Chapter 5

Hindi mapakali si Shaina hanggang matapos ang buong umaga. Mabuti na lang at nag-lunch break ang mokong na si Lukas kaya nakahinga siya nang maluwag. Pero nang muling bumukas ang pinto ng opisina ay muli na naming lumakas ang kabog ng dibdib niya.

What the! Bakit ba kasi ako kinakabahan? Pakialam ko ba kung nabasa niya ‘yong na-type ko? Hindi ba pwedeng typo error lang ‘yon? Inis na bulong niya sa sarili.

Kahit anong gawin niya bumabalik at bumabalik talaga sa isip niya ang nangyayari kanina. Kahit sabihin man niya sa sarili niya na hindi dapat siya mahiya ay hindi talaga nag-sink in sa utak niya ang gusto niyang maramdaman.

“Ang bango niya.” Nakakainis! Kung may time machine lang, babalik siya at siya na mismo ang babatok sa sarili niya.

Nagulat siya nang lumingon si Lukas sa kaniya na nakakunot ang noo. Shemay! Hindi kaya na-voice out niya ‘yon?

Ang dami na nga niyang iniisip dumagdag pa ang isang ‘to. Parang hirap na tuloy siyang kausapin ang sarili kasi baka lahat ng mga salitang dapat sa isip lang ay baka ma-voice out pa niya.

At heto pa, nasa iisang opisina sila. Minsan, hindi niya mapigilang sumulyap kay Lukas. Malinis ang mesa nito, ang office mismo ay parang cover ng isang architectural magazine—dark wood, minimalist, masculine. Parang ang ganda-gandang background para sa isang Greek god na nagtratrabaho.

Greek god my face, singhal niya sa sarili sabay paikot ng mata. Kung maka-utos akala mo siya ang hari ng mundo. Kung makatitig, kala mo akong nagawang tama sa buhay. At yong ngiti niya kanina? Trick lang ‘yon. Wala ‘yang puso.

At ayon na nga, parang tinatawag siya ng malas. Biglang nagsalita ang boss niya at malamig ang tono nito. Malamig na tila nagpatayo ng balahibo niya.

“Miss Dela Cruz.”

Napapitlag siya at agad umayos ng upo. “Yes, Sir.”

Hindi man lang siya nilingon ng boss niya patuloy pa rin itong nakatitig sa laptop nito. “My schedule. What’s my meeting this Thursday, three in the afternoon?”

Napangiwi siya habang mabilis na hinanap sa planner. Nagkagulo-gulo pa kasi hindi pa siya tapos ayusin ang mga gamit ng dating sekretaya. Naiwan na nakatiwangwang ang mga gamit nito kaya kasalukuyan pa niyang inaayos.

Wow, test agad? Eh di sana nag-review ako ng notes kagabi kung alam kong exam pala ang sekretarya job description! Huminga siya nang malalim at hinanap ang schedule nito. Mabuti na lang at malinis ang pagkagawa ng dati nitong secretary.

“Thursday, 3 PM—meeting with the marketing team, sir.” Sagot niya at bumalot na naman ang katahimikan. Akala niya tapos na ang pa-exam nito kaya sinarado na niya ang planner at nilagay na niya sa tabi ng mesa nang muli na naman itong magsalita.

“And Friday, nine in the morning?”

Ay wow. Akala ko tapos na. Hindi ba puwedeng magsalita nang buo? Gusto mo ba ng recitation style? Teka lang po, Sir Vergara.

She cleared her throat at at muling binuksan ang planner. “Board meeting, sir.”

Nang marinig nito ang sagot niya ay tumingin na ito sa kaniya. Wala siyang makitang emosiyon sa mukha nito. Ibang-iba talaga sa nakausap niya kahapon.

“And Monday next week, one in the afternoon?”

Hayop. May next week agad? Pero mabilis niya ring binasa ang nakasulat. “Site visit in Cavite, Sir.”

Tumango ito at saglit na namang natahimik bago ito muling nagtanong ng sunod-sunod na para bang mabilis pa sa kidlat.

“Tuesday morning, ten AM? Wednesday, four in the afternoon? Saturday, lunch?”

Namilog ang mga mata niya.

Pak, pak, pak! Aba’t parang buzzer beater lang ah! Ano ‘to, spelling bee? Sunod-sunod te? Unli-text ka? Unli call?

“Tuesday po, ten AM, you have a client presentation together with Mr. Anderson,” sagot niya, kahit nagmamadali. “Wednesday, four PM, investor call. And last Saturday lunch meeting with Architect Lim.”

Sa wakas, tumigil si Lukas at pinagmasdan siya lang siya. Tinitigan lang siya nito na para bang binabasa ang kaloob-looban niya. Kaya wala siyang nagawa kun’di ang yumuko at kunwari nagbabasa ng mga schedule nito. Bakit ba kasi ganito ito sa kaniya? Parang kahapon lang gigil na gigil siya dito eh. Pero ngayon parang gusto na lang niya ulit amoyin ito.

Shit! What am I thinking?

“Good,” anito na nagpatigil na naman sa kaniya. “Mas mabilis ka kaysa sa mga huling secretary ko.”

Kung ibang babae siguro ‘yon, kikiligin. Pero siya? Umirap siya nang palihim.

Ay, salamat ha. Achievement unlocked. Ano next? Star badge? Trophy?

At parang hindi pa sapat ang pahirap, yumuko si Lukas, may bahagyang kurba ang labi.

“One last question, Miss Dela Cruz.”

Napasinghap siya. “Ano po, Sir?”

Tumitig ito nang diretso. “Mabango ba talaga ako?”

Halos mabulunan siya ng sariling laway. Hindi siya agad nakasagot. Wala siyang mahanap na pambara dito kaya napalunok na lang siya at tinitigan ito.

Putek. Hindi siya nakalimot! Diyos ko, bakit kailangan pa niyang ungkatin?

Napabuntonghininga siya pero gaya ng dati mas pinairal niya ang matulis niyang dila. Hindi pwedeng wala siyang masagot dito. Nagtaas siya ng kilay at tumikhim.

“Kung mabango man kayo, sir, hindi ibig sabihin non gusto ko. Sa totoo lang po, allergic ako sa pabango. Baka bukas sipunin na ako dahil sa inyo.” Pero imbes na magalit ito ay nakita pa niya kung paano lumabas ang ngiti sa labi nito pero hindi ito nagsalita.

Muling bumangon ang katahimikan. Parang pati hangin sa loob ng opisina ay naghintay ng sagot ni Lukas.

At ayun na nga. Bahagya itong natawa. Hindi malakas pero sapat na para magtaka siya. Hindi ba ito nagalit sa sinabi niya?

“Interesting,” anito, muling malamig ang tono pero may bakas ng amusement sa mga mata. “Sipunin ka pala.”

Shaina crossed her arms na parang siya pa ang boss sa kanilang dalawa. Pilit niyang itinatago ang bilis ng tibok ng puso niya.

“Yes, Sir. Kaya kung ayaw niyong mawala ako agad, siguro mas okay kung magpabango kayo na amoy alcohol na lang.”

Ngumiti ulit si Lukas at iyon ang ikinataranta niya. Hindi siya sanay na ngumingiti ito. Para kasing kinakain siya ng puso niya. Hindi niya alam kung mas nakakainis ba o mas nakakakaba ang ngiting iyon.

Sa huli, bumalik ito sa laptop, parang walang nangyari. “Back to work, Miss Dela Cruz.”

At siya naman, napailing na lang. Bwisit. Bakit ang hirap mong kalimutan, Lukas Vergara?