CHAPTER 2

CHARLENE

MALUNGKOT at naluluhang nakatunghay siya sa natutupok nilang bahay sa Baseco Compond sa Maynila. Ang sakit lang makita na ang bahay nila ay unti-unti nang kinakain ng apoy.

Naririnig niyang humagulgol ang Mama at Papa niya sa tabi niya. Wala silang kahit isang gamit na naisalba, masyadong mabilis ang naging pangyayari kaya sa sobrang taranta nila ay nagtakbuhan na sila palabas at palayo sa compond.

"Ano na ang gagawin natin?" wala sa sariling tanong niya sa magulang.

Pakiramdam niya natupok din ng apoy ang lahat ng plano niya sa buhay. Nagpakawala siya nang malalim na paghinga. Naramdaman na lang niya na niyakap siya ng Mama at Papa niya.

Ang ipinagpapasalamat na lang niya ay buhay sila lahat. Ganoon talaga, ika nga ng iba. Mas okay pa raw ang manakawan kesa masunugan. Kasi pag ninakawan ka, may bahay ka pang babalikan ngunit pag nasunugan ka, wala ka ng bahay na matitirhan.

Sa isang evacuation center muna sila nagpalipas nang gabi. Nagsabi ang Mama niya na mas makakabuti kung uuwi muna sila sa probinsya. Pumayag naman ang Papa niya, kailangan lang nito maiwan sa Maynila dahil may trabaho ito. Kaya sila lang ng Mama niya ang uuwi patungong Davao City.

"Paano ang school ko, Ma?" kapagkuwa'y tanong niya.

Malungkot na sumulyap ito sa kanya at hinaplos ang pisngi niya.

"Pasensya kana, Anak. Lipat ka muna ng school. Meron naman magagandang University sa Davao, okay din naman doon," malamyos na wika ng Mama niya.

May magagawa pa ba siya? Third year College na siya sa kursong Mass Communication. Gustuhin man niyang mag-reklamo pero hindi niya ginawa. Ang sama naman niyang anak kung magre-reklamo siya gayon may problema silang kinakaharap.

Tumango na lang siya sa Mama niya. Kaya naman, kinabukasan bumili agad si Papa ng plane ticket nila ni Mama. Nakausap na rin ng Mama niya ang mga tiyahin at tiyuhin niya roon sa Davao.

Never pa siyang nakarating ng Davao kaya naman, hindi rin maiwasan na kabahan siya. Magustuhan kaya niya roon? Hindi siya marunong magsalita ng bisaya kaya malamang mahihiya siya sa umpisa.

Pagkabili ng ticket. Kinabukasan agad ang alis nila ni Mama. Habang ang Papa niya ay nakitira muna sa ka-trabaho nito. Maghahanap pa lang ito ng room for rent na matutuluyan nito.

Hinatid na sila ng Papa niya sa airport. Wala sila ibang dala kun'di mga kapirasong damit lang.

"Tawag kayo kaagad sa'kin pag nakarating na kayo roon," naiiyak sa sabi ng Papa niya.

"Sige, Mahal. Tawag kami agad. Mag-video call na lang tayo," tugon naman ng Mama niya rito.

Ilan minutong nag-usap ang magulang niya saka siya tinawag ng Papa niya yakapin. Ito kasi ang unang beses na magkakahiwalay sila.

"Magpapadala ako ng pera para sa tuition mo. Huwag kang mag-alala, Anak. Gagawin ni Papa lahat para hindi ka mahinto sa pag-aaral."

Ngumiti siya. Alam naman niyang gagawin ni Papa ang lahat para sa kanila. Gumanti siya nang yakap saka nagpaalam na rito. Pumasok na sila ni Mama sa loob ng paliparan. Bahagya pa siyang kumaway sa Papa niya, ganoon din si Mama.

"Susunod na lang si Papa mo sa Davao pag nakapag-file siya ng leave. Sa ngayon, tayo munang dalawa. Doon tayo sa bahay ng Lolo at Lola mo titira," paliwanag ni Mama sa kanya.

Tumango lang siya. Nang makasakay na sa eroplano. Inabot din sila ng dalawang oras bago nakarating sa airport ng Davao City. Tapos kinailangan pa nila mag-taxi para ihatid sila sa terminal ng Bus. Sa Tagum City ang tungo nila. Kulang-kulang isang oras din mahigit ang naging byahe nila sa bus.

Nang matiwasay silang nakarating sa Tagum. Sinalubong sila kaagad ng mga kapatid ni Mama niya. Mga tiyo at tiya. Mainit ang naging pagtanggap ng mga ito sa kanila.

At higit sa lahat, tagalog ang pakikipag-usap sa kanya. Buti naman. Nakahinga siya nang maluwag.

"Dito ka na mag-aral, Charlene. Ayos din ang mga school dito sa Tagum." Kausap sa kanya ng Tiya niya nang makapag-kwentuhan ito kay Mama.

"I-enroll ko siya sa Davao, Ate. Doon sa malalaking Universities. Matalino iyan si Charlene kaya hindi nakakahinayang pag-aralin sa private school," turan ng Mama niya.

"Ay! Gayon ba. Sabagay, maganda na, matalino pa. Perfect!" puri sa kanya ng Tiya niya.

Nahihiyang ngumiti lang siya. Ganoon siguro pag bagong salta ka sa isang lugar. Gandang-ganda sila saiyo.

"Bakit i-private pa? Mayroon naman UPM dito, mura na sikat pa na school dito sa Davao," suhestiyon naman ng Tiyo niya.

Kung sino-sino na ang nagsasalita hanggang mag-usap-usap na ang mga ito ng bisaya. Naiiling na lang siya, wala na siyang maunawaan sa sinasabi ng mga ito.

Hanggang sa matapos ang usapan, inaya na sila kumain. Inabot na nang gabi panay pa rin ang kwentuhan ng mga ito. Hindi na natapos, sabagay ang tagal din kasing hindi nakauwi si Mama sa Davao kaya naman na miss siguro nito ang mga kapatid.

Naghahanda na sila matulog nang maisipan niyang magtanong kay Mama.

"Walang pinto 'yon kwarto, Ma?" Tanong niya. Kurtina lang kasi ang harang.

Pagak na tumawa ang Mama niya.

"Oo, anak. Hayaan mo pag nagpadala na ang Papa mo, palagyan natin. At saka, share muna tayo ngayon ng kwarto. Bukas na bukas din, asikasuhin natin ang enrollment mo para makapasok kana nextweek."

"Sige po, Ma," tugon niya.

Kinabukasan nagtungo sila ni Mama sa Davao City para makapag-transfer na siya ng school. Sa UP Mindanao siya ipinasok ni Mama. 

"Buti naman hindi tayo nahirapan ilipat ka, gusto mo ba mag-ikot muna tayo bago umuwi? Bili tayo sa ukay-ukay na masusuot mo para sa pagpasok mo nextweek," wika ng Mama niya.

Mabilis siyang tumango. Gusto rin niyang mag-ikot. Habang nag-iikot, itinuro rin ni Mama sa kanya ang pagsakay pauwi at kung saan siya sasakay. Lahat ng kailangan niyang malaman ay sinabi sa kanya ni Mama. Pagkatapos makapag ukay-ukay pumasok sila sa SM Ecoland.

May SM pala rin dito. Mukhang hindi naman pala siya mahihirapan mag-adjust. Sa umpisa lang siguro, nakakailang sa katagalan masasanay din siya. Well, kailangan niyang sanayin ang sarili.

Sana lang talaga ay magkaroon siya ng mga kaibigan dito. Biglang pumasok sa isip niya ang isang lalaking miss na miss na niya. Nakakalungkot lang talaga, hindi na niya makikita ang ultimate crush niya.

Sa Social Media na lamang siya nakikibalita sa mga dati niyang kaklase at kaibigan sa Maynila.

Be good to me, Davao! Bigyan mo ko nang maraming friends! usal niya sa isip niya.

Matapos ang pamamasyal ay umuwi na sila ni Mama. Sa pangalawang araw niya pa lang roon ay nakilala na niya lahat ng kamag-anak nila pati mga pinsan niya.

Nakakatuwa lang kasi at least nakilala na niya ang family side ni Mama. Masaya siyang makilala ang mga ito. Napangiti siya ng matamis.