Chapter 14

Kung sa katotohanan lang, habang nasa byahe na kami, para bang mas nanaisin naming humilata na lamang kahit sa matigas na papag, mailapat lang ang nagkukumirot naming mga katawan. Bunga ito malamang ng pagkabanat ng aming mga kasu-kasuan sa paglangoy kanina at puyat na rin dahil sa mga katatakutang naganap.

Ngunit okey na rin na kahit paano'y kumportable akong nakaupo sa byahe habang ang ulo ni Jing-Jing ay nasa balikat ko.

Tahimik ang loob ng sasakyan. Napipikit-pikit na ako nang kabigin ako ni Pete gamit ang kanyang balikat.

"Nandito siya...," mahinang boses ni Pete nang lingunin ko siya.

"Sino?," mabilis kong tanong na may kasamang kunot na noo.

Inilinga-linga ko ang aking mata upang hagilapin ang tinutukoy ni Pete nang mapuna ko ang madaliang pagbubukas niya ng zipper ng backpack na nasa kanyang paanan. Hinablot niya ang jacket niyang baon at maliksing ipinatong kay Eloisa.

Bago pa man lumapat sa balat ni Eloisa ang jacket, nahagip na ng aking mata ang isa sa mala-pakwan na dibdib ni Eloisa.

Nakuha ko na ang nais tukuyin ni Pete kaya bigla kong nilingon si Jing-Jing na direktang nakadikit ang walang saplot niyang balat sa aking braso.

Maagap ko siyang kinupkop sa aking yakap at nag-ala-tsamba sa kahit anong makukuha sa backpack ko, matakpan lamang ang katawan niya. Isang tuwalya ang nailabas ko at ikinober sa kanya.

Muli akong lumingon-lingon hanggang madagit ng mata kong mga umuusok na mga dahon sa mga puno sa tumok. Lumakas ito hanggang sa mag-apoy at tuluyang magliyab ang paligid na silay ko mula sa bintana ng van malapit sa amin ni Jing-Jing.

"Hoy, magsigising kayo!," unang sigaw ko upang maalarma sila ngunit wala itong naging apekto. Ikinabigla ko pa na maging si Pete ay nawalan na ng malay. Bumaling ako sa taga-maneho.

"Kuya Bobby, bakit tayo nakahinto? Tayo na at baka abutan pa tayo ng sunog dito!," muli kong bulyaw bunga ng pangamba ngunit wala akong nakitang nakaupo sa driver's seat.

Hindi ako maaaring maupo lamang sa ganitong sitwasyon.

Binuksan ko muli ang aking backpack ng ubod bilis at kumuha ako ng malaki-laking tshirt. Iniangat ko si Jing-Jing na nakayuko na at inuupo ko ng maayos bago suotan ng damit. Ipinalda ko naman ang kaninang tuwalya bilang takip niya pang-ibaba sabay marahan ko siyang isinandal sa pagitan ng bintana at inuupuan niya.

Tumindig ako at pinilit gisingin si Pete ngunit para bang nakainom ng sleeping pills.

Bumaling naman ako sa nasa unahan nila na si Brix ngunit para itong walang buhay.

Nanlaki ang mga mata ko paglipat ng tingin ko kina Chyna at Ira na wala ring malay at walang anumang saplot. Ganun din ang pinsan kong si Kat at Carey sa sumunod na hilera. Hindi ko naalintana ang mga katawan nila dahil sa panic.

Kinalampag ko ang pwesto ni Max, Emong at Chadie ngunit pareho lang sila ng iba.

Sinikap kong makalabas sa van upang hanapin si Kuya Bobby na siyang pinaka kailangan namin upang makalayo at makaligtas sa lugar na ito.

Nang lisanin ko ang mga kasama ko sa sasakyan, nanuot sa balat ko ang nakakapasong init sa tumok. Inikot ko ang paligid ng van ngunit walang Kuya Bobby na mamataan.

Higit na umaalab ang higanteng apoy na pumupuksa sa kagubatan. Tinakbo ko ang driver's seat at pagkaupo ko rito ay inalog ko naman si Ian sa front seat na tulog rin gaya ng katabi niyang hubad na si Marissa.

Naroon ang susi ng van, ipinihit at binuhay ko ang makina nito. Makailang beses akong bumisina upang makahingi rin ng tulong nang lumitaw sa unahan ng van ang isang malaking aso.

Pamilyar siya.

Tama! Ito yung aso na nakita ko nang papunta pa lamang kami dito sa Bataan.

Sa halip na matakot ako ay para bang isang maamong tupa ang mukhang ipinamalas nito sa akin. Para bang iiyak.

Sinubukan kong paandarin ang van ngunit ayaw nitong gumana. Ilang beses kong sinubok ngunit ayaw talaga. Kapagdaka'y naramdaman kong yumanig ang sasakyan. May pagkalangitngit na tumunog at wari'y pasubsob ang bumper nito.

Binuksan ko ang pinto ng driver's seat at lumundag ako pababa. Sa kasamaang palad, bumagsak ako sa isang putikan.

Ngunit hindi ordinaryong putikan. Sa sandaling ito, kasama kong lumulubog paunti-unti ang van sa isang kumunoy.

"Saklolo!!!!," ito na lamang ang paraan ko, ang sumigaw.

Lumitaw muli ang aso malapit sa akin at umalulong na tila umiiyak. Nakakapangilabot ang alulong na iyon. Animo'y nagtatawag siya ng mga engkanto o anumang laman-lupa.

"Tulungan mo ako...," pagmamakaawa ko sa asong kasinlaki ng mga Snow Dogs.

Napatigil ang alulong nito at may tinitigan mula sa malayo. Sa paggalaw ng ilong nito ay halatang may bigla siyang naamoy. Bigla itong umangil sa tinititigang direksyon.

Mula sa kawalan ay dahan-dahang palakad na sumulpot ang isa pang asong may mas mahabang leeg at katawan ngunit pareho lamang sila ng kulay.

Galit na galit ang asong kanina'y umaalulong habang nakaangil lang ang bagong dating na aso. Kung wala lang siguro ang agwat ng kumunoy na naghihiwalay sa kanilang tinatapakan ay baka nagsagpangan na itong dalawa.

Kalat na kalat na ang apoy. Nagbabagsakan na ang ilang punong natupok nito at wala akong maiambag pa kundi hintayin ang aming katapusan.

"Sabi ko sa'yo 'wag kang aalis...," isang malamig na matandang boses ang pumaimbabaw sa hangin.

"Sino ka? Tulungan mo ako!!!!!," desperado kong hiyaw at biglang tumunog ang tatlong malakas na gong.

Halos gabaywang na ang lumulubog sa akin nang umangat na ang dulong bahagi ng van at marahang gumilid. Mas delikado ito ngayon dahil sigurado itong dadagan at magbabaon pa lalo sa akin sa ilalim ng kumunoy.

Ano pa ba ang gagawin ko kundi magpumiglas at piliting makalayo sa posibleng panganib o kamatayan ko. Pero oras ko na at hindi ko na malalabanan ang tadhanang ito.

"Oh no! No! No! No!,"