Tahimik silang lumakad hanggang makarating sa pinto ng kanilang kuwarto. Pagbukas ng pinto, napahinga nang malalim si Alyssa—at hindi niya napigilang mapa-wow.“Wow…” bulong niya sa sarili. “Totoo ngang couple’s suite…”Ang buong silid ay balot sa malabong kulay rosas na ilaw na para bang nagmula sa isang eksenang pang-romansa sa pelikula. Banayad ang ningning nito ngunit sapat para bigyang-diin ang kakaibang ambiance ng kuwarto. Sa gitna, namamayani ang malaking bilog na kama, napapalibutan ng mga unan at kumot na kulay puti at pula, tila ba nilikha para sa mga bagong kasal.Habang dahan-dahan siyang pumasok, napansin niyang ang mga dingding ay natatakpan ng hindi pantay-pantay na salamin, bawat isa’y kumakain ng bahagyang ilaw at ibinabalik ito sa iba’t ibang anggulo. Para siyang nasa loob ng isang malaking music lounge o KTV bar, at ang bawat sulok ay nag-aanyaya ng pagiging malapit.Hindi alam ni Alyssa kung saan siya titingin. Pakiramdam niya’y may mali sa lahat ng ito, ngunit wa
Isang Couple’s Suite?!Mabilis na nagpaliwanag si Ethan, “Hindi kami—”“Hindi ba kayo magkasintahan?” Tumigil sa pagta-type ang receptionist at tumaas ang kilay, may halong pagdududa sa tono. “Pero iisa lang ang kama sa loob, at ang disenyo ng kuwarto ay talagang para sa magkasintahan. Ibo-book n’yo pa rin ba?”Natigilan si Ethan at dahan-dahang napatingin kay Alyssa.Si Alyssa naman ay parang napatigil ang paghinga. Hindi niya alam kung ano ang gagawin. Kung hindi siya magbu-book ng kuwarto, saan siya pupunta? Grabe ang buhos ng ulan sa labas—wala na siyang ibang mapupuntahan kundi dito sa hotel. At higit sa lahat, iniingatan niya ang sanggol sa kanyang sinapupunan—isang maling galaw lang ay maaaring magdulot ng kapahamakan.Pero kung tatanggapin niya ang kuwarto, kawawa naman si Ethan na basang-basa na dahil sa kanya. Hindi ba’t parang magiging makasarili siya kung magpapahinga siyang mag-isa habang pinapabayaan ang lalaking tumulong sa kanya?Nahulog si Alyssa sa isang mahirap na s
Habang abala pa sa pag-uusap sina Alyssa at ang ina ni Alice, natapos nang makipag-usap si Ethan sa telepono at lumapit sa kanila. Basa pa rin ang dulo ng kaniyang buhok, marahil mula sa halumigmig ng ulan, ngunit maayos pa rin siyang nakatayo, dala ang karaniwang kalmado sa mukha nito—maliban na lamang sa pamumula ng pisngi na tila hindi pa rin nawawala mula kanina.“Tinignan ko ang lagay ng daan,” sabi niya, na parang nag-uulat kay Alyssa mismo. “Malakas ang ulan sa kabundukan at isinara na ang highway. Mukhang dito na tayo matutulog ngayong gabi at bukas na tayo makakauwi.”Napatingin si Alyssa sa kaniya, pilit pinapakalma ang sarili kahit may halong pagkailang sa dibdib. Wala siyang ibang nagawa kundi tumango na lamang, tinatanggap ang sitwasyon.“Mukhang maraming na-stranded ngayon sa bundok,” dagdag naman ng ama ni Alice, na may bakas ng pagkabahala sa mukha. “Baka maubusan tayo ng kuwarto sa hotel. Kailangan nating magmadali.”Nagpasya silang umalis agad mula sa water bar patun
Nararamdaman ni Alyssa na wala siyang ibang pagpipilian—si Ethan lang ang natitirang posibilidad. Kung babalik na rin lang ito sa lungsod, maaari naman siyang makisabay. Magkatrabaho naman sila, kaya’t hindi na iyon magiging malaking abala para rito.Napatingin si Alyssa kay Ethan, na bahagyang lumayo at kasalukuyang may kausap sa telepono. Tila abala ito, ngunit may kakaibang aura ng pagiging maasikaso at mahinahon na lalaking hindi madaling basahin.Parang nakaramdam ng mga matang nakatingin sa kaniya, biglang lumingon si Ethan at sinalubong siya ng isang banayad at magiliw na ngiti. Hindi iyon malapad, ngunit may init na nagbigay ng kakaibang damdamin sa dibdib ni Alyssa.Pinili ni Alyssa na ipalagay iyon bilang simpleng kabaitan lamang. Walang ibig sabihin, basta’t pormal na pakikitungo lamang bilang magkasamahan. Kaya’t gumanti rin siya ng isang mahinahong ngiti—wala namang mawawala, hindi ba?Ngunit laking gulat niya nang mapansin ang biglang pamumula ng mukha ni Ethan. Para ban
Nang makita ni River ang madilim na ekspresyon sa mukha ni Marco, saglit itong natauhan. Sa wakas, napagtanto niya na baka kailangan na niyang tumigil sa pangungulit. Dahan-dahan niyang inangat ang katawan mula sa pagkakasandal sa bintana ng sasakyan at marahang kumaway.“Marco,” aniya, may bahid ng pangungumbinsi sa tinig, “isang huling payo lang para sa ’yo. Kung itinuturing mo talaga si Alyssa bilang kapatid, huwag mong kontrolin ang bawat aspeto ng buhay niya. Alam mo ba kung ilang tao ang nanligaw sa kanya noong nasa eskuwela pa tayo? Kung hindi mo sila hinarang noon, baka hindi siya nanatiling single hanggang ngayon. Pero… kung tinitingnan mo siya bilang babae—”Hindi na hinintay ni Marco na matapos pa ang kaniyang sasabihin. Mariin niyang inapakan ang silinyador. Biglang umarangkada ang sasakyan, tila isang palasong kumawala mula sa busog.Matagal nang umuulan ng ambon, at dahil sa tuloy-tuloy na pagbagsak ng ulan, nag-ipon ng mababaw na tubig ang bahaging mababa ng paradahan.
Habang patuloy na binabaybay ni Marco ang kalsada, mahigpit ang hawak niya sa manibela. Ang bawat ikot ng gulong ay tila sinasabayan ng pag-ikot ng mga salitang naiwan ni River sa kaniyang pandinig. Paulit-ulit, parang sirang plaka na hindi tumitigil:"Kuya ka nga, pero mas inaalala mo ang asawa mo."Napangiwi siya, ramdam ang paninikip ng kaniyang dibdib. Kilalang-kilala niya si River—hindi ito kailanman marunong rumespeto. Mula ulo hanggang talampakan, animo’y nakatatak na sa anyo nito ang pagiging bastos. Laging may halong yabang ang tikas, laging may sarkasmo ang tinig, at ang bawat titig ay puno ng panlilibak at pangmamaliit.Naalala niya pa kung paano iyon binitiwan ni River kanina, malamig, mabigat, at may lasong nakatago sa bawat pantig.“Marco,” anito, nakangiti ngunit puno ng pang-uuyam, “ang dami nang taon ang lumipas, pero bakit hanggang ngayon, hindi ka pa rin gumagaling sa pagkabulag mo?”Dati, hindi niya siniseryoso ang mga birong ganoon. Alam niyang ganoon talaga si Ri