Novels by ยี่สิบห้าเมษา ฯ.

เมื่อผู้เป็นภรรยาเดินลงมาจากห้องเพื่อทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งสองครอบครัว"อาหารถูกปากมั้ยคะ" เธอทำอาหารไทยผสมไปด้วยซึ่งบนโต๊ะไม่มีใครเชื่อสายไทยเลยสักคน"ทานได้ค่ะ" ซาเฟียร์เอ่ยขึ้นเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจทุกคนบนโต๊ะอาหารทานข้าวกันพูดคุยกันตามประสาคนที่ไม่ค่อยได้เจอกันก่อนจะแยกตัวออกไปวันต่อมาหญิงสาวใช้เวลาจัดของทุกอย่างบนห้องนอนเพื่อเซอไพรซ์วันเกิดของสามีหนุ่มในช่วงที่เขาทำงาน เธอคิดว่าเราคงลืมวันเกิดตัวเองแน่ๆ เพราะสามีหนุ่มทำงานหนักมากขนาดนี้จนเธอนึกเป็นห่วงสุขภาพของเขา "เฮ้อ เสร็จสักที" ร่างเล็กถอยออกมาห่างเพื่อชื่นชมวันเกิดเธอเมื่อเธอลองดับไฟดูเพื่อความเรียบร้อยจนทุกอย่างเป็นไปตามที่วางแผนเอาไว้ เธอใช้เวลาที่เหลือทำธุระส่วนตัวรวมถึงอาบน้ำให้ลูกสาวของเธอบรึ้น!! รถลีมูซีนคันหรูวิ่งเขามาภายในรั้วบ้านก่อนจะปรากฏร่างของสามีหนุ่มเดินลงมาจากรถโดยมีลูกสาวคนสวยวิ่งเข้าไปโอบกอดบิดาเช่นทุกวันฟอด!! ฟอด!!! เมื่ออุ้มลูกสาวแนบอกมาเฟียหนุ่มก็ไม่ลืมหอมแก้มลูกสาวและภรรยาสุดที่รักอย่างเช่นทุกวัน"ขึ้นไปอาบน้ำเถอะค่ะมาเหนื่อยๆ" เธอยื่นแก้วน้ำให้สามีหนุ่มดื่มแก้เหนื่อยก่อนจะกอดหอมจนพอใจและบ

4 ปีต่อมา"หม่ามี๊ขาแด๊ดดี๊มาแล้ว" เบบี๋เด็กหญิงตัวเล็กวัยสามขวบลูกสาวของแด๊ดดี๊เดรร้องเล่นเสียงใสเมื่อรถยนต์คันหรูของผู้เป็นบิดาวิ่งเข้ามาบ้าน"คิดถึงแด๊ดดี๊จังเลยค่ะ" เด็กน้อยได้นิสัยขี้อ้อนเหมือนมารดาไม่มีผิดฟอดด!!! "แด๊ดดี๊ก็คิดถึงเบบี๋เหมือนกันค่ะ" มาเฟียหนุ่มอุ้มลูกสาวคนเล็กแนบอกพร้อมหอมแก้มป่องๆนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว"หม่ามี๊ล่ะครับ" เมื่อไม่เห็นผู้เป็นภรรยาออกมารอรับอย่างเช่นทุกวันก็เอ่ยถามอย่างสงสัย"หม่ามี๊บอกว่าจะไปเตรียมอาหารรอคุณลุงตินกับน้าเฟียร์ค่ะ" เด็กน้อยพูดกับบิดาตลอดทางระหว่างที่เดินเข้าไปหาภรรยาในครัว"หื้ม คุณลุงจะมาหรอคะ" เขาไม่ยักรู้ว่าเพื่อนรักจะแวะมาหาเพราะออสตินไม่ได้โทรมาบอก"ช่ายค่ะ เบบี๋ดีใจมากๆเลยค่ะ พี่ออสก้ากับพี่เดซี่จะมาเล่นกับเบบี๋ด้วย" ลูกๆของออสตินและซาเฟียร์อายุห่างกันกับเบบี๋เพียง 1-2 ปีเขาคงต้องหวงลูกสาวมากแน่ๆ เพราะเบบี๋ค่อนข้างสนิทและรักออสก้ามากด้วย"ทำอะไรอยู่ครับที่รัก" มาเฟียหนุ่มปล่อยลูกสาวไปเล่นกับลัคกี้และคนดูแลก่อนจะเดินเข้ามาหาภรรยาและสวมกอดอย่างแผ่วเบาตามประสาผู้ชายคลั่งรักเมียเด็ก"ทำอาหารรอเพื่อนพี่คะ น้องเฟียร์จะแวะมาเล่นด้วย" พู

นี่ก็แต่งงานมาร่วมสามเดือนแล้ว เธอก็ไม่มีวี่แววว่าจะตั้งครรภ์สักทีซึ่งเธอก็ท้อแล้วแหละ"หวังว่าจะชอบนะคะสามี" หญิงสาวคลี่ยิ้มอย่างสุขใจสายตามองดูกล่องอาหารที่เธอเพิ่งทำเสร็จเพื่อเตรียมจะไปส่งอาหารให้สามีที่บริษัทตามเช่นทุกวัน"ไปกันเถอะค่ะ" เธอถือกล่องอาหารเดินขึ้นรถออกไปพร้อมคนดูแล้วเธอRrrr Rrrrr Rrrrrr เทีี่ยวมือถือเครื่องหรูดังขึ้นมาก่อนจะเห็นเป็นเบอร์ของเคอาร์"ว่าไงคะคุณอองเดรอยากได้อะไร" เธอคิดว่าเขาอยากให้เธอเองของไปให้เสียอีก[คุณมุกครับ นายอาการแย่แล้วไม่รู้ว่านายเป็นอะไรรีบมาเลยนะครับ] เมื่อได้รับแจ้งใจเธอถึงกลับตกวูบเมื่อกลัวว่าอีกคนจะเป็นอะไรไป"ค่ะ มุกจะรีบไปเดี๋ยวนี้"เมื่อมาถึงหน้าบริษัทหญิงสาววิ่งลงจากรถทั้งน้ำตาอย่างไม่อายอะไรเพราะจิตใจตอนนี้เธอลอยไปอยู่กับอีกคนแล้ว"ฮรึก อย่าเป็นอะไรนะคะ" เธอรีบกดลิฟต์ขึ้นชั้นสูงสุดของบริษัททันทีเพราะเธอเข็ดแล้ว กลัวว่าเขาจะจากเธอไป"อ๊วก แหวะ อ๊วก" มาเฟียหนุ่มนั่งคุกเข่าโก่งคออาเจียนในห้องน้ำด้วยความเพลียใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดหยาดเหงื่อผุดขึ้นเต็มไปหมดเขาหงุดหงิดตัวเองมากเพราะไม่มีแรงและทำอะไรก็เวียนหัวไปหมด"คุณอองเดร ฮึก ไหวไหม

หญิงสาวเดินเข้าไปจับมือหนาผู้เป็นสามีด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและมีความสุขบาทหลวงกล่าวถึงพิธีแต่งงานก่อนทั้งสองจะตกลงปลงใจรักและเคารพกันฉันท์สามีภรรยาที่รักใคร่"I declare that you two are lawful husband and wife from now on. พ่อขอประกาศว่าเจ้าทั้งสองเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายนับแต่บัดนี้เป็นต้นไป"ทั้งสองประกบจูบกันด้วยความรักท่ามกลางแขกเหรื่อที่มาร่วมงานตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าหลายคู่เดินเข้ามาภายในงานและเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ท่านแคสเซียส ผู้นำองค์กรมาเฟียที่เขาและออสตินอยู่ร่วมองค์กร"congratulations i wish both of you love each other for a long time very happy" [ยินดีด้วย ขอให้ทั้งคู่รักกันนานๆ มีความสุขมากๆ]"Thank you very much" หญิงสาวขอบคุณกล่าวอย่างสุภาพเมื่ออีกฝ่ายอวยพร"It is a great honor for you to join our auspicious event." [รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านมาร่วมงานมงคลของเรา]"Don't be inconsiderate because I'm happy to come and bless you." [ไม่ต้องเกรงใจเพราะฉันยินดีมาร่วมงาน]งานแต่งงานถูกจัดถึงช่วงบ่าย และมี After Party ย้อนหลังงานสละโสด"ถึงเวลาสาวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเ

เช้าวันต่อมาช่วงเช้านี้เธอต้องรีบแต่งตัวเพื่อไปโรงพยาบาลซึ่งอีกคนนัดหมอไว้ให้แล้ว"กลัวหรอ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเขาสัมผัสถึงมือที่เย็นเฉียบของเธอ"นิดหน่อยค่ะ กลัวเข็ม" เธอกลัวเข็มเป็นชีวิตจิตใจยิ่งไม่อยากมาแตะโรงพยาบาลเลยสักครั้ง"เชิญคุณมุกดาค่ะ" จากอาการที่เราสอบถามและตรวจไปก่อนหน้านี้ปรากฎว่าคุณมุกดามีอาการป่วยซึมเศร้า "..." ร่างเล็กเงียบไปทันที เธอเป็นซึมเศร้าหรอ เธอก็ใช้ชีวิตปกตินิไม่ต้องกังวนนะคะคุณมุกดาเป็นแค่ระยะแรกทานยาสม่ำเสมอก็จะหายเป็นปกติค่ะ ส่วนที่คุณมุกดาบอกว่าใช้ชีวิตปกติคืออาการแค่แรกเริ่มค่ะอาจจะไม่รู้ตัว ".."อาการพวกนี้ถ้าปล่อยไว้นานๆ อาจจะถึงขั้นฆ่าตัวตายก็ได้ค่ะเพราะงี้เราถึงต้องรีบรักษากึก! ประโยคนี้ทำให้เธอนึกไปถึง..วันที่ฆ่าตัวตายเธอเพียงแค่คิดว่าอยากตามลูกในครรภ์เธอไปแค่นั้น และไม่ได้คิดไปถึงวันที่เธอป่วย"เดี๋ยวหมอจะให้ยาไปทานนะคะ และย้ำว่าให้ทายสม่ำเสมอและที่สำคัญคนไข้ห้ามเครียดนะคะ ไม่ว่าจะผ่านเรื่องเลวร้ายอะไรมาสู้ๆ และยิ้มรับไว้นะคะ" มาเฟียหนุ่มที่ได้ยินเรื่องทุกอย่างที่หมอพูดก็ฉุกคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้แน่ๆ เพราะที่ผ่านมา

เมื่อตัวเองปลดปล่อยอารมณ์สวาทเสร็จสิ้นมาเฟียหนุ่มก็ย่อตัวลงไปโอบอุ้มหญิงคนรักขึ้นมาแนบอกและวางเธอลงช้าๆ อย่างอ่อนโยนตรงอ่างอาบน้ำที่เตรียมเอาไว้"อ๊ะ!" เธอถูกจับคว่ำหน้าลงโดยใช้มือค้ำไว้ที่ขอบอาบโดยมีอีกคนช้อนหลังเธออยู่แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ นิ้วเรียวยาวถูกสอดเข้ามาในกายเธอเพื่อช่วยให้เธอผลิตน้ำหวานออกมาเพื่อจะได้ง่ายต่อการสอดใส่ เพราะที่ผ่านมาห่างเรื่องอย่าว่ามานานพอสมควรแผล็บ แผล็บ แผล็บ จู่เขาก็สอดแทรกเรียวลิ้นเข้ามาดูดดึงร่องสาวของเธอจนร่างเล็กบิดเร้าอารมณ์"อ๊าๆ มุกเสียว อื้อ~" ยิ่งเมื่อเขารัวลิ้นเธอก็แทบทรงตัวไม่ไหวแล้ว"หึ เธอต้องเสร็จจากอย่างอื่น" มาเฟียหนุ่มหยัดตัวขึ้นมามทิหนาชักรูดกายใหญ่เพื่อเตรียมสอดใส่ นิ้วเรียวยาวลูบไล้กายสายของเธออย่างหยอกล้อ มือล็อคสะโพกเล็กทำไงแน่นและค่อยๆกดแก่นกายใหญ่เข้าไปในกายเธอช้าๆ"อ๊ะ มะ..มุกอึดอัด" ความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นคือความเจ็บแต่ไม่มากเท่าตอนที่เธอมีอะไรกันกับเขาครั้งแรก แต่ความเจ็บครั้งนี้เพียงเพราะเธอห่างหายจากเรื่องอย่าว่าไปนานและเมื่อเขากดเข้ามาเรื่อยๆ เธอก็อึดอัดอยากจะให้เขาขยับเพื่อให้เธอคลายความอึดอัดนี้ส๊วบ!! เมื่อกายใหญ่ถูกสอดเข้าไ

วันเกิดมาเฟียหนุ่มทั้งสองครอบครัวนั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาหลังจากไม่ค่อยได้เจอกันมาเกือบเดือนมีความสุขมากๆนะลูก ท่านอีริค มารดาของมาเฟียหนุ่มอวยพรบุตรชายคนเดียวของตระกูล"ม๊าขอให้ลูกมีีความสุขมากๆ ทำอะไรก็ประสบความสำเร็จ" นายหญิงปภาภัทรอวยพรลูกชาย"ขอบคุณครับป๊าม๊า""ม๊าก็ไม่มีอะไรมาก มีความสุขมากๆนะลูก มีหลานให้ม๊าเยอะๆล่ะ" คุณหญิงเจียอีขอหลานอีกคน"อีกไม่นานครับม๊า""ป๊าก็อยากอุ้มหลานอีกคน" ท่านจางเหว่ยพูดอย่างขบขัน"ส่วนรินก็ขอให้พี่มีความสุขมากๆ นะคะ รินรักพี่นะ แด๊ดดี๊สุดหล่อของเด็กๆ"ทั้งสองครอบครัวทานข้าวอิ่มตอนนี้แยกย้ายกันขึ้นห้องไปกันหมดแล้วทั้งสองเดินมาส่งลูกๆ เข้าห้องนอนแล้วกลับเข้าห้องตัวเอง เพราะเธอเตรียมเซอร์ไพรส์บางอย่างให้สามี"หลับตาสิคะ" เธอเดินมาตรงหน้าเขาทันที่เดินมาถึงห้องsdsสักพักมีกล่องบางอย่างวางไว้ในมือของเขามาเฟียหนุ่มลืมตาขึ้นมาก็วางกล่องไว้บนเตียงแล้วรีบเปิดดู แต่พอเห็นหน้าข้างในแล้วหัวใจแกร่งแทบกระเด็นออกมาเพราะความดีใจปนตื่นเต้น"ฮรึก จริงหรอครับ ไม่ได้หลอกพี่นะ" แต่แล้วน้ำตามาเฟียก็ไหลออกมา"จริงสิคะ ไหนดูซิ คุณพ่อสุดหล่อร้องไห้ทำไมคะ" เธอเช็ดน้ำต

เอี๊ยด อ๊าด เอี๊ยดอ๊าด!! เสียงขาเตียงดังขึ้นไม่ขาดสายเนื่องจากคู่รักที่กำลังโหมไฟราคะใส่กันและกัน"ฮึกก อ๊าา อ๊ะ อร๊ายย อ๊าๆ" หญิงสาวครวญครางอย่างสุดเสียงเนื่องจากรองรับแรงกระแทกจากสามีตัวโตเพราะคนเอาแต่ใจต้องการลูกชายอีกคนไม่สืบต่อธุรกิจอ๊า! ปั่กกก ปั่กก ปั่กก มาเฟียหนุ่มกระแทกแก่นกายใหญ่ใส่ร่องรักของภรรยาอย่างเเอาเป็นเอาตายอึกกก อ๊า หญิงสาวฟุบหน้ากับหน้าอกแกร่งเนื่องจากโดนสามีอุ้มอยู่ตั่บบ ตั่บบบ ตั่บบบ อ๊าส มาเฟียหนุ่มปลดปล่อยน้ำรักสีขาวเข้ามดลูกเมียรักเต็มที่เพราะหวังว่าลูกชายคนเล็กของเขาจะมาเกิดสักทีแฮ่ก แฮ่ก หญิงสาวหายใจเหนื่อยหอบบนอกของสามีเนื่องจากเขาทำรักกับเธอตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนตอนนี้สี่ทุ่มกว่าเธอยังไม่ได้พักให้หายเหนื่อยเลย"เหนื่อยขนาดนั้นเลย?" มาเฟียหนุ่มแกล้งหยอกล้อภรรยารัก"ชิส์ ไม่ได้อึดเหมือนพี่นิ" เธอมองค้อนใส่เขา"หึ ทำให้พี่หน่อย" มาเฟียหนุ่มเดินมานั่งที่โซฟาโดยที่เธอยังอยู่บนตักแกร่ง"รู้หรือเปล่าว่าเราไม่จำเป็นต้องทำที่เตียงตลอด" มาเฟียหนุ่มจับเอวเธอไว้และกระแทกแก่นกายสวนเข้าไปในร่องสวาทเน้นๆ"โอ้วว เสียวมากเมียจ๋า" "อึกก อ๊าส์ เสียวๆ ฮือ จุกด้วย อ๊า" เธอคร

หลังจากที่หลินลู่ฟื้นตัวเธอก็เข้าเรือนจำโดยไม่มีการประกันตัว เพราะกดหมายของฮ่องกงแรงมาก เธอจึงโดนข้อหาติดคุกตลอดชีวิต วินาทีที่เธอรับรู้เธอแทบจะอยากตาบลงตรงนั้น ส่วนจางเหว่ยก็ยังรักและห่วงใยน้องสาวคนเดียวของเขา ต่อให้ต้องโดนตราหน้าว่าโง่บรมเขาก็อยากจะช่วยเธอ แต่ไม่ใช่ตอนนี้อาจจะให้เวลาหลินปรับตัวและสำนักจริงๆ แต่ถ้าไม่ก็คงต้องปล่อยไว้อย่างนั้น อยู่ในเรือนจำตลอดชีวิต ก็เหมือนตายทั้งเป็น นรกบนดิน"เด็กใหม่หรอเราอ่ะ" นักโทษหญิงคนอื่นเดินเข้ามาทักทายเธอด้วยสีหน้าไม่ค่อยเป็มมิตรเธอเกรงกลัวผู้หญิงร่างท้วม "คะ ค่ะ""ไม่ต้องกลัว พวกฉันแค่รับน้อง" พูดจบเธอก็โดนเหมือนที่เธอเคยทำกับหลานสาวตัวเอง ตอนนี้เธอเหมือนตายทั้งเป็นเจ็บเจียนตาย"ฮรึกก แม่ หลินอยากไปหาเเม" เธอร้องไห้ออกมาด้วยความทุกข์ทม"ฮือออ พี่ชาย หลินขอโทษฮือ" ตอนนี้เธอรู้ซึ้งแล้วถ้าย้อนเวลากลับไปเธอคงไม่ทำแบบนี้เธอสำนึกผิดแล้วจริงๆ'อันที่จริงตอนแรกผมกะจะส่งคนไปอยู่ในเรือนจำกับหลินลู่อยากให้เธอได้รับความเจ็บปวดเหมือนที่เธอทำกับภรรยาของผม''แต่มาคิดดูอีกครั้ง ผมไม่อยากให้กรรมทุกอย่างที่ผมเคยทำไปตกถึงลูกที่จะเกิดมาของผม''ฉันอภัยให้

หลินลู่มาทำงานตามปกติแต่เธอหารู้ไม่ว่าเวลาของเธอหมดไปแล้ว"林小姐，警察來找你了。" (คุณหลินคะ ตำรวจมาขอพบ) ฝู่เหยาวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องทำงาน"有什麼已經宣布的嗎？ " (อะไรหรอ ได้แจ้งไว้หรือเปล่า) เธอนั่งไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไร'เรื่องผ่านมาเป็นเดือนเเล้ว หลักฐานก็ไม่มี คงไม่มีอะไรหรอกมั้งน่าจะเรื่องของวัฒน์' เธอคิดในใจ"林總，還是去會議室吧，大家都在等著呢。" (คุณหลินไปที่ห้องประชุมดีกว่าค่ะ ทุกคนรออยู่)"每個人？" (ทุกคน?)เธอเดินตามผู้ช่วยไปที่ห้องประชุมเพราะเธอก็อยากรู้ใจจะขาด"เชิญนั่งครับ" มือขวาคนสนิทของมาเฟียหนุ่มพูดกับเธอ"มีอะไรหรอคะ" เธอค่อยๆนั่งแล้วถาม"我們逮捕你企圖殺死你的兄弟。 " (เราขอจับกุมคุณข้อหาพยายามฆ่าพี่ชายของคุณ)"什麼！？不要誹謗我我會起訴你們所有人。" (อะไรนะ!? อย่ามาใส่ร้ายฉัน ฉันจะฟ้องพวกแกให้หมด) เธอลุกขึ้นโวยวาย"คุณน้า มอบตัวเถอะค่ะ โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา" ลี่หลินเธอพูดขึ้นมา"แก แกใช่มั้ย แกจะมายึดบริษัทของฉันใช่มั้ย" หลินลู่ตรงเข้ามาจะทำร้ายหลานสาวตัวเองแต่มาเฟียหนุ่มโอบกอดเธอไว้และสั่งให้การ์ดที่อยู่ในห้องล็อคตัวเธอไว้ เพราะตอนนี้เธออาละวาดอย่างไม่ใช่เธอเมื่อก่อนหน้านี้"ไม่มีใครทำอะไรคุณน้าหรอกค่ะ คุณน้าทำร้ายพ่อของลี่ทำ

"หมอคะ ตอนนี้พี่ชายฉันเป็นยังไงบ้าง" หลินลู่มาโรงพยาบาลพร้อมกับลูกน้องคนสนิทของพี่ชายเธอหลังจากที่เธอเก็บหลักฐานทั้งหมดไป"คนไข้มีอาการหัวใจวายเฉียบพลันจึงเกิดอาการช็อกและหมดสติไป คนได้เป็นอัมพาตแต่เราสามารถทำให้เป็นเหมือนเดิมได้ด้วยการบำบัดเพราะคนไข้ตกบรรไดและหัวใจล้มเหลวจึงค่อนข้างหน้าเป็นห่วงครับ""แต่มีอีกเรื่องครับ คือทางเราพบสารชนิดหนึ่งที่เป็นการทำลายส่วนต่างๆของระบบในร่างกาย และเป็นยากระตุ้นโรคหัวใจจะเรียกได้ว่าเป็นสารพิษก็ได้ครับ""ก่อนหน้านี้คนไข้ทานอะไรหรือแพ้อะไรมาหรือเปล่าครับหมอจะได้เขียนประวัติ""ฉันไม่ทราบว่าพี่ชายฉันทานอะไรลงไปนะคะเพราะฉันอยู่ในห้อง แต่เมื่อตอนเย็นเราสองคนทานอาหารกันตามปกติแต่เป็นอาหารโปรดของพี่ชายฉัน เราทานกันมานานแต่ไม่ได้เป็นอะไรนะคะ""พี่ชายฉันจะดีขึ้นเมื่อไหร่คะ""ตอนนี้หมอยังให้คำตอบไม่ได้ เพราะยาไปกระตุ้นหัวใจแรงเกินไปจนพี่ชายของคุณรับไม่ไหวและหมดสติไป แต่เคยมีคนไข้มารักษาอาการแบบนี้คล้ายๆ กัน แต่ก็หลับไปประมาณหนึ่งเดือนกว่าๆ""หลิงเถียน เฝ้าพี่ชายไว้ก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเข้ามา" เธอบอกกับลูกน้องคนสนิทพี่ชาย"เอ่อ ครับ" แม้จะสงสัยอยู่บ้างแต

เหตุการณ์นี้เป็นเรื่องจินตนาการของผู้เขียนแต่งเขียนขึ้นมาเอง ห้ามลอกเลียนแบบการกระทำนี้เด็ดขาดนะคะ โปรดอ่านด้วยความเข้าใจ ขอบคุณค่ะ**************************************************"พี่ชาย หลินมีเรื่องจะคุยด้วย" เธอเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องทำงานของจางเหว่ยด้วยรอยยิ้ม"ไม่มีเงินใช้หรอถึงซมซานกลับมา" จางเหว่ยพูดประชดเธอ มีเพียงหลินลู่ที่เก็บความโกรธทำไว้ในใจหลินแค่จะมาบอกว่าหลินเลิกกันกับวัฒน์แล้วนะคะ หลินรู้แล้วว่าเขามีเกาะหลินเพราะหลินพึ่งเห็นเขาเดินเข้าโรงแรมไปกับผู้หญิงรุ่นแม่เหมย"เมื่อเช้าเธอพึ่งไปอยู่กับมันมานิ พี่จะเชื่อเธอได้ยังไง" จางเหว่ยพุดอย่างรู้ทันเธอ"มันก็จริงค่ะ แต่หลินให้คนตามวัฒน์หลินเลยพึ่งตาสว่างเมื่อตอนบ่ายๆ" เธอแสร้งหน้าเศร้า"หลิน ฮรึกก หลินรักเขามากแต่ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับหลินดวย ฮือออ" เธอร้องไห้ออกมาจนพี่ชายของเธอเดินเข้ามากอดปลอบใจ"ไม่เป็นไรนะ เธอยังมีพี่ พี่ชายคนนี้ที่รักเธอเหมือนกัน" จางเหว่ยพูดปลอบน้องสาว แต่กลับเป็นหลินเองที่สะอึกเพราะคำว่ารักของพี่ชายต่างแม่ของเธอ แต่สุดท้ายก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเพราะคำสอนของแม่ผุดขึ้นมา ทุกอย่างของตระกูลเฟยหมิ

กลางดึกเงียบสงัดได้ยินเพียงแค่เสียงเครื่องปรับอากาศในห้องนอนใหญ่แต่ทว่าระหว่างที่หญิงสาวกำลังเคลิ้มหลับจู่ๆ มือปลาหมึกของผู้เป็นกำลังเลื่อนเข้ามาบีบขยำหน้าอกหน้าใจของเมียเด็กอย่างเมามันส์"อื้อ จะนอนอย่ามากวน" เธอพูดเสียงอ่อนก่อนจะจับมือของเขาออกทว่ามือปลาหมึกของเขานั้นกลับเหนียวยิ่งกว่าอะไรจนเธอถอนหายใจออกมาหนักๆ อย่าเบื่อหน่ายกับอาการหื่นไม่รู้จักเวล่ำเวลาของสามี"น๊า ที่รักแดดดี้เงี่ยนจนปวดควxไปหมดแล้ว" น้ำเสียงออดอ้อนกระซิบข้างใบหูเล็กจนเธอขนลุกซู่ก่อนจะถูกมือหนานั้นดึงไปกอบกุมความเป็นชายซึ่งเธอก็ชินแล้วแหละเพราะเขามักจะดึงมือเธอไปนอนจับแบบนี้แทบทุกคืน"เฮ้อ!" เธอถอนหายใจใส่เขาอย่างปลงๆ ก่อนจะผลักเขานอนลงแล้วเป็นฝ่ายเลื่อนตัวลงไปอยู่ตำแหน่งตรงกลางระหว่างขาของเขาแล้วเลื่อนกางเกงนอนขาสั้นของเขาลงมาเผยให้เห็นแก่นกายใหญ่แข็งชูชันผงาดออกมาท่ามกลางความมืดมิดที่มีเพียงแสงจันทร์สาดเข้ามาทางระเบียงห้องนอนมือบางสัมผัสไปที่ลำใหญ่ก่อนจะค่อยๆ ชัดรูดเพื่อเตรียมความพร้อมแล้วใช้นิ้วโป้งบดขยี้ปลายหักหยักเพื่อเช็คความพร้อมกลับพบว่าตอนนี้มันเปียกแฉะตรงปลายแล้ว อ็อก! อ็อก! อ็อก! อ็อก! อ็อก! อ็อก!

ชายชรากล่าวประโยคหลายอย่างในงานวันเกิดตัวเองท่ามกลางความยินดีของแขกหลายๆ คนที่มาแสดงความยินดีและอวยพรวันเกิด"เหลือสิ่งสุดท้ายที่ผมอยากจะบอกกับลูกชายคนเดียวที่ผมรักและไว้ใจเขามากกว่าใครๆ ถ้าหากวันหนึ่งผมตายผมกลัวว่าผมจะไม่สามารถพูดมันออกมาได้""..""แทนไท พ่ออยากขอโทษแกในหลายๆ อย่างที่ที่ผ่านมาที่พ่อคอยแต่บงการสั่งแกทำนั่นทำนี่จนมาเป็นแกในวันนี้ ที่ผ่านมาถึงพ่อจะบังคับให้แกเป็นนั่นเป็นที่ ทำงานในสิ่งที่แกไม่ชอบแต่เพราะพ่อหวังดีแม้ว่าแกจะไม่ใช่ลูกในไส้แต่ฉันก็รักแกเหมือนลูกแท้ๆ ในสายเลือด เห้อ สิ่งที่ฉันสร้างและทำไว้ฉันอยากให้แกสายต่อธุรกิจต่างๆ เพราะทุกอย่างฉันมอบให้แกเพื่ออนาคตแกจะไม่ได้ลำบากเหมือนที่ผ่านมา" เขายังจำวันที่สูญเสียภรรยาได้วันนั้นเขาเสียศูนย์ไม่น้อยแต่เพราะแทนไททำให้เขาคิดได้ว่าสิ่งที่ทำมาทั้งหมดจะไม่เสียเปล่า ต่อให้ใครจะพูดว่าเขาโง่ก็ตามที่ยอมยกทุกอย่างที่มีให้ลูกนอกคอกที่ไม่ใช่สายเลือดแต่เขากลับคิดว่ามันคุ้มค่าเพราะหากไม่มีแทนไทป่านนี้คงเหลือแต่ตาแก่ขี้เหล้าล้มละลายไปแล้ว"ของขวัญวันเกิดอะไรฉันไม่ต้องการแล้วหล่ะเพราะแกให้หลานชายคนเดียวของฉันเป็นของขวัญวันเกิดแล้วหล่ะ"

สี่ปีต่อมา"น้องเทมป์ครับเข้าบ้านได้แล้วลูก" เสียงหวานของเอมมี่เอ่ยเรียกลูกชายตัวน้อยที่เตะบอลอยู่ส่วนหย่อมหลังจากกับพี่เลี้ยงหนุ่มคนที่ผู้เป็นพ่ออย่างปกป้องหามาให้"ครับหม่ามี๊" เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้างก่อนจะก้มลงไปเก็บลูกบอลที่เตะออกไปไม่ไกลเข้ามาอุ้มไว้ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านอย่างว่าง่ายตามคำสั่งด้วยใบหน้าที่มอมแมม"ไปเล่นยังให้ให้เปื้อนขนาดนี้คะเนี่ย" พี่เลี้ยงอีกคนที่เป็นผู้หญิงอีกคนก็เดินเข้ามารับเด็กน้อยเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่มอมแมมออกไปเพราะต้องออกไปข้างนอกกับผู้เป็นแม่และยาย"งานเริ่มกี่โมงคะเนี่ย ตอนนี้เป็นเวลาเท่าไหร่แล้วคะ" เสียงหวานเอ่ยถามสามีที่เพิ่งแต่งงานกันเมื่อปีที่แล้วและเพิ่งย้ายมาอยู่บ้านใหม่ได้สองเดือนกว่าและวันนี้ก็ต้องรับไปงานเลี้ยงวันเกิดหุ้นส่วนบริษัทผู้เป็นพ่อ"ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ งานจะเริ่มอีกตั้งสองชั่วโมง" ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มเมื่อรู้ว่าคนที่เป็นเจ้าของงานวันเกิดนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน พ่อบุญธรรมของเขานั่นเอง "ไม่รีบได้ไงหล่ะคะ หุ้นส่วนคนสำคัญของป๊าเลยนะเพราะเขามีหุ้นมากกว่าหุ้นส่วนคนอื่นแหนะ" เธอเอ่ยก่อนจะหมุนตัวดูรูปร่างตัวเองในกระจกว่ามีตรงไหนไม่สวยบ้างเพร

“พอสักทีค่ะ ทั้งสองเลย!” เวนิการ์หมดความอดทนตวาดใส่สามีและแฟนลูกสาวเพราะทั้งสองยังไม่หยุดหาเรื่องกันจนเธอไม่ชอบใจเพราะทำตัวราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กทั้งที่เป็นพ่อเป็นตาของหลานกันหมดแล้ว“คะครับ” พอโดนเมียดุด้วยแววตาเอาจริงจนเริ่มกลัวเมียขึ้นมาแล้วจริงๆ“หึๆ กลัวเมียนี่หว่า” ชายหนุ่มหัวเราะเยาะอีกฝ่ายเพราะเก่งกับทุกอย่างยกเว้นกลัวเมีย“แดดดี้ นั่นป๊าหนูนะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงดุเล็กน้อยแต่ไม่ถึงขั้นเอาจริง“ค้าบที่รัก” เพิ่งพูดให้อีกฝ่ายไปหยกๆ หน้าเสียเลย“ฮ่าๆ ถึงมึงจะเป็นผัวแต่กูเป็นพ่อและสำคัญกว่ายัยหนูกว่ามึง ไอ้หมาหัวเน่า” คราวนี้เป็นศึกพ่อตากับลูกเขยแล้วจริงๆ“ก็หมาหัวเน่ากันทั้งสองแหละค่ะ อีกหน่อยพอหลานคลอดมาจะมีใครมาสนใจสองตาแก่กัน” เวนิการ์ส่ายหัวให้กับความปั่นประสาทระหว่างสองพ่อตากับลูกเขยที่เอาแต่เถียงกันราวกับเด็ก“โธ่!ที่รัก เข้าข้างมันมากกว่าผัวตัวเองงั้นเหรอ” อคิราห์โอดครวญเมื่อเมียเข้าขางว่าที่ลูกเขยตัวเองจนออกนอกหน้าจนน่าหมั่นไส้“ไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นแหละค่ะ พวกพี่ทั้งสองคนเลิกทะเลาะกันเป็นเด็กๆ สักทีมันน่ารำคาญนะคะ” คราวนี้เห็นเมียทำท่าเอาจริงก็ยอมอ่อนลงและสะบัดหน้าหนี

ชายหนุ่มเดินทางมาถึงบ้านเมียเด็กก็เป็นเวลาเช้าและในตอนนี้ก็มานั่งหน้านิ่ง อยู่ห้องรับแขกบ้านเมียโดยที่ตอนนี้แม่เมียกำลังนั่งจ้องมองเขาราวกับสงสัยบางอย่าง"พี่ เอ่อ คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?" เวนิการ์เอ่ยถามเสียงแผ่วเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนั้นกำลังนั่งนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลยแม้แต่น้อย"มึงไม่เอาปากมารึไงไอ้ปกป้อง!?" อคิราห์เอ่ยเสียงเข้มจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาวาวโรจน์เมื่ออีกฝ่ายยังนั่งหน้าสลอนไม่รู้ไม่ชี้ว่าตัวเองทำความผิดอะไรไว้"เมียกูอยู่ไหน!? กูจะพูดกับมึงก็ต่อเมื่อกูเห็นหน้าเมียกูว่ามึงไม่ได้ด่าเมียกูจนร้องไห้" เขาเอ่ยอย่างรู้ทันความคิดว่าที่เมียเด็กไม่ลงมาป่านนี้คงถูกมันด่าจนนอนร้องไห้ขี้มูกโป่งไปแล้ว"พายัยเอมลงมา" น้ำเสียงราบเรียบของอคิราห์เอ่ยทำให้แม่บ้านเดินไปบอกอนาวินให้พาพี่สาวลงมา"ดะแดดดี้" เสียงหวานเอ่ยออกมาสั่นเครือเมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อของลูกเธอกำลังนั่งอยู่ในห้องรับแขก เธอคิดไม่ผิดว่าเขาจะมาตามหาเธอถึงที่บ้านแน่นอนหมับ!เธอตรงเข้าไปสวมกอดแฟนหนุ่มด้วยความคิดถึงโดยไม่อายต่อสายตาใครเลยแม้แต่น้อย"ฮรึก น้องเอมคิดถึงแดดดี้" เธอสวมกอดเขาแน่นแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความคิดถึง เพ

ทันทีที่ปลายสายพูดออกมาใบหน้าหล่อถึงกับขมวดคิ้วเมื่อคนตอบกลับมาไม่ใช่แฟนเด็กแต่เป็นเสียงที่คุ้นเคยและถ้าฟังไม่ผิดมันมีประโยคหนึ่งที่บอกว่าเขาไปทำลุกสาวมันท้องและแน่นอนว่าคนที่เขาสาารถทำให้ท้องได้ก็มีแค่เมียเด็กคนเดียวเพราะคนอื่นเขาป้องกันมาโดยตลอดและไม่มีทางที่จะพลาดแน่เพราะแต่ละคนที่ลูกน้องหาให้มีแต่ผู้หญิงสะอาดทั้งนั้น และปลายสายจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก อคิราห์“หึ” ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์เมื่อเจออริเก่าและตอนนี้สถานะมันยังเป็นพ่อของเมียเขาด้วย“ไม่เจอกันนานเลยนะเพื่อ อ่อ ไม่สิพ่อตา” เขาตอบกลับออกไปอย่างยียวนเพื่อปั่นหัวอนาคินณ์เล่นๆ[มึงอย่ามาเล่นลิ้นกับกู มึงต้องการอะไร เข้าหาลูกกูทำไมแล้วมึงกลับมาทำไมทั้งที่มึงหายไปตั้งหลายปี] ปลายสาบตอบกลับมาด้วยความโมโหเมื่ออดีตคนรู้จักกวนตีน“กูจะไปไหนมึงไม่ต้องเสือก บอกมาว่ามึงเอาโทรศัพท์เมียกูมาทำไม แล้วเมียกูอยู่ไหนและที่มึงบอกว่าเมียกูท้องมันคืออะไร!”[มึงต้องกลับมารับผิดชอบลุกกูก่อนที่มึงจะไม่ได้เจอหน้าลูกเมียมึง กลับมา!] อคิราห์ประกาศกกร้าวก่อนจะตัดสายทิ้งเพราะม่อยากเสวนากับมันให้ปวดหัว“มึงเตรียมเครืองบินด้วยเพราะกูจะกลับไทย”

หลายปีต่อมา "ป๊ะป๊า~~" เสียงน้อยๆ ออดอ้อนของน้องปานตะวัน สาวน้อยผู้เป็นลูกสาวของคริสติน่าและเฟลิกซ์ ตอนนี้ก็อายุราวๆ ห้าขวบแล้ว คริสติน่าตัดสินใจย้ายออกมาสร้างครอบครัวด้วยตัวเองกับผู้เป็นสามี เฟลิกซ์เองก็บินไปกลับระหว่างอังกฤษอยู่บ่อยครั้ง แต่ถ้าไม่มีงานสำคัญเขาก็ไม่ได้กลับไป เนื่องจากอยากใช้เวลาอยู่กับครอบครัวซะส่วนใหญ่ ส่วนเรื่องครอบครัวเธอ ตอนแรกก็โกรธมากๆ แหละ ต่อให้ขอโทษขอขมาก็ยังมีเคืองๆ อยู่ เธอก็เลยตัดสินใจย้ายออกมาอยู่เป็นส่วนตัวดีกว่า แต่พอวันที่เธอคลอดน้องตะวันออกมาพวกท่านก็แวะมาเยี่ยม จากที่เคยโกรธเคือง แต่ทว่าพอเห็นหน้าหลานก็ใจอ่อน วันนี้ก็เหมือนกัน วันศุกร์ ปานตะวันเรียนวันสุดท้ายของสัปดาห์แล้ว ทานข้าวอาบน้ำเรียบร้อยก็จะให้คุณพ่อไปส่งที่บ้านหาคุณตากับคุณยายที่บ้าน"รีบไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวด้วยกันนะคะ ทั้งพ่อทั้งลูกเลย ทานข้าวเสร็จหนูค่อยไปนอนกับคุณยาย" หญิงสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางๆ จากนั้นก็จัดเตรียมโต๊ะอาหารเพื่อรอลูกสาวและสามีลงมาทานข้าวเย็นด้วยกัน .เวลาต่อมา"อร่อยมั้ยคะคนเก่ง ทานเยอะๆ นะ คุณแม่ทำสุดฝีมือเลยค่ะ" เสียงหวานพูดกับลูกสาวของตนด้วยท่าทีที่อ่อนโยน"ขอบคุณค่

หมับ!"มีอะไรคะ?" อันนี้ที่กำลังยืนทำความสะอาดของใช้ลูกอยู่ก็เอ่ยถามผู้เป็นสามีที่เข้ามาสวมกอดเธอจากด้านหลังโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง เธอเกือบทำของใช้ลูกตกแล้วแหนะ"ป่าว แค่อยากอ้อน" เสียงออดอ้อนอู้อี้อยู่แผ่นหลังขาวเนียน ฮันนี่เธอยังคงสวยและทำให้เขาพิศวาสอยู่เสมอ แม้ว่าเธอจะผ่านการมีลูกมาแล้วก็ตาม"หื้ม? อ้อนเอาอะไรคะ?" เธอขมวดคิ้วยกยิ้มบางๆ แม้รู้ว่าอาการที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้มันคืออาการอะไรก็เถอะ สักพักเธอก็พลิกตัวกลับมามองหน้าเขาด้วยรอยยิ้ม อยากเห็นคุณพ่อจะอ้อนไปถึงเมื่อไหร่"อ้อนอะไรเบบี๋ก็รู้นิค้าบ" พอผู้เป็นภรรยาเดาทางได้ ก็อ้อนขี้นมากกว่าเดิม ใบหน้าหล่อเหลาฝังลงไปกับซอกคอขาวเนียนของเจ้าหล่อน พร้อมกับเสียงอู้อี้เอาแต่ใจราวกับเด็กน้อยหมับ!"หึ เอาไว้คืนนี้นะคะ" สุดท้ายเธอก็ยิ้มออกมาแล้วเอ่ยบอกในสิ่งที่รู้อยู่แล้วว่าที่เขามาอ้อนเพราะต้องการอะไร มือบางบีบแก้มใสเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยวคุณพ่อลูกหนึ่งขี้อ้อน"ค้าบบ" พยักหน้าหงึกๆ ราวกับเด็กน้อยสำนึกผิดแล้วซุกหน้าเข้ากับซอกคอภรรยาอีกครั้ง ได้กลิ่นหอมๆ ก็ยังดี.23 : 45 PM"อื้อ~" เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคออย่างรู้สึกถึงสิ่งที่กำลังรบกวน เธอเผ

"ที่รัก ลูกนอนแล้ว เวลาผมแล้ว" เฟล็กซ์เอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างดีใจจนแทบเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ ในขณะที่ภรรยาของตนกำลังแอบทำหน้าเบื่อหน่ายไม่ให้เห็น "เห้อ ฉันเพลียค่ะ เอาไว้ก่อนนะ" เธอเงยหน้าขึ้นมาจากผ้าห่มผืนหนามาบอกเขาเสียงอู้อี้อ่อนเพลีย "คุณบอกว่าจะนอน แต่ไม่นอน" เฟลิกซ์ขมวดคิ้วยุ่ง ภรรยาบอกว่าง่วงนอน แต่ไหงหยิบมือถือขึ้นมาอ่านอะไรก็ไม่รู้ ไม่สนใจเขาเลยสักนิด และไม่เห็นบอกว่าจะนอนอย่างที่ปากบอกเลยด้วยซ้ำ "ก็ไม่ได้ใช่ เช็คข่าวบ้าง แปปเดียวก็นอนแล้ว ได้ยินมั้ยคะว่า ง่วง จะนอน" เธอตอบเสียงอู้อี้เพราะมุดหน้ากับผ้าห่ม จะทำเรื่องอย่างว่าทุกวันเลยรึไง เธอก็เหนื่อยเป็นนะ เหนื่อยเลี้ยงเจ้าตัวเล็กและยังต้องมาเหนื่อยเอาใจสามีบ้ากามอีก "แล้วเคยขัดขืนได้รึไงกัน" เขายกยิ้ม ทำเป็นไม่สนใจไปเถอะ พอเอาเข้าจริงสุดท้ายก็ยอม สุดท้ายก็อ้าปากครางดังลั่นห้อง ปากบอกว่าไม่เอาๆ สุดท้ายก็ให้ผัวอย่างเขาเอาอยู่ดี ครางจนลืมไปเลยว่าลูกนอนอยู่ห้องข้างๆ . เวลาต่อมา.... "อื้อ อย่ากวน" เธอคิดว่าการที่เธอผล็อยหลับไปเขาจะหยุดคิดที่จะทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ แต่ไม่เลย ไม่เหลือ!! สุดท้ายเธอก็ถูกจับพลิกกลับมาห

2 ปีต่อมา "อ๊า ซี๊ด!! สะเสียว" เธอครางกระเส่าภายในห้องนอนใหญ่เมื่อลิ้นหนาของเขาตวัดเลียกลีบแคมสาวสีชมพูของเธอปาดไปปาดมาจนเอวเล็กลอยหวือขึ้นกลางอากาศเนื่องจากความเสียวมาเยือน อื้อ ทำอะไรคะ" เธอถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องการอะไรแต่แค่แกล้งถามไปก็เท่านั้น เขาคลอเคลียขนาดนี้ไม่รู้ก็บ้าแล้ว เหนื่อยจากการเลี้ยงลูกแล้วยังต้องมาเหนื่อยกับผัวอีก! แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ! "อื้ม อยู่นิ่งๆ ผมไม่ไหวแล้ว คุณสนใจแต่ลูกช่วงนี้ ผมอยาก ให้ผมเถอะคริส" เขาล็อคสะโพกเล็กเอาไว้ก่อนจะตวัดลิ้นรัวๆ หลังจากเอ่ยประโยคคำขอร้องเซ็กส์จากภรรยาสาว แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ! "อ๊ะๆ สะเสียวจัง อร๊าง มะไม่ไหว" เธอเปล่งเสียงครางออกมาเต็มที่เมื่อเขานั้นทั้งขบเม้มและดูดกายสาวของเธอราวกับว่ามันเป็นของอร่อยยังไงยังงั้น มือบางปล่อยจากผ้าปูเตียงมาขยำเส้นผมดกดำของเขาอย่างใช้เป็นที่พึ่งระบายความเสียวซ่าน ส่วนเรียวขาสวยถูกจับพาดบ่าแกร่ง ปลายเท้าสวยจิกเกร็งหัวไหล่ของเขาซึ่งเขานั้นไม่ได้ห้ามเพราะรู้ดีว่าภรรยานั้นเสียวซ่านมากขนาดไหน จ๊วบ จ๊วบ ซูด! "อื้ม" เสียงครางในลำคอของเฟลิกซ์ดังขึ้นฮึมฮัมอย่างพอใจแล้วขบเม้มขบดูดน้ำหวานที่กำลังไหลชะโลมกุห

"มาทานข้าวก่อน อย่าทำหน้าบึ้งแบบนั้นสิ" เฟลิกซ์เอ่ย เขาปลุกเธอขึ้นมาทานข้าว แต่ทว่าเธอกลับมานั่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่คนเดียวบนโต๊ะอาหารเพราะถูกเขาปลุกจนขัดใจ "แล้วจะมาปลุกทำไม ปกติบ่ายๆ ฉันถึงจะตื่น" พูดแต่ก็ทานอาหารตรงหน้าโดยการตักซุปมิโซะขึ้นมาชิมเล็กน้อย สักพักใบหน้าหวานเบ้ออกมาเพราะกลิ่นที่เหม็น"เป็นอะไร ไม่ชอบเหรอ แต่ช่วงที่ไปฮันนีมูนที่ญี่ปุ่น คริสชอบทานมากๆ นะ" ขมวดคิ้วแล้วหญิงเอาช้อนที่เธอวางไว้ขึ้นมาตักซุบตรงหน้าขึ้นมาชิม"มันก็อร่อยเหมือนเดิมนะ ไม่ได้หมดอายุหรือว่าเสียเลยนะ" เขาขมวดคิ้วบอกเธอ คริสติน่าแปลกไปเรื่อยๆ ในสายตาของเขา ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรกันแน่ หรือว่าจะป่วย"ก็ใช่ แต่ตอนนี้ไม่ชอบ อึก!" เธอกำลังจะพูดแต่ทว่าก็ต้องรีบปิดปากวิ่งเข้าไปในห้องน้ำโดยทันทีอ้วก! แหวะ! "คริสเป็นอะไรคริส เป็นอะไรคะ!?" เฟลิกซ์ที่รีบตามเข้ามาก็เอ่ยถามเสียงตื่นตระหนกตกใจเพราะจู่ๆ คนรักก็บอกว่าเหม็นอาหารแล้วรีบวิ่งมาอาเจียนเดี๋ยวนั้นอึก แหวะ! อ้วก!"ไม่ต้องมา อึก ยุ่ง!" เพราะเขานั่นแหละที่เอาอาหารนั่นมาจนเธอต้องมาอาเจียนแพ้ท้องอยู่แบบนี้ไง"ขอโทษ ไม่คิดว่าคริสจะเหม็นขนาดนี้" เขาเอ่ยเสียงอ่อนด้ว

สุดท้ายเธอก็นั่งทานข้าวที่เขาซื้อมาอยู่ดี ไม่ได้ใจง่ายยอมกินของเขาหรอกนะ ลูกเธอหิวต่างหากหล่ะ ย้ำว่าลูกหิว แต่น่าแปลก แทนที่เธอจะเหม็นอาหาร แต่กลับชอบทานซะงั้น เมื่อวานกลับไปทานข้าวที่บ้าน แต่เธอกินไม่ได้ เหม็น แต่ก็โชคดีที่ไม่มีใครสงสัยอะไรเธอ "มาทางไหนก็กลับไปสิ รบกวนเวลานอนคนอื่นเค้า" เธอเอ่ย จากนั้นก็ลุกขึ้นหมายจะเดินกลับเข้าไปในห้อง ในเมื่อเขาเป็นคนหาอาหารมาให้เธอทาน งั้นก็ทำความสะอาดล้างถ้วยล้างจานไปแล้วกันหมับ! "มีอะไร?" เธอเอ่ยด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดเพราะจู่ๆ เขาก็ถือวิสาสะเดินเข้ามาจับมือเธอไม่ให้เดินไปที่ห้อง "ห้องนอนอยู่นู้น ส่วนตรงนั้น ประตูห้องน้ำรับแขก" /// อะไอ้บ้า! จะพูดทำไมเนี่ย เธออายไปหมดแล้วนะ"หึ" เฟลิกซ์หัวเราะออกมาเบาๆ เพราะคนตรงหน้าเขินแทบแทรกแผ่นดินหนี โครตเขินอ่ะบอกเลย ใครไม่เขินก็บ้าแล้ว"จะมาหัวเราะอะไร กลับไปเลยนะ" เธอเอ่ยปากไล่แล้วชี้นิ้วไปทางประตูห้องเพื่อให้เขากลับไป .หมับ!"อ๊ะ มากอดทำไมเนี่ย!? อึดอัด" เธอกำลังจะเคลิ้มหลับอยู่แล้วเชียว แต่ทว่าก็มีอ้อมแขนแกร่งของเขาเข้ามาสวมกอดจากด้านหลังเสียก่อน "อยู่นิ่งๆ สิ เห็นมั้ยนั่น ฝนกำลังจะตก ฟ้าร้องแล้ว