EP45 ครอบครัว (จบ)

นี่ก็แต่งงานมาร่วมสามเดือนแล้ว เธอก็ไม่มีวี่แววว่าจะตั้งครรภ์สักทีซึ่งเธอก็ท้อแล้วแหละ

"หวังว่าจะชอบนะคะสามี" หญิงสาวคลี่ยิ้มอย่างสุขใจสายตามองดูกล่องอาหารที่เธอเพิ่งทำเสร็จเพื่อเตรียมจะไปส่งอาหารให้สามีที่บริษัทตามเช่นทุกวัน

"ไปกันเถอะค่ะ" เธอถือกล่องอาหารเดินขึ้นรถออกไปพร้อมคนดูแล้วเธอ

Rrrr Rrrrr Rrrrrr  เทีี่ยวมือถือเครื่องหรูดังขึ้นมาก่อนจะเห็นเป็นเบอร์ของเคอาร์

"ว่าไงคะคุณอองเดรอยากได้อะไร" เธอคิดว่าเขาอยากให้เธอเองของไปให้เสียอีก

[คุณมุกครับ นายอาการแย่แล้วไม่รู้ว่านายเป็นอะไรรีบมาเลยนะครับ] เมื่อได้รับแจ้งใจเธอถึงกลับตกวูบเมื่อกลัวว่าอีกคนจะเป็นอะไรไป

"ค่ะ มุกจะรีบไปเดี๋ยวนี้"

เมื่อมาถึงหน้าบริษัทหญิงสาววิ่งลงจากรถทั้งน้ำตาอย่างไม่อายอะไรเพราะจิตใจตอนนี้เธอลอยไปอยู่กับอีกคนแล้ว

"ฮรึก อย่าเป็นอะไรนะคะ" เธอรีบกดลิฟต์ขึ้นชั้นสูงสุดของบริษัททันทีเพราะเธอเข็ดแล้ว กลัวว่าเขาจะจากเธอไป

"อ๊วก แหวะ อ๊วก" มาเฟียหนุ่มนั่งคุกเข่าโก่งคออาเจียนในห้องน้ำด้วยความเพลียใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดหยาดเหงื่อผุดขึ้นเต็มไปหมด

เขาหงุดหงิดตัวเองมากเพราะไม่มีแรงและทำอะไรก็เวียนหัวไปหมด

"คุณอองเดร ฮึก ไหวไหมคะ" หญิงสาววิ่งเข้ามาหาผู้เป็นสามีด้วยความเป็นห่วงและตื่นกลัว

"อย่าร้อง อึก ฉันไม่เป็น.. อ๊วก แหวะ" พูดไม่ทันจบก็โก่งคออาเจียนอีกหลายครั้งโดยมีผู้เป็นภรรยาคอยลูบหลังให้

"น้ำค่ะ" เธอรับขวดน้ำดื่มจากลูกน้องของเขามาและเปิดฝายื่นให้อีกคน

"พี่ธามคะช่วยพยุงไปให้ห้องหน่อยค่ะ" มาเฟียหนุ่มถูกพาตัวมานอนบนเตียงโดยมีภรรยาสาวคอยเช็ดหน้าเช็ดตาให้อย่างไม่ลามือ

"ทำไมเป็นแบบนี้คะ รู้มั้ยว่าเป็นห่วง" เธอเช็ดน้ำตาออกเล็กน้อยและหันมาถามอาการเขา

"ขอโทษคนดี อย่าร้องไห้พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว" เขาเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้เธอร้องไห้อีกแล้ว

"ทำไมไม่ไปหาหมอคะ" เธอยกมือของเขามาแนบแก้มด้วยความเป็นห่วงสุดใจ

"ไม่เป็นอะไรมากหรอก นอนพักเดี๋ยวก็หาย" เขาพยายามพูดเพื่อให้เธอหายเป็นห่วง

"ต้องไปสิคะพี่เป็นหมอหรอ ถ้าวันนี้ไม่ดีขึ้นพรุ่งนี้ต้องไปนะคะ โอเคมั้ย" เธอยื่นคำขาด

"ครับ" ซึ่งเขาก็รับคำอย่างว่าง่ายโดยไม่อิดออดเมื่อได้รับคำสั่งอันเด็ดขาดจากภรรยาคนสวยที่อายุเเพียง 20 ปี ต่างจากเขาที่ 30!!!

"พี่อยากทานอะไรเปรี้ยวๆ คนดีบอกลูกน้องหามาให้หน่อยสิครับ" ถ้าได้ทานคงจะดีขึ้น

"โอเครค่ะ รอแป๊บนึงนะคะ" หญิงสาวเดินออกจากห้องเพื่อหาสิ่งที่ต้องการให้สามีหนุ่ม

"พี่ธามคะมุกอยากได้ผลไม้เปรี้ยวๆ พี่ธามช่วยหามาให้มุกได้มั้ยคะ" เธอพูดไปแค่นั้นธามก็รับคำสั่งอย่างว่าง่าย

"ครับ ไม่เกินครึ่งชั่วโมงผมจะหามาให้" ธาม ณ ตอนนี้เป็นทุกอย่างให้เธอและเขาไปหมดแล้ว

"ขอบคุณมากๆนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่" ธามก้มหัวให้และเดินออกไปเพื่อหาของที่เจ้านายต้องการมาให้

"รอสักพักนะคะพี่ธามกำลังไปหามาให้" เธอเดินเข้ามาหาผู้เป็นสามีที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงด้วยความเพลียเพราะเขาอาเจียนออกมาไม่หยุด และเพิ่งจะดีขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เอง

"หรือว่าจะท้อง ท้องหรอ..." เธอพึมพำอย่างไม่แน่ใจเพราะอาการของเขามันคุ้นๆ เหมือนที่เธอเคยเป็น แต่เธอก็ยังไม่แน่ใจนักหรอกเพราะเขาอาจจะป่วยก็ได้

"อาหมอ!!" เธออุทานออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงคนที่จะนำไขกุญแจนี้ได้

ว่าแล้วก็รีบต่อสายตรงหาเพื่อนของบิดาตัวเองที่เป็นหมอที่โรงพยาบาลชื่อดัง

"อาหมอคะหนูขอรบกวนอาหมอสักวันนะคะอาหมอพอจะว่างมั้ยคะช่วยแวะมาตรวจอาการของสามีของมุกหน่อยได้มั้ยคะ เค้าอาเจียนทั้งวันไม่หยุดเลยค่ะมุกเป็นห่วงเขาเพราะเขาไปหาหมอเองไม่ได้เลยค่ะ"

[ไม่เป็นไรหรอกลูกงั้นรอสักพักนะอาจะแวะไปดูอาการให้] ปลายสายพูดออกมาอย่างใจดีจนเธอคลายความเกรงใจออกไปได้

"ขอบคุณอาหมอมากๆเลยนะคะเพราะถ้าไม่ได้อาหมอสามีมุกคงอ้วกไม่หยุดแน่ๆเลย"

[ไม่เป็นไรลูก]

ก็อก ก็อก ก็อก "ขออนุญาตครับคุณมุก" ธามถือถุงผลไม้เปรี้ยวๆ มาหลายอย่าง 

"ขอบคุณค่ะ" เธอรับถึงผลไม้มาถือไว้ก่อนจะยิ้มให้ธามเมื่อเขาเดินออกไป

เธอรอเขาพักผ่อนสักพักก่อนที่เราจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาและเป็นจังหวะเดียวกับที่อาหมอมาพอดี

"ให้อาหมอตรวจให้หน่อยนะคะเพื่อความสบายใจ" เธอจับมือเขาเบาๆ และเขาก็ยอมตรวจ

"ไม่เป็นอะไรมากหรอกลูกแค่แพ้ท้องน่ะ ถ้าดีขึ้นแล้วทั้งสองก็ค่อยไปโรงพยาบาลอีกทีนะลูก" เมื่อตรวจดูอาการก็รู้ว่าเด็กสาวที่เขาเอ็นดูกำลังตั้งครรภ์

"คะ ตั้งครรภ์หรอคะ" ใบหน้าสวยเอ่ยอย่างตกใจก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มเพราะความดีใจที่รู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์อีกครั้ง

"จริงหรอครับ มุกท้องจริงๆหรอครับ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มของความดีใจที่เขาจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์สักที

"ครับ อายินดีด้วย"

"นี่ค่ะผลไม้อย่ากินเยอะนะคะเดี๋ยวจะท้องเสีย" เธอเอ่ยท้วงเมื่อเห็นว่าเขาจะกินมะม่วงไม่หยุดสักทีและยังสูดดมตัวเธอไม่หยุดอีก

"พี่ดีใจที่สุดเลยที่รู้ว่าเรากำลังจะมีเค้าอีกครั้ง" เขาดีใจจนแทบเก็บไม่มิด

"เหมือนกันค่ะ เรามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบแล้วนะ" เธอลูบกรอบหน้าเขาอย่างรักใคร่

"พี่สัญญาว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุดและครอบครัวเราจะสมบูรณ์แบบที่สุด ขอบคุณนะที่ให้โอกาสผู้ชายเลวๆคนนี้เป็นพ่อของลูก" จุ๊บ!! เขากดจูบริมฝีปากเล็กด้วยความละมุนก่อนจะค่อยๆ ผละออก

"ขอบคุณนะคะที่เข้ามาเติมเต็มกันและกันจนเราสองคนมีวันนี้ได้ พร้อมเริ่มต้นบทบาทใหม่กันหรือยังคะแด๊ดดี๊"

"พร้อมยิ่งกว่าอะไรแล้วครับหม่ามี๊" มาเฟียหนุ่มบีบแก้มป่องๆสีนวลๆของเธออย่างหมั่นเขี้ยว ภายในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความรักของทั้งสองที่มอบให้แก่กันตราบนานเท่านาน

"พี่รักเธอนะเด็กดื้อ"❤️

꧁༺ THE END ༻꧂