Chapter 6

“Miss Dela Cruz.”

Napatigil si Shaina sa ginagawa at mabilis na napaangat ang ulo. Kasalukuyan siyang nag-eedit ng isang document para ipasa sa kaniyang boss nang bigla siya nitong tawagin. Kahit hindi siya tingnan ng boss niya, ramdam niya ang bigat ng boses nito. Para bang isang tawag lang sa kaniya ay dapat automatic na tumayo agad siya at tatakbo para mag-report or gawin ang iuutos nito.

Si Lukas, gaya ng palagi niyang nakikitang ginagawa nito, ay nakaupo na naman ito sa swivel chair at nakasandal pero halata sa mata nitong antok na antok ito. Ang mga daliri nito ay mabilis na pumipindot sa keyboard ng laptop, pero ang mga mata ay namumungay na.

Agad niyang tiningnan ang suot niyang relo at alas tres na pala ng hapon. Sino ba namang hindi aantukin? Pero imbes na bumigay sa antok, si Lukas Vergara ay may sariling solusyon.

“Po?” inosenteng tanong niya, kahit sa loob-loob niya ay gusto na niyang magkunwaring busy. Baka kung ano na naman kasing ipagawa nito sa kaniya at madesgrasya na naman siya, mahirap na. Kung hindi lang siya nakatali sa trabahong ito, baka sinabihan na niya itong, ‘Magkape ka na lang mag-isa, bossing.’

“Coffee,” malamig pero diretso nitong utos.

Sabi na nga bang kape eh, bulong niya sa sarili. Tama nga ang hinala niya.

“Ikaw na mismo ang gumawa. Strong. Two teaspoons of sugar, half cream and no milk. Don’t mix it too sweet, I need to stay awake,” dagdag nito at umandar na naman ang pagiging bossy.

At ayun na nga. Puwede namang i-summarize sa ‘Kape, strong, wag matamis,’ pero hindi. Kailangan may detalye, iba talaga kapag mayaman eh.

“Yes, sir,” sagot niya kahit pilit at sabay tayo na rin. Alangan naming magreklamo pa siya.

Bakit ba ako kinakabahan? Kape lang ‘to, hindi naman exam sa chemistry, aniya ng utak niya at pilit pinapakalma ang dibdib.

Dumeretso siya sa maliit na pantry ng opisina, dala ang baon niyang inis at kaba. Pagtapat niya sa mesa kung saan nakalatag ang mga lalagyan ng kape, sugar, at creamer, bigla siyang napahinto.

Ano nga ulit sabi ni Sir? Dalawang kutsara ng sugar? Isa’t kalahating creamer? Half milk? O walang milk? Diyos ko, bakit ba ang utos niya parang algebra?

Napahawak siya sa sentido at pilit inaalala ang bawat salita ng boss niya. Pero ang bumabalik lang sa isip niya ay ang mukha nito kanina yong seryoso, yung may linya sa noo, yung parang isang pagkakamali niya lang ay tanggal agad siya sa trabaho.

Bahala na, bulong niya. Kung mali ang timpla ko, edi tanggal.

Imbes na sundan ang utos nito ay sinunod niya ang sarili niyang instinct. Nilagay niya ang usual mix niya: strong coffee, sakto lang ang sugar, at nilagyan niya ng powdered milk.

Kung hindi niya magustuhan, edi problema niya. Ako nga, ilang taon na itong kape ng buhay ko at hindi pa ako nadisgrasya.

Pagbalik niya sa opisina, si Lukas ay nakayuko pa rin sa laptop. Maingat niyang inilapag ang tasa sa mesa nito.

“Your coffee, sir.”

Itinaas nito ang tingin, saka kinuha ang tasa. Walang salitang lumabas sa bibig nito at diretso lang nitong tinikman ang kape.

At doon na nagsimula ang torture ng buhay niya.

Mabagal na ibinaba ni Lukas ang tasa. Tapos, dahan-dahan siyang tiningnan. Nakataas ang isang kilay nito pero walang emosyon. Yung tipong judge sa talent show na ready nang mag-judge.

“Miss Dela Cruz.” Malamig at nakakatakot ang pagbigkas nito sa pangalan niya. “Hindi ito ang sinabi kong itimpla mo.”

Halos mahulog siya sa kinatatayuan niya, pero hindi siya papayag na siya lang ang dehado. Kaya agad siyang bumawi. “Eh, sir, kape pa rin naman ‘yan. Mainit, may caffeine, walang lason. At least gising pa rin kayo, hindi kayo inantok sa inis.”

Halos masamid siya sa sariling sagot. Pero pinanindigan na lang niya. Nakakahiya naming sabihin dito na nakalimutan nito ang sinabi nitong measurement sa sarili nitong kape.

Tahimik si Lukas. Ang mukha nito seryoso pa rin, parang nagbabadyang umulan ng termination letter. “So, you don’t follow instructions.”

“Depende sa instruction, sir.” Nag-cross arms siya, kahit halata sa boses niya ang kaba. “Kung hindi makatao, hindi ko sinusunod. Kung masyado kayong bossy, minsan sinusuwag ko rin. Pero ayan, buhay pa naman kayo, di ba? So far, effective ang kape ko.”

At doon, sa hindi niya inaasahang sandali, may nangyari.

Ang malamig na mukha ni Lukas ay unti-unting nabasag. Sa gilid ng labi nito, lumitaw ang isang maliit na ngiti. Hindi malaki, hindi pilit—yung tipong genuine at nakakagulat.

“Sometimes,” sabi nito na halos pabulong, “not following instructions has its benefits.” Saglit na tumigil, sabay diretso ng tingin sa kanya. “I love your coffee.”

Pagkahiga ni Shaina sa kama, agad niyang tinakpan ng unan ang mukha niya. “Bwiset na lalaki!” bulong niya, halos mapunit ang unan sa higpit ng pagkakayakap niya. “Bwiset na Lukas Vergara.”

Naiintindihan niya na trabaho talaga ng secretary ang magtimpla ng kape. Fine. Given na ‘yon. Pero ang hindi niya matanggap—kung bakit siya kinakabahan, at bakit siya kinikilig—ay dahil lang sa simpleng linyang “I love your coffee.”

Napabalikwas siya ng upo, kunot ang noo, galit sa sarili. “Hoy, Shaina Dela Cruz! Anong kinikilig-kilig ka diyan?! Nakalimutan mo na ba kung paano ka halos lamunin ng lupa nong unang araw mo? Natalsikan ka ng putik, tapos binara ka pa niya na para kang walang modo! At ngayon, just because may sinabi siyang ‘I love your coffee,’ tinatamaan ka agad?”

Tinapon niya ang unan sa sahig at napahilot ng sentido. “Hindi puwede. Hindi talaga. Hindi ka puwedeng mahulog sa mga ngiti at linya ng isang lalaking ubod ng yabang. Oo, gwapo siya. Oo, mabango siya. Oo, malakas ang dating niya. Pero, girl, hindi mo puwedeng kalimutan na siya rin ang dahilan kung bakit muntik ka nang ma-late sa interview mo at kung bakit napahiya ka.”

Humiga siyang muli, nakatingin sa kisame. “Hindi ka kikiligin, Shaina. Hindi. Hindi. Hindi.”

Pero kahit anong deny niya, naririnig niya pa rin sa tenga ang boses nito—baritone, kalmado, pero may bigat. “I love your coffee.”

Napapikit siya nang mariin. “Argh! Bwiset na boss! Ang sama ng ugali mo pero bakit ba parang gusto kong ulitin bukas?!”

ITO na yata ang pinakamatagal na araw para kay Shaina. Pakiramdam niya parang ang daming nangyari na nakaka-drain ng utak kaya gusting-gusto na niyang magpahinga at matulog. Nang marating niya ang sarili niyang kwarto ay mabilis niyang hinubad ang suot niyang sapatos at nilapag na sa mesa ang dala niyang bag. Parang wala na siyang lakas para maligo pa.

Pagkahiga niya sa kama ay agad niyang tinakpan ng unan ang mukha niya. “Bwiset na lalaki!” bulong niya, halos mapunit ang unan sa higpit ng pagkakayakap niya. “Bwiset na Lukas Vergara.”

Hindi pa rin talaga mawala sa utak niya ang mga nangyari. Mula sa nai-type niya na ang bango nito hanggang sa sinabihan siya nito na ibang-iba siya sa mga naging secretary nito before at hanggang sa sinabi nitong I love your coffee.

Pakiramdam niya talaga ang daming nangyari eh. Ang daming nangyari na gusto niyang kalimutan! Nakakairita!

Naiintindihan niya na trabaho talaga ng secretary ang magtimpla ng kape. Fine. Given na ‘yon. Pero ang hindi niya matanggap ay kung bakit siya kinakabahan, at bakit siya kinikilig. Required ba talagang sabihin nitong I love your coffee?

Required din bang kiligin siya sa line na ‘yon? Bakit parang ang babaw naman ng kaligayan niya.

At bakit ka ba kinikilig ha? Nakalimutan mo bang halos sagasaan ka non sa putikan tapos hindi man lang nag-sorry sayo? Pangaral ng utak niya. Para kasing nakakalimutan na niya eh.

Porque sinabihan ka lang ng ganon!

Eh, bakit kasi parang ang pogi niya rin diba? Parang ibang tao naman yata ‘yong nag-drive sa kotse kaya ganon eh.

Mabilis siyang napailing. Nababaliw na siya.

Napabalikwas siya ng upo at kunot ang noo at humarap siya sa salamin.

“Hoy, Shaina Dela Cruz! Anong kinikilig-kilig mo diyan?! Nakalimutan mo na ba kung paano ka halos lamunin ng lupa nong unang araw mo? Natalsikan ka ng putik, tapos binara ka pa niya na para kang walang modo! At ngayon, just because may sinabi siyang ‘I love your coffee,’ tinatamaan ka agad?”

Tinapon niya ang unan sa sahig at napahilot ng sentido. “Hindi puwede. Hindi talaga. Hindi ka puwedeng mahulog sa mga ngiti at linya ng isang lalaking ubod ng yabang. Oo, gwapo siya. Oo, mabango siya. Oo, malakas ang dating niya. Pero, girl, hindi mo puwedeng kalimutan na siya rin ang dahilan kung bakit muntik ka nang ma-late sa interview mo at kung bakit napahiya ka.”

Humiga siyang muli at tumingin sa kisame. “Hindi ka kikiligin, Shaina. Hindi. Hindi. Hindi.”

Pero kahit anong deny niya, naririnig niya pa rin sa tenga ang boses nito—baritone, kalmado, pero may bigat. “I love your coffee.”

Napapikit siya nang mariin. “Argh! Bwiset na boss! Ang sama ng ugali mo pero bakit ba parang gusto kong ulitin bukas?!”