Chapter 16

Hindi ko alam kung tamang ideya ba na mahiwa-hiwalay kami sa pagkakataong ito. Subalit isa lang ang mahalaga sa ngayon : ang makaalis kami sa tumok na kinaroroonan ng linggatong namin.

"Marissa, okey lang ba na mauna ka na muna at kung sino pwede mong isabay?," mungkahi ni Ian.

Pabor ako sa sinabing ito ni Ian. Sa tingin ko bilang lalake na nag-aalala sa kapakanan ng mga kasama naming babae, ito ang prayoridad namin ngayon.

Hindi namin kabisado ang utak ng mga kalalakihan sa paligid ni Marissa ngunit alam naming mapapangalagaan ni Marissa ang sinumang makakasabay nito.

"Mang Lindo, ilan po ang kayang isakay sa traysikel n'yo?," urirat ko rito upang mapag-aralan ang paghahati-hati sa grupo.

"Eh mga nasa apat hanggang lima naman ang kasya, iho...," sagot ni Mang Lindo na halos kuba na sa tindig.

Umisip ako pansamantala.

"Marissa, pasabay na lang sa'yo sina Chyna at Ira pati si Emong...," pakisuyo ko.

"Carey, tutal maliit ka...baka pwede ka pa makasabay sa kanila para madami agad makaalis...," pagbaling ko sa pinsan ko na nakaupo pa sa loob ng van.

"Hala kuya...ayoko magstay pa ng matagal doon, natatakot ako...," reklamo ni Carey.

Sumenyas ako sa kanyang takpan ang bibig kaya napigil niyang ituloy ang kanyang sinasabi.

"Isimple mong sabihin kay Marissa na sa labas muna kayo at 'wag muna kayo iwan hangga't hindi pa dumarating 'yung kasunod n'yo. Basta maging alerto kayo ha...," bulong ko sa kanya.

Takot man, at waring maiiyak sa suwestyon ko. Nagtiwala siya sa plano.

"Kuya, bilisan n'yo ha...," pahabol pa nito.

Tumango ako bilang pagtugon.

"Sige, tara na...," aya ni Marissa sa kanila.

Backride si Emong at si Marissa na katabi si Mang Lindo. Si Ira at Chyna sa kumportableng upuan sa loob at si Carey naman ang sa gilid na nakatalikod sa pwesto ng driver. Ang mga bagahe naman ay kapit ng nasa loob at ang ilan ay nasa tuktok ng traysikel.

"Ingat kayo, Mang Lindo ha...salamat po," bilin ni Ian bago umarangkada ito paalis.

Nasa labas na ng van ang lahat nang makaalis ang traysikel. Ipinaurong nila Mang Salde ang sasakyan upang madaling mabunot ang tumusok ditong pain.

Iisa ang reserbang gulong kaya mas matatagalan ito dahil malayo ang talyeran sa lugar na iyon.

Habang naghihintay, nagpupulong kami sa kung sino ang magsasama-sama sa pagbalik ng traysikel.

Makalipas ang isang oras nang makabalik na si Mang Lindo na may kasabay na isa pang traysikel.

"Kuya Bobby, pakigamit po itong pera panggastos sa remedyo ng gulong," iniabot kong tuping pera sa aming driver.

Tumango-tango lang ito habang may simpleng ngiti.

" 'Tay, pasensiya na kayo sa abala ha...maraming salamat po...," hiyang salita naman ni Ian kay Mang Salde.

"Walang problema, mag-ingat kayo ha...susunod na lamang kami pagkatapos rito..," mabuting ngiti nito sa amin.

Sa traysikel ni Mang Lindo kami nagbackride ni Pete habang sa loob si Eloisa at Jing-Jing.

Sa kabilang trike naman sina Kat at Chadie habang backride si Brix at Ian.

Habang nasa byahe, hindi napigilang pasimpleng magbukas-palagay si Pete:

"May kababalaghang nangyayari, ano? Ramdam mo rin ba?,"

"Oo...naguguluhan ako. Noong una panahinip lang pero ngayon parang unti-unti nangyayari... be alert lang talaga...," salit ko.

Sa loob ng mahigit sa tatlumpung minuto ay narating na namin ang bahay ni Marissa. Nakahinga rin kami ng naluwag nang makitang ligtas na nag-aabang sa balkonahe ang mga naunang lumisan kanina sa grupo. Tingin ko, ganoon rin sila nang makita kami.

Ang aming pagdating ang naging hudyat kay Marissa upang pumasok na ng bahay niya at kumuha ng mga kailangang gamit. Sinundan naman siya ni Ian, Brix, at Emong.

May ilang dumadaan na kapitbahay na palabati at meron din namang ilag.

Ilang sandali pa ay may kanya-kanya ng bitbit ang mga galing sa loob ng bahay. Ilang kumot, water jug, at flashlights. Iniwan din muna ang ilang malalaking bag.

Dahil malamig na ang hangin, halos lahat ay nakasuot na ng jacket bago pa kami lumarga.

At ngayong handa na, nagsimula na kami maglakad sa mga eskinitang pagitan ng mga bahay-bahay patungo sa dalampasigan.

Sa kasamaang palad, hindi na namin inabot ang magandang paglubog ng araw.

Sa isang bahagi malapit sa pampang ay tila may magarbong selebrasyon na may mga pailaw at modernong tugtugang pangsayawan. Maraming tao ang nagkakasiyahan rito ngunit hindi ito ang hanap namin kaya lumayo kami sa ingay na iyon.

Makailang hakbang pa ay nagdesisyon na si Marissa na sa isang espasyo na kami humimpil. Malayo sa mga residente at sa mga nagkakasiyahan. Tanging ang hampas ng alon at malamig na ihip ng hangin lamang ang aming naririnig.

Nag-umpisang ilatag na ng mga babae ang tatlong malaking sapin at pinandagan ang ilang bag na dala upang di ito tangayin ng hangin.

Nagsimula naman ang mga kalalakihan sa paghahagilap ng mga maaaring liyaban para sa planong bonfire.

Kung tutuusin, nakakaawa ang estado ng tabing-dagat na ito. Maganda sana ang buhangin ngunit marami ang lapastangan sa kalikasan. Maraming kalat ang iniwan ng mga eskarsyunista.

Hindi kaaya-ayang makita ang ilang basura sa pampang na ito (gaya ng mga supot ng tsitsirya, karton, bote ng mga energy drink at mineral water, at maging mga lata) kaya kinolekta namin ito para maisama na rin sa susunugin mamaya sa apoy.

Isa lang ang nasa isip ko : nakakahiya tayo na binigyan tayo ng biyaya ngunit hindi natin ito pinahahalagahan kahit na napakalaki ng pakinabang natin dito.

Sa ilang putol na sanga at kalat na aming nakolekta, nagsimula na si Ian na pagdingasin ito gamit ang dalang lighter. Sa una'y pahirapan sindihan dahil sa malakas na hangin ngunit matapos ang mahigit apat-na-pu't limang minuto, sa wakas, nakalikha rin kami ng apoy. Ngunit mukhang hindi sasapat ang mga nakuha naming susunugin upang magliyab magdamag ang aming bonfire.