคนหมุนตัวลูกสาวเพื่อดูความผิดปกติ

"เปล่าค่ะแม่ คุณอองเดรเขาดูแลหนูดีมาก" เธออยากจะพูดทุกอย่างออกไปแต่ก็ได้เพียงแค่โกหกเท่านั้น

"มุกมีอะไรจะพูดกับแม่มั้ยลูก" นางถามลูกสาวอย่างเป็นห่วงเพราะในแววตาของลูกสาวเธอเหมือนมีอะไรที่ปิดบังนางอยู่ 

ประโยคคำถามทำให้อยากจะร้องไห้ออกมา "แล้วพ่อล่ะคะ" เธอมาที่นี่สักพักแต่ก็ยังไม่เห็นบิดาของเธอ

"พ่อออกไปทำงานน่ะ เห็นว่าอยากชวนคนมาลงทุนด้วย" นางพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักใจเพราะไม่รู้ว่าสามีตนจะคุยงานแล้วสมหวังมั้ย

"พ่อมีเงินแล้วหรอคะ ทำไมถึงชวนคนอื่นมาทำงานได้" เธอสงสัย

"เปล่าหรอกลูกแต่เป็นเงินครั้งที่คุณภาพอองเดรให้ไว้น่ะ เพราะเค้ารู้ว่าพ่อเราไม่มีทางยอมให้เราแม่ลูกอดตายแน่ เขาให้พ่อเพื่อเก็บเงินไปลงทุนทำธุรกิจ" หญิงสาวพยักหน้ายอมรับยิ้มๆ และตัดสินใจพูดเรื่องที่คุยกับมาเฟียหนุ่มเมื่อช่วงเช้า

"เฟียร์จะหยุดเรียนสักพักนะคะ" เธอพูดอย่างเสียดาย

"ทำไมล่ะลูก ไหนหนูว่าอยากเรียน มีปัญหาอะไรกับคุณอองเดรหรือเปล่า" นางรู้ว่ามาเฟียหนุ่มเป็นคนส่งลูกสาวนางเรียนต่อจึงหมดห่วงเรื่องนี้ไป

"เปล่าหรอกค่ะ แค่..  มุกต้องเตรียมตัวมีลูกให้คุณอองเดรเขาน่ะค่ะ มุกก็เลยจำเป็นต้องดรอปเรียนไปก่อนคลอดลูกให้เขาเฟียร์ถึงจะได้กลับมาเรียน" เธอพูดพร้อมน้ำตาคลอ

ส่วนผู้เป็นมารดาเพียงแค่ตกใจเพราะคิดว่าอองเดรจะเอาตัวลูกเธอไปเลี้ยงไว้แทนเงินที่กู้ไปแค่นั้น แต่เธอก็ไม่อยากเซ้าซี้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองมากนักเพราะเธอก็ขัดอะไรทางนั้นไม่ได้เพียงเพราะคำว่าหนี้ยังค้ำคอ และเขาก็ยังช่วยเหลือจุนเจือเธอกับสามีอีกด้วย

"แล้วมุกอยากมีมั้ยล่ะลูก" เธอถามเพราะเห็นสายตาที่ไม่มีความสุขของลูกสาว

"ฮึก ไม่ค่ะ มุกยังไม่พร้อม แต่มุกก็ขัดเขาไม่ได้" เธอส่ายหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมา

"แม่ขอโทษ ถ้าบ้านเราไม่ล้มละลายเราคงไม่ต้องติดหนี้เขา และหนูก็คงไม่ต้องอยู่อย่างไม่มีความสุขแบบนี้" เธอกอดปลอบลูกสาว

"แม่ขอถามอะไรหนูอย่างนึงได้มั้ยลูก" 

"ฮรึก ค่ะ" หญิงสาวหยุดร้องไห้เพื่อรอฟังคำถามจากมารดา

"แล้วหนูรักเค้ามั้ยลูก" ประโยคนี้ทำให้เธอนิ่งงันก่อนจะพยักหน้าตอบมารดากลับไป

"โธ่ ลูกแม่!"

"มุกรักเค้ามาก แต่มุกไม่รู้ว่าเขารักมุกบ้างมั้ย" เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือทั้งน้ำตา

นางปลอบลูกสาวให้หยุดร้องไห้สักพักก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยและชวนทำอาหารเที่ยงทานกัน

วันนี้นางทำอาหารไทยซะส่วนใหญ่เพราะลูกสาวของเธอเอ่ยคิดถึงอาหารไทยผีมือของมารดา

"คุณอองเดรทานอาหารไทยได้ใช่มั้ยคะ" นางถามชายหนุ่มตรงหน้าอย่างประหม่า และก็ได้คำตอบออกมาสั้นๆ 

"ครับ" เขาทานอาหารไทยได้อยู่แล้วเนื่องจากเขาเดินทางไปทำธุรกิจที่ไทยบ่อยๆ ใช่ว่าเขาจะทานไม่ได้ ถึงเขาจะมีเชื้อสายอังกฤษ - อิตาลี เพราะแม่ของเขาพบรักกับพ่อซึ่งเป็นคนอิตาลีที่มาทำธุรกิจที่อังกฤษ เขาก็ได้ทานอาหารไทยอยู่บ่อยๆ

จากนั้นสองแม่ลูกก็ร่ำลากันเมื่อเธอทานข้าวเสร็จและพูดคุยกับมารดาจนเย็นจึงขอตัวกลับเพราะมาเฟียหนุ่มมีธุระต่อ

"ไปห้างก่อนกลับ" คราวนี้ไคอาร์เป็นสารถีขับรถครั้งนี้แทนคนเก่าเพราะโดนส่งตัวไปดูแลคาสิโนชั่วคราว

"ครับ"

"ทำไมตาแดงๆ ร้องไห้?" เขาเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์เพราะคิดว่าเธอคงไม่อยากจะมีลูกกับเขา

"เปล่าค่ะ มุกแค่ดีใจที่ได้เจอแม่" เธอกลืนก้อนน้ำลายลงคอก่อนจะตอบโกหกเขาออกไปคำโต

"งั้นหรอ?" เขาเค่นยิ้มออกมา

"โอ๊ะ โอ้ย เจ็บ" มือหนากระชากผมของหญิงสาวจนเธอเงยหน้าขึ้นมาสบตา

"อย่ามาโกหกฉัน ฉันไม่ใช่คนโง่ ที่จะเชื่อฟังคำโกหกของเธอ ทำไมมีลูกให้ฉันมันยากนักหรอ ห้ะ!" เขาสะบัดใบหน้าสวยอย่างแรงโดยไม่คิดว่าคนโดนกระทำจะเจ็บหรือไม่เพราะตอนนี้อารมณ์โกรธมันมากกว่าเหตุผล

"ฮรึก  ก็มุกยังไม่พร้อม มุกยังเด็ก มุกดูแลเขาไม่ได้หรอก และมุกก็ยังอยากเรียนอยู" เธออธิบายทั้งน้ำตาเผิ่อเขาจะเห็นใจเธอขึ้นมาบ้าง

"ไหนที่เธอว่ายังเด็ก ฉันเอาเธอมาตั้งแต่ 17 - 18  จนตอนนี้เธอเข้ามหาลัยเธอยังคิดว่าตัวเองยังเป็นเด็กอยู่หรอ เธอโตพอที่จะมีลูกให้ฉันได้แล้วมุกดา!" เขาเค้นเสียงพูดอย่างไม่สบอารมณ์

"ฮรึก ฮือ มุกก็แค่อยากใช้ชีวิตของตัวเองบ้างไม่ได้เลยหรอคะ" เธอร้องไห้ส่งสายตาตัดพ้ออย่างน่าสงสาร

"คิดดีแล้วใช่มั้ยที่พูดคำนี้ออกมา อยากไปจากฉันมากนักหรอ ห้ะ เธอก็รู้ว่าผลของคนที่มันท้าทายฉันจุดจบมันจะเป็นยังไง" มาเฟียหนุ่มเค้นเสียงรอดไรฟันอย่างไม่พอใจเธอ

"ฮรึก ไม่เอาแล้วแบบนั้น มุกกลัว" เธอขยับมากอดเขาอย่างร้อนรนหวังว่าเขาจะไม่ทำมันจริงๆ อีกครั้ง

"เธอจะเรียนตอนไหนก็ได้ แต่เธอต้องมีลูกให้ฉันเท่านั้น!" เขายื่นคำขาด

"ฮึก ค่ะ มุกจะยอมมีลูกให้คุณ" กี่ครั้งแล้วที่เธอยอมเขายอมเพราะคำว่ารักคำเดียว ยอมทั้งที่รู้ว่าเขาไม่เคยรักเธอเลยด้วยซ้ำยอมทั้งที่เขาทำร้ายร่างกาย เพียงแค่คิดว่าเขาจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเธอบ้าง

"เรื่องมหาลัยพรุ่งนี้ไม่ต้องไป เพราะฉันเตรียมทุกอย่างให้เธอหมดแล้ว" พูดแค่นั้นมือก็โอบกอดพร้อมลูบศีรษะเล็กไปเบาๆ เพื่อบ่งบอกว่าเขาอารมณ์ดีขึ้นแล้ว

"ทำไมคุณถึงอยากมีลูกคะ" เธอถามเสียงอู้อี้

"ก็เธอคิดว่าเพราะอะไรล่ะ เธอจะต้องอยู่กับฉันตลอดไป แค่เลี้ยงลูกของเราแค่นี้ทำได้ใช่มั้ย?" ไม่ใช่ประโยคคำถามแต่เป็นคำสั่งและเธอก็เข้าใจดีว่าเขาให้เธอเลือก

"ถ้าท้องเมื่อไหร่วันนั้นฉันถึงจะหมั้นกับเธอ คลอดลูกแล้วค่อยแต่งงาน" เขาเอ่ยไปพรางๆ ยังไงก็ต้องแต่งอยู่ดีเพราะแม่ของเขาอยากได้เธอเป็นสะใภ้ซะขนาดนั้น 

เธอยอมรับว่าคำพูดของเขามันทำให้ใจเต้นแรงเธอคิดว่าเขาจะให้เธอเป็นเพียงแม่พันธุ์แค่นั้นเสียอีก

"แล้วคุณไม่กลัวว่าลูกจะเป็นจุดอ่อนของคุณหรอคะ" เธอถามอย่างคิดไม่ตกเพราะมาเฟียอย่างเขามีศัตรูเยอะอยู่แล้วถ้าเขามีลูก ลูกจะไม่กลายเป็นจุดอ่อนหรอกหรอ

"แล้วฉันเคยปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปมั้ยล่ะ"