Chapter 4

Nang iwanan si Shaina ni Lukas sa opisina ay nagkaroon siya ng oras para ilibot ang paningin sa buong opisina. At nang malibot niya ang buong opisina ay hindi niya mapigilang mamangha. Malaki ang space ng silid, floor-to-ceiling glass walls na tanaw ang buong siyudad, at polished na sahig na para bang hindi pa natatapakan. Wala ni isang kalat kahit balat lang ng candy, walang kahit anong ekstrang gamit na hindi kailangan at ang lahat ng gamit sa loob ay nasa ayos. Mula sa dark wood furniture, black leather swivel chair, at minimalist na paintings sa dingding.

Ang ganda, bulong niya sa sarili.

At higit sa lahat, amoy lalaki. Hindi yong mabahong pawis kundi yung tipong fresh, woody scent na kahit sino ay mapapalingon.

“This will be your desk.”

Nagulat siya nang mapansin na nakatayo na pala si Lukas sa tabi niya habang ang isang kamay nito ay nakasuksok sa bulsa at malamig na tinuturo ang desk na hindi kalayuan sa kanya.

Ano ba ‘yan! Bakit napaka-cold mo naman, sigaw ng utak niya.

Medyo naiilang siyang lumapit sa desk na tinuro nito.

Teka! So, meaning ba nito sa iisang office lang kami? Gulat niyang tanong sa sarili. Napahinto siya sa paglakad at muling nilingon si Lukas pero nananatiling walang emosyon ang mukha nito. Wala siyang nagawa kun’di ang lumapit na lang sa desk na tinuro nito.

Ang desk ay mas maliit kompara sa mesa ni Lukas pero may sariling computer at neatly arranged na supplies. Parang masyadong malapit sa desk ng boss niya.

Talaga bang gusto niyang bantayan ko siya twenty-four seven? CCTV on legs ba ako rito?

“Hindi ka hiwalay ng office,” patuloy ni Lukas na parang nabasa ang nasa isip niya. “Mas efficient kung nandito ka mismo sa office ko. Every second counts, Miss Dela Cruz. I don’t want to waste time calling you from another room.”

Napangiwi siya, pero tumango na lang. Mas okay na rin ‘to kaysa sa wala siyang trabaho.

Hindi ba puwedeng maglagay na lang ng bell? Para ka namang si Batman na may sariling Robin na dapat ready anytime.

Sinimulan niyang ayusin ang mesa at binuksan ang mga drawers. Inayos niya rin ang notepads na nasa mesa at nilagay na niya ang bag niya sa ilalim. Tahimik ang buong opisina, sobrang tahimik. Ni walang tunog ng keyboard dahil abala si Lukas sa pagbabasa ng mga papeles. Tanging tunog lang ng wall clock ang naririnig niya.

Para siyang nasa library na bawal kahit huminga nang malakas. Kaya para hindi siya mabaliw ay binigyan niya ng sariling soundtrack ang isip niya at nag-imagine na nasa concert siya ni Taylor Swift.

Nang matapos niyang ayusin ang desk niya ay lumuwag ang dibdib niya nang akala niya’y tapos na ang torture.

Pero hindi.

“Miss Dela Cruz,” tawag ni Lukas sa kaniya na hindi man lang siya tinitingnan. Nakatayo lang ito  at nakatingin sa laptop.

“Yes, Sir?”

Itinuro nito ang sariling swivel chair. “Sit here.”

Nanlaki ang mga mata niya. “Sa chair niyo po?”

Ano na naman ang naiisip ng mokong na ‘to?

“Yes.” Diretso at walang bakas ng biro ang tono nito. “I want to test your typing skills.Now sit.”

Napilitan siyang sumunod. Pag-upo niya sa leather chair ay halos lumubog ang katawan niya sa sobrang lambot. At bago pa siya makapag-adjust ay tumayo si Lukas sa tabi niya bahagyang nakasandal sa desk at nagsimulang magdikta ng mga salita.

Pakiramdam niya talaga nasa exam siya na babantay ng instructor ang bawat sagot na isusulat niya.

Pinilit niyang i-focus ang sarili at nakikinig sa bawat salita ni Lukas. Kahit natataranta ay pilit niyang sinasabayan ang bawat pagbigkas nito. Mabilis at dire-diretso na para bang nananadya.

Kumakabog ang dibdib niya habang minamadaling i-type ang bawat salitang lumalabas sa bibig nito. Pero habang tumatagal ay imbes na puro stress ang nararamdaman niya ay iba ang iniinda niya ngayon.

Amoy na amoy niya ang pabango ni Lukas, sobrang sarap nitong amuyin. Fresh na fresh at nakakabaliw. Sobrang lapit talaga nito sa kaniya na kunti na lang ay pwede na niyang mahawakan ang balat nito. Sa sobrang lapit ay halos maramdaman niya ang init ng katawan nito. Hindi niya alam kung maiinis ba siya dahil parang sinusulit nito ang pagiging boss, o kikiligin siya kasi parang eksena ito sa mga romantic movies.

Argh, Shaina! Focus ka! Hindi pwedeng mahulog ang puso mo dito. Siya si Lukas the Arrogant. Lukas na gusto mong ibaon ng buhay kahapon. Hindi si Lukas the Charming na amoy pabango ng langit.

Pero sa bawat dikta nito, sa bawat sulyap niya sa matangos nitong ilong at malapad na balikat, lalo siyang nalilito. Kilig ba ‘to? O galit? O combo meal?

Habang patuloy na dinidiktahan siya ni Lukas ng mga sentences, pilit na nakatuon ang mata niya sa screen at mabilis ding pumipindot ang mga daliri niya sa keyboard. Nanginginig pa ang daliri niya sa sobrang kaba. Ang problema, masyado siyang distracted. Hindi sa bilis ng bibig ni Lukas, kundi sa amoy nito na halos kumakapit na sa ilong niya.

Focus, Shaina. Huwag mong isipin ang pabango niya. Huwag mong isipin ang shoulders niya. Huwag mong isipin—

Masyado siyang nadala ng sariling iniisip kaya imbes na i-type ang salitang “agreement,” ang lumabas sa screen ay:

Ang bango niya.

Nanlaki ang mata niya nang mapansin ang nakasulat sa screen. Napahinto siya at halos mapatayo sa kinauupuan. Sa gilid ng paningin niya, napakunot din ang noo ni Lukas at unti-unting ibinaling ang tingin sa monitor.

Pareho silang natigilan. Hindi niya alam ang gagawin niya, kung yuyuko ba siya o buburahin nang mabilis ang mga na-type niya na parang walang nangyari.

Mas nanaig ang desisyon niyang burahin na lang ‘yon at umaktong hindi siya nagkamali. Naghintay siya ulit ng mga words galing kay Lukas pero wala itong sinabi. Tahimik ang buong opisina at tanging blinking cursor lang ang gumagalaw sa screen.

Gusto na niya tuloy magpalamon sa lupa. Sobrang hiya ang nararamdaman niya ngayon.

Oh my God. Bakit yon ang na-type ko? Bakit hindi na lang ako natamaan ng kidlat ngayon din?

Handa na siyang marinig ang masakit na komento mula kay Lukas. Pero hindi iyon ang nangyari.

Sa halip, ngumiti ito.

Isang maliit, mabilis, pero malinaw na ngiti. At iyon ang unang beses na nakita niya ang seryosong Lukas Vergara na ngumiti.

Parang biglang naging slow motion ang lahat. Bumilis ang tibok ng puso niya at kahit gusto niyang mainis ay mas nanaig ang kilig ngayon sa puso niya. Pero bago pa siya tuluyang mahulog, agad ding nagbago ang ekspresyon ni Lukas. Bumalik ito sa dati.

“Impressive,” malamig nitong sab isa kaniya na parang walang nangyari. “You type fast. Faster than most secretaries I’ve had before.”

Napalunok na lang siya ng laway at pilit na pinapakalma ang sarili. “T-thank you, Sir.”

Pero hindi pa doon natapos. Nakataas na ang isang sulok ng labi ni Lukas, parang pinaglalaruan siya.

“Mabango ba talaga ako, Miss Dela Cruz?”

Namilog ang mga mata niya. “W-what?”

Diretso ang titig ng lalaki sa kanya. Hindi ito nagbiro, pero hindi rin nagalit. Parang gusto lang nitong marinig ang sagot niya.

Paano ko sasagutin ‘yon? Aaminin ko bang oo, mabango siya? O itatanggi ko kahit halata namang lasang pabango ng langit ang hangin dito?