LOGINBaliw ka na... hahaha
Leah Napailing na lang ako sa kagustuhan ni Rafael. Halatang may sariling mundo talaga ang lalaking ’to. Pagkatapos niyang pindutin ang send at ibalik sa akin ang cellphone, hindi pa man ako nakakahinga nang maluwag ay mabilis na itong nag-vibrate. Incoming call. Mula sa matanda. Agad na kinuha ulit ni Rafael sa akin ang cellphone ng sagutin ko iyon at ini-on na niya ang loudspeaker. Parang sinasadya pa niyang ipaalam na wala siyang balak umatras. “So childish,” mahina kong sabi, pero may ngiting hindi ko maitago. “Hija!” masayang-masaya ang boses ni Emilio sa kabilang linya. “Mabuti at pumayag ka na.” Napabuntong-hininga ako nang marahan. “Alam ko naman pong hindi papayag si Sir Rafael,” sabi ko, kalmado ang tono. “Kaya hindi nyo na kailangang ipilit, okay?” Sa gilid ng mata ko, nakita ko ang pag-angat ng sulok ng labi ni Rafael. Nakatayo pa rin ako sa tabi niya, pero ang kamay niya ay nakapulupot na sa bewang ko na tila ba sinasabi niyang wala siyang balak umatras kahit kanin
Leah “Bakit ayaw mong pumayag?” tanong ko matapos tuluyang matapos ang tawag nila. Sa totoo lang, hindi pa rin tumitigil sa kakakulit sa akin si Sir Emilio tungkol sa blind date na ’yon. Paulit-ulit niyang binabanggit, parang may sariling agenda. At ngayon na kami na ni Rafael, parang hindi na rin naman masama. Kung tutuusin, ama na rin niya ang may gusto. I even thought, baka mas maging payapa ang lahat kung pumayag siya kahit minsan lang. Tumingin sa akin si Rafael, salubong ang mga kilay na para bang may nasabi akong sobrang mali o hindi niya inasahan. “You’re my girlfriend now,” sabi niya, may diin sa bawat salita. “Tapos tinatanong mo ako kung bakit ayaw ko? You’re weird.” Napangiti ako at natawa nang mahina. “Nagtatanong lang naman ako. Anong weird doon?” Kiniling niya ang ulo bago bahagyang napailing na parang hindi pa rin makapaniwala. “Normal girlfriends would never allow their boyfriends to go through that. At kung magkapalit man tayo ng sitwasyon. Kung ikaw ang may bli
LeahFinally, may label na ang relasyon namin.Hindi na lang basta pang-gabi, hindi na lang palihim, hindi na lang puro init at pananabik sa dilim. May pangalan na. May linya na hindi na kailangang ipaliwanag.He’s totally mine—and I’m totally his.Hindi ko alam kung hanggang saan kami dadalhin ng relasyong ’to. Hindi ko rin masabi kung kailan o paano matatapos, kung matatapos man. Pero sa ngayon, isa lang ang malinaw sa puso ko, handa akong ipaglaban ang “kami,” kahit hindi ko pa alam ang magiging kapalit. I’ll do anything, kahit masaktan, kahit matakot, basta may kahit konting tsansa na magkatotoo ang salitang forever para sa amin.“Miss Leah, heto na po ang hinihingi ni Sir Rafael.”Naputol ang paglalakbay ng isip ko nang marinig ko ang boses ni Kelly. Agad akong nag-angat ng tingin at sinalubong siya ng isang tipid na ngiti. Tumango ako bago kinuha ang folder na maingat niyang iniaabot sa akin.“Salamat,” sabi ko, sabay ayos ng hawak ko sa mga papeles. “Ako na ang magdadala sa kany
Leah “So… you’re telling me na hanggang dito na lang tayo?” tanong ko pa rin, kahit pakiramdam ko alam ko na ang sagot. Gusto ko lang marinig mula mismo sa kanya. Gusto kong maramdaman kung gaano niya kayang panindigan ang mga salitang binibitawan niya. “Leah, I’m selfish.” Diretso. Walang paligoy. Hindi ako kumibo. Hindi ko rin siya tinapunan ng kahit anong reaksyon. Gusto ko siyang magsalita. Gusto kong ilabas niya lahat, kahit masakit, kahit durugin pa nito ang kung anong meron kami ngayon. “I fvcking want all of you to myself,” dugtong niya, mababa ang boses, puno ng frustration. “Pero I don’t think kaya kong ibigay sayo yung security na nararapat para sa’yo.” Parang may humigpit sa dibdib ko. “Gusto mo na maramdaman ko na secured ako?” tanong ko, dahan-dahan, sinusukat ang bawat salita. Tumango siya. Isang tango na parang mabigat sa kanya. “At hindi mo kayang ibigay ang bagay na ’yon?” pinilit kong linawin. Huminga siya ng malalim, saka ipinikit ang mga mata na parang pa
Leah “Sweetheart…” Paulit-ulit na banggit ni Rafael ang tawag na iyon habang kakasara ko lang ng pintuan ng penthouse. Tahimik ang buong lugar, walang ibang tunog kundi ang mahina niyang paghinga at ang yabag ng mga paa namin papunta sa silid niya. At syempre ang boses niya. “Bakit hindi ka sumasagot?” dagdag pa niya, may bahid ng tampo sa tinig. Gusto kong matawa sa itsura niya. Nakasimangot siya, parang batang pinagkaitan ng laruan. Hindi talaga bagay sa kanya. Ang laki-laki niyang tao—matangkad, malapad ang balikat, mukhang kayang magpatumba ng kahit sino tapos ganito siya kaarte kapag lasing. “Answer me, Sweetheart…” giit pa niya. Sa wakas, nailapag ko rin siya sa kama. Bahagya siyang bumagsak sa kutson pero agad ding umangat ang katawan niya, parang ayaw pa ring bitawan ang presensya ko. “Kanina pa ako sumasagot,” sabi ko, bahagyang hinihingal. “Ikaw itong paulit-ulit ng tawag pero wala ka namang sinasabi.” Huminga ako ng malalim habang inaayos siya. Marahan kong nilapat
LeahNatapos kaming mag-bonding ni Erik na may halong tawanan at pilit na pagiging okay. Pero pagdating ng gabi, nung tuluyan na akong naiwan mag-isa sa apartment, saka lang bumagsak ang lahat.Nakahiga ako sa kama, patay ang ilaw, nakatitig sa kisame na para bang may sagot na ibibigay iyon sa gulong isip ko. Hindi ko man lang namalayang matagal na pala akong hindi kumukurap.Si Rafael.Paulit-ulit siyang bumabalik sa isip ko. Ang boses niya, ang titig, ang paraan ng paghawak niya na parang ako lang ang mundo niya kahit alam naming pareho na kasinungalingan iyon.Bigla ko siyang na-miss.Hindi ‘yung simpleng miss lang. ‘Yung miss na masakit, ‘yung tipong alam mong mali pero gusto mo pa rin. Kahit may kasamang bigat, kahit may kasamang katotohanang masakit lunukin.Napailing ako, sabay biglang upo. Inis kong sinabunutan ang buhok ko, parang gusto kong bunutin ang bawat alaala niya mula sa utak ko.“Damn it, Leah…” bulong ko sa sarili.Tumayo ako at naglakad papunta sa closet. Hindi na a







